Morgunblaðið - 03.11.2011, Qupperneq 25

✝ Sveinn HalldórHermann Frið-
björnsson fæddist í
Hnífsdal 23. apríl
1929. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 26.
október 2011.
Foreldrar hans
voru hjónin Sólveig
Steinunn Pálsdóttir,
f. 30. nóvember
1899, d. 21. febrúar
1993, og Friðbjörn Helgason, f. 5.
október 1883, d. 24. september
1946.
Sveinn giftist Jóhönnu Sig-
rúnu Ingvarsdóttur, f. 1. janúar
1933, hinn 5. júní 1954. Börn
þeirra eru 1) Salbjörg Sveins-
dóttir Hotz, f. 5. ágúst 1953, mað-
ur hennar er Peter Eugen Hotz,
Fyrstu árin starfaði hann við sjó-
mennsku og var meðal annars
stýrimaður frá 19 ára aldri, á þá-
verandi Páli Pálssyni sem gerður
var út frá Hnífsdal. Meirihluta
starfsævinnar starfaði hann við
hin ýmsu störf í landi, þá að-
allega að steypa múrsteina, við
hleðslu húsa og við múrverk.
Hann starfaði einnig um tíma hjá
Steypustöðinni á Ísafirði. Síðustu
ár starfsævinnar starfaði hann
hjá Hraðfrystihúsinu í Hnífsdal.
Hann hafði sterkar rætur til
Grunnavíkur og var einn af
stofnendum Grunnvíkingafélags-
ins. Hann var einn af síðustu
hjarðsveinum landsins, þar sem
hann sat yfir ánum í Grunnavík
frá unga aldri, en þar komst
hann fyrst í berjatínsluna. Hann
var mikill náttúrumaður og fast-
ur liður á hverju hausti var ber-
jatínsla og að safta fyrir vet-
urinn. Síðastliðið haust var hann
ákaflega iðinn við berjatínsluna.
Útför Sveins fer fram í Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 3. nóvember
2011, kl. 14.
f. 30. nóvember
1949, börn þeirra
eru: a) Astrid Hotz,
f. 9. ágúst 1988, b)
Tanja Hotz, f. 23.
maí 1991. 2) Ingvar
Friðbjörn Sveins-
son, f. 15. júní 1956.
3) Jón Hermann
Sveinsson, f. 10.
ágúst 1957. Börn
hans: a) Örn Her-
mann Jónsson, f. 21.
júní 1980, kona hans er Rebekka
Hilmarsdóttir, f. 16. apríl 1984. b)
Jóhann Ásgeir Jónsson, f. 4. apríl
1984, d. 30. júlí 2000. Móðir
þeirra er Erna Stefánsdóttir f.
25. maí 1957.
Sveinn ólst upp í Grunnavík til
15 ára aldurs, þá flutti hann til
Hnífsdals og bjó þar til æviloka.
Miðvikudaginn síðastliðinn féll
frá fyrrverandi tengdafaðir
minn, 82 ára. Með honum er
gengin ein af alþýðuhetjunum.
Sveini kynntist ég 16 ára þeg-
ar ég kom á heimili þeirra hjóna,
þá vinkona Salbjargar dóttur
þeirra. Síðar giftist ég Jóni syni
hans og varð tengdadóttir.
Við bjuggum í Hnífsdal og þar
ólust drengirnir mínir upp.
Heimili afa og ömmu var ávallt
þeirra annað heimili. Þar var
þeim tekið opnum örmum og þar
áttu þeir alltaf skjól.
Öddi eldri sonur minn var ekki
hár í loftinu þegar hann var far-
inn að skottast út í skúr með afa
að smíða. Meðan hendur voru litl-
ar var byggt úr einangrunar-
plasti en seinna urðu smíðarnar
fjölbreyttari og á hverju sumri
voru byggðir hinir skrautlegustu
kofar sem drógu að sér börnin í
þorpinu. þeir brölluðu margt
saman afi og Öddi og það var allt-
af til tími fyrir strákinn.
