Morgunblaðið - 21.08.2012, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 2012
✝ SigursteinnGuðbrandsson
fæddist í Borg-
arnesi 4. júní 1929.
Hann lést á Land-
spítala Landakoti
12. ágúst sl.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
brandur Tómasson,
f. 23. júlí 1893, d. 8.
maí 1980, frá
Hrappsstöðum í
Laxárdalshreppi, Dalasýslu, og
Sigþrúður Sigurðardóttir, f. 12.
maí 1896, d. 9. desember 1953,
frá Álftá í Hraungerðishreppi á
Mýrum, en þau bjuggu lengst af
í Borgarnesi.
Systkini Sigursteins voru
Ragnar, f. 1921, d. 1965, Sig-
urður, f. 1923, d. 2008, Sigríður,
f. 1926, d. 1998, Gísli, f. 1928 og
Birgir, f. 1931. Sigursteinn
kvæntist Mörtu Sigurbjarna-
dóttur, f. 1958. Þeirra börn eru
Jóhanna, f. 1977, Hjörtur Freyr,
f. 1984 og Andrea Ósk, f. 1992.
Þau skildu. Seinni kona Garðars
er Elín Margrét Hárlaugsdóttir,
f. 1961. Hennar börn eru Áslaug
Rut, f. 1979, Guðmundur Rúnar,
f. 1987, Ingunn Rut, f. 1995, og
Rakel Rut, f. 1997. Barna-
barnabörnin eru 14 talsins.
Sigursteinn ólst upp í Borg-
arnesi. Hann dvaldi á sumrin
frá 8 ára aldri og fram á ung-
lingsár á Vogalæk á Mýrum.
Eftir það starfaði hann hjá
skipafélaginu Skallagrími hf.,
bæði til sjós og lands, en lengst-
an hluta starfsævi sinnar starf-
aði Sigursteinn hjá Stræt-
isvögnum Reykjavíkur og
Húsgagnaverkstæði Árna Jóns-
sonar.
Aðaláhugamál hans var
hestamennskan sem átti hug
hans allan og tók hann virkan
þátt í félagsstörfum þeim tengd-
um.
Útför Sigursteins fer fram
frá Fossvogskirkju í dag, 21.
ágúst 2012, kl. 13.
kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu
sinni, Kristínu
Þórðardóttur frá
Uppsölum í Vest-
mannaeyjum, f. 17.
september 1927.
Foreldrar hennar
voru Þórður Krist-
inn Einarsson og
Svanhvít Lofts-
dóttir. Börn Sig-
ursteins og Krist-
ínar eru: 1) Erna Sigríður, f. 1.
desember 1947, gift Kristjáni
Pálssyni, f. 1944, d. 2011. Þeirra
börn eru Kristín, f. 1967, Fríða,
f. 1973, Sigursteinn, f. 1977, d.
sama ár, og Sigursteinn, f. 1978.
2) Haraldur, f. 3. júní 1950,
kvæntur Erlu Ívarsdóttur, f.
1951. Þeirra börn eru Heiðrún,
f. 1975, og Hjörvar Ingi, f. 1980.
3) Garðar, f. 3. apríl 1957. Hann
Pabbi minn var einstakur
maður, vandaður og traustur.
Allt sem pabbi sagði var rétt og
satt í mínum eyrum. Hann flíkaði
ekki tilfinningum sínum og
kvartaði aldrei þótt oft hafi hann
verið veikur. Gegnum öll hans
veikindi og tvær hjartaaðgerðir
gafst hann aldrei upp eða leyfði
sér að hugsa að nú gæti hann
ekki meir.
Pabbi var orðlagður fyrir að
vera vandaður og góður hesta-
maður og stundaði hestamennsk-
una af ástríðu. Hann gat oft verið
glaður á góðum stundum eins og
í hestaferðunum. Hann átti gott
líf og af dugnaði og eljusemi
byggðu þau mamma sér yndis-
legt og fallegt heimili í Hjálm-
holti 9 þar sem við systkinin ól-
umst upp. Hann var einnig
þekktur fyrir vandaðar viðgerðir
á listmunum og var einstaklega
handlaginn.
Milli okkar pabba var sérstakt
samband, við vorum náin og ég
leit alla tíð mjög upp til hans.
Mun ég sakna hans sárt. Síðustu
mánuðir hafa verið honum erfiðir
en það yljar mér í minningunni
að rifja upp brosið í augunum á
honum þegar ég kom að heim-
sækja hann daglega á spítalann.
Nú veit ég að þú ert laus við
þjáningarnar og líður vel. Hvíl í
friði, elsku pabbi
Þín dóttir,
Erna.
Sérhvert vinarorð vermir
Sem vorsólarljós.
Sérhver greiði og góðvild,
er gæfunnar rós.
Hvert sem leið þín liggur,
um lönd eða höf.
Gefðu sérhverjum sumar,
og sólskin að gjöf.
(Þorsteinn Þ. Þorsteinsson.)
Sumarið kveður senn og nú
kveður Steini okkur líka. Saddur
lífdaga fór hann á fund feðra
sinna. Fyrir tæplega tíu árum
var ég svo lánsöm að kynnast
þessum góða manni. Flestar
samverustundir áttum við í Víði-
dalnum í kringum hestana, sem
voru honum afar kærir. Steini
var ævinlega þolinmóður og hlýr
í minn garð og hrósaði mér
óspart, þó að ekki væru nú afrek-
in alltaf stórkostleg í kringum
hestana. Hann lánaði mér gráu
merina hana Sunnu og þótti mér
vænt um það.
Steini kom alltaf upp í hesthús
meðan heilsan leyfði, þó að hann
gæti ekki farið á bak síðustu
misserin. Hann var iðinn við að
hlúa að hrossunum, kembdi þeim
og sinnti í hvívetna. Og hann
naut þess að fylgjast með sonum
sínum, Garðari og Halla og öðr-
um fjölskyldumeðlimum í hesta-
mennskunni. Steini bjó yfir mik-
illi góðvild og tillitssemi við
samferðafólk sitt, og þeim góðu
eiginleikum kom hann áleiðis til
barna sinna, sem öll bera honum
gott vitni. Virðing og sátt er dýr-
mætt veganesti út í lífið. Tengda-
pabba kveð ég með þakklæti fyr-
ir allt og allt. Eftirsjá og
söknuður Stínu og okkar allra er
mikill. Blessuð sé minning þessa
mæta manns. Minning þín er ljós
í lífi okkar.
Elín M. Hárlaugsdóttir.
Sigursteinn, eða Steini eins og
tengdapabbi var alltaf kallaður,
er farinn. Hann hafði lengi verið
með alvarlegan hjartasjúkdóm
og farið í hjartaaðgerð til Lund-
úna fyrir mörgum árum. Þetta
hafði ágerst með árunum og voru
margir fylgikvillar farnir að hrjá
hann síðustu árin. Síðasta hálfa
árið var honum mjög erfitt og
hafði hann lítið sem ekkert þol
sem fór illa með þennan mikla
dugnaðarfork.
Ég kynntist Steina þegar ég
fór að vera með syni hans og
verðandi eiginmanni mínum
Haraldi en það var um vorið
1971. Steini var yndislegur mað-
ur og þægilegur viðkynningar og
tók vel á móti manni í fjölskyld-
una. Hann var myndarmaður á
að sjá. Þau Kristín bjuggu þá í
Hjálmholtinu ásamt börnunum
sínum, Ernu, Halla og Garðari.
Þá stóð fyrir dyrum að halda
fermingarveislu yngri sonarins
og gerðu þau það af miklum
höfðingsskap eins og þeirra var
von og vísa. Steini hafði kynnst
Kristínu sinni ungur og höfðu
þau verið gift í nær 65 ár þegar
hann lést.
Steini var einstaklega dugleg-
ur maður sem féll sjaldan verk
úr hendi. Hann var alltaf að
dytta að heimilinu hvenær sem
tækifæri gafst. Hann hafði gam-
an af hestum og átti nokkra um
árin og er þar fremstur hann
Gráni gamli. Áhugamál þetta átti
hann sameiginlegt með sonun-
um. Hann átti hesthús uppi í
Víðidal og var hann dyggur
Fáksfélagi allt til æviloka. Fátt
fannst honum skemmtilegra en
að ræða um hesta og allt sem
viðkom þeim og þá lifnaði hann
allur við og kom glampi í augun.
Annað sem hann gat endalaust
rætt um voru blessuð barnabörn-
in sem veittu honum ómælda
ánægju.
Í gegnum árin hefur verið gott
að leita til Steina varðandi aðstoð
og stóð aldrei á honum að reyna
að hjálpa í hvívetna, hvort sem
það viðkom viðhaldi á húsinu eða
önnur álíka verkefni, en hann var
mjög greiðvikinn maður. Honum
þótti afar leitt þegar hann hafði
ekki lengur krafta til að hjálpa í
seinni tíð, en alltaf naut hann
þess þó að koma og fá sér kaffi í
Holtaselinu og var hann ávallt
aufúsugestur.
Steini hafði gaman af að vera
innan um fólk. Árið 1977 fórum
við Halli með þeim hjónum til
Spánar en það var í fyrsta sinn
sem þau fóru saman utan. Í mörg
ár eftir það fóru þau hjónin í
Spánarferðir og voru þá í sam-
fylgd annarra Íslendinga sem
þau kynntust í gegnum ferðirn-
ar. Þetta gerðu þau þar til að
Steini hafði ekki lengur heilsu til
að ferðast.
Þegar þau hjónin voru komin
á efri ár keyptu þau íbúð í heldri-
mannablokk á Dalbrautinni. Sú
íbúð var smekklega innréttuð af
þeirra hálfu, enda voru þau sér-
lega vandvirk með allt slíkt. Í
mörg ár voru þau í ábyrgðar-
störfum fyrir blokkina og kom
sér vel hversu dugleg og áreið-
anleg þau hjónin voru.
Það var yndislegt að sjá
hversu náinn vinskapur var á
milli þeirra feðga, Halla og
pabba hans, og hvað þeir höfðu
gaman af að rabba saman um
hestamál, þó að þeir væru ekki
alltaf sammála um gæði grip-
anna.
Það er sjónarsviptir að
tengdaföður mínum og mun ég
sakna hans mikið. Ég mun minn-
ast hans alla tíð sem góðs manns
sem yndislegt var að þekkja. Bið
ég Guð að styðja við fjölskyldu
hans um ókomin ár.
Erla.
Fyrir stuttu var afi að segja
mér frá því þegar hann sá ömmu
fyrst. Það var á þeim árum þegar
Laxfoss sigldi til Vestmanna-
eyja. Hann var 17 ára messagutti
og í gönguferð um eyjuna mætti
hann fallegustu stúlku sem hann
hafði augum litið. Afi var mikið
glæsimenni þannig að ég er ekki
hissa að hún hafi litið við honum.
Sextíu og sex árum, þremur
börnum, átta barnabörnum og
fjórtán barnabarnabörnum
seinna var hann sömu skoðunar,
amma var enn fallegasta stúlkan
sem hann hafði séð. Amma er
sannfærð um að nú sé afi að und-
irbúa komu hennar hinum megin
og muni taka á móti henni þegar
hennar tími verði kominn. Ég vil
trúa því líka. Hvíl í friði, elsku
afi.
Fríða.
Þegar ég hugsa um afa minn
þá finn ég lykt af hestum, lími og
allskyns efnum, svolítið skrýtin
blanda en vekur með mér hlýju
og öryggi, þetta var lyktin sem
umlukti hann afa minn og svona
man ég hann. Alltaf ljúfur og
brosandi og fyrsta spurningin
síðari árin þegar við hittumst var
hvort ég væri búin að vera dug-
leg að ríða út.
Hann var af þeirri kynslóð
sem við þekkjum varla lengur.
Saga hans er lík svo margra ann-
arra af hans kynslóð og er arfleið
okkar í dag. Saga sem einkennist
af baráttuþreki og mikilli vinnu.
Hann byrjaði með tvær hendur
tómar og vann sig upp með
dugnaði og eljusemi. Hann gat
allt og gerði allt sjálfur, byggði
hús, keyrði strætó, tamdi hest-
ana, ræktaði kartöflur, saltaði
kjöt í tunnu undir tröppunum í
Hjálmholtinu, sagði mér sögur,
kenndi mér að hjóla og kenndi
mér að sitja hest og svo ótal
margt fleira.
Afi minn var engum líkur,
hann var sannkallaður töfra-
meistari sem gat lagað allt sem
miður fór. Hann starfaði við það
árum saman að gera við lista-
verk, svo vel að aldrei var hægt
að sjá hvað hafði brotnað. Bæði
listamenn og fagurkerar sóttu til
hans því hann var fagmaður
fram í fingurgóma. Þegar ég var
lítil og eitthvað brotnaði þá var
viðkvæðið alltaf. „Þetta er ekk-
ert mál, afi lagar þetta.“ Það lék
allt í höndunum á afa sama hvað
var.
Afi var hestamaður af lífi og
sál og í hesthúsinu naut hann sín
best og smitaði út frá sér ást
sinni og elsku á hestunum og
hestamennskunni. Hann var
glæsilegur hestamaður og í
minningunni sé ég hann beinan í
baki og reistan á fallega Grána
gamla, með derhúfuna og blik í
augum. Hann hafði unun af því
að tala um hesta og oft gátum við
gleymt okkur alveg í spjalli um
þennan og hinn gæðinginn. Eitt
af því síðasta sem hann sagði við
mig var: „Hestamenn lifa yfir-
leitt lengur og eiga skemmti-
legra líf.“ Hann var einhvern
veginn aldrei gamall og veikur
þegar hann talaði um hesta-
mennskuna. Þá lifnaði hann allur
við og augun tindruðu því það
var alltaf eitthvað nýtt og spenn-
andi að gerast hjá honum eða
einhverjum í fjölskyldunni. Afi
hafði líka gaman af því að lesa
ljóð og voru ljóð eftir Davíð
Stefánsson í uppáhaldi.
Kveð ég þig afi minn með
þakklæti í huga fyrir allar góðu
minningarnar með þessu ljóði.
Oft er eins og vitund vor
vakni af þungum dvala.
Djúpt frá eigin barmi berst
bergmál himinsala.
Þá er eins og allir heyri
eilífðina tala.
Svo er röddin blíð og björt,
að blómaálfarnir fagna.
Við, sem erum mennskir menn,
minnumst helgra sagna.
Aldrei skyldu hörpustrengir
heiðríkjunnar þagna.
(Davíð Stefánsson.)
Kristín.
Elsku hjartans afi okkar
Þegar við rifjum upp æsku
okkar með þér koma bara upp
góðar minningar og eru þær
okkur ómetanlegar. Við munum
alltaf tengja þig við hesta-
mennskuna og minnumst við
margs sem við gerðum saman í
hesthúsinu. Þar leyfðir þú okkur
alltaf að fara á hestbak á Rauð
gamla þegar við vildum eða að
leika okkur í hlöðunni.
Þú varst líka mjög handlag-
inn, hvort sem er við styttuvið-
gerðir eða smíðar. Börnin okkar
hafa notið þess að hafa haft stóra
barbí-húsið sem afi smíðaði,
þriggja hæða hús, teppalagt með
gluggum og svölum. Það eru
margar góðar stundir sem hafa
liðið við leik í þessu húsi.
Það var alltaf mjög auðvelt að
vera í kringum þig og lést þú
okkur líða vel. Það er yndislegt
að rifja upp minningarnar sem
við eigum með þér, hvort sem
þær tengjast hesthúsinu, heima
hjá ykkur ömmu á hátíðarstund-
um með heitt súkkulaði og kökur
í Hjálmholtinu og svo á Dal-
brautinni. Einnig þótti okkur
gaman að fá þig í heimsókn í
Holtaselið. Þú naust þess að sitja
í eldhúskróknum með kaffisop-
ann þinn.
Við erum mjög þakklát fyrir
að hafa átt þig sem afa og mun-
um aldrei gleyma þér.
Heiðrún og Hjörvar Ingi.
Sigursteinn
Guðbrandsson
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
✝
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar elskulegs föður, tengdaföður, afa og
langafa,
HALLVARÐAR SIGURÐAR
GUÐLAUGSSONAR
húsasmíðameistara
frá Búðum í Hlöðuvík.
Guðmundur J. Hallvarðsson, Anna Margrét Jónsdóttir,
Lilja Dögg Guðmundsdóttir, Elvar Már Ólafsson ,
Hallvarður Jón Guðmundsson,
Elfa Rún Guðmundsdóttir,
Þórólfur Snær Elvarsson.
Vinkona mín hún Lóa hefur
kvatt þennan heim.
