Alþýðuhelgin - 30.04.1949, Blaðsíða 4

Alþýðuhelgin - 30.04.1949, Blaðsíða 4
Kf!LM5mf3& -WI 124 ALÞÝÐUHELGIN mr: ið scr við og greip dauðahaldi í grófgerðan vísifingur hans. Kenluck- arinn leit í kringum sig, feiminn og undrandi. Það brá jafnvel fyrir roða á veðurbitnum vöngum hans. — Sko litla nagginn! sagði hánn og losaði fingurinn með meiri blíðu og varfœrni en búast mátti við af honum. Þegar hann síðar hitti Sanda Tip- ton, hélt hann fingrinum á loft og sagði hógvær: — Hann greip í þennan, naggur- inn! Kiukkan var orðin fjögur um nóttina, þegar kyrrð færðist loks yf- ir búðirnar. í kofa Indíána-Söllu brann þó ljós, því S'túfi kom ekki dúr á auga. Hann varð að vaka yfir reifabarninu. Kentuckarinn gat ekki sofið held- ur. Þegar allir aðrir voru sofnaðir, gekk hann niður að fljótinu. Hann blístraði annars hugar. Hann gekk fram hjá kofanum þar sem ljósið brann. Inn eftir dalnum. Blístrið gaf þó til kynna óforbctranlegt kæru- leysi. Við rælur hávaxins furutrés sneri hann við og gekk sömu leið til baka. Eftir andartaks hik barði hann að dyrum kofans. Stúfur opnaði. — Hvernig líður? sagði Kentuclc- arinn og gaut hornauga til skúffunn- ar. — O, vel sagði Stúfur. — Og strákurinn? — ITann er sprækur eins og hrrot- kjarni og sefur eins og grís. Kentuckarinn var vandræðalegur. Svo — eftir drykklanga stund hélt hann vísifingrinum á loft fyrir framan Stúf. — Hann greip í þennan, naggur- inn! sagði hann og fór að svo búnu. Daginn eftir var jarðneskum leif- ,um Indíána-Söllu sökkt niður í iitla, einfalda gröf í fjallshlíðinni. ECtir jarðarförina settu gullgrafar- arnir fund til að ráðgast um, hvað gera skyldi við barnið. Það var ákveðið með hrifningu og einróma atkvæðum að ala það upp. Um það voru allir sammála. En hvernig yrði heppilegast að haga uppeldinu? Tipton lagði til að barnið yrði sent til Rauðhunds, annarra gullbúða fjörutíu mílur frá Öskurstöðum. En því var enginn samþykkur. Enginn vildi sjá af þessum skjólstæðingi. — Auk þess, sagði einn þeirra (maður að nafni Tommi Svarkur) þori ég að rassskella mig upp á það, að galgoparnir í Rauðhundi myndu gera sér lílið fyrir og skipta um króga og láta okkur hafa allt annan í staðinn! Vantrú á mannlegar dyggðir ýfir- leitt var það, sem mest einkenndi lífið að Öskurstöðum. Innflutningur kvenfóstru í búð- irnar fékk ekki heldur góðar undir. tektir. Það var borið á móti að eng- in heiðarleg stúlka myndi geta stigið fæti sínum að Öskurstöðum, og að þeir hefðu „fengið sig fullsadda af hinni tegundinni“. Stúfur lagði ekkert til málanna. En þegar hann að lokum var spurð- ur ráða, lýsti hann því röggsamléga yfir að hann og Jenný, asnan, myndu vera einfær um að fóstr-a snáðann, ef þeim yrði trúað fyrir honum. Það var eitthvað frumstætt, djarft og óvenjulegt við þessa tillögu. Hún náði strax hylli gullgrafaranna. Og Stúfur var einróma valinn sem barnfóstra. Þótt unclarlegt kunni að virðast, þá lifði barnið og dafnaði. Náttúran hallaði móðurleysingjanum að brjósti sínu. Og í lireinu háfjallaloftinu virtist hann finna einhver fjörexni, sem bætti honum það, sem fæðunni var áfátt. Stúfxu* áleit þó, að allt ylti á ösnu- mjólkinni og sjálfum honum. — Ösnuhróið og ég höfum gengið honum í móður- og föðurstað, var liann vanur að segja. Og svo bætti hann alltaf við: — Láttu nú sjást, ögnin mín að þú verðir okkur ekki til skammar! Þegar snáðinn var mánaðargamall, var ákveðið að skíra harni. Langir fundir voru haldnir um málið. Svo var, nafnið ákveðið. Hann skyldi heita Gæfu-Tumi. Móðurinni vildu þeir helzt gleyma, og faðernið var óþekkt. Og sam- kvæmt lögunum var drengurinn nafnlaus. — Kallið hann GæfxuTuma. Það nafn verður honum ágætt vegabréf gegnum líflð. Og það varð úr. Skírnardagurinn var ákvaðinn. Siðameistari var lcosinn „Bpstonar- inn“, mesti háðfugl gullbúðanna og hugvitssamasti skemmtikraftur. Hann bjó sig undir atburðinn í tvo daga, og lítil hátíðarkantata var æfð. Sandi Tipton var valinn guðfaðir. Á skírnardaginn fóru gullgrafar- arnir með blaktandi fánum og glymj- andi hljóðfæraslætti upp í skógar- lundinn, þar sem hátíðahöldin áttu að fara fram. Drengurinn var borinn að fagurskrýddu .,altarinu“. Þá gekk Stúfur óvænt fram fyrir söfnuðinn. — Ég er ekki vanur að spilla i- nægjustundum annarra, og það vitið þið, hóf hann máls og litaðist um alls ósmeykur. — En mér íinnst athöfnin ekki fara rétt fram. Og hvað viðvikur guðföðurnum, þá veit ég ekki hver hefur meiri rétt til þess embætti.3 en ég, sem hef verið bæði faðir og móð- ir drengsins! Djúpri þögn sló á söfnuðinn við þessi athyglisverðu orð. Stúfur sá sér leik á borði og hélt áfram: — Við erum hingað komnir til þess að skíra drenginn. Og við mun- um skíra hann. ... Ég skíri þig’ Gæfu-Tumi, samkvæmt löglegum reglum Bandaríkjanna og Kaliforníu — svo sannarlega sem Guð styrlcir líkama minn og sál — að eilífu — amen. Það var að líkindum í fyrsta sinn í sögu gullbúðanna, að nafn Guðs var nefnt. Það varð engum að hlæja- Tumi var skfrður jafn hátíðlega sem hefði það gerzt undir kristnu þak- Hann grét og var huggaður — á strangtrúarlegasta hátt. Svo hófst endurvakningin að Ö6É- urstöðum. Breytingin var svo hægfara, að hennar varð tæpast vart. Kofi Gæfu-Tuma var þveginn hátt og lágt, málaður hvítur klæddur inn- an með borðviði, veggfóðraður búinn húsgögnum. Útskorin vaggan af óviknum rósaviði — flutt þangað á múlasna áttatíu mílna yeg — hafð1 „gert hinum húsgögnuiíiim skömm til“. svo tilfærð séu ummæli Slúfs. Veitingamaðurinn í Híðinu vild1 ekki vera eftirbátur hinna. Hann lát færa sér gólfteppi og fjölda spejla- sem hann kom fyrir víðs vegar á veggjunum í híbýlum sínum. öfí speglarnir höfðu þann kost —• á11 þess nokkur veitti því athygli — að þeir stuðluðu að meira hreinlæti snyrtimennsku meðal gullgrafat' anna'. í

x

Alþýðuhelgin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðuhelgin
https://timarit.is/publication/1050

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.