Morgunblaðið - 11.09.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. SEPTEMBER 2013
✝ Þorvarðurfæddist á
Stokkseyri 10. júní
1923. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 31. ágúst
2013.
Foreldrar hans
voru hjónin Ingi-
björg Sigurðar-
dóttir, f. 12.11.
1883 í Grímsfjósum
á Stokkseyri, d.
14.10. 1976, og Gunnar Gunn-
arsson járnsmiður, f. 22.6. 1887
í Byggðarhorni í Sandvíkur-
hreppi, d. 29.10. 1962. Þau
bjuggu á Vegamótum á Stokks-
eyri og þar ólst Þorvarður upp
til 16 ára aldurs en þá flutti
hann til Reykjavíkur þar sem
hann fór að læra húsasmíði hjá
Gunnari bróður sínum. Systkini
Þorvarðar voru Sigríður, f.
1906, Gunnar, f. 1908, Sigur-
geir, f. 1911, Ingólfur, f. 1913,
Hrefna, f. 1917, Þórir, f. 1920,
þau eru öll látin.
dóttur, eiga þau tvo syni. 3)
Ingibjörg, f. 1959, í sambúð með
Thorbjörn Brink, hennar sonur
er Jón Stefán Malmberg. Fyrir
átti Þorvarður dóttur, Kristínu,
f. 1945, sem var ættleidd af
hjónunum Laufeyju Jónsdóttur
og Magnúsi Jónssyni. Kristín
eignaðist þrjár dætur með
manni sínum, Ingibjarti Þór-
jónssyni; a) Ásta, á hún eina
dóttur; b) Laufey, sem lést árið
2011 og lætur eftir sig tvo syni;
c) Þórdís, á tvær dætur og er í
sambúð með Sigurði Mýrdal
Gunnarssyni. Eftir lát Lauf-
eyjar hafa drengirnir alist upp
hjá þeim.
Erla og Þorvarður bjuggu
allan sinn búskap á höfuð-
borgarsvæðinu, lengst af í
Kópavogi en síðustu árin í
Garðabæ. Eftir að Þorvarður
fékk meistararéttindi fór hann
að starfa sjálfstætt og standa
eftir hann ýmsar byggingar
bæði stórar og smáar. Á seinni
árum var hann félagi í Odd-
fellow-stúku. Hann starfaði
einnig lengi með Stokkseyr-
ingafélaginu.
Útför Þorvarðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 11. sept-
ember 2013, og hefst athöfnin
kl. 13.
Á aðfangadag
1948 gekk Þor-
varður að eiga eft-
irlifandi eiginkonu
sína, Erlu Jóns-
dóttur, f. 1928, en
hún er dóttir
hjónanna Sigrúnar
Þorkelsdóttur og
Jóns Jónssonar
klæðskerameist-
ara, en þau bjuggu
í Reykjavik. Erla
og Þorvarður eignuðust þrjú
börn: 1) Örn, f. 1948. 2) Sigrún,
f. 1952, gift Gísla Eyþórssyni og
eiga þau fjögur börn; a) Eyþór
Gunnar, kvæntur Huldu Brynj-
ólfsdóttir, eiga þau þrjú börn; b)
Þorvarður Hrafn, í sambúð með
Rakel Sigursteinsdóttur, eiga
þau tvö börn; c) Erla María, gift
Birni Magnúsi Sverrissyni, eiga
þau þrjú börn; d) Ólafur, kvænt-
ur Jóhönnu Ýri Ólafsdóttur,
eiga þau þrjú börn. Fyrir átti
Gísli son, Ágúst Erling, í sam-
búð með Rósalind Gunnars-
Nú er foringi fallinn frá, varð
einum af vinum mömmu og pabba
að orði þegar hann fregnaði lát
pabba. Þessi setning fannst mér
svo lýsandi, því hvar sem pabbi
kom átti hann athyglina og átti
svo gott með að umgangast fólk.
Alltaf léttur í lund, hafði skoðun á
öllu og átti svo auðvelt með að
taka forustuna.
Mamma og pabbi voru glæsi-
legt par sem maður var stoltur af.
Þau voru mjög samhent og gátu í
sameiningu unnið úr því sem lífið
bauð uppá.
Því það má segja að seinni hluti
ævinnar hafi verið sá tími sem
engan skugga bar á, þau nutu
þess að vera með barnabörnun-
um, ferðuðust mikið, áttu marga
vini og kunningja og fannst nota-
legt að fara í sumarbústaðinn þar
sem margir litu inn í kaffisopa.
Þegar Kristín hálfsystir okkar
kom inn í líf okkar fyrir nokkrum
árum vorum við öll mjög ánægð
og sérstaklega pabbi sem þótti
mjög vænt um að fá að kynnast
dóttur sinni og fjölskyldu hennar.
En það sem mér fannst svo
heillandi við pabba var hvað hann
var barngóður og sýndi öllu og
öllum mikinn áhuga. Hvað við
Gísli vorum að gera, hvað barna-
börnin voru að gera og svo komu
barnabarnabörnin. Hann fylgdist
með öllu og það var alltaf svo
gaman að segja honum fréttir af
þeim því hann var svo áhugasam-
ur. Ég veit að í framtíðinni á ég
eftir sakna þess að geta ekki sagt
pabba frá því sem er að gerast í
kringum mig, því hann hafði alltaf
lag á því að gera atburðinn ennþá
merkilegri en manni fannst í upp-
hafi.
Pabbi fæddist og ólst upp á
Stokkseyri og þaðan eigum við
systkinin margar góðar minning-
ar, heimsóknir til ömmu og afa,
heimsókn í bústaðinn til Hrefnu
frænku sem tók á móti hópnum af
mikilli gestrisni og þarna voru
líka Ingólfur og Silla á Seli, þar
var gott að koma. Pabbi var
yngstur af sínum systkinum og
var gott samband á milli systk-
inanna. Þau voru öll svo vönduð
og skemmtileg, það eru margar
góðar minningar sem koma upp í
hugann þegar ég hugsa til þeirra.
Gunnar og Lilla sem mamma
og pabbi bjuggu hjá um tíma í
Miðtúninu. Lilla sagði mér oft
söguna af því þegar hún sótti mig
og mömmu á litla Austin-bílnum á
fæðingardeildina. Geiri með
skemmtilegu tilsvörin sín. Þórir
sem var alveg eins og pabbi, allt
fannst honum svo merkilegt sem
maður var að gera.
Svo var það Sigga systir sem
eftir að hafa ferðast með mömmu
og pabba í lélegum bíl á rykmett-
uðum þjóðveginum og hún í
peysufötunum svaraði þegar
henni var boðið far til baka í nýrri
bifreið, ég kom með Erlu og
Dodda og fer með þeim til baka.
Nú eru öll Vegamótasystkinin
farin. Blessuð sé minning þeirra.
Í sumar fórum við Gísli með
barnabörnin í fjöruna á Stokks-
eyri og ég hringdi í pabba sem
sagði mér sögur frá æskuleikjum
sínum í Stokkseyrarfjöru. Ég
hlustaði á pabba minn, horfði á
barnabörnin mín og vissi að þessi
stund myndi ylja mér það sem
eftir væri.
En pabbi var ekki einn, hann
hafði mömmu, sem alltaf hefur
verið eins og klettur við hlið hans
en vegna umhyggju hennar og
elju gat hann verið heima þar til
yfir lauk eins og hann óskaði sér
helst.
Elsku mamma, þinn missir er
mikill.
Sigrún Jóna.
Láttu smátt en hyggðu hátt!
Já, elsku pabbi minn, við hin skul-
um reyna það líka.
Fyrir þér var það eins eðlilegt
og lífsins andartök, þau sem þú
dróst í síðasta sinn fyrir tæpum 2
vikum. Móðir mín, sonur, bróðir,
systir og mágur eru svo þakklát
fyrir að hafa fengið að sitja við
dánarbeð þinn, elsku pabbi, og
séð síðustu andartökin þín. Þeim
ber öllum saman um að það var
falleg stund. Ég er þakklát fyrir
tímann sem ég fékk með þér rétt
áður og þakklát fyrir að vera
dóttir þín.
Hvar sem þú komst varstu
hrókur alls fagnaðar og lést þig
miklu skipta hvað fólk var að
bauka, enda mikill athafnamaður
sjálfur.
Hann kemst bókstaflega niður
í maga á fólki, sagði mamma oft á
tíðum og stundum hálfafsakandi.
Ég man vel eitt atvik í Svíþjóð.
Það var á fögrum sumardegi og
ég, mamma, Thorbjörn, Össi og
Ulla Britt vinkona mín vorum
stödd í fallegum almenningsgarði
í Uddevalla. Forvitinn og áhuga-
samur sem þú varst, vékstu frá
hópnum dálitla stund og þegar
við hin fórum að huga að þér
fundum við þig á spjalli við 10 ára
Uddevallapojk sem stóð og var að
dorga. Tungumálaerfiðleikar!
Það var líklega eina orðið sem
vantaði í orðaforðann hjá þér,
pabbi.
Það er yndislegt að eiga pabba
sem lætur sig skipta hvernig
manni gengur í lífinu. Þá getur
kannski á stundum verið erfitt að
uppfylla væntingarnar, en samt
ekki. Litla húsið okkar Thor-
björns í Gautaborg, sem er ósköp
„lítið og lollulegt hús“ eins og
mamma myndi lýsa því, var í þín-
um augum eins og höll. Þá var
maður nú stoltur.
Það var stórt gæfuspor í lífi
þínu, pabbi minn, þegar þú gafst
henni mömmu undir fótinn á balli
í Mjólkurstöðinni. Þú leigðir her-
bergi á Skúlagötunni og mamma
bjó í föðurhúsum á Laugavegin-
um. Þið voruð nú svo sem búin að
taka hvort eftir öðru áður. T.d. á
leið í vinnu á morgnana. Þá var nú
áríðandi að ganga fyrir rétt götu-
horn á réttu augnabliki, allt í
þeim tilgangi að hittast af „al-
gjörri tilviljun“. Já, það er ekki
margt sem er nýtt undir sólinni.
Elsku pabbi, ég og Thorbjörn
eigum eftir að sakna þín svo ótrú-
lega mikið, en sem betur fer er
betri helmingurinn þinn (eða svo
hefðir þú allavega sagt) eftir hjá
okkur.
Elsku mamma, við vottum þér
okkar dýpstu samúð. Þú ert enn
eina ferðina búin að sýna það að
þegar á reynir ertu sönn hetja.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Ingibjörg og Thorbjörn.
Heimurinn er fátæklegur án
þín, pabbi minn, en þú lifir í minn-
ingunni.
Ó, minning, minning.
Líkt og ómur fjarlægra söngva,
líkt og ilmur deyjandi blóma
berast orð þín að hlustandi
eyrum mínum.
Eins og lifandi verur
birtast litir og hljómar
hinna liðnu daga,
sem hurfu sinn dularfulla veg
út í dimmbláan fjarskann
og komu aldrei aftur.
Ó, æska, æska.
Þegar dagarnir komu
eins og undarlegt, heillandi
ævintýri,
og þeir báru allan fögnuð og fegurð lífs-
ins
í faðmi sínum.
Þegar við börnin gengum í gróandi
túninu,
og grasið og blómin
og lækirnir
voru leiksystkin okkar.
Þegar rökkrið vafðist um vötnin og
heiðarnar eins og vinarfaðmur,
og vindurinn söng í sefinu,
unz við sofnuðum.
Ó, minning.
Þú hvíslar svo hljótt, svo hljótt,
að það heyrist varla.
Ó, sál mín, sál mín.
Var það golan, sem þýtur í grasinu,
eða gjálpandi báran við ströndina,
sem bar þessa mildu óma,
að eyra mínu?
Var það kaldhæðni lífsins,
sem lét mig
enn þá
nokkur augnablik
gleyma
hinum gráa hversdagsleika
steinlagðra strætanna?
Var það blekking hugans,
sem huldi sjón minni
helkalda auðnina,
þar sem spor mín liggja,
þar sem líf mitt rann út í gljúpan sand-
inn?
(Steinn Steinarr)
Þinn sonur,
Örn.
Elsku afi, þú hefur nú kvatt
okkur eftir langa og farsæla ævi.
Við systkinin minnumst þín sem
kraftmikils, duglegs, glaðlynds
og einstaklega ljúfs afa. Þú hafðir
einstakt lag á því að láta fólki líða
vel í kringum þig því þú varst afar
félagslyndur og sýndir öllum sem
þú talaðir við mikinn áhuga. Þú
varst mjög áhugasamur um allt
það sem við unga fólkið tókum
okkur fyrir hendur og alltaf
varstu með á hreinu hvað hver
var að gera.
Öll munum við eftir sumarbú-
staðarferðunum sem við fórum
með þér og ömmu þar sem grillað
var lambalæri með öllu tilheyr-
andi. Þú stóðst þá við grillið en
eins og þín var von og vísa vildir
þú drífa þetta af en amma sendi
þig aftur til baka með lærið þar
sem það var jú ekki nægilega vel
grillað að hennar mati. Í Bræðra-
tunguna komum við krakkarnir
oft þar sem móttökurnar voru
alltaf yndislegar og voruð þið
ávallt boðin og búin að taka á móti
okkur. Eftir því sem árin liðu
urðu þessar minningar okkur enn
kærari. Barnabarnabörnin þín
fæddust svo eitt af öðru og urðu
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynn-
ast þér en þú varst alltaf mikill og
góður langafi.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sæl5t er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þið amma voruð einstaklega
samhent hjón og er missir hennar
mikill.
Elsku afi, takk fyrir allt, þín
verður sárt saknað.
Erla María Gísladóttir,
Eyþór Gíslason, Ólafur
Gíslason, Þorvarður
Hrafn Gíslason.
Nú er hann afi minn blessaður
látinn. Hann kvaddi okkur síðasta
dag sumars eftir tæpa mánaðar-
dvöl á spítala. Mér finnst erfitt að
byrja að skrifa minningargrein
um hann afa minn, ekki út af því
að maður veit ekki hvað á að
segja, heldur hverju maður á að
sleppa, og helst vildi ég engu
sleppa. Svo finnst mér einhvern
veginn að skrifa minningargrein
sé að í raun að staðfesta það að
hann sé farinn frá okkur. Og oft
er það nú þannig með okkur að
maður ýtir því burt sem erfitt er
að viðurkenna og sætta sig við.
Það er líka svo margt að segja
sem ekki kemur hér þannig að
mig langar bara að skrifa nokkur
orð um hvernig ég þekkti hann
afa minn heitinn.
Ég upplifði afa alltaf mjög
skipulagðan. Allt átti sinn stað,
hérna áttu lyklarnir að vera, allur
póstur í fyrstu skúffuna og þar
fram eftir götunum. Og ef eitt-
hvað þurfti að gera var það gert
strax, eða daginn eftir, en þó ekki
áður en farið var í laugarnar! Allt-
af farið fyrst í sund.
Afi var líka græjukarl. Honum
fannst gaman að því sem var nýtt
og var þá oftar en ekki hringt í
barnabörnin til að koma inn og
stilla myndina eða fá inn stöðv-
arnar á útvarpið. Nú eða setja inn
öll símanúmer í nýja símann. Ég
bjó hjá afa og ömmu í nokkur ár
kringum tvítugt og fékk maður
oft að leysa svona vandamál.
Fólki úr mínum vinahóp líkaði
alltaf vel við hann. Ég sá hversu
ungur í anda hann í raun og veru
var er hann var að grínast í mín-
um vinum sem komu stundum í
heimsókn í Birkihæðina. Honum
fannst gaman að tala við fólk.
Sama hver það var. Oft þurfti
maður að stoppa úti á götu því að
afi hafði fundið einhvern til að
spjalla við.
Afi minn, allt mitt líf hefur þú
alltaf verið til staðar, gegnum
súrt og sætt, frá því að kenna mér
að hjóla á bílaplaninu við Foss-
vogskirkjugarð, til að handleika
hamar og sög, og að hjálpa mér að
kaupa minn fyrsta bíl. Maður
lærði og upplifði ýmislegt heima
hjá afa og ömmu. Og nú ertu far-
inn frá okkur, eitthvað sem á eftir
að taka tíma að sökkva inn. Allt
þetta virðist svo óraunverulegt
ennþá. Hann liggur ekki inni í
rúmi og er að horfa á fréttirnar,
hann er ekkert á leiðinni inn í sól-
hús að lesa blaðið sem hann svo
oft gerði. Enginn afi að biðja
mann að stilla útvarpið í bílnum
lengur. Þá kemur söknuðurinn og
sorgin. Og það eru þessi litlu
augnablik sem eru ekki lengur til
staðar sem verður erfitt að venj-
ast. Ég er feginn að ég fékk að sjá
þig áður en þú fórst. Ég er líka
feginn að þú fékkst að sjá okkur
Svíþjóðarfólk. Og að þú fannst
umhyggjuna kringum þig á þess-
um síðustu dögum á spítalanum.
Við elsku ömmu segi ég, sem
hefur staðið sig eins og hetja í öllu
þessu, að ég mun gera allt í mínu
valdi til að senda henni þann
styrk sem þarf á þessum erfiða
tíma, og að hún viti það að við er-
um öll hér og styðjum hvert ann-
að.
Jón Stefán.
„Það þarf heilt þorp til að ala
upp barn“ segir í máltæki. Ég var
svo lánsöm að Doddi ömmubróðir
minn var hluti af mínu „þorpi“.
Hann var ekki aðeins bróðir
ömmu heldur voru Doddi og Erla
einnig nágrannar mínir í næsta
húsi. Nokkurs konar öryggis-
ventill sem ég vissi að ég gæti
alltaf leitað til ef á þurfti að halda.
Dodda fylgdi gleði og kátína.
Hlátur hans og bros munu seint
gleymast. Meira að segja í heim-
sókn til hans viku fyrir andlátið
var það gleði og hlátur sem réðu
ríkjum.
Ég votta Erlu og fjölskyldu
samúð mína. Minning um ein-
stakan mann mun lifa.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Hrefna Gunnarsdóttir.
Langar að minnast með nokkr-
um orðum frænda míns hans
Dodda.
Doddi frændi, bróðir hennar
mömmu, var einn af mínum uppá-
haldsfrændum.
Man eftir því þegar ég var lítil
að Doddi átti alltaf fína bíla og
lengi Cortinu, fína og gljáandi á
hlaðinu fyrir utan Bræðratung-
una.
Doddi frændi og Erla voru
höfðingjar heim að sækja og
minnist ég margra ánægjustunda
um jól þegar við komum í heim-
sókn til þeirra á jóladag, sama
dag og við fórum í jólaboð til
Smára og Ínu sem voru í húsinu
við hliðina. Það var þessi gamla
góða gestrisni sem var í hávegum
höfð, gesturinn var alltaf númer
eitt og allir voru velkomnir.
Afmælisveislur voru annar
kapítuli, þær voru langskemmti-
legustu veislur sem ég hef farið í,
í síðasta stórafmæli sem var núna
í sumar á Grand Hóteli var heil
myndasýning sem hann Jón Stef-
án og fleiri stóðu að um afmæl-
isbarnið hann Dodda og fjölskyld-
una. Bæði lifandi myndir og líka
ljósmyndir af þeim sem brugðu
upp sögu fjölskyldunnar.
Doddi hafði gaman af að fylgj-
ast með nýjustu tækni og var
kominn með vídeótökuvél fljót-
lega eftir að þær komu á mark-
aðinn hér og naut þess að taka
myndir af fjölskyldunni. Fjöl-
skyldan var líka alltaf ótrúlega
samhent og samrýmd og hafði
gaman af að gantast og gleðjast í
góðra vina hópi.
Doddi frændi kom oft í kaffi og
spjall til mömmu, þá var oft hleg-
ið og spjallað um alls konar
skemmtilegt fólk og sagðar sögur
af Stokkseyringum og fleira fólki
á gamansaman hátt. Stokkseyr-
ingfélagið var honum mjög hjart-
fólgið og vann hann mikið starf í
þágu þess.
Það var ótrúleg bjartsýni,
kraftur og framkvæmdagleði sem
einkenndi allt hans fas. Ekkert
var ómögulegt og hann var líka
ötull að hvetja aðra til dáða.
Vil nota tækifærið og þakka
óendanlega góð kynni, vináttu og
frændrækni í gegnum árin og vil
einnig nota tækifærið og færa
fjölskyldunni allri mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur á erfiðri
stundu. Veit að hann fær góðar
móttökur hinum megin.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöðum)
Katrín Þorsteinsdóttir.
Við fórum yfir fjörðinn, að Birkihæð
og börðum að dyrum einn daginn.
Þá komu til dyra brosmild og björt
hjónin og buðu í bæinn.
Þessi dagur var okkur merk-
isdagur.
En allt á sér upphaf og allt á
sér endi og nú hefur Þorvarður
lokið lífsgöngu sinni á þessari
jörð.
Það er ómetanlegt fyrir okkur
að hafa átt þennan tíma með Þor-
varði og Erlu Jónsdóttur konu
hans sem nú lifir mann sinn. Við
áttum góðar og eftirminnilegar
stundir með þeim hjónum. Nú ylj-
ar okkur um hjartarætur minn-
ingin um horfnar stundir, ferða-
lög á Stokkseyri og spjall yfir
kaffibolla í sólstofunni.
Enginn veit hvað átt hefur fyrr
en misst hefur og það á svo sann-
arlega við um Þorvarð Gunnars-
son frá Stokkseyri.
Takk Þorvarður fyrir alla þá
hlýju og umhyggju er þú sýndir
okkur og fjölskyldu okkar á með-
an þín naut við.
Nú sefur sálin sæl
og sólin okkur sýnir
í faðmi guðs hann hvílir
þar loga ljósin skær.
Fjölskyldu Þorvarðar sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðju.
Ingibjartur G. Þórjónsson,
Kristín J. Magnúsdóttir.
Hér sé friður, voru yfirleitt
fyrstu ávarpsorð Þorvarðs Gunn-
arssonar, sem ég var svo lánsam-
ur að fara á samning hjá og vinna
hjá honum í mörg ár sem smiður.
Sem vinnuveitandi og lærifaðir
varst þú sérlega viðmótsþýður og
skiptir aldrei skapi. Alltaf glað-
lyndur og ljúfur. Þú hafðir ein-
stakt lag á jákvæðan hátt að biðja
mann um að gera betur, aldrei
skammir. Þér var sérlega umhug-
að um fólk yfirhöfuð og vildir allt
um alla vita. Öll þau ár sem ég
vann hjá þér heyrði ég þig aldrei
hallmæla né tala illa um nokkurn
mann. Með elsku þinni og um-
hyggjusemi gagnvart mér og fjöl-
skyldu minni ávannst þú ást og
virðingu okkar allra. Ég vil þakka
þér fyrir allt. Þú varst fyrirmynd
sem vert er að reyna að líkjast.
Fjölskyldu þinni vil ég votta sam-
úð mína.
Með þér sé friður.
Hallgrímur Árnason.
Þorvarður
Gunnarsson