Sendiboðinn - 19.04.1939, Blaðsíða 4

2
SENDIBOÐINN
SIG. B3ÖRGÓLFS:
TEIKNIKENNSLA.
Það er ekki langt síðan, að kennsla í
teiknun var lögskipuð kennslugrein í ís-
lenzkum barnaskólum. Margir þeirra, er
við uppeldismál fengust fram til siðustu
ára, hafa litið svo á, að teiknun barna
væri gagnslaust og meinlaust föndur, er
litla og jafnvel enga uppeldislega þýð-
ingu hefði, og þeim tíma, er til þeirrar
kennslu færi, væri vafalaust betur varið
til aukinnar bóklegrar fræðslu. Nú er
þessi skilningur á fánýti teiknikennslunn-
ar að hverfa og nú er svo komið, að
teiknunin er álitin ein þroskavænlegasta
höfuðnámsgrein barnaskólanna. Það er
ekki ýkjalangt síðan, að sá skilningur var
algengur hjá foreldrum, og svo vitanlega
börnunum sjálfum, sem venjulega eru sönn
spegilmynd heimilanna, að teiknikennslan
væri í rauninni þvingunarráðstöfun sérvit-
urra kennara, til þess að sveigja huga
barnsins frá hagnýtri fræðslu og gagnleg-
um störfum. »Eg kæri mig ekki um að
verið sé að tefja hann Geira minn frá
öðru námi með þessu teikniföndri. Hann
verður aldrei neinn listamaður«, sagði ein
mektarfrú við mig einu sinni. Og þóvoru
menn enn fráhverfari því, í þá daga, að
stúlkubörn sæti við slíkan hégóma. Menn
höfðu þá trú, og er jafnvel ekki ekki ör-
grannt um, að hún sé enn ofarlega í hug-
um sumra, að enginn geti lært teiknun
nema eðli hans sé þrungið dæmalausri
að börn hafa með sér að heiman matar-
bita og borða hann undir umsjón kennara
sinna. Eg hygg, að rétt sé að taka hér
upp þennan sið, einmitt í vorskólanum,
svo að það sé tryggt, að litlu börnin séu
ekki svöng í skóla.
F. Hj.
listhneigð. Vitanlega getur teiknun orðið
að yndislegri list, en hitt er þó almenn-
ara, að nú sé litið á teiknun, sem eitt af
nauðsynlegustu hjálparmeðulum til hvers-
kyns andlegs og verklegs þroska. Enda er
nú engin verkleg kunnátta lærð án þess,
að nemandinn geti fyllilega skýrt hug-
myndir sínar í teikningum.
En auk þess, að teiknun er orðið eitt
af frumskilyrðum hverskonar tæknináms,
og teiknileikni frá námsárum barnaskól-
anna sé þar besta veganestið, þá er góð
teiknikennsla öllu öðru fremur öflugasta
meðalið til að skerpa athyglina, opna aug-
að og vekja tilfinninguna fyrir lögun hlut-
anna, litbrigðum, stærðarhlutföllum og
sambandi þeirra við umhverfið.
Öll börn geta náð nokkurri leikni í
teiknun, engu síður en t. d. í skrift, sem
vitanlega er ekkert annað en ein grein
teiknunar. Það er að vísu ekki hægt að
heimta það, að öll börn teikni jafnvel,
frekar en að þau nái öll sömu rithöndinni.
En teiknunin gefur börnunum miklu víð-
ara verksvið. Eitt barnið getur t. d. teikn-
að ágætavel hest eða fugl, annað hefir
haga hönd á landslagsmyndir, þótt lifandi
dýr verði hjá því afskræmi. En með ör-
yggi, vaxandi þroska og gleggri skilningi,
vex leiknin og fjölhæfnin.
Það má heita því nær einsdæmí, ef
barni Ieiðist að teikna, þ.e. a. s. ef það
fær viðfangsefni að glíma við, sem því er
ekki um megn og það hefir nokkurn áhuga
fyrir. Það er því ekki heppileg byrjun til
góðs árangurs, að skipa öllum börnum í
fjölsetnum bekk að teikna sama hlutinn.
Að vísu er það ágætt fyrir kennarann og
fyrirhafnarminna í upphafi. En það kemur
fljótt í Ijós, að sumum börnunum dauð-