Alþýðuhelgin - 12.03.1949, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUHELGIN
77
inn úr liðum um axlir og lcné. Það-
an röktu þeir þessi för, sem áður var
]ýst, allt suður í Aðalbólsslakka, sem
kallaður er, á austurbrún dalsins,
íyrir framan Urðarteigsfjall gagn-
Vart Aðalbóli. Þar sneru leitarmenn
aítur. í sporum þessum voru blóð-
árefjar. Þau sýndust ólík mannsför-
Urn. nema ef hann hefði verið á
frfúgum. (í Árbókum Espólíns segir,
að spor þessi hafi verið eins og eftir
arnarklær að framan, en hestshófa að
aftanverðu.) Af blóðdrefjum þeim, er
sáust í förum þessum, var það ráðið,
að óvættur sá, er fengizt hafði við
C'Unnlaug, mundi hafa fengið mikla
úverka af viðskiptum þeirra, eða
Jafnvel bana, því mlnnka þóttu
reimleikar í dalnum eftir þetta.
Leitarmenn tóku lík Gunnlaugs
°6 höfðu það með sér, en lögðu steina
niður í kross á melinn þar sem það
í minning um atburð þenna, og
standa þeir steinar þar enn fast við
úna. Þá er lík Gunnlaugs kom heim
að Eiríksstöðum, varð Solveig mjög
sorgmædd og náði sér ekki lengi þar
eftir; en Þorkeli varð ekki annað en
^snn sagði það, sem síðan er af
sumum haft að máltæki: „Svona fara
bessir hnappastrákar."
Margar getur voru hafðar um at-
burð þenna, og ætluðu flestir þá, að
úvættur mundi hafa gx-andað Gunn-
laugi.
bm sama leyti og þetta varð var
k0rl nokkur á Brú, sem Eiríkur hét
^Unólfsson, og var fjármaður á Brú-
arseli, þar sem enn eru beitarhús frá
Brú. Hann var fremur greindur mað-
Ur og haldinn manna „skyggnastur11.
®'tt sinn, þegar talað var um afdrif
^unnlaugs, sagði hann: „Séð hef ég
Gunnlaugs bana,“ og er menn spurðu,
hvernig það hefði að borið, svaraði
bann: „Það var um kvöld snemma
Vetrar, að ég kom einn hérna innan
af selinu, og sá ég þá hvar maður
nom sunnan yfir hálsinn, og sýndist
^úr hann hafa meir en náttúrlega
stærð, Hann hafði afar stóra stöng
reidda um öxl og stefndi í veg fyrir
Þegar hann kom ofan á Bakka.
staði hina fornu, var ég rétt á móti á
gúsbakkanum við Jökulsá. Nam hann
staðar við ána, en ég spurði að er-
jndi hans og skoraði á harrn að koma,
kVr gilið og áin var ófært. Engu
svaraði hann, en hristi sig eins og
nundur og sneri síðan sömu leið
aftUr.“
Öðrum þykir mikið trúlegra, að
Sigurður á Görðum hafi fengið mann
til að vinna á Gunnlaugi, og bera
það saman, að um sömu mundir sem
þetta varð, var Þorkell Böðvarsson,
bróðir Árna skálds Böðvarssonar á
Ökrum 1713—1777, gerður sekur og
útlægur; flýði hann þá víðs vegar um
land og kom einnig hér austur. Hann
var talinn afarmenni að allri karl-
mennsku, og sögðu menn hann
mundi gengið hafa á þrúgum og
unnið á Gunnlaugi á þann hátt, sem
áður er greint.
Solveig Þorkelsdóttir átti síðar
Uppgröfcur á Hólum.
Gísli biskup á Hólum (G. Þorláks.
son, biskup 1657—1684, eða G. Magn-
ússon, biskup 1755—1779?) þótti
nokkuð fégjarn maður. Lét hann því
grafa upp leiði hinna gömlu biskupa
og ríkismanna, því í þá daga var allt
tignarfólk jarðsett með gulli og ger.
semum. Biskupinum þótti það vera
sönnu nær, að hinir lifandi nytu þess
heldur en það væri fólginn fésjóður f
jörðu. Við uppgröftinn fannst tölu.
vert af gullhringum, en þó bar einn
af þeim öllum, en enginn vissi hver
hann hafði borið. Að þessu loknu
heyrði einhver, að í klukknaportinu
var hátt og skýrt kveðin þessi vísa:
Ekki er von að upp á fold
ýtum veitist friður,
fyrst biskupanna hefur ei hold
hvíld í moldu niður.
(Þjóðs. Jóns Þork.)
e * *
Jón á Víðimýri.
Jón bóndi Árnason að Víðimýri
drukknaði í Héraðsvötnum 13. marz
1876. Nokkru eftir það dreymdi einn
af kunningjum hans, að hann kæmi
á glugga yfir sér og kvæði:
Nú er bágt að bjarga sér,
brestur mátt í leynum.
svarta nátt að sjónum ber,
segir fátt af einum.
(Þjóðs. Ól. Dav.).
Sigvalda son Eiríks Styrbjarnarson-
ar, sem bjó á Ketilsstöðum í Jökuls-
árhlíð, og bjuggu þau Sigvaldi í
Haírafellstungu. Gunnlaugur í Skóg-
um í Axaríirði, sem dáinn er fyrir
fáum árum, merkur bóndi, bar nafn
Gunnlaugs Árnasonar, og hið sama
nafn er víða í þeirri ætt. Gunnlaugur
bóndi Jónsson, sem nú býr á Eiríks-
stöðum, er einn afkomenda Einars
Þorkelssonar, eða sjötti liður frá Þor-
lceli hinum heimska. S. E.
Snúið líkkistum í Grímsey.
í Grímsey var það* siður, þegar
menn voru jarðaðir. að snúa líkkist-
unum briá hrinaa úti fvrir kirkiudvr-
um. Hélzt sá siður fram til þess hér
um bil 1830. Svo stóð á. að borið var
lík úr kirkiu til grafar einu sinni
sem oftar; var þá snúið. eins og vant
var. fyrir ut.an kirkhidvr. En begar
búið var að snúa kistunni fleiri en
einn hring, ætla sumir líkmennirnir
að snúa henni enn, en hinir hamla
því. Greindi nú líkmenn á um, hvað
oft væri búið að snúa kistunni, og
varð úr bessu viðdvöl nokkur og um.
tal. Sögðu sumir. að búið væri að
snúa lcistunni þrjá hrinaa, en aðrir
sögðu að ekki væri búið að snúa
henni nema tvo, og varð engin vissa
fengin um þetta, því sitt sagði hver.
Loks kvað Tómas í Borgum upp úr
og segir: „Og snúið þið honum einn
hring ennþá, honum verður aldrei of.
snúið.“ Var nú svo gert. Eftir greftr-
unina sagðist Jón meðhjálpari aítaka,
að líkum væri oftar snúið fyrir
kirkjudyrum, þar hneyksli gæti af
því orðið. Þar við lögðust líksnún-
ingar niður í Grímsey.
Ekki hefi ég getáð komizt að, hvers
vegna líkkistum var snúið í Gríms.
ey, hvort það var í viðhafnarskyni,
eða til þess þeim dauða yrði rótt í
gröfinni, eða til einhvers annars.
(Síra Jón Norðmann).
(„Austri“, IV. árg.,
17. og 18. tbl., 1887.)