Monitor - 04.10.2012, Blaðsíða 8

8 MONITOR FIMMTUDAGUR 4. OKTÓBER 2012
Leiðir Haraldar Ara Stefánssonar og Retro Stefson skilja tímabundið á næstunni
enda er hann haldinn út til London að læra leiklist. Monitor ræddi við hann um
stuðboltahlutverkið, lífi ð í London og dýrkeyptan klaufaskap á fl ugvelli.
É
g er ekkert alltaf í stuði þótt ég virðist
kannski vera í stuði,“ segir Haraldur
Ari Stefánsson, meðlimur Retro
Stefson og leikaranemi. Eins og fl est-
um er kunnugt sem hafa séð Retro
Stefson á sviði er hlutverk Haraldar í
hljómsveitinni fyrst og fremst að sjá
til þess að tónleikagestir séu í stuði.
„Ég þarf auðvitað að þykjast vera í stuði, annars myndi
þetta ekki virka. Við föttuðum sem sagt á ákveðnum
tímapunkti að til að áhorfendur þori að sleppa fram af
sér beislinu, þá verðum við að gera það líka.“
Haraldur Ari er nýfl uttur til Lundúna þar sem hann
kemur til með að læra leiklist í skólanum Central
School of Speech and Drama. Fyrir vikið verður hann
fjarri góðu gamni frá Retro Stefson um tíma, sem
stendur í ströngu þessa dagana við að senda frá sér
sína þriðju breiðskífu.
Nú ert þú sá eini í Retro Stefson sem ólst upp í Mos-
fellsbæ en ekki miðsvæðis í Reykjavík. Hvernig dast þú
inn í hljómsveitina?
Ég var reyndar í Austurbæjarskóla í 1. bekk, fór síðan
í Melaskóla í Vesturbænum í tvö ár þangað til ég fl utti
í Mosfellsbæ. Eftir það var ég samt alltaf mikill áhuga-
maður um Austurbæjarskóla. Ég kynntist Unnsteini
og Loga (í Retro Stefson) á leikskóla og ég var sem sagt
alltaf hjá pabba mínum aðra hverja helgi og þá lék ég
við Austurbæjarskólakrakkana. Það var til dæmis ekki
Skrekkur í Mosó svo ég mætti bara á Skrekksæfi ngar í
Austurbæjarskóla og gerðist aðstoðarleikstjóri. Þannig
kynntist ég sem sagt krökkunum sem mynduðu seinna
kjarnann í Retro Stefson. Þegar ég byrjaði í MH var ég
búinn að mæta á marga Retro Stefson-tónleika, var síðan
með strákunum í MH-kórnum og að lokum var mér bara
boðið að vera með í hljómsveitinni.
Þegar þér var boðið að vera með var hljómsveitin
komin dálítið af stað, hún var til dæmis búin að spila
á Airwaves og svona. Upplifðir þú þetta boð eins og ef
stelpan sem þú varst skotin í hefði beðið þig um að
byrja með sér?
Ég hugsaði þetta kannski ekki endilega þannig. Ég upp-
lifði þetta einfaldlega bara þannig að það væri geðveikt
gaman að fá að vera með. Þetta gerðist allt frekar hratt,
mér var boðið á æfi ngu og svo allt í einu var ég bara
orðinn hluti af hljómsveitinni.
Mér skilst að þú kunnir eitthvað á píanó og gítar.
Hvernig endaðir þú í þessu stuðpinnahlutverki í
bandinu?
Ég hugsa að það hafi bara byrjað þannig af því að ég
þurfti að fi nna mér eitthvað að gera uppi á sviði annað
en að standa alltaf bara og spila á kúabjöllu og hristur í
öllum lögum. Smám saman föttuðum við sem hljómsveit
hvað virkaði á tónleikum, hvað við þyrftum að gera til að
fá meira út úr lögunum og eitt af því var að ef ég léti eins
og asni, þá væri fólk til í að dansa með. Það þýðir ekkert
að vera bara alltaf með einhvern töffarasvip á sér.
Hver hefur hingað til verið hápunkturinn á öllu Retro
Stefson-stússinu og hvað hefur verið mesta vesenið?
Það er ekki auðvelt að svara þessu en svona það fyrsta
sem mér dettur í hug sem hápunktur er tækifærið
sem við fengum úti, það er að segja þegar við fengum
plötusamninginn hjá Universal og gátum fl utt út til
Berlínar. Það var alveg frábært, bæði sem hljómsveit, að
fá að vinna við það sem við elskum að gera, og bara fyrir
okkur sem unga einstaklinga, að kynnast því að búa í
útlöndum. Fyrir mitt leyti var líka ákveðinn hápunktur
þegar við spiluðum í Berlín núna um daginn og það var
troðfullur staður og biðröð fyrir utan. Það er auðvitað
erfi tt að hasla sér völl í svona stórborg og þess vegna
fannst mér það mikil viðurkenning að sjá hversu margir
mættu á þessa
tónleika.
Það eru kannski
engir sérstakir
lágpunktar en það
er alltaf dálítið erfi tt
að halda tónleika á
stöðum þar sem það
eiga ekkert endilega að vera
haldnir tónleikar. Við spiluðum til
dæmis í verslunarmiðstöð í Færeyjum í
sumar í ömurlegu hljóðkerfi þar sem bókstafl ega
enginn nennti að hlusta á okkur. Við vorum ekki mjög
velkomin þar (hlær).
Hvernig upplifðir þú lífi ð í Berlín? Átt þú einhverja
skemmtilega sögu þaðan?
Það var sjúklega gaman; þótt það hafi ekki alltaf verið
auðvelt þá man maður mest eftir góðu stundunum. Við
bjuggum náttúrlega sjö saman í lítilli tveggja herbergja
íbúð sem var dálítil áskorun, en við vorum dugleg að elda
saman, skipta með okkur verkum og svo framvegis.
Ég á alltaf erfi tt með að muna einhverjar skemmtilegar
sögur þegar ég er rukkaður um þær, en eitt stendur upp
úr og það var þannig að við vorum mikið í því að vera
alltaf að spila borðtennis úti í götunni okkar, jafnvel
langt fram eftir nóttu. Vandamálið var að við bjuggum
í hálfgerðri fjölskyldugötu og við vorum kannski ekki
hljóðlátasti hópur í heimi þannig að eitt kvöldið mætti
allt í einu bara sérsveit þýsku lögreglunnar á svæðið til
þess að skipa okkur að hætta að spila borðtennis. Það var
frekar klikkað.
Retro Stefson stendur nú í útgáfu á sinni þriðju
breiðskífu sem er samnefnd hljómsveitinni. Hvers má
maður vænta?
Ég verð að segja að þetta er þrusufín plata. Það er
náttúrlega ekki hægt að segja að ég sé hlutlaus en þó er
það þannig að ég kem ekki mikið að upptökuferlinu, það
er að segja ég spila alltaf mjög lítið inn á plöturnar. Þetta
er langskemmtilegasta Retro-platan til þessa, hún er
dansvænni en hinar plöturnar og ég myndi segja að hún
væri líka djarfari. Eins og einhverjir kúl menn myndu
segja þá er hún meira sexí en annað efni frá Retro.
Upplifi r þú það furðulega að vera í hljómsveitinni en
koma svona lítið að vinnuferlinu þegar það er verið að
semja lög og taka upp?
Ég gerði það kannski stundum áður fyrr en svo áttaði
ég mig bara á því að það eru bara allir í hljómsveitinni
með sitt hlutverk og þannig virkar það best. Ég er ekki
mjög góður í að semja lög og þess vegna eru aðrir í því
en ég og svo eru aðrir sem eru betri en ég í að spila á
hljóðfæri og þá sjá þeir augljóslega um það. Ég mæti
auðvitað alveg í stúdíóið og er með þegar það er verið að
taka upp en þá sé ég bara um hlutina eins og að sækja
hamborgara og svona (hlær). Ég gat líka nýtt þennan tíma
í stúdíóinu til að undirbúa mig fyrir leiklistarprufurnar,
ég fór til dæmis inn í eitthvert hljóðeinangrað herbergi
og öskraði textann sem ég þurfti að kunna utan að.
Mér var bent á að þú hefðir farið með aukahlutverk í
Fóstbræðrum í gamla daga, meðal annars í hinum sí-
gilda skets um óþolandi afann sem kemur í heimsókn
til dóttur
sinnar og
fjölskyldu hennar.
Var það upphafi ð að
leiklistarferlinum?
Ætli það ekki bara? Þarna
uppgötvaði ég þetta allt saman,
hvað þetta væri skemmtilegt og ég
hugsaði strax: „Já ókei, maður getur sem
sagt fengið borgað fyrir þetta.“ Nei, grín.
Ég horfði einmitt mjög mikið á Fóstbræður með
vini mínum þegar ég var lítill svo ég man að mér fannst
mjög skemmtilegt að fá allt í einu hlutverk í þáttunum.
Nú ert þú fl uttur til London til að hefja leikaranám.
Verður þú þá ekki með á útgáfutónleikum Retro Stef-
son? Mun einhver leysa þig af á meðan þú ert úti?
Ég missi því miður af þeim og það er auðvitað ógeðs-
lega leiðinlegt. Skólinn byrjar eiginlega bara daginn eftir
tónleikana og það er frekar hæpið að vera að skjótast
svona á milli þegar það er dýrt að fl júga og ég er á fullu
að koma mér fyrir í London. Þessi íbúð málar sig til
dæmis ekki sjálf. Það er náttúrlega súrt að missa af öllu
stússinu í kringum plötuútgáfuna og svona en maður
verður stundum að hugsa til þess hvað mann langar að
gera í framtíðinni.
Ég ætla að sjálfsögðu að koma fram með hljómsveitinni
við hvert tækifæri sem gefst, það er að segja alltaf þegar
ég verð á landinu, en það mun enginn leysa mig af þess
á milli.
Þú lentir í einhverju nettu veseni þegar þú fórst til
London um daginn, frétti ég.
Já, fór ég til London í stutta ferð og ég hafði séð auglýst
í blöðunum að WOW Air ætlaði að byrja að fl júga frá
Gatwick-fl ugvelli. Ég tók lestina upp á Gatwick og rölti
síðan um fl ugvöllinn bara mjög slakur í mestu rólegheit-
um en einhverra hluta vegna fann ég hvergi innritunar-
borðið fyrir WOW Air og hugsaði náttúrlega strax: „Sjitt,
ekki er ég á vitlausum fl ugvelli?“. Þegar ég kíkti síðan á
fl ugmiðann minn í símanum mínum kom það einmitt í
ljós, ég var bara mættur á vitlausan fl ugvöll (hlær). Í öllu
stressinu hringdi ég síðan í fl ugfélagið og þuldi upp alla
söguna þangað til afgreiðslukonan svaraði bara: „Bíddu
nú við, ertu ekki að djóka, Haraldur minn?“. Þá var ég
sem sagt ekki að tala við fl ugfélagið heldur hafði ég óvart
hringt í mömmu æskuvinar míns án þessa að fatta það.
Hann hringir stundum í mig úr einhverju bílasímanúm-
eri sem hafði þá verið í „recent calls“ hjá mér og ég hélt
að það væri númerið hjá fl ugfélaginu.
Þetta endaði sem sagt með því að ég þurfti að kaupa
mér nýjan fl ugmiða og þetta var hrikalegt vesen. Ég
gleymdi að skoða fl ugmiðann í tvígang í þetta skipti, eins
og maður á að gera. Ég get verið smá-klaufi en ég geri
ekki ráð fyrir að ég eigi eftir að fara á vitlausan fl ugvöll
héðan í frá.
Hvernig fer lífi ð í London af stað?
Ég er svo sem ekki búinn að gera mikið annað en að
mála fyrir utan það að ég vaknaði eldsnemma í morgun
og leigði svona vél til að þrífa gólfteppið í íbúðinni. Ég er
aðallega bara búinn að vera að stússast í íbúðinni og svo
Texti: Einar Lövdahl einar@monitor.is
Myndir: Styrmir Kári Erwinsson styrmirkari@mbl.is
...eitt kvöldið mætti allt
í einu bara sérsveit
þýsku lögreglunnar á svæðið
til þess að skipa okkur að
hætta að spila borðtennis.
Það var frekar klikkað.
Ef ég læt eins og asni
er fólk til í að dansa