Sendiboðinn - 19.04.1939, Side 9

SENDIBOÐINN
7
Kennsla hverrar námsgreinar er aðsjálf-
sögðu mjög bundin við og háð þeirri
kennslubók, sem notuð er, og eigi á þetta
hvað sízt við um reikninginn, þar eð allt
heimanám barnsins byggist á reiknings-
bókinni. í bók þessarri er of lítið af dæm-
um, sem byggjast á daglegu lífi og skilj-
anlegum hugtökum barnsins.
Dæmi, sem byggjast á tölunum eingöngu,
þroska harla lítið, enda þótt þau kenni ná-
kvæmni í meðferð talnanna.
Ef eigi tekst þegar í öndverðu að koma
barninu í skilning um gildi talnanna með
ljósum einföldum dæmum úr daglegu lífi
þess, er vonlítið um árangur, er fram
í sækir.
Og einmitt af því, að reikningurinn er
rökföstust allra námsgreina, er það höfuð-
skilyrði til góðs árangurs, að skilja svo
eigi við nokkurt dæmi, að lausn þess sé
eigi byggð á fullum skilningi.
Fyrstu þrjá veturna, sem barnið er í
skóla, er ætlazt til að það Iæri til fulln-
ustu að fara með »einskonar tölur«.
Sem dæmi má nefna, að i námsskrá
fræðslumálastjórnarinnar er þess eigi kraf-
izt, að 7 ára börn fáist við aðrar tölur en
frá 1—20.
Þegar barnið er 10 ára, er til þess ætlazt,
að það hafi náð fullkominni leikni í því
að leggja saman, draga frá, margfalda og
deila, og þurfi eigi að taka til neinna
hjálparráða, svo sem að telja á fingrum
sér eða nota strik til aðstoðar við úr-
lausn hæfilegra dæma. Einnig ættu börn
þá að vera orðin leikin í því að reikna
létt viðfangsefni í huganum.
Til þess að svo megi verða, er nauð-
synlégt,, að heimilin hafi það hugfast að
nota hin mýmörgu tækifæri daglegs lifs
til þess að jijálfa reikningshæfileika barns-
ins, t. d. er börn eru send í búðir til að
kaupa eitthvað, að temja þeim þá um Ieið
meðferð skiptimyntar.
Barninu er það æfinlega óblandin gleði,
ef því tekst vel að leysa slík viðfangsefni,
og ætti það að vera hvatning fyrir for-
ráðamenn þeirra og foreldra að lyfta þar
undir og örfa viljann og skilninginn.
Þegar barnið hefur fjórða námsár sitt í
skólanum, hefst fyrst hið margbrotna reikn-
ingsnám, meðferð nefndra talna, almenn
brot og tugabrot o. s. frv. og þá kemur
fyrst í ljós fyrir alvöru, hvernig tekizthefir
undirbúningurinn á fyrstu árunum.
Kennarinn undirbýr börnin sem vand-
legast áður en hann setur þeim fyrir
heimaverkefni, og á þeim veltur mikið,
að sá undirbúningur takist vel. Það má
ekki hlaupa þar hart yfir og ekki skiljast
við, fyr en börnin hafa náð fullum skiln-
ingi og leikni í notkun hverrar aðferðar.
Er svo börnunum sett fyrir verkefni til úr-
lausnar heima, sem ætla má að þau ráði
við.
Um starfið heima er það að segja, að
þar veltur á miklu að börnin leysi verkefn-
in sjálf af hendi, og ef þau þarfnast hjálp-
ar verður að veita hana með þeirri varúð,
að barnið eigi aðalþáttinn í úrlausninni.
Hitt er vítavert, að koma börnunum upp
á það, að fyrir þau séu unnin verkefnin.
Það elur upp í barninu trassaskap og
kæruleysi um námið, ekki einungis í þeirri
einu grein, heldur og í öllum.
Annars er það heimanámið, sem allur
skólaþroskinn byggist á að miklu leyti,
og því mjög mikils um vert, að heimilin
geri það sem hægt er til að börnin fái
næði og verði fyrir sem minnstum töfum
meðan þau sinna lestri og námsæfingum,
og frá þeim sé bægt sem mest öllum ut-
anaðkomandi truflunum. Það skiptir miklu,
að námið fari fram á vissum, ákveðnum
tíma heima alveg eins og í skólanum.
Eg álít, að aldrei verði nógsamlega brýnt
fyrir börnunum að flýta sér ekki um of
við úrlausnirverkefna, því að enda þótt flýt-
irinn sé fyrir miklu, þá er nákvæmnin enn
meira virði og skiptir meira máli um af-