Svenni vann alla tíð mikið og
hlífði sér hvergi. Hann var hjálp-
samur og greiðvirkinn og það var
alltaf gott að leita til hans. Ég
varð þess aðnjótandi að vinna
með honum á tímabili og betri
samstarfsmann var ekki hægt að
hugsa sér. Ég man aldrei eftir því
í þau tæpu fjörutíu ár sem ég
þekkti þennan mann að hafa séð
hann skipta skapi og hann bar
ekki tilfinningar sínar á borð. Af
honum stafaði alltaf mikil hlýja
og hann hafði góða nærveru.
Hann hafði skemmtilegan
húmor og var með sinn orðaforða
yfir hinar ýmsu athafnir og hluti.
Þegar hann var að fara að sofa
eða leggja sig sagðist hann vera
að fara inn að „ryksuga“. Gler-
augun sín kallaði hann „ratar“ og
seðlaveskið var „stóra veskið“,
sleggja sem hann átti hét „Þur-
íður“ og þegar hann tók sér pásu
í vinnu sagðist hann þurfa að fara
að fá sér „svona sjö, átta sígar-
ettur“.
Hann var alla tíð mikill áhuga-
maður um berjatínslu og það var
eins með hana og önnur verk sem
hann tók sér fyrir hendur, hann
tíndi ber af ákafa og vildi hafa
mikið. Stundum féllust okkur
hendur yfir magninu sem hann
kom með heim. Hann lét ekki
veikindi síðustu ára aftra sér frá
að njóta þessa tómstundagamans
síns. Hann upphugsaði sínar að-
ferðir og leiðir til að geta farið til
berja.
Fyrir ellefu árum dó Jóhann
yngri sonur minn og var hans
sárt saknað af öllum sem til hans
þekktu og ekki síst afa og ömmu
sem hann hafði átt sitt annað
heimili hjá. Meðan Jóhann lifði
fékk hann líka að skottast með
afa í skúrnum en sökum fötlunar
sinnar var hann ekki eins mikið
við smíðar og Öddi bróðir hans
heldur smíðaði afi fyrir hann.
Minnist ég sérstaklega mikillar
gleði með fánastangir sem afi svo
þolinmóður bjó til fyrir hann af
öllum stærðum og gerðum og
amma saumaði skrautlega fána á.
Nú hafa þeir tveir hist að nýju
í öðrum heimi og ég er sannfærð
um að það hafa verið miklir gleði-
fundir.
Ég votta Jóhönnu, Salbjörgu,
Jóni og Ingvari, tengdabörnum
og barnabörnum innilega samúð
mína. Megi Guð varðveita þau og
veita þeim styrk. Minning um
góðan mann lifir.
Erna.
Sveinn Halldór Her-
mann Friðbjörnsson
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 2011
leiðir okkar oft legið saman, ekki
síst í gegnum góða vinkonu okk-
ar Óla og Boggu, hana Soffíu,
sem nýverið flutti til Suður-Afr-
íku. Eftir að einkadóttir Soffíu,
Björk, flutti til Suður-Afríku með
eiginmanni sínum urðu Bogga og
Óli klettarnir í lífi Soffíu. Þar
kom þeirra fallega innræti í ljós.
Margar góðar minningar á ég
um Óla. Einhverju sinni fór fyr-
irtækið á árshátíð á Þingvöllum
og eftir rútuferð í bæinn var farið
í leigubíla. Við Óli lentum í bíl
með konu sem hafði kíkt aðeins
of djúpt í rauðvínsflöskurnar og
sofnaði í leigubílnum. Hvorugt
okkar hafði hugmynd um hvar
hún byggi, svo við höfðum engin
önnur ráð en rúnta bara um bæ-
inn í leigubílnum með sofandi
konuna á milli okkar þar til hún
vaknaði og gat sagt hvar hún
byggi. Óli borgaði bílinn.
Elsku Óli. Ég mun alltaf minn-
ast þín með mikilli hlýju og vænt-
umþykju. Þú varst einn af fyrstu
leiðbeinendum mínum í blaða-
mennsku og þótt við sæjumst
sjaldnar síðustu árin dofnaði
væntumþykja mín í þinn garð
aldrei.
