Fréttir - Eyjafréttir - 26.11.1998, Síða 12

12
Fréttir
Fimmtudagur 26. nóvemember 1998
Ögrun að setj a sig ui
Sónata nr. 1 fyrir símalínu, taltæki, tvær raddir og segulbc
-Ég man eftir liuí að ég uar farin aósemja lög ellefu ára. Mamma og vinkona mín kenndu mér gítargrip og svo var madur að reyna fyrir sér sjálf, segir
Alla sem nú er að gefa út sinn fyrsta geisladisk.
Forspil
Aðalheiður Borgþórsdóttir er fædd og
uppalin í Eyjum til tólf ára aldurs, er
hún fluttist til Seyðisfjarðar ásamt
foreldrum sínum og systkinum. Alla,
eins og Vestmannaeyingar þekkja
hana, hefur búið á Seyðisfirði síðan,
þar sem hún starfar sem tónlist-
arkennari, auk þess að vera menn-
ingarfulltrúi á staðnum, eða eins og
hún segir sjálf: „Ef málin snúast um
eitthvað á menningarsviðinu, ég tala
nú ekki um ef það tengist tónlist, þá
hef ég örugglega komið að því. Ef ég
er ekki á sviðinu þá er ég alveg
ömgglega í miðasölunni, ef ekki vill
betur." Fimmta nóvember var svo að
koma út geisladiskur sem hún nefnir
,.BROTHÆTT“ með frumsömdu efni
eftir hana. Fréttir langaði að fá þessa
athafnakonu í viðtal um tónlistina og
lífið í Eyjum og á Seyðisfírði fyrr og
nú. Það var auðsótt mál og því
ljúílega tekið.
Hratt fjörlega
„Hvemig eigum við að byrja,“ spyr
Alla, þegar við höfum komið okkur
makindalega fyrir á sinn hvomm enda
línunnar. Því það em haf og sandar,
fjöll og firðir, sem aðskilja okkur í
spjallinu og allt traust sett á
símalínuna.
„Byrjaðu bara á því sem þú manst
eftir úr Eyjum og hvernig Eyjar eru
fyrir þér í æskuljómanum, ef við
getum sagt sem svo.“
„Eg get byrjað á því að segja þér
hvar ég fæddist," segir Alla.
„Gerðu svo vel.,“ segi ég.
„Eg fæddist á Brimhólabraut 16, í
húsi sem foreldrar mínir byggðu.
Mamma mín er Guðrún Andersen og
Borgþór Árnason er faðir minn. I
minningunni eru Vestmannaeyjar
yndislegar. Auðvitað elst ég þar upp
og þar eru ræturnar. Og það finn ég
mjög sterkt þegar ég kem til Eyja. Þó
að ég hafí búið lengi á Seyðisfirði, þá
er alltaf tilfinningin úr fjömnni frá
briminu. Eg lék mér mikið niðri í
fjöru og úti í hrauni eins og allir
Eyjakrakkar gera, en ég sakna þess
mikið þegar ég kem til Eyja að allt
svæðið sem ég lék mér á austan við
Skansinn gamla er farið undir
nýjahraunið, en auðvitað var maður út
um allt.“
Alla segir að hún eigi skemmtilegar
minningar frá ömmu sinni, Lóu
Andersen á Heiðarvegi 55. „Hún átti
það til að hóa saman öllum
krökkunum úr hverfinu, spilaði á
fótstigið orgelið og lét svo alla syngja.
Einhvem tíma var hún organisti í
kirkjunni og var mikið söngelsk kona.
Hún kenndi okkur fullt af lögum og
söng, og spilaði fyrir okkur líka. Tók
út úr sér tennumar og söng „Loff mala
koff'. Hún var yndisleg og var með
stórt hjarta. Á jólum var líka alltaf
dansað og sungið kringum jólatréð.
Eg var mjög mikið hjá ömmu.“
Hægt tignarlega
„Hvernig stóð á því?“
„Faðir minn var sjúklingur, en báðir
foreldrar mínir voru mjög söngelskir
og mamma söng í tríói sem kallaði sig
Eyjadætur Við fluttum upp á Heiðar-
veg 62 og bjuggum þar í tvö ár.
Mamma var tvö með okkur fjögur
systkinin svo að ég tengdist ömmu
mjög mikið. Þegar mamma var að
vinna fór maður til ömmu. Það var
alltaf opið hús hjá henni. Hún var
svona ekta amma. Dagfríður
Finnsdóttir bekkjarkennari minn, sem
kenndi mér í Barnaskólanum síðasta
árið sem ég var í Eyjum var alveg
yndisleg. Eg byrjaði að syngja hjá
henni í fyrsta sönghópnum. Það var
alltaf mikið sungið hjá henni og gott
að leita til hennar og hún reyndist mér
afskaplega vel, enda gekk mér mjög
vel í skóla þennan vetur."
„Sérðu þennan tíma í einhverjum
ljúfsárum trega?
Alla hlær mjög og segir:
„Nei,“ og dregur seiminn. „Eg á
mjög ljúfar minningar, þó að amma
hafi verið skjólið og kletturinn, og
sjálfsagt hefur verið mjög erfitt hjá
mömmu á þessum tíma. Lífið hefur
ekki alltaf verið dans á rósum. Samt
er kannski sárast í minningunni þegar
ég er að flytja frá Eyjum. Mér er
nefnilega mjög minnisstætt þegar ég
er tólf ára og bekkurinn sem ég er í á
að fara í skólaferðalag. Þannig var að
foreldrar mínir fóru til SeyðisQarðar á
undan, af því að ég vildi klára skólann
og komast í skólaferðalagið. En þegar
ég fór og sigldi út úr höfninni grét ég
og á Seyðisfirði lokaði ég mig inni í
heilan mánuð og vildi ekki tala við
neinn. Eg var mjög ósátt við að flytja,
en foreldrar mínir ákváðu þetta og
maður varð að koma með. Svo fór ég
að samlagast krökkunum hérna og í
dag vildi ég hvergi annars staðar
vera.“
Hægt dramatískt
„Segðu mér frá pabba þínum."
„Hann er Vestmannaeyingur í húð
og hár. Hann er sonur Aðalheiðar og
Áma sem áttu heima í Stóra Hvammi.
Pabbi var geðklofasjúklingur og á
þeim tíma var engin lækning við
þessum sjúkdómi. Það var mjög erfitt
að búa við þennan sjúkdóm og vegna
hans skildu foreldrar mínir. I dag væri
tekið öðru vísi á þessum sjúkdómi. En
pabbi er nú á sjúkrahúsi í Hveragerði.
En hann er mjög ljúfur og hjartahlýr
maður og ég hef mikið samband við
hann.“
„Hvemig var að eiga föður með
svona alvarlegan sjúkdóm í samfélagi
eins og Eyjum?“
„Þetta þótti skömm og auðvitað
voru fordómar gagnvart þessum sjúk-
dómi. Hins vegar var ekkert talað um
þetta svo að ég heyrði. Þetta var samt
sárt.“
„En viðhorf krakkanna?“
„Það var aldrei talað um þetta. Ég
man ekki eftir því og fann aldrei fyrir
neinum leiðindum gagnvart því og á
mjög góðar minningar með mínum
vinkonum og held smá sambandi við
sumar þeirra enn þá. Að minnsta kosti
jólakortasambandi."
„Hvemig eru aðstæður þínar núna á
Seyðisfirði?"
„Þær eru mjög góðar. Ég er gift
góðum manni og á þrjú börn.
Reyndar erum við systur héma sem
erum giftar bræðmm, þannig að það
má segja að við höfum sameinast
einni fjölskyldu héma.“
„En segðu mér hvemig var að missa
sambandið við ömmu þína. Komstu
regluiega til Eyja eftir að þú fluttir til
Seyðisíjarðar?"
„Nei ekki mikið fyrstu árin. Það
var ekki fyrr en unglingsárin vom liðin
hjá og ég komin með íjölskyldu."
„Nú ertu tónlistarkona. Hvemig er
bakgmnni þínum háttað í tónlistinni?“
„Ég var tvo vetur í tónlistamámi í
Reykjavík og svo héma á Seyðisfirði
hjá konu sem heitir Kristrún. Ég
kláraði fimmta stigið hjá henni á
þverflautu. Ég lærði líka á píanó og
má segja að ég hafi verið á kafi í
hljóðfæranámi. Ég er með álíka
menntun og tónlistarkennari í dag og
kannski víðara svið, sem hentar mjög
vel héma, því að það em svo fáir
nemendur á hvert hljóðfæri. Ég er
hins vegar ekki með kennararéttindi.“
Gáskafullt
„Þú ert ekki með fótstigið orgel hjá
þér og hóar saman krökkunum á
Seyðisfirði til tónleikahalds svipað og
amma þín gerði.“
„Sko, ég er með píanó, en ég er ekki
enn þá komin á þennan ömmualdur.
Ég er hins vegar viss um að ég á eftir
að gera það, því að amma er mín
fyrirmynd og ef mig langar að líkjast
einhverjum þá væri það amma Lóa.
Ég stefndi að því að diskurinn kæmi út
2. nóvember, sem er fæðingardagur
ömmu, en það tókst nú ekki svo hann
kom út þremur dögum seinna.“
„Hvenær ferðu að semja tónlist.
Hefur tónlistarsköpunin verið sam-
ferða þér jafnhliða tónlistamáminu?“
„Já ég hef alltaf verið mjög hug-
myndarík og viljað spinna svolítið.
Ég man eftir því að ég var farin að
semja lög ellefu ára. Mamma og
vinkona mín kenndu mér gítargrip og
svo var maður að reyna fyrir sér
sjálfur. Og svo ég segi nú aftur frá
ömmu Lóu, því minningar mínar frá
Eyjum tengjast henni mjög mikið.
Seinna var hún með orgelið upp á lofti
hjá sér og þar sat maður og samdi
sjálfsagt heilu tónverkin. Spilaði og
spilaði þó ég kynni ekki nótur. Þetta
hefur íylgt mér alla tíð.“
Hægt með trega
„En hvemig er þinn bakgrunnur að
öðm leyti?“
„Þetta var ekki mjög glæsilegt líf
sem beið manns fyrst eftir að ég flutti
austur og í nokkuð mörg ár var þetta
afskaplegt volæði. Vegna þessa fer ég
mjög ung að heiman og það hafði
geysileg áhrif. Ég lenti líka í óreglu, en
vann mig upp úr því sjálf og er
bindindismanneskja í dag, og hef
komist að því að það er líf eftir sukkið.
Ég hætti öllu mgli fyrir tíu árum og þá
kom músíkin aftur, en í mglinu hættir
maður að þroskast og verður að
aumingja. Ég hef nú unnið ýmis störf.
Ég hef unnið verkamannavinnu. verið
hjá Pósti og síma. Ég lærði líka raf-
suðu og logsuðu í skipasmíðastöðinni
á Seyðisfirði og vann við það í ein þrjú
ár. Kennslan kom hins vegar þannig
til að það vantaði gítarkennara fyrir
tvo eða þrjá nemendur og ég var spurð
að því hvort ég treysti mér til að kenna
þeim. Mér fannst það reyndar alveg út
í hött, en lét til leiðast. I framhaldi af