Hekla - 01.04.1939, Síða 2

2
HEKLA
Avappsorð.
Það Jjykir að sjálfsögðu ekki stór viðburður, Jjótt
eitt lítið barnablað skjóti upp kottinwn »eins og lítió
lautarblóm, sem, la-ngar til að gróa« mitt á liinu verð-
andi vori.--Samt sem áður 'er það stórviðburöw
fyrir litiu útgefendurna, sem eru skólabörn í Ása-
og Holtahreppi í Rangárvallasýslu, sem œtla að reyna
þessa fjáröflunarleið fyrir ferðasjoð sinn; því vitan-
lega langar þáu til «ö ferðast og sjá sem mest af
mikilleik og fegurð landsins síns.
Með þeirri von og vissu, að sanngjarnlega verði lit-
ið á ■ verk litiu rithcfwndanna, og blaðinu þeirra,
»Heklu«, verði Ijúflega tekið, árnum við 'óUum
GLEDILEGS SUMARS.
Sigurbjorg Guðiónsdóttir Hélgi Vigfússon
kennari. kennari.
Þegar §nmardagnrinii
fyrsti kom.
Það var kalt og' ömurlegt í höllinni hans Frosta
konungs. Þó var Frosti konungur ánægður á svipinn,
þar sem hann ,sát í hásæti sínu, sem gjört var úr
blátærum ís. Iiann réri sér fram og aftur í hásæti
sínu og blés. kulda frá sér — nístandi vetrarkulda.
öðru hvoru lýstu norourljósin upp höllina hans, og
fölum bjarma sló á silfurhvíta skeggið hans, en Má.n-
inn glotti hátt uppi á himninum.
»ö, hvað það er kal,t í höllinni hans Frosta«, tístu
snjótitlingarnir; »bara að vorið færi að koma — ó,
blessað vorið«. »Vor! vor!« kvað um alla höliina.
Frcsti konungur kipptist við og svipurinn varð enn-
þá harðneskjulegri, en hann hafði áður verið. Það var
auðséð, að hann mundi ekki fagna vorinu, þegar
það ioksins kæmi. •-En vorið kom samt. — Einn
dag stendur geislandi fagur sveinn í hallardyrum
Frosta konungs. Hann er í grænum klæðum og á
höfðinu ber hann gnllna kórónu, sem er eins, og hún
væri gerð úr sóleyjagulli. Áugun hans iýsa eins og
heiðbláa fjólan og varir hans eru rauö'ar eins og
rósarblöð. — En mcst er þó vert um andardrátt hans,
sem er hlýr eins og sólarkoss.
En hvað er að sjá hann Frosta konung? Hann
grætur e'ns og barn. Hásætið hans er að hrynja og'
hann er allur að bráðna. — Stórir, fossandi lækir
silfurtn rrá tára sti eyma um höllina hans. Höllina,
sem við köllum »Jörð«.
Sumardagurinn fvrsti hefur heilsað.
Gleðiiegt sumar!
Sigriður Jónasdóttir (1U ára).
KISA.
Einu sinni var k&rl og kerling í koti sínu. Þau áttu
einn kctt er Fáfnir hét. Kerlingunni þótti svo vænt
um köttinn, að hún mátti aldrei af honum sjá. Svo
ef það einu sinni, að bóndi er við útiverk, en kerling
er að strokka. Þegar kerling er búin að því, tekur
hún af strokknum og setur smjörið í trog, svo skrapp
hún frá. Þegar hún kemur aftur, þá sér hún kisu
standa niðri í troginr, cg vera að hakka í sig smjörið.
Kerlingu verður svo bilt við, að hún. þrífur fötu meö
vatni í og skvettir á kisa, sem var í ró og næði að
borða. Kisi var ekki seinn á sér að hoppa úr trog-
inu og í burtu. Og ekki sást hann. fyrr en eftir tvo
tíaga. Kerling var svo hrygg yfir þessu, að hún neytti
hvorki svefns né matar. En það er af kisa aö segja
að hann hélt sig í kofa rétt hjá bænum. Einu sinni
þegar bóndi var að gefa. á stallinn í kofanum, sem
Fáfnir héit sig í, þá brá honum heldur en ekki í brún,
þegar hann finnur mjúkt og loðið dýr í jötunni. Hann
tekur þetta dýr upp og sér að þetta er ekkert ann-
að en kötturinn þeirra. Hann tók Fáfni upp og
fór með hann inn til kerlingar. Fékk kisi nú held-
ur gcðar viðtökur. Kerling kom með fleytifulia skál
af rjóma og kjöt. Og fór nú kisi að borða með beztu
lyst, sem von var því það var langt síðan hann hafði
fengið svona g'óðan mat. Svo lag'ðist Fáfnir fyrir neð-
an ofninn og' fór að mala eins og ekkert; hefði ískor-
izt. Einu sinni, sem oftar, kemur karl inn og' segir
•við keriingu: »Ég sá eitthvert lítið dýr vera að skjót-
ast inn. í skemmu. Það var víst mús. Það er bezt
að láta Fáfni vera þar í nótt«. En kerlingin mátti
ekki heyra það, því hún hélt hann myndi deyja úr
kulda. En karl sagði: »Ef hann er svo aumui' að þola
ekki að vera úti eina nótt, þá er mér alveg sama
um hann«.
Og lýkur svo þessari sögu.
Ingibjörg Þorsteinsdóttir (1U ára).