Fréttir - Eyjafréttir - 19.03.1998, Side 8

8
Fréttir
Fimmtudagur 19. mars 1998
Hluti hönnunarhópsins: Talið f.v. Guðbjörg, Sigurrós, Sigurbjörg, Björk og
Hind.
einhvem veginn datt mér sjúkrahús í
hug. Það vantaði ekkert nema
sótthreinsunarilminn. Ég gekk gekk í
áttina að opinni hurð, hvar ljósgeisli
skaust fram á ganginn. Þreytulegur
maður sat handan við skrifborð og
blaðaði í sjúkraskýrslum að því er mér
fannst.
„Sæll,“ sagði ég.
„Blessuð,“ sagði hann. Ég hissa og
hélt að hann héldi að ég væri Flórens
með lampann.
Loksínslífsmark
„Fyrirgefðu," sagði ég. Ég hélt að
kannski væri hann einn af
sjúklingunum, svo ég hraðaði mér til
baka. Mér fannst ég eins og illa
gerður hlutur þama, þegar ég rakst á
tvær stelpur sem sátu í tröppunum. Ég
spurði eðlilega hvar allir væru. Og
allir voru einhvers staðar annars
staðar. Svo mörg voru þau orð og ég
hélt af stað þar til mér barst ómur af
tónlist og röddum sem töluðu um snið
ogefni. Égþangað.
Loksins er eitthvert lífsmark
hugsaði ég og kynnti mig. Tíu stelpur
að undirbúa tískusýningu fyrir árshátíð
verður á árshátíðinni. f íyrra gekk hún
mjög vel, en þá var þemað
„neðansjávar“. Annars er leiðinlegt
hvað allar þessar tískusýningarstelpur
eru ekkert nema skinn og bein. Við
viljum ekki líta þannig út. Það er
alveg hægt að vera módel án þess að
vera þannig. Við höfum sýnt áður og
vorum síðast á tískusýningu á árshátíð
Hressó um daginn.“
Þær segja að það sé mjög gott að
vera unglingur í Vestmannaeyjum, þó
að stundum sé allt dautt. „Ef það
rignir til dæmis hér í Eyjum þá eru
allir inni að horfa á videó.“ Og ég
hugsaði með mér að það rigndi nú
nokkuð oft í Eyjum, einnig þennan
dag sem ég rölti um skólann.
„Kannski eru allir heima að horfa á
videó,“ hugsaði ég og sá rigninguna
lemja á glugganum.
Þær eru báðar á sálfræðilínu
féglasfræðibrautar en hafa ekki
ákveðið enn þá hvort þær muni starfa
í þeirri grein í framtíðinni.
„Mig langar til útlanda," segir
Sigurrós. Kannski til Danmerkur og
læra þar innanhússarkitektúr. Ég á
líka skyldmenni þar, sem ætti kannski
að auðvelda mér eitthvað." „Ég er
ekki viss,“ segir Sigurbjörg. „Þó
langar mig til þess að vinna með
bömum sem eiga erfitt með að tala og
tjá sig, eða kannski bara verða
sálfræðingur."
Fiskureðanám
Hvernig líta unglingar á það
umhverfi sem þeim stendur til boða,
bæði félagslega og menntunarlega hér
í Eyjum?
„Það er nú mjög misjafnt,“ segir
Sigurrós. „Margir vilja fara upp á land
og prófa eitthvað nýtt. Bróðir minn
sem býr f Danmörku var hér á sjó, en
langaði svo að breyta til. Honum
fannst lítil framtíð hérna. Svo er ein
frænka mín þar líka, en hún fór í nám.
Ég held að ungt fólk hér hati almennt
ekki mikinn áhuga á því að vinna í
fiski og stundum er ftskverkunin og
sjómennskan notuð sem hálfgerð
grýla á krakkana. Annað hvort er að
tára í nám. eða þú lendir í húsunum og
á sjónum."
Sigurbjörg er ekki á sama máli og
vinkona hwnnar. „Ég er ekki viss um
að þetta sé svo algengt. Að minnsta
kosti þekki ég það ekki heiman frá
mér. Foreldrar mínir hvetja mig til
þess að gera það sem ég vil gera sjálf
og það geri ég.“
Ég gekk glaður út.
Áster...
tveggjamannahópur
Á rölti mínu um tómlegan skólann
rakst ég á tvo stráka. Annar þeirra
mundaði videómyndavél og ég taldi
ntér trú um að þarna hefði ég rekist á
vídeóhópinn. Ég spurði hvort þeir
væru videóhópurinn.
„Nei og já. Já og nei,“ s vömðu þeir.
„Kannski hluti af honum."
„Voruð þið ekki að gera
stuttmyndir?
Rennuruppljós
„Nei þetta verður bara ein mynd.
Svona jókmynd um krakkana í
skólanum, en hún verður alveg hrá.
Ekkert klippt til eða neitt þannig.
Annars er þetta allt hálf lamað héma,
vegna þess að það eru allir að vinna í
loðnufrystingunni."
Nú rann upp fyrir mér ljós og ég
uppgötvaði að Vestmannaeyjar eru
einn mikill útgerðarstaður og að
sjálfsögðu væru allir að bjarga
verðmætum. Það rifjaðist upp fyrir
mér saga sem einn nemandi FIV sagði
mér sem mundi enn þá tíð þegar frí
var gefið í skólum, ef töm var í
fiskvinnslunni. „Nú er þetta á annan
veg,“ segir hann. „Ég man það þegar
skólastjórinn sjálfur kallaði bara að
það væri vinna og með það var gefið
frí.“
Ég reyndi að gera mér í hugarlund
hversu tímamir væm breyttir og komst
að þeim niðurstöðu að, þrátt fyrir allt
flster..
yfirgefinn skóli
Franthaldsskólinn í Vestmanna-
eyjum var nteð svokallaða opna
viku í síðustu vjku. Vikan bar
yfirskriftina „Ast er...“ sem
óljúgfróðir segja að lýsi hugarfari
tilhneigingum nemendanna nijög
vel. Sigurður Bragason formaður
nemendafélagsins segir að þetta
þema hafi verið ákveðið með
nokkuð snöggum hætti og allir
verið á eitt sáttir með það.
I minningunni er enginn almenni-
legur skóli, sem ekki státar af öflugu
félagslíft og virkunt nemendum. Þess
vegna brá ég mér upp í FÍV til þess að
kanna hið öfluga félagslíf. Þegar upp
í skóla kom varð ég fyrir nokkrum
vonbrigðum, vegna þess að á göngum
skólans var eins og geisað hefði pest
mikil og allt eins dautt og hægt væri
að t'mynda sér í kirkjugarði á
frostkaldri nóttu. Ég gekk upp
tröppurnar og á einhverja hæð og inn
gang sem var svo spegilgljáandi að
færi saman þörfm fyrir fé og löngunin
til þess að starfa íþágu samfélagsins,
ef töm væri. Þetta skýrði fámennið og
lífleysið í sjálfum skólanum, en samt
maldaði ég í móinn og sagði við
videófélagana að ekki væru allir sem
ekki væru í skólanum að frysta loðnu.
„Nei, nei,“ sögðu þeir. „Líklega eru
flestir niðri í Félagsheimili og
Kiwanishúsi. 1 Félagsheimilinu er
verið að æfa „Þetta er allt vitleysa
Snjólfur" og í Kiwanishúsinu er verið
að skreyta húsið og undirbúa allt fyrir
árshátíðina."
„Hvað eru flestir margir,“ spurði ég.
„Svona tíu til tuttugu manns,“
sögðu þeir og héldu áfram að munda
tökuvélina.
Ég hélt áfram að vera glaður.
Aster...
aðgerabaðogefbað
ergert,hvernlngáað
gerabað
Ég fór upp á loft, því að einhver
gaukaði því að mér að hugsanlega
væri ritstjómarfundur á bókasafni
skólans. Og mikið rétt þar sat þögull
hópur við borð.
„Er þetta blaðahópurinn," spurði ég
um leið og ég kynnti mig.