Við þríeykið, sem unnum með
Boggu á Landakoti, sendum
elsku vinkonu okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Missir hennar er
mikill en hún á minningar sem
hún getur yljað sér við. Slíkar
minningar eiga ekki allir.
Hvíldu í friði elsku vinur. Megi
himnafaðirinn umvefja þig þar til
við hittumst öll að nýju. Þú fórst
alltof fljótt – en þú kvaddir með
stæl.
Megi Guð og allir himins engl-
ar vaka yfir þér og þeim sem
sakna þín.
Þín gamla vinkona,
Anna Kristine
Magnúsdóttir.
Hann kom til mín glaður og
reifur. Reyndar skellihló hann,
teygaði á Winston og gat varla
komið niður kaffinu sem var í
bollanum í hinni hendinni fyrir
hlátri. Ég man að ég hló innilega
með honum og það var svo gott
að vera með Óla. Þegar ég vakn-
aði þennan morgun og opnaði
netpóstinn minn beið mín póstur
frá Ingva bróður sem sagði mér
að Óli hefði skilið við einmitt um
það bil þegar hann kom svo glað-
ur til mín í draumi og kvaddi.
Ég er stoltur að geta sagt að
Óli var einn af mínum allra nán-
ustu og bestu vinum. Hann var
ljúfur, hann var góður og það
sem kannski mestu skiptir, hann
hafði stórkostlegan húmor og
mjög litla þolinmæði gagnvart
því sem hann kallaði „apaheila“.
Hann kallaði mig aldrei apaheila
en hann kallaði mig eiginlega
alltaf kommúnista þegar hann
vildi segja mér að hann elskaði
mig: „Hvað segir þú helvítis
kommúnistinn þinn?“ sagði hann
og hló og ég svaraði: „Allt fínt
helvítis kapítalistinn þinn,“ og
svo hlógum við enn meira, feng-
um okkur smók og stundum viskí
með.
„Ljúfmenni“ er oft sagt um
menn sem eru góðir. Auðvitað
eru allir menn innst inni góðir,
alla vega þegar þeir standa gagn-
vart sínum nánustu. En Óli var
ljúfmenni eins og þau gerast
best. Mátti ekkert aumt sjá, en
var líka klár og sá í gegnum alla
sem þóttust eiga bágt og fyrir
slíku fólki hafði hann enga þol-
inmæði. – „Apaheilar“.
Fyrsta daginn minn á Stöð 2
hitti ég Óla og við urðum vinir
„med det samme“. Margir vina
okkar töldu þetta ólíkindavin-
áttu, því fólk er svo skotgrafar-
þenkjandi. En ekki við Óli sem
kærðum okkur kollótta um allt
slíkt tal. Við hefðum sennilega
gifst ef við hefðum ekki verið svo
andskoti ólíkir á því sviði. Hann
var heppinn hann Óli. Átti frá-
bæra konu, hana Boggu, sem var
ekki bara konan hans, heldur
langbesti vinur hans og hann
varð alltaf hálfheilagur í framan
þegar hann talaði um Boggu
sína.
Það er gott að sakna góðs vin-
ar. Það liggur fyrir okkur öllum
sem lifa vini, að kveðja þá og
varðveita ljúfar stundir og mann-
orð þeirra á meðan við höldum
áfram að draga andann. Við lifum
í þeirri von að hittast aftur þegar
að okkur sjálfum kemur. Ég var
svo lánsamur að ná að kveðja Óla
og eiga við hann vinatal áður en
stundin kom. Fyrir það er ég
þakklátur og mun aldrei gleyma
þeim góða dreng Óla Tynes.
