Morgunblaðið - 01.07.2013, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. JÚLÍ 2013
✝ Bjarni Þorvarð-arson fæddist á
Bakka, Kjalarnesi,
30. nóvember 1923.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu Eir
22. júní 2013.
Foreldrar hans
voru Þorvarður
Guðbrandsson
bóndi, f. á Bakka 2.
september 1877, d.
3. nóvember 1957,
og Málhildur Tómasdóttir hús-
freyja, f. í Arnarholti á Kjal-
arnesi 25. febrúar 1880, d. 1.
september 1954. Bjarni var tí-
undi í röðinni af 11 systkinum,
sem öll fæddust á Bakka. Elst var
Guðbjörg, f. 3. júlí 1906, d. 24.
febrúar 1986, maki Gunnar S.
Hólm, f. 5. ágúst 1907, d. 9. októ-
ber 2001. Þau eignuðust sex
skólann á Laugarvatni. For-
eldrar hans brugðu búi árið 1950
og ráku þeir bræður Bjarni og
Gunnar myndarlegt félagsbú frá
þeim tíma til ársins 1997, ásamt
Gróu systur sinni sem alla tíð var
ráðskona hjá bræðrum sínum.
Bjarni var mjög virkur í fé-
lagsstörfum og var oddviti í
hreppsnefnd Kjalarneshrepps til
margra ára. Þau systkinin fluttu
í Grundarhverfið á Kjalarnesi,
þegar þau hættu búskap á
Bakka. Þegar Bjarni var orðinn
einn eftirlifandi af systkinum sín-
um, flutti hann að Eirhömrum í
Mosfellsbæ, í notalega þjón-
ustuíbúð. Frá 2012 dvaldist hann
á Hjúkrunarheimilinu Eir.
Útför Bjarna verður gerð frá
Grafarvogskirkju í dag, 1. júlí
2013, og hefst athöfnin klukkan
13.
börn. Guðrún, f. 16.
janúar 1908, d. 4.
apríl 1995, Eyjólfur,
f. 25. mars 1910, d.
13. nóvember 1998,
Þorgeir, f. 27. des-
ember 1914, d. 21.
desember 1992,
hann eignaðist eina
dóttur. Gróa, f. 15.
ágúst 1917, d. 14.
september 2003,
Tómas, f. 17. októ-
ber 1918, d. 4. janúar 1998, Guð-
mundur, f. 9. júní 1920, d. 4. sept-
ember 1991, Sigurður, f. 13.
október 1921, d. 24. september
2003 og Hallfríður f. 24. október
1925, d. 12. apríl 1988.
Bjarni ólst upp við öll almenn
sveitastörf eins og þá tíðkaðist og
gekk í Barnaskólann að Klé-
bergi, eins fór hann á Héraðs-
Þegar ég var send í sveit á
Bakka sex ára gömul var ómögu-
legt að sjá það fyrir hversu stóran
sess systkinin á Bakka myndu
skipa í lífi mínu. Mér hlotnaðist
líka hvert heiðursstarfið á fætur
öðru eftir því sem árin liðu.
Fyrsta starfið var að reka kýrnar
eftir morgunmjaltir og það var nú
ekki leiðinlegt. Þegar ég var tólf
ára kenndi Bjarni mér að mjólka,
hann sagði að það væri alveg eins
gott að drífa í því en ég var búin
að suða um það ansi lengi. Ég
lærði mjög fljótlega að þeir bræð-
ur voru ekkert að bjóða krakk-
anum að koma með sér sérstak-
lega, en alltaf var ég velkomin að
skottast með þeim í verkunum, ef
ég vildi. Ég hlustaði vel eftir því
við matarborðið hverjar fyrirætl-
anir dagsins voru og ef átti að
fara eitthvað á jeppanum eftir há-
degi kom ég mér þar fyrir meðan
þeir lögðu sig svo ég myndi alls
ekki missa af ferðinni. Ég var svo
heppin að vera morgunhani og
þannig náði ég mörgum ferðum
með Bjarna þegar hann fór með
mjólkurbrúsana upp á veg á
brúsapallinn. Bjarni var alltaf á
ferðinni, hann var mikið í fé-
lagsmálum og þurfti að sækja
marga fundi, hann sá líka um alla
aðdrætti til heimilisins og kom
heim með fulla kassa af matvöru
sem þurfti að ganga frá. Þegar lit-
ið er til baka hefur þetta verið
óhemjuvinna með stórum bú-
rekstri á þeirra tíma mælikvarða.