Ungt fólk grúfði sig yfir borðið þar
Þórarinn glotti út í annað, þegar ég
spurði hvernig ætti að bregðast við
þessu og benti á þann möguleika að
hópurinn tæki málin í sínar hendur.
Hann sagði málið kannski ekki svo
auðvelt. Það þyrfti að vera einhver
samvinna.
„Hvaða efni eruð þið með í
blaðinu?"
Einblöðunyurinn Veran
„Þetta eru handhægar upplýsingar,
en uppistaðan er leikskrá sem fylgir
leikriti leikhópsins. Einnig eru greinar
þar sem eldri nemendur segja frá vem
sinni í skólanum og svo leiðbeiningar-
pistill um það hvemig fólk eigi að
hegða sér á árshátíðinni. Það verður
svolítil alvara og húmor í bland. Svo
gefurn við út Veruna. Hún er
einblöðungur og teiknimyndafígúra,
þar sem tjallað er um það sem er efst á
baugi í skólanum.“
„Hvemig ernafnið til kontið til.“
„Veran er eiginlega hamstur sem ég
ætlaði að teikna, en breyttist svo í
þessa kynjaveru sem einblöðungurinn
er,“ segir Ásgrímur og hlær
„Hafiði mikinn áhuga á
blaðamennsku?"
Enginn tekur undir það í hópnum.
nema Skapti Örn Ólafsson. Hann
segir það geta komið til greina að
skrifa, en hann frátekur að vera í
layoutinu. Telur það bæði heilsu-
Hlutí blaðahópsins: Talið frá vinstri að ofan Einar Jóhann, Skafti Örn,
flndrés. flsgrímur, Þórarinn og Jantiwa
af ein stelpa og enginn virtist ætla að
svara, þar til einn þeirra tók af skarið
og sagði:
,Já.“
„Og hver er ritstjórinn?“
Menn litu hver á annan og einn
sagði um leið og hann benti:
„Hann.“
Allt í lausu lofti
Hann sagðist heita Þórarinn
Hjörleifsson og sagði að útgáfumál
gengju ágætlega, en kvartaði þó yfir
samstarfs- og samkiptaeklu milli
nemendafélagsins og blaðahópsins.
„Við vitum ekki hvað á að gera og
hvort við eigum að gera eitthvað og ef
við eigum að gera eitthvað þá er
spumingin hvemig á að gera það.“
spillandi og lítt áhugavert.
Ég spurði stelpuna, sem sagðist
heita Jantiwa og vera skiptinemi frá
Thailandi, hvort hún fengi að gera
eitthvað í þessu strákaveldi.
Jú, jú,“ segir hún. „Ég tók viðtöl
við nemendur. en strákamir skrifuðu
þau niður. Og það er ágætt að vera í
þessunt hópi.“
Þau sögðu að það vantaði reyndar
fjóra í hópinn en þeir væru ekki í
loðnunni, heldur niðri í Athafnaveri
sem nýlega er búið að koma á fót. Þar
væm þeir að aðstoða við að koma því
batteríi á koppinn.
Skóli eöa frystíhús
Skyndilega hringir bjalla og ég spyr
skólans sem vera átti daginn eftir.
„Vill ekki einhver í spjall,“ spurð
ég-
„Jú jú,“kváðu nokkrar við. Og éj
tók gleði mína á ný og henti frá mér
öllum dauða- og sjúkrahúshug-
myndum, þegar tvær stelpnanna
Sigurrós og Sigurbjörg lýstu sig fúsar
í spjall um skólann, draumana,
væntingar og langanir.
Þær eru í hönnunarhópnum og
bogmðu yfir pappír, litum, skæmm og
maður fann að hugmyndirnar
sveimuðu í loftinu.
„Þemað er pappír,“ segir Sigurrós.
„En annars er allt leyfilegt. Við gemm
þetta öll sjálf. Sjáum bæði urn
skartgripi, förðun klæðnaðinn og
höfum engan leiðbeinanda yfir
okkur.“
Tískusýning á árshátíðinni
„Langar ykkur til þess að verða
hönnuðir"?
„Nei ekkert sérstaklega en við
höfum mikinn áhuga á öllu í kringunt
þetta og þá helst sýningunni sem