Hann kom inn í líf mitt kíminn,
vel gefinn, forvitinn eins og
fréttamönnum sæmir og átti frá
upphafi auðvelt með að fá mig til
að hlæja, jafnt að sjálfum mér
sem öðrum, kommúnistum fem-
ínistum, kapítalistum og öðrum
istum sem og bara að lífinu
sjálfu. Og fólk sem fær mann til
að hlæja er besta fólkið. Það var
mikið lán að vera í kompaníi við
svo heiðarlegan og góðan mann.
Nú er hann á barnum hjá Jesú
og ég ætla rétt að vona að hann
verði með fyrstu mönnum sem ég
sé þegar þar að kemur.
Bogga mín, guð styrki þig í
söknuðinum og ég votta þér,
börnum Óla og öllum hans ætt-
ingjum og vinum mína dýpstu
samúð með óendanlegu þakklæti
fyrir að hafa fengið að þekkja Óla
Tynes.
Ps. ps.: ég öfunda þig enn af
þorskastríðinu.
Heimir Már Pétursson.
Þegar Óli Tynes réðst til
starfa á Vísi forðum daga varð
okkur strax ljóst að hér var kom-
inn einstaklega þægilegur og
glaðlyndur samstarfsmaður.
Hann var með gott fréttanef og
fljótur að vinna. Við félagarnir
eignuðumst þarna strax góðan
vin með notalega nærveru. Hann
bar með sér ferska vinda eftir
langa dvöl í Ísrael og þótt hann
væri aðeins þrítugur að aldri
hafði hann fágaða og kurteislega
framkomu sem hafði yfirbragð
hins breska sjentilmanns – nema
að þessi sjentilmaður var líka
mikill grallari.
Þegar við undirritaðir hóuðum
svokallaðri Vísis-Mafíu saman á
Café Sólon 35 árum síðar mætti
Tynes skilvíslega á staðinn
ásamt henni Boggu sinni elsku-
legu, þeim hægláta og trausta
lífsförunaut. Tynes varð að sjálf-
sögðu miðdepill samkomunnar
fyrr en varði. Gott skopskyn ein-
kenndi Tynes, sem átti ákaflega
auðvelt með að sjá spaugilegu
hliðarnar á hlutunum – eins og
hlustendur Bylgjunnar og áhorf-
endur Stöðvar 2 fengu svo sann-
arlega að kynnast. Það tísti jafn-
an í honum hláturinn af minnsta
tilefni og afar sjaldan heyrði
maður hann andvarpa þunglega.
Á ferli sínum í blaðamennsku
ritstýrði Tynes meðal annars
Arnarflugsblaðinu, sem við á
Samútgáfunni unnum til prent-
unar, svo og tímaritinu Fólki.
Ritstjóratitlarnir gerðu Tynes
blessunarlega gjaldgengan í
klíku sem við ritstjórar og útgef-
endur nokkurra tímarita mynd-
uðum. Við hittumst á Grillinu í
hádeginu alla þriðjudaga í sex ár
og alltaf mætti Tynes með fersk-
ar skemmtisögur.
Eitt eftirminnilegasta ævin-
týrið í okkar samskiptum var
þegar sjö vikna prentaraverkfall
skall á vorið 1979. Þá skunduðum
við þrír á ritstjórnarskrifstofur
Samúels og hófum útgáfu
Fréttablaðsins hins fyrsta, sem
hóf göngu sína strax á öðrum
degi verkfalls. Með okkur í slagn-
um voru tveir galvaskir vinnu-
félagar af Vísi, þau Edda Andr-
ésar og Kjartan Stefánsson.
Samhentur hópur sem vann
markvisst að fréttaöflun en leyfði
sér svo sannarlega að slá á létta
strengi í leiðinni.
Flug og köfun voru tvö af
þekktustu áhugamálum Tynes.
