Fréttir - Eyjafréttir - 20.08.1998, Qupperneq 14

14
Fréttir
Fimmtudagur 20. ágúst 1998
Landa-
KIRKJA
Sunnudagur 23. ágúst
Kl. 11:00 Almenn guðsþjónusta.
Organisti: Michelle Rose Dianne
Gaskell.
Messunni verður útvarpað á
Útvarpi Vestmannaeyjar, FM 104
klukkan 16:00.
Kirkjan er opin alla virka daga
milli klukkan 11:00 og 12:00.
Sími sóknarprests er 481-1835
og 897-8984
Hvíta-
SUNNU-
KIRKJAN
Kiinmtudagur
Kl. 20:30 biblíulestur - Stein-
grímur A. Jónsson.
Laugardagur
Kl. 20:30 bænasamkoma
Sunnudagur
Kl. 15:00 -ath. breyttan tíma.
Vakningarsamkoma með Ijöl-
breyttu ívafl. Ræðumaður Mike
Fitzgerald útvarpsstjóri Lindar-
innar. - Samskot.
Allir hjartnnlcga velkomnir á
samkomurnar
Aðventkirkjan
Laugardagur 22. ágúst
Kl. 10:00 Biblíurannsókn.
Allir velkomnir.
Bahái SAM-
FÉLAGIÐ
Opið hús að Kirkjuvegi 72B
fyrsta föstudag hvers mánaðar kl.
20.30. Allir velkomnir.
Heitt á könnunni.
Hreinsuð
JÖRÐ
- Munlu lifa til að sjá hana
Opinber Biblíulestur í sal
Sveinafélags járniðnaðarmanna
Heiðarvegi 7 sunnudaginn 23.
ágústkl. 14:00.
Allir velkomnir
Vottar Jelióva
Biblían
talar
Sírrmi
481-1585
HÍTACHI
IVÍ iðvikudagur fyrir þjóðhátíð
Blaðið kom út kvöldið áður og skilst
mér að það sé ekki óalgengt, þegar
Eyjamenn eru helteknir af Þjóðhá-
tíðarundirbúningi. Enda hefur þetta
verið undarlegur miðvikudagur og
einhvem veginn kann maður ekki við
sig. Miðvikudagar á ritsjóm Frétta em
yfirleitt stressdagamir ásamt þriðju-
dögum, samt var gærdagurinn eins og
lygn tjömin í Herjólfsdal, sem beið
eftir Þjóðhátíðargestum að baða sig.
En ég ætlaði að tala um mið-
vikudaginn. Það er erill á götunni
fyrir utan gluggann og greinilega
margt fólk í bænum. Velti því fyrir
mér hvað það er að gera aðra daga
ársins og kemst að því að það er að
tala um Þjóðhátíðina frá því í fyrra,
ergo samanburðarþjóðhátíðarfræði.
Samanburðarþjðóðhátíðarfræði er
sérstök grein innan mannvísinda-
geirans, sem á sér ekki sinn líka á
jarðkringlunni og þó víðar væri leitað.
Nú hef ég engan samanburð sjálfur og
get því ekki tjáð mig um efnið frá
eigin brjósti í ljósi þeirra fiæða og ekki
heldur kallað mig samnaburðarþjóð-
hátíðarfræðing. Þess vegna verð ég að
treysta á þá sérfræðinga sem kunna
sitthvað fyrir sér í þessum vísindum.
En svo skeði það óvænta. Það var
leikur. En var það svo óvænt?
Kannski ekki. Skvísusundið fylltist af
stuðningsmönnum IBV vegna ein-
hvers fótboltaleiks í einhverri Evrópu-
keppni. Pallbíll ók um bæinn með
gjallarhorn, hvar á mátti hlýða óp og
ærsl stuðningsmanna liðsins í stuði:
„Áfram ÍBV, áfram ÍBV“. Svo
margur var sá skarkali og dó út og
bærinn varð draugabær klukkan sex,
austan við Hástein. Svo kom leik-
urinn í beinni útsendingu RÚV og
andlitin fölnuðu í þeirri sömu út-
sendingu eftir því sem tapið ágerðist.
Ekki skal farið út í samanburðarfræðin
hér varðandi þennan leik. Mér er hins
vegar tjáð að ÍBVaffarar haft mátt vel
við una. Það vill segja gleði og ham-
ingja í þeirra herbúðum, en öllu tapi
fylgir spennufall. Þádóbærinn. Gler-
ið á götunum sagði þó sitthvað um
þau djúpu sár sem einn svona leikur
hefur á sálarlíf Vestmanna-eyinga.
Og talandi um gler minnir mig á
dulítið -yftr-herbegið-spjall- sem ég
átti við ungar stúlkur á veitingastað.
Ein ágæt stúlka sem uppvartaði sína
kúnna á dauðasta tíma sagði við örfá
pitsu-andlitin:
„Það er bara til Þjóðhátíðarpepsí."
Andlitin vissu hvað klukkan sló en ég
spurði hvað Þjóðátíðarpepsí væri.
Ekki stóð og heldur á svörum, þegar
ég innti þau eftir hvers konar pepsí
þetta væri:
„Það er pepsí í dósum.“ Þá rann
upp ljósið í glerinu.
„Já,“ sögðu þeir ágætu pitsu-
neytendur:
„Það er nóg af gleri um allar götur
aðra daga ársins svo að ekki sé
margfaldað um Þjóðhátíð. Þá skildi
ég um hvað málið snérist með þeirri
nákvæmni sem ég hef reynt að tileinka
mér, ergo Eyjanákvæmni í spjalli.
F immtudagur fyrir Þjóðhátíð.
Mér er sagt að í undirbúningi sé húkk-
araball með tilheyrandi skralli. Á
húkkaraballi húkka kynin hvort annað
með það f huga að geta virkjað og
samhæft þjóðhátíðargenin með aðila
af gagnstæðu kyni, eða samstæðu svo
engir fordómar verði nú opinberaðir.
Þetta húkkaraball mun vera mjög
vinsælt og þá sér í lagi hjá yngri
kynslóðinni, þessari sem er að þreifa
sig áfram á sigurvagni Bakkusar og
Amors. Ekki komst ég á húkk-
araballið og gat ekki samhæft nein
Þjóðhátíðargen, en aldrei að vita hvað
skeður fyrir næstu Þjóðhátíð.
I stað þess fór ég inn í dal og Ijós-
myndaði Þjóðhátíðartjaldsúlur fyrir
blaðið. Bardúsaði þar margur maður
við sínar súlur af jámi og tré og glímdi
við misþéttan svörðinn að reka þær
niður. Það var gaman að sjá þá til-
hlökkun sem skein úr hverju andliti.
Leið svo nóttin.
Föstudagur og setning þjóðhátíðar
Fór inn í Herjólfsdal þar sem hin eina
sanna Þjóðhátíð er haldin. Var í vinnu
fyrir Fréttir auk þess að heyja í mfna
persónulegu samnaburðarskjóðu að
brúka að ári. Everything is possible.
Prúðbúið fólk í góðu veðri og dálítil
nítjándualdar stemmning undir vötn-
unum sem ekki höfðu ennþá helst úr
dunkum himnanna. Blöðmr og fánar
og undarlegt nokk leikfangabyssur í
miklu úrvaíi í sölulúgunum. Hvaðan
þetta byssuæði skyndilega dúkkaði
upp er mér gjörsamlega hulið og kom
mér í þá opnu skjöldu sem aldrei hefúr
gefið mjólkurdreitil, hvorki fyrr né
síðar. Bömin og ekki síður stóm
börnin með bjórdósina í annari
hendinni og riffilinn í hinni plöffuðu
af þessum tækjum í tíma og ótíma,
hverjum til gleði veit ég ekki en
mörgum til armæðu. Kannski var
þetta fyrirboði um þá Clondike-eðju
sem átti eftir að setja svip sinn á
Þjóðhátíðarsvæðið á mánudeginum.
Kannski var þetta allt saman gömul
kúrekamynd oft kennd við dollara og
kannski í samræmi við þá fjötra sem
efnahagshugarfarið hefur verið að
losna úr á undanfömum missemm.
Síðan Iogaði glatt í kestinum mikla
á Fjósakletti um miðnættið og segir
manni kannski að mikið lán hafi það
verið að sjá þegar fegurðin fékk að
leika í regnvotum andlitum fólksins í
skini eldsins. Þetta var bæði nútíma-
legt og kannski líka svolítið frumstætt.
Ef ekki hefði verið snarkið hefði mátt
heyra saumnál detta í mjúkri brekk-
unni, svo mikil var andaktin.
Laugardagur á Þjóðhátíð
Loksins, loksins, loksins eins og einn
góður maður sagði um þann mikla
Vefara frá Kasmír. Ég velti því fyrir
mér hvað þetta - loksins - væri sem
hljómaði innra með mér í mildum
rigningarúðanum á laugardeginum.
Gerði mér ljóst að það - loksins - var
bundið mér sem aldrei hafði áður
verið á Þjóðhátíð í Eyjum og einhvem
veginn fannst mér ég eiga heima þama
regnblautur ekki síður en þeir sem
aldrei höfðu misst af Þjóðhátíð. Og
einhvers staðar sat maður við vefstól
og réði mönnum örlög.
Ég ákvað að kíkja í hvítu tjöldin til
að leita augnabliks skjóls. Gott fólk
hafði boðið mér innlit að hressa og
næra anda og líkama. Það var ekki að
sökum að spyrja, stemmningin var
góð í flatkökum og lunda ásamt ýmsu
fjölbreyttu drykkjarkyns. Svo var
spjallað og sungið og spjallað meira.
Fólk var á ferðinni út og inn um
rennilásana í margvíslegum erinda-
gjörðum, en öllum góðum. Svo kom
að flugeldasýningunni, sem lýsti upp
Dalinn og bergmálaði með dynkjum
um allar Eyjar. Það var ein mikil
sinfónía og ég velti því fyrir mér hvers
vegna einhver bráðþroska efnahags-
hvati ofan af fastalandinu fékk þá
undarlegu hugmynd að reyna að fá
hljómsveitina Rolling Stones til
landsins að lýsa upp himininn og
bergmála raftónlist milli mis ryðgaðra
gáma í Sundahöfn. Sérstaklega í ljósi
þess að hinar bestu náttúrulegu
aðstæður eru í Vestmannaeyjum og
einn hljómleikasalur, Herjólfssalur
tilbúinnfránáttúrunnarhendi. Gerði
það að tillögu minni í huganum að
stefna að því að Rollingamir héldu
tónleika í Vestmannaeyjum, með
tilheyrandi límonaði fyrir augu og
eym.
Svo komu Stuðmenn á pall og
vitandi að þeir myndu aldrei toppa
flugeldasýninguna og þær hugrenn-
ingar sem bærðust með mér ákvað ég
að fara heim, með viðkomu á litla
sviði litla karlsins að norðan og vita
hvort ekki mætti heyra hið „bráð-
vafasama" Þjóðhátíðarlag Vestmanna-
eyinga úr hálsi hans. Ég beið og það
rigndi og það rigndi og ég beið.
Fólkið dansaði ræl og polka, skottís og
vals. Ég beið og það rigndi og
litskrúðugir pollagallamir breyttust í
loðna sauðaliti og þykkbotna tísku-
skómir, sem stóðu vel upp úr
vatnsflaumnum á dansplaninu - og
virtust mjög hagkvæmir að því leyti -
breyttust í sauðskinnsskó og sviðið í
gamlan torfbæ. Gægðist þar um gátt
lítill kall og tróð fótstigið orgel.
Fannst mér sem hann væri mjög svo í
„hlekkjunt hugarfarsins", svo vitnað
sé nafn frægrar sjóvarpsþáttaraðar sem
setti íslenskt þjóðfélag á annan endan
fyrir eigi margt löngu. Nennu minni
var þar með allri lokið og ég sá fram á
að hið nútímalega Þjóðhátíðarlag yrði
hvorki spilað né sungið á þessari hátíð.
Hélt ég því heim á leið í bekkjabíl.
Sunnudagur á Þjóðhátíð
Ég slúttaði gærdeginum í bekkjabíl.
Þar vom engir hlekkir hugarfarsins á
fólki, þrátt fyrir mikla og góða hefð
þessara farartækja á Þjóðhátíð. í
framhaldi af minni dvöl í bekkjabíl frá
því kvöldinu áður sá ég að mikill hluti
hátíðarinnar fór fram í þessum
fmmlegu og að því er virtist
óstöðvandi gleðimannlífs-vögnum.
Þess vegna ákvað ég að gera þessa
mannlífseðalvagna að minni andlegu
bækistöð það sem eftir væri
Þjóðhátíðar. Til staðfestingar því varð
til gmnnurinn að þessari dagbók sem
þú lesandi góður hefur verið að glugga
í. Og undrar sig enginn, trúi ég, á
minni löngu bekkjabílaísetu að skapa
svo frjóan texta.
Komst ég að þvt' að ef maður vildi
hitta vini og kunningja, jafnvel sem
maður hafði ekki séð í áraraðir, voru
meiri líkur á að hitta þá í bekkjabíl
heldur en í Brekkunni - eða á sjálfum
Laugaveginum - sjálfri aðalverslunar-
götu heimsins. Þama hitti ég gamlan
skipsfélaga sem nú var sjálfs síns
herra við að transporta túristum um
Breiðafjörðinn. Einnig ágætan mann
sem vann við meindýraeyðingu á
námsámm sínum, en hafði nú leitað
skjóls í bekkjabíl á Þjóðhátíð. Fóstra
ein tyllti sér einnig niður á setum
þessum og spurði hversu hefði fjölgað
afkvæmum mínum. Svo mætti lengi
telja að æra myndi óstöðugan. Svo
var sungið og dillað sér, skálað og
spjallað fram undir morgun og allt í
einu var hætt að rigna, eða
osmósujafnvægi líkamans hafði náð
þeim staðli að ekki mátti sjá hvort
blautara væri innan eða utan. En
hvemig sem á því stóð heyrði ég
aldrei Þjóðhátíðarlag Vestmanna-
eyinga spilað í bekkjabíl, þrátt fyrir
öflug hljómflutningskerfi bflanna.
Þar sem ekki var hægt að flytja
marg umtalaðan - í mín eyru - hinn
Áma Johnseníska Brekkusöng ásamt
með varðeldi og flugeldasýningu no 2
inn í bekkjabfl ákvað ég að yfirgefa
bflinn og bregða mér í Brekkuna. Það
var enginn sem ég hitti að máli sem
ekki náði hámarki stemmningarinnar
á þessari kvöldvöku, enda var ekki
annað að sjá en þessi hluti hátíðarinnar
hafi verið sá fjörefnagjafi sem
endumærði Þjóðhátfðargesti svo mjög
að fjörið hélst fram undir morgun eina
ferðina enn, jafnvel svo mjög að þegar
ég keyrði inn í Herjólfssal seinni hluta
mánudagsins var ákveðin fegurð í
svaðinu og skítnum sem Salurinn
skartaði. Það segir mér að fegurðin er
ekki bara í hinu smáa hreina og
fíngerða, heldur ekki síður í hinu stóra
fomga og grófgerða.
Sunnudagurinn var því einn góður
hápunktur þessarar hátíðar að mati
þess er hér fitlar við lyklaborðið. Um
sálina lék því ánægjubros á þeim
ágæta mánudegi sem fýlgdi í kjölfarið
og hin síðustu ár kenndur við versl-
unarmenn. Héðan í frá kemur hann
verslunarmönnum ekkert við í mínum
huga, heldur Eyjamönnum.
Benedikt Gestsson.