Það er margt sem sækir á
hugann á þessum tímamótum
við brottför vinar. Ég var ung
kona þegar ég kynntist henni,
fór að vinna með henni í Esso-
skálanum á Þórshöfn, hún var
yndisleg manneskja og tók mér
vel, þannig hófs okkar vinskap-
ur, sem hélst ætíð síðan. Eftir að
þau, hún og maðurinn hennar,
(Þórður Guðmundur Þórðarson
frá Sauðanesi) Doddi, flutti í
næsta nágrenni við okkur hjón-
in, varð mikill samgangur á milli
heimilanna.
Þau hjónin voru dásamlegar
manneskjur, enda vinsæl og
vinamörg.
Lóa var bráðdugleg og hand-
verkið hennar var með eindæm-
um, hún saumaði nánast allt sem
bæði henni og fleirum kom til
hugar, og vandvirkninni var við-
brugðið. Heilu kápurnar, kjól-
arnir og dragtirnar komu eins
og á færibandi, líka allt annað,
sem til heyrði saumum og
prjóni.
Já, handverkið er hennar
bautasteinn.
Ég vil minnast þeirra Lóu og
Dodda sem skemmtilegra og
yndislegra nágranna sem alltaf
voru reiðubúin að hjálpa ef eitt-
hvað bjátaði á, alltaf sam góða
skapið, ávallt reiðubúin að létta
Ólöf Jóhannsdóttir
✝ Ólöf Jóhanns-dóttir eða Lóa
eins og hún var
alltaf kölluð, fædd-
ist í Hvammi í Þist-
ilfirði, 2. nóvember
1927 og ólst þar
upp. Hún lést á
blóðlækningadeild
Landspítalans, 8.
ágúst sl.
Útför Ólafar fór
fram frá Þórshafn-
arkirkju 18. ágúst 2012.
undir, væri þess
einhver kostur, og
ég veit að margir
minnast þeirra
hjóna á sama hátt.
Við hjónin flutt-
um frá Þórshöfn
fyrir 12 árum og
auðvitað söknuðum
við nágranna okkar
Lóu og Dodda, við
vorum í símasam-
bandi nánast dag-
lega, en eins og gengur strjál-
aðist það nokkuð, en heimsóknir
voru alltaf liður í okkar sam-
bandi, þegar færi gafst.
2003 kvaddi Doddi þennan
heim, og Lóa bjó áfram í Pálm-
holti 12, þar sem þau bjuggu,
eftir að þau yfirgáfu Sólvelli
(Fjarðarvegur 7) en þar bjuggu
þau í mörg ár. Þar eru börnin
þeirra alin upp. Hún veitti for-
stöðu stóru heimili, börnin urðu
sex og að auki bjó hjá þeim
bróðir Dodda, Emil, heimilið var
gestkvæmt og húsnæðið ekki
mikið, en allt lék í höndunum á
Lóu, og alltaf tími til að gera sér
eitthvað til skemmtunar, tíminn
virtist endalaus.
Fyrir nokkrum árum sveik
sjónin hana og var hún sem
næst blind síðustu árin. Hún bjó
alltaf ein, fyrst í Pálmholti 12 en
síðan í Miðholti 10.
Elsku vinkona, minningin um
þig lifir með mér, minning sem
er full af birtu, gleði og söknuði.
Kæru systkin, Úlfar, Jóhann
Ólafur, Þóra Ragnheiður, Þórð-
ur, Oddgeir og Helena, mína
dýpstu samúð til ykkar allra og
ykkar fjölskyldna.
Hjartað á sinn helgilund,
hugurinn blá og opin sund.
Fræin festa rætur.
Allir lifa óskastund,
sem elska bjartar nætur.
(D.S.)
Jóna Matthildur.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um innsend-
ingarmáta og skilafrest. Einnig
má smella á Morgunblaðslógóið
efst í hægra horninu og velja við-
eigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minning-
argreina er 3.000 slög. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda stutta
kveðju, Hinstu kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem aðstandendur
senda inn. Þar kemur fram hvar
og hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann lést
og loks hvaðan og hvenær útförin
fer fram. Þar mega einnig koma
fram upplýsingar um foreldra,
systkini, maka og börn, svo og
æviferil.
Minningargreinar