Einlægur áhugi hans á hernaðar-
brölti með tilheyrandi tólum og
tækjum fór hins vegar ekki eins
hátt, en hann var ólatur að miðla
okkur félögunum af þekkingu
sinni á því sviði. Það var því fróð-
legt að hlýða á Tynes yfirheyra
Jón Björgvinsson, stríðsfrétta-
ritara og gamlan vinnufélaga
okkar af Vísi, þegar við hittumst
fyrir stuttu yfir kaffibolla í Kópa-
vogi eina kvöldstund ásamt Eddu
Andrésar og mökum. Þar rædd-
ust við tveir afburða fréttamenn
sem fjölluðu greinilega ekki um
erlend málefni til þess eins að
hafa fyrir salti í grautinn, heldur
höfðu brennandi áhuga á við-
fangsefninu, heimsmálunum og
framtíðinni. Ekki óraði okkur
fyrir að þetta væri í síðasta skipti
sem við nytum nærveru okkar
góða félaga Óla Tynes.
Vertu sæll kæri vinur og góða
ferð.
Boggu, börnum hans og systk-
inum vottum við og makar okkar
innilega samúð við ótímabært
brotthvarf Óla Tynes.
Ólafur Hauksson og Þór-
arinn Jón Magnússon.
 Fleiri minningargreinar
um Óla Tynes Jónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur hlýhug, vináttu og stuðning við
andlát og útför sambýlismanns míns, föður
okkar og sonar,
JÓNS ÆGIS INGIMUNDARSONAR,
Grýtu,
Djúpavogi.
Claudia Gomez Vides,
Hafrún Alexía Ægisdóttir,
Emilio Sær Ægisson,
Unnur Jónsdóttir,
Ingimundur Steingrímsson.
✝
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
KRISTBJARGAR HERMANNSDÓTTUR,
Höfðagötu 17,
Stykkishólmi.
Hermann Guðmundsson, Sigurlína Sigurbjörnsdóttir,
Bæring Jón Guðmundsson, Jóna Gréta Magnúsdóttir,
Sigurþór Guðmundsson, Sigrún Hrönn Þorvarðardóttir,
Kristinn Breiðfjörð Guðmundsson, Elísabet Kristjánsdóttir,
Ólöf Guðrún Guðmundsdóttir, Jón H. Gunnarsson,
Ágústína I. Guðmundsdóttir, Gunnar Gunnarsson
og fjölskyldur.
✝
Elsku mamma okkar, tengdamamma, amma,
dóttir og systir,
ARNDÍS ÞÓRÐARDÓTTIR
blómaskreytir og
skrúðgarðyrkjufræðingur,
Álfaskeiði 94,
Hafnarfirði,
verður jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
föstudaginn 4. nóvember kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Heimahlynningu
Landspítalans.
Emanúel Þórður Magnússon, Eva Lind Breiðfjörð,
Magnús Guðni Emanúelsson,
Jón Þór Magnússon, Guðrún María Jónsdóttir,
Guðlaugur Magnússon, Tinna Rut Þrastardóttir,
Áslaug Halla Villhjálmsdóttir, Þórður Jón Sveinsson,
Sveinn, Sólveig, Kristján og fjölskyldur.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
HREFNA ÞORVARÐARDÓTTIR,
sem andaðist fimmtudaginn 27. október,
verður jarðsungin frá Stykkishólmskirkju
laugardaginn 5. nóvember kl. 14.00.
Hannes K. Gunnarsson,
Sigurborg Kristín Hannesdóttir, Ingi Hans Jónsson,
Gunnar Hannesson, Guðrún Hjartardóttir,
Lárus Ástmar Hannesson, María Alma Valdimarsdóttir
og barnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
HAUKUR ANDRÉSSON,
Hjallabraut 33,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi föstudaginn
21. október.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Elín Kristinsdóttir,
Sigurbjörg Hrönn Hauksdóttir, Guðni Guðnason,
Halla Hauksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR B. PÁLSSON
verkfræðingur og prófessor,
Ægisíðu 44,
Reykjavík,
sem lést föstudaginn 28. október, verður
jarðsunginn frá Neskirkju föstudaginn
4. nóvember kl. 15.00.
Sigríður Einarsdóttir, Gunnar Sigurðsson,
Páll Einarsson, Ingibjörg Briem,
Baldvin Einarsson, Sigrún Steingrímsdóttir,
Árni Einarsson, Unnur Þóra Jökulsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.