Fréttir - Eyjafréttir - 09.07.1998, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 9. júlí 1998
Fréttir
13
Ásta Guðmundsdóttir fata- og bún-
ingahönnuður er einn þeirra aðila
sem komu að goslokahátíð síðustu
helgar og á sinn þátt í því að hátíðin
varð svo vegleg sem raun bar vitni.
Ásta er ættuð úr Eyjum og er
eiginkona Ásgeirs Siguvinssonar
knattspyrnumanns og mágkona
Andrésar Sigurvinssonar. Sjálf
segist hún af Sandfellsættinni. Ásta
lærði fata- og búningahönnun í
Pforzheim sem er í nágrenni Stutt-
gart þar sem hún bjó. Hún var Iíka
í Listaakademíunni í Stuttgart
síðasta árið áður en hún flutti heim.
Hins vegar haíi hún ekki unnið
mikið við hönnun í Þýskalandi utan
að hafa verið í leikhúsinu í Stuttgart
skamma hríð.
Ásta segir að hún hafi alltaf verið í
Eyjum að sumarlagi þegar hún var
krakki og unglingur og þess vegna
telji hún sig vera Vestmannaeying að
vissu leyti. Hún hefur verið í Eyjum í
um það bil mánuð við að undirbúa
goslokahátíðina. „Þetta hefur verið
mjög skemmtilegt en mikil vinna og
mér sýnist að hátíðin hafi tekist mjög
vel og skilað því sem reynt var að ná.“
Ásta segist ekki hafa unnið að
svona hátíð með þessum hætti áður.
„Þetta var því allt mjög óvænt.
Andrés bað mig um að vinna með sér
að þessu verkefni, en við unnum
saman að uppfærslu Evitu í
fyrrasumar, þar sem ég sá um
búningana. Einnig var ég að aðstoða
krakka sem hann leikstýrði í
Framhaldsskólanum í Keflavík í lyrra
vetur.“
Veistu hvaðan hugmyndin að
Skvísusundinu er runninn?
„Ég veit nú ekki hvaðan hún er
komin upprunalega. I raun og veru þá
skilst mér að margir hafi velt því fyrir
sér hvað hægt væri að gera fyrir
Sundið. I framhaldi af því var þetta
nefnt við okkur og hugmyndin
þróaðist svo í framhaldi af því. Þetta
var bara möguleiki sem við fengum
upp í hendumar og byijuðum á fullum
krafti með Leikfélaginu og miklum
flölda fólks á öllum aldri á því að móta
hvaða möguleika við hefðum. Þetta
var unnið mikið þannig að sem flestir
kæmu að málinu með hugmyndir.
Andrés vinnur mikið á þennan hátt og
fær fólkið með sér í óheftri
hugmyndavinnu sem verður svo að
veruleika.“
Hvemig var samstarfí ykkar Andrésar
háttað í sambandi við þetta verkefni
hér í Eyjum?
„Við mótuðum sameiginlega um-
gerðina að þessu og óhætt að segja að
verkefnið hafi mótast af samvinnu.
Þetta er auðvitað öðra vísi en tíðkast
innan veggja leikhússins, vegna þess
að þetta var hugsað sem útihátíð og
kamívalstemmning. Héma voram við
kannski meira að gera leikmynd og
búninga. Okkur fannst mjög mikil-
vægt að notfæra okkur náttúrana og
umhverfið, eins og í Skansfjöranni
sem er mjög fallegt leiksvið sem við
settum síðan ákveðna leikmynd inn í.
Það era svo miklir möguleikar í
náttúranni sjálfri. Svo vorum við ekki
að vinna með atvinnufólki, heldur
meira áhugafólki. Það sem við gerð-
um með krökkunum í götuleikhúsinu
þarf allt tíma til að þróast. Þannig að
þetta varð mikil keyrsla íyrir krakkana
og þeir höfðu ekki mikinn tíma til að
átta sig á hlutunum. Það er hins vegar
mikilvægt að nú er eitthvað komið í
gang og nauðsynlegt að það fái að
þróast áfrarn."
Ásta segist vona að það sem nú hafa
verið lögð drög að fái að dafna áfram.
„Það er nauðsynlegt að finna einhvem
góðan flöt á því hvernig haga megi
framhaldinu og reyna að hlúa að þessu
starfi og því fólki sem lagði sig allt
fram til að sem best mætti takast. Ég
vona til dæmis að húsið við
Hilmisgötuna sem krakkamir lögðu
allt í að gera sem skemmtilegast megi
öðlast einhvem fastan sess í
unglingastarfi hér í Eyjum. Mér
finnst það hafa komið í ljós um síðustu
helgi að það er heilmikill kraftur í
unga fólkinu héma í Eyjum og
vonandi hefur tekist með vinnu okkar
síðastliðinn mánuð að koma því á
sporið til frekari átaka á þessu sviði.
Það er búið að vera yndislegt að vera
héma þennan tíma og komast aðeins í
snertingu við fólkið. Ég og fjöl-
skyldan höfum reynt að koma á hvetju
ári og þá helst í kringum þjóðhátíð, en
þessi heimsókn hefur verið mjög
ánægjuleg í alla staði og maður hefur
komist í gott samband við fólkið."
* V- •' cSCV’ll*''''"s mvssHEksa áiJsSÍ v .—r ■
1 fi 1
Fyrsta skipulagða björgunarsveitin í eldgosinu 1973 gekk undir nafninu Gosastaðasveitin. Hana skipuðu þeir
bræður Áki og Torfi Haraldssynir, Sigurgeir Jónasson, Andri Hrólfsson, Garðar Arason, Þorkell Þorkelsson,
Jóhann Ingi Guðmundsson, Bragi Olafsson og Sigurgeir Jónsson.
Margir af þessu liði unnu hjá Flugfélaginu og aðalfarkosturinn var þaðan ættaður, traktor og stór kerra. Þeir félagar
byrjuðu strax á öðrum degi í gosi að bjarga búslóðum úr austurbænum en aðsetur þeirra var til að byija með að Bessastíg
12, á heimili þeirra Áka og Torfa. Var húsið nefnt Gosastaðir neðri. Þegar gas tók að gera vart við sig á miðbæjarsvæðinu
fluttu þeir sig um set upp á Strembugötu í hús Andra og var það nefnt Gosastaðir efri og raunar fleiri nöfnum.
Þetta mun eina björgunarsveitin af mörgum, sem hér unnu í gosinu, sem haldið hefur hópinn og hist reglulega. I tilefni
25 ára goslokaafmælis hittust þeir að sjálfsögðu og gerðu sér glaðan dag á Hertoganum ásamt mökum sínum. Myndin er
tekin af hópnum en í hann vantar þá Andra, Jóhann Inga og Þorkel en þeir áttu ekki heimangengt á fagnaðinn.
Ásta segir að það sem hafi einkennt
undirbúning hátíðarinnar sé fyrst og
ffemst hversu allir hafi verið jákvæðir
og tilbúnir að leggja sig alla fram.
„Það var hægt að bjarga öllu sem upp
kom og menn boðnir og búnir að
koma að þessu með jákvæðu
hugarfari. Þetta er mjög ólíkt því sem
maður upplifði til að mynda í
Þýskalandi. Þar er allt svolítið þyngra
í vöfum og erfitt að koma með
breytingar. Ég veit ekki nákvæmlega
hvað veldur þessu. Það er alveg sama
við hvem maður talar, það er eins og
nei sé ekki til í orðaforða Eyjamanna.
Fólk bara reddar hlutunum héma og
nýtir það sem það hefur. Það finnst
mér mjög skemmtilegt. Mér sýnist
fólk hér hafa mikið fram að færa, en
áttar sig ekki á því hvað er hægt að
gera á forsendum heimamanna sjálíra.
Svo er það sem skiptir miklu máli að
lofa öllum að vera með og spreyta sig.
Kannski hefur það tekist best í þeim
hátíðahöldum sem fram fóra um
helgina.“
Ásta segir að reynt hafi verið að
miða hátíðahöldin við Þjóðhátíð eins
og hún var í gamla daga. „Þá var
Þjóðhátíð í hugum margra heima-
tilbúin og fólk nýtti sér það sem er á
staðnum og ekki síst að gera hátíðina
að fjölskylduskemmtun með þátttöku
allra. Ef svo hefur farið þá heftir vel til
tekist. Framtíðin er í unga fólkinu og
á hverjum degi var alltaf að bætast í
hópinn sem vildi taka þátt í því að gera
þetta sem best úr garði. Fegurðin og
möguleikarnir eru til staðar og
Vestmannaeyingar frjóir ef þeir vilja
það við hafa. Viðtökumar sýndu líka
að Vestmannaeyingar kunnu vel að
meta dagskrána og það sem í boði
var.“
Benedikt Getsson.
í tilefni goslokanna gaf Sparisjóður Vestmannaeyja Vestmannaeyjabæ
tvær flaggstangir. Benedikt Ragnarsson sparisjóðsstjóri afhenti
flaggstangirnar fyrir hönd Sparisjóðsins en Guðjón Hjörleifsson
bæjarstjóri tók formlega við gjöfinni og þakkaði fyrir hönd bæjarins.
Arnar Sigurmundsson flutti stutt ávarp við afhendinguna. Hann sagði
að löngum hafi staðið flaggstöng á Skansinum eða allt frá 1870. Var þá
flaggað til að gefa sæfarendum til kynna hvort fært væri í
innsiglingunni. Einnig var flaggað ef vinna var á stakkstæðunum. Þótti
því góð hugmynd að staðsetja flaggstangirnar austan við Skansinn. Að
því búnu dró Benedikt Ragnarsson ísienska fánann að húni og Ragnar
Óskarsson, bæjarfulltrúi og stjórnarmaður í Sparisjóði Vestmannaeyja,
fána Vestmannaeyjabæjar að húni. Á milli flaggstanganna er steinn
með áletrun þar sem tiiefnis gjafarinnar er getið.