Það var líka gaman að heyra sög-
ur um lífið á Bakka þegar þau
systkinin voru lítil og fæddist
Bjarni í skemmu á bæjarhlaðinu,
því verið var að byggja nýtt íbúð-
arhús og stóð það á sama stað og
torfbærinn sem þau fluttu úr.
Bjarni bjó á Bakka ásamt systk-
inum sínum Gróu og Gunnari þar
til þau fluttu árið 1997 í Esju-
grundina. Þar tók alveg við nýr
kafli í lífinu og grínuðust þeir
bræður með það að nú væru þeir
orðnir þorparar, það kom á óvart
hversu mikill fagurkeri Bjarni
var, og hve mikla ánægju hann
hafði af garðinum og allri garð-
vinnunni en auðvitað var sjaldan
tími fyrir áhugamál með bústörf-
unum. Þegar Gunnar var kominn
á hjúkrunarheimili og Gróa látin
var hann í fyrsta sinn á ævinni
einn, þá kominn nær áttræðu. Það
voru engar málalengingar þegar
við Birgir vorum beðin að taka við
búinu. Annaðhvort já eða nei.
Kynslóðaskiptin gengu vel og
fylgdist Bjarni vel með öllu á
Bakka. Hann átti ekki orð yfir hve
kýrnar mjólkuðu en við tókum við
góðu búi, þar sem alúð hefur verið
lögð við kýrnar alla tíð og seinasta
árið sem þeir bjuggu hafði aldrei
verið framleidd eins mikil mjólk á
Bakka. Bjarni flutti að Eirhömr-
um í Mosfellsbæ í þjónustuíbúð
og átti þar góð ár. Það verður
seint fullþakkað öllu því góða fólki
sem hugsaði með eindæmum vel
um hann þar og þegar hann varð
fyrir því óhappi að lærbrotna fór
hann á Hjúkrunarheimilið Eir og
viljum við þakka öllu starfsfólkinu
þar fyrir einstaka umönnun allt til
enda.
Ásthildur á Bakka.
Bjarni Þorvarðarson bóndi á
Bakka á Kjalarnesi er nú látinn á
háum aldri og hafði hann glímt við
erfið veikindi í allmörg ár. Það er
nú þannig þegar menn ná þeim
áfanga að lifa lengi þá skiptir nú
heilsan mestu máli í restina. Fyrri
störf og afrek eru fljót að falla í
gleymsku þótt skjalfest séu.
Bjarni Þorvarðarson var með af-
brigðum traustur maður, vel
gerður og svo samviskusamur að
ef foreldrar hans hafa búið hann
algjörlega frá garði varðandi
þennan eftirsóknarverða eigin-
leika þá var það í ríkara mæli og
jafnvel of mikið. Sem bóndi á
Bakka var hann ásamt systkinum
sínum öllum Kjalnesingum til
sóma varðandi alla umhirðu á
búfé og öllu því sem lýtur að fyr-
irmyndarbúskap. Hvað er því
eðlilegra í lítilli sveit en að fela
þeim manni sem hefur alla sína
hluti á hreinu og fellur aldrei verk
úr hendi að taka þátt í stjórnun
sveitar sinnar, en það fólu Kjal-
nesingar Bjarna að gera, fyrst
sem hreppsnefndarfulltrúa og
síðar sem oddvita sveitarstjórnar
til margra ára. Bjarni upplifði
mjög breytta tíma á háttum al-
mennings í sveitinni, hefðbundinn
búskapur var að minnka, afkom-
endur bændanna sem stunduðu
hefðbundinn búskap þurftu að
geta stofnað sín heimili á skipu-
lögðu svæði á Kjalarnesi og sem
oddviti sveitarstjórnar hrinti
Bjarni þessu stórvirki af stað og
keypt var jörðin Bergvík fyrir
þéttbýli. En vandi fylgir vegsemd
hverri og miklar breytingar urðu
á félagsmálum í sveitinnni við
þessar áherslubreytingar og með-
al annars gilti ekki lengur að ein-
staklingar væru í kjöri til sveit-
arstjórnar heldur skyldi boðið
fram í nafni lista. Bjarni var vanur
því að til hans væri leitað um
framboð en ekki að hann þyrfti að
agitera fyrir sjálfum sér sem full-
trúa á ákveðnum lista. Undirrit-
uðum lánaðist að starfa með
Bjarna á hans bestu árum sem
sveitarstjórnarmanns, alls staðar
virtur af verkum sínum innan
sveitar sem utan. Guðmundur
Magnússon í Leirvogstungu, for-
maður veiðifélags Leirvogsár til
margra áratuga, vill minnast
Bjarna hér með þakklæti fyrir
störf hans að málefnum veiði-
félags Leirvogsár sem voru, eins
og öll hans önnur stjórnarstörf,
vönduð og ábyrg. Hér eru Bjarna
Þorvarðarsyni færðar þakkir frá
sveitungum sínum og minningu
hans verður haldið á lofti.
Samherji, sveitungi og vinur,
Jón Sverrir Jónsson
Varmadal.
Bjarni Þorvarðarson
✝ Ingvi Böðv-arsson fæddist
23. apríl 1931 á
Skálum í Langa-
nesi. Hann lést 20.
júní 2013.
Foreldrar hans
voru Jón Böðvar
Jónsson, f. 12.
febrúar 1880, og
Guðrún Jóhann-
esdóttir, f. 16.
febrúar 1901.
Hinn 28. desember 1957
kvæntist Ingvi Sigrúnu Sig-
urðardóttur frá Þyrli á Hval-
fjarðarströnd, f. 18. janúar
1936, d. 1. júní 1993. For-
eldrar hennar voru Sigurður
1995, Sigurður, f. 15. febrúar
1994, Jón Mýrdal, f. 2. októ-
ber 2000. 2) Þóra, f. 18. sept-
ember 1963, maki Brynjólfur
Magnússon, f. 21. febrúar
1964, synir þeirra: Kári, f. 12.
ágúst 1988, Ingvi, f. 12. mars
1994. 3) Sigurður, f. 31. des-
ember 1969, maki Guðrún
Inga Bragadóttir, f. 24. mars
1971, dætur þeirra: Sigrún
Björk, f. 26. apríl 2002,
Bylgja Björk, f. 29. desember
2008.
Ingvi lærði vélvirkjun hjá
Þorgeiri og Ellert á Akranesi.
Árið 1949 hóf hann störf í
Hvalstöðinni í Hvalfirði og
starfaði þar til ársins 2003,
þá 72 ára að aldri.
Útförin fer fram frá Akra-
neskirkju í dag, 1. júlí 2013,
kl. 14.
Helgason og
Steinþóra Sig-
urbjörnsdóttir.
Börn þeirra
eru: 1) Böðvar, f.
20. júní 1957,
maki Jónína Stein-
þórsdóttir, f. 3.
júli 1964, börn
þeirra: Rikka Em-
ilía, f. 29. desem-
ber 1989, maki
hennar er Daniel
Merlin Taroni, f. 10. desember
1986, barn þeirra: Ólafur
Hrafn, f. 26. janúar 2013.
Steinþór, f. 14. desember
1991, unnusta hans er Hafdís
Rán Sævarsdóttir, f. 28. júní
Ég man okkar fyrstu kynni
eins og hafi verið í gær. Siggi var
að kynna mig fyrir yndislega
pabba sínum. Við keyrðum upp á
Skaga og þegar í Heiðargerði var
komið settumst við niður í stof-
unni. Þið feðgar voruð þeim eig-
inleika gæddir að geta notið sam-
veru hvor annars í þögn. Það var
nokkuð sem ég kunni ekki fyrir
rúmum 13 árum þegar við kynnt-
umst. Okkar fyrsti fundur var
sem sagt þannig að þið Siggi
spjölluðuð lítillega um daginn og
veginn og svo þögðuð þið. Ég sem
ætlaði aldeilis að sýna þér spari-
hlið mína átti erfitt með að sitja
með ykkur og þegja þannig að ég
tók að mér að halda uppi sam-
ræðunum. Ég talaði í þrjár
klukkustundir um allt og ekki
neitt meðan þið feðgar hlustuðuð.
Ég man þegar ég kom út í bíl þá
spurði ég Sigga hvað þér þætti
eiginlega um mig? Siggi svaraði
um hæl: „Honum finnst þú frá-
bær“. Og já, mér fannst þú líka
frábær. Þann tíma sem við áttum
saman spjölluðum við mikið og
þú kenndir mér líka að samveran
er ekki minni í þögn. Við vorum
bæði miklir lestrarhestar og
höfðum gaman af að ferðast og
bárum oft saman bækur okkar í
þessum efnum. Við nutum sam-
verunnar eins oft og auðið var.
Við fórum saman í veiði, á ætt-
armót, héldum upp á 80 ára af-
mælið í sumarbústað í Hvalfirði
og að auki vorum við svo heppin
að njóta samvistar þinnar nokkur
jól á Blómsturvöllum. Síðustu jól
vorum við meira að segja með há-
leit markmið um að heimsækja
Þóru og fjölskyldu til Kaup-
mannahafnar í sumar. En sú ferð
varð víst ekki meira en ósk-
hyggja okkar þá stundina.
Þú varst duglegur og ósérhlíf-
inn, vannst hjá Hval hf. frá 18 ára
aldri þar til þú varst 72 ára. Þér
leið vel í Hvalfirðinum og þar
eyddir þú stærsta hluta ævi þinn-
ar. Fyrst með Sigrúnu þinni og
fjölskyldu og síðar einn. Því mið-
ur bar ég ekki gæfu til að hitta
Sigrúnu en þið Siggi hafið verið
duglegir að segja mér frá henni.
Þið hjónin ætluðuð að eyða ellinni
saman og ferðast en hún dó úr
brjóstakrabbameini fyrir 20 ár-
um. Ég fann að þú saknaðir henn-
ar alla tíð enda voruð þið sam-
rýmd hjón. Þegar ég var ófrísk að
eldri dóttur okkar Sigga þá ósk-
aðir þú mér til hamingju og
spurðir mig síðan hvort barnið
myndi ekki eiga að heita Sigrún
ef það væri stelpa. Ég sagði eins
og satt var að við værum búin að
ákveða að stelpan myndi heita
Sigrún og þú varst svo glaður.
Þið Sigrún Björk voruð líka náin
og hún syrgir þig mjög. Þú varst
umhyggjusamur og þér þótti
vænt um fjölskylduna þína. Ef
eitthvert okkar veiktist þá varstu
vanur að hringja í það minnsta
daglega til að athuga með líðan,
það átti ekki síst við í veikindum
Bylgju Bjarkar okkar. Þú fylgd-
ist vel með fjölskyldu þinni dafna
og hún fyllti þig stolti.
Heilsa þín var ekki sú besta
undir það síðasta. Þú varst með
lungnaþembu og áttir erfitt með
að fara um en þig langaði ekki á
elliheimili. Þig langaði að vera í
Heiðargerðinu þar til yfir lyki,
heimilinu sem þú og Sigrún
byggðuð. Og þannig var það. Þú
varst sjálfstæður og gerðir það
sem þú hafðir getu til. Það sýndi
sig best að þín hinsta för var það
ferðalag sem þú fórst í hinn ör-
lagaríka dag þegar þú kvaddir
þennan heim. Það var sólríkur
dagur og þú ákvaðst að fara á vit
ævintýra. Hvert þú ætlaðir veit
enginn en ég veit að ferð þín end-
aði nákvæmlega á þeim stað sem
þú hefur ætlað þér um nokkurt
skeið. Ferð þín endaði hjá Sig-
rúnu þinni og ég veit að endur-
fundir ykkar voru ánægjulegir.
Það er erfitt að hugsa til þess að
við eigum ekki eftir að spjalla
saman í síma eða þegja saman í
stofunni heima en þú fórst eins og
þú óskaðir þér, sjálfstæður og
flottur karl á ferðalagi um heim-
inn. Takk fyrir yndisleg kynni,
elsku Ingvi minn.
Guðrún Inga
Bragadóttir.
Með nokkrum orðum langar
mig til að minnast Ingva Böðv-
arssonar, míns góða vinar og
samstarfsmanns til margra ára-
tuga.
Ingvi starfaði við byggingu
hvalstöðvar Hvals hf. árið 1947
og má segja að hann hafi unnið
nær allan sinn starfsaldur hjá
fyrirtækinu, utan þess tíma er
hann lærði vélvirkjun hjá Þorgeir
og Ellert á Akranesi.
Ég minnist Ingva sem krakki í
Hvalfirði á sumrin, en þar dvaldi
fjölskylda mín er hvalvertíð stóð
yfir.
Ingvi var lengi starfsmaður í
verksmiðjunni, eins og við köllum
það. Ingvi starfaði síðar við véla-
viðgerðir og járnsmíði. Seinna
varð hann verkstjóri í verksmiðj-
unni ásamt Jóni Helgasyni frá
Akranesi. Sáu þeir einnig um all-
ar viðgerðir og uppsetningu og
viðhald véla er tengdust rekstr-
inum í Hvalfirði. Seinna starfaði
Ingvi með Helga syni Jóns þar til
hann hætti störfum vegna aldurs.
Ingvi var ábyggilegur í öllu því
er hann tók sér fyrir hendur og
var alltaf hægt að stóla á hans
verk. Reyndist hann félaginu af-
burða vel, ekki hvað síst vegna
samviskusemi sinnar með eftirliti
framleiðslu og sýnatöku afurða
og rannsókna á þeim. Hann var
vel liðinn af samstarfsmönnum.
Ingvi átti einkar gott skap og var
alltaf létt yfir honum, sama hvað
gekk á.
Langar mig hér til að rifja upp
spjall er við Ingvi áttum kvöld
eitt á hvalvertíð, inni í verk-
smiðju, eins og við segjum. Þetta
var upp úr 1970 er fyrsta olíu-
kreppan dundi yfir og verð á olíu
snarhækkaði. Segi ég þá við
Ingva eitthvað á þá leið að ekki
væri amalegt að hafa kröftuga
borholu er gæfi mjög heitt vatn
eða gufu, svo draga mætti úr olíu-
kostnaði.
Ingvi sagði að ekki þyrfti að
leita langt, því verið var að bora
eftir sýnum af líparíti og kanna
magn þess í Hvalfirði, sem síðan
átti að vinna í Sementsverksmiðj-
unni á Akranesi, er þá var í bí-
gerð, hefðu menn orðið varir við
yl á litlu dýpi rétt hjá hvalstöð-
inni. Daginn eftir fórum við Ingvi
og leituðum, hvort við fyndum
þessa volgu staði. Viti menn, það
var greinilegur munur á hita úr
smá lækjum er runnu þarna ef
maður stakk hendinni niður í þá.
Ég hafði aldrei heyrt af þessu
fyrr. Voru þessi ylsvæði könnuð
nánar, hiti í þeim mældur o.fl.
Var þetta upphafið að borun eftir
heitu vatni við hvalstöðina, sem
gaf árangur fyrir rest. Höfum við
nýtt borholuna til að hita allt okk-
ar húsnæði í Hvalfirði, sem ella
væri eflaust ónýtt, eftir að hafa
staðið ónotað í um 20 ár. Í dag
eru notin enn meiri.
Þannig má segja að við eigum
Ingva borholuna að þakka.
Ingvi kynntist konunni sinni í
hvalnum, eins og við leyfum okk-
ur að segja, en Sigrún Sigurðar-
dóttir frá Þyrli vann í eldhúsinu
mörg sumur er hvalvertíð stóð
yfir. Bjuggu þau á Akranesi allan
sinn búskap, þar til Sigrún féll frá
fyrir aldur fram.
Að endingu vil ég votta Böðv-
ari, Þóru og Sigurði og fjölskyld-
um þeirra samúð mína og fjöl-
skyldu minnar, en í dag kveðjum
við góðan dreng.
Kristján Loftsson.
Ingvi Böðvarsson
Ástkær sambýliskona og móðir,
ANNA INGIBJÖRG EIÐSDÓTTIR,
Syðstabæ, Hrísey,
andaðist á heimili sínu 26. júní. Jarðarförin
auglýst síðar.
Björgvin Lindberg Pálsson,
börn og fjölskylda hinnar látnu.
Með frú Grethe Berndtsen er
horfin einn besti hollvinur Skóga
og Skógasafns, að ekki sé gleymd
velvild hennar í minn garð og fjöl-
skyldu minnar.
Ár eftir ár komu hún og Sten
Johann sonur hennar hingað og
áttu sumardvöl nokkra daga á
Hótel Eddu.
Þá tengdust þau traustu vina-
bönd sem ekki hafa slaknað.
Hreinskiptin, glöð og velviljuð
lagði frú Grethe hlýjan hug til
þess menningarstarfs sem dafnað
hefur hér í Skógum, gladdist yfir
hverri framför í safnstarfi og
bætti vel í safnbúið.
Ung kom hún til Íslands með
frú Bodil Begtrup sendiherra og
starfaði um árabil í danska sendi-
ráðinu. Nærtækar voru henni þá
minningar um nýlega liðin neyð-
arár hernáms í Danmörku og eigið
áhættustarf í andspyrnuhreyfingu
dönsku þjóðarinnar.
Hún var að upplagi einbeitt og
Grethe Bendtsen
✝ Grethe Bendt-sen fæddist í
Danmörku 17. júlí
1912. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Skjóli 10. maí 2013.
Grethe eignaðist
einn son, Steen Joh-
an, f. 8. ágúst 1954,
d. 13. janúar 1995.
Grethe fluttist til
Íslands árið 1949 til
að starfa í danska
sendiráðinu og ílengdist á Ís-
landi. Hún bjó lengst af í Aust-
urbrún 6 í Reykjavík. Grethe
starfaði lengi við iðjuþjálfun,
meðal annars á Hvítabandinu.
Grethe hefur verið jarðsett í
kyrrþey.
viljasterk, um allt
stórvel gefin kona,
listræn og hög í
höndum. Um það
vitnuðu m.a. jóla-
skraut og jólakortin
sem bárust að Skóg-
um ár hvert. Hún
bast Íslandi sterk-
um böndum, varð
mikill ferðamaður
um fjöll og firnindi
landsins í för með
ferðagarpinum Páli Arasyni.
Myndaalbúm hennar frá þeim for-
ystuferðum er nú varðveitt í Sam-
göngusafninu í Skógum, merk
heimild fyrir komandi tíma.
Minjasafn hennar frá Grænlands-
ferðum heldur einnig hér í Skóg-
um uppi minningu mætrar og
merkrar konu og einkasonarins
Sten Johanns.
Grethe ber hátt hjá mér þegar
litið er um farinn veg langrar og
gifturíkrar ævi.
Skógasafn er til orðið fyrir fólk
með sambærilegan skilning og
góðhug.
Allir vinir frú Grethe hljóta nú
að þakka Halldóru Guðmunds-
dóttur frá Háamúla fyrir þá ein-
stöku umhyggju og forsjá sem
hún veitti henni um svo langt ára-
bil. Án þess hefði hún verið mikill
einstæðingur er ellin kvaddi dyra.
Ég hugsa að leiðarlokum hlýtt
til heiðurskonunnar frú Grethe
Berndtsen og þakka henni í eigin
nafni og í nafni Skógasafns fyrir
þá traustu vináttu og það veglyndi
sem hún lét í té allt frá fyrstu
kynnum.
Systur hennar, Birgit Sylvan-
der í Kaupmannahöfn, sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Þórður Tómasson.