Fréttir - Eyjafréttir - 10.12.1998, Blaðsíða 13

Fimmtudagur 10. desember 1998
Fréttir
21
Eins og á ættarmóti
að mæta á bjórkvöld ÁTVR í Reykjavík
Átthagafélag Vestmannaeyja
á Stórreykjavíkursvæðinu
(ÁTVR) hélt eina mikla
samkomu á Rauða Ljóninu,
helgasta véi dyggra KR-inga
föstudaginn 27. nóvember
síðastliðinn. Þaðerekki að
spyrja að því þegar
Vestmannaeyingar koma
saman, þá er ekki slegið
slöku við og ekki að sjá, né
heyra að KR-ingar væru
harmi slegnir þó að
Vestmannaeyingar væru allt
um lykjandi og hefðu
kannski bókstaflega hertekið
þetta helga vé.
Allt um það, á Sexbaujunni hafði ár-
gangur 48 komið sér vel fyrir og
skemmti sér við ræðuhöld, snæðing
og sjálfsánægju, auk þess að leika og
syngja Eyjalög sem þeim einum er
lagið, svo undirtók í Vesturbænum við
undirleik Víkingasveitarinnar. Undir-
ritaður mætti um klukkan tíu, til þess
að vera alveg örugglega kominn á
staðinn áður en herlegheitin byijuðu.
Eins og Eyjamanna er háttur mættu
þeir ekki fyrr en klukkan að ganga tólf
á miðnætti fyrir utan 48 árganginn.
Ég hefði að sjálfsögðu átt að vita þetta,
en í grandaleysi mínu hélt ég að
Vestmannaeyingar væru öðruvísi í
Reykjavík en í Vestmannaeyjum, svo
mér er svolítil vorkunn. Eftir að hafa
reynt að komast að því hver væri
formaður ATVR nú um stundir greip
ég hana í spjall ásamt fráfarandi
formanni Kristínu Astgeirsdóttur frá
1994 til 1998 þegar núverandi for-
maður, Sara Hafsteinsdóttir sem starf-
ar sem sjúkraliði í höfuðborg^ fasta-
landsins, tók við formennsku í ÁTVR.
„Þrýstu þér upp að okkur og við
getum átt gott spjall," segja báðar í
einum kór, svo fremi sem tveir geta
verið kór.
Ákveðið að stofna félag
Ég kem mér notalega fyrir á milli
þeirra og spyr þær um fortíð ÁTVR.
„Ég var lengi búin að velta því fyrir
mér að gaman væri að ná saman fólki
úr mínum árgangi," segir Kristín.
„Auk þess að fá fólk, eldra og yngra til
þess að halda ball. Ég hóaði síðan
saman fólki og þegar við hittumst kom
upp hugmynd hjá Emu Olsen unt að
stofna félag. Það tóku allir undir það
og vildu athuga með grundvöllinn
fyrir því að stofna félag Vestmanna-
eyinga á höfuðborgarsvæðinu. Við
ákváðum svo að boða fólk hingað á
Rauða Ljónið og það ntun hafa verið í
byrjun desember 1993. Við auglýst-
um og verkefnið gekk frá manni til
manns og endaði með rokna mætingu
og þar með fór boltinn að velta. Við
tókum þá stefnu í upphafi að vera ekki
að gera allt of mikið og ætluðum bara
að halda bjórkvöld og aðalfund, grill-
veislu og árshátíð. Þetta hefur gengið
nokkuð eftir síðan, nema á þessum
fyrsta fundi, nefndi Einar Gylfi að
stuðningurinn við ÍBV væri orðinn
nokkuð dapur. Allir voru sammála
um það og ákveðið að gera eitthvað í
því máli. í framhaldi af því varð til
spjaldskrá upp á fimmhundruð manns,
þar sem hægt var að halda utan um
starfið. Að sjálfsögðu fór svo vegur
IBV að vænkast. Þannig má segja að
þetta hangi nokkuð saman við IBV og
við reynt að aðstoða við þann
stuðning."
„Þetta er svona undimefnd,'1 segir
Sara. „Stuðningsmannafélagið er
eiginlega undirnefnd innan ÁTVR.
Hún kemur alltaf á aðalfundi og gefur
skýrslu um hvað hefur gerst yfir árið.
Þannig vinna þessi tvö batterí saman
og njóta góðs hvert af öðru. IBV
stuðningurinn hefur kannski tekið
mikla orku, en um leið haldið fé-
lagsskapnum saman.“
„Það hefur verið svo mikið að
gerast í kringum IBV,“ segir Kristín.
„Og í raun held ég að ekkert
íþróttafélag á Islandi eigin annan eins
stuðning fjarri heimavelli eins og
ÍBV.“
Hefur velgengni ÍBV eflt ÁTVR?
„Það er ekki spurning," segir
Kristín. „Þetta hefur eflt félagsandann
mjög mikið og gefið okkur mörg færi
á að hittast."
Breyttar áherslur
Tekur þú við blómlegu búi Sara?
„Við skulum vona það. Við höfum
reyndar aðeins verið að breyta
áherslunum með því að halda böll.
Það gekk nú svona og svona, en við
emm komin í samkmll með
Vestmannaeyingafélaginu á Suður-
nesjum og Kvenfélaginu Heimaey að
halda lundaball á haustin. Áður var
alltaf ball á Suðumesjum alveg frá
gosi. Svo fór eitthvað að daprast hjá
þeim og kannski okkur að kenna, en
undanfarin tvö ár höfum við haldið
sameiginlegt lundaball og stefnir í
áframhald á því.
Hversu oft kemur þú til Eyja á ári?
„Það fer nú svolítið eftir jarðar-
fömm og fermingum og slíku,“ segir
Sara og kímir. „Ég var þó í sumar á
Shellmóti og á goslokahátíðinni í
sumar og átti mjög bágt, ef svo má
segja.“
Kristín segir hins vegar að hún fari
allt of sjaldan til Eyja. „Ég held að ég
hafi farið tvisvar á þessu ári. Um
páska og á Þjóðhátíð.“
Hlutiafpersónleikanum
Ég spyr fólk iðulega að því hvað það
sé að vera Eyjamaður. Sara, vildir
þú svara því?
„Ég hef kannski ekki neina beina
skilgreiningu á því. Hins vegar er
þetta eitthvað sem maður losnar aldrei
við. Ég held að ef maður er fæddur á
svona stað, þá losni maður ekkert við
þetta. Þú verður að athuga að fram að
gosi er allt annað líf í Eyjunt en nú er.
Samgöngur vom strjálli og Eyjamenn
urðu að gera allt sjálfir, auk þess sem
allir þekktu alla. Þess vegna var líka
mjög mikil gróska í menningarlífi
eyjanna. Uppeldið og náttúran gera
það að verkum að það er ekki hægt að
komast frá þessum uppruna."
„Ef ég yrði beðin um að lýsa sjálfri
mér,“ segir Kristín. „Myndi ég segja
að ég væri Vestmannaeyingur og það
er hluti af persónuleika manns að eiga
þennan uppmna. Þetta mannlíf sem er
svo mótað af sjónum og baráttunni við
Þær heílsuðust innilega, Marta Hallgrímsdóttir og Bjartey Sigurðardóttir hegar hær hittust á bjórkuöldinu.
Svanbjörg Oddsdóttir fylgist með.
Helgi Hermanns og Friðrik Óskars sáu um undirleik.
Hér má sjá mörg bekkt andlít frá Eyjum.
Árgangur 48 kom sterkur til leiks.
hafið og öllu sem því fylgir.“
Er þetta ekki einhver rómantísk glýja,
sem oft einkennir flóttamenn?
„Það má kannski segja jxið að vissu
leyti,“ segir Kristín. „En við sem fór-
um til þess að mennta okkur höfum
fæst átt afturkvæmt vegna þess að við
fengum ekki störf við hæfi.“
„Þegar við eruni að alast upp er
enginn framhaldskóli í Eyjum," segir
Sara. „Viðurðumaðfaraaðheimaní
framhaldsnám og smám saman varð
sú útlegð lengri en til stóð.“
Nú fer að óma öflugur kór og 48
árgangurinn er að koma ofan af
Sexbaujunni. „Já, sjómennskan er
ekkert gnn....“ svo undir tekur í
húsinu, þegar þau ganga fylktu liði
niður tröppumar. „Við verðum að
fara að drífa okkur,“ segja þær og em
famar að iða við hlið mér.
SendiherraEyjanna
„Samt vil ég segja það,“ segir Sara.
„Ég er nú sjúkraliði og ef ég veit af
einhverjum Eyjamanni veikum á þvf
sjúkrahúsi sem ég vinn á, þó að hann
sé ekki á minni deild, finnst mér alltaf
að ég eigi að heimsækja hann. Ég er
kannski svona sendiherra Eyjanna
innan sjúkrahússins."
Kannski segir þetta allt um hvað
það er að vera Eyjamaður?
Með það stökkva þær í fjörið. Ég lít
í kringum mig og velti þessu geimi
fyrir mér. Sé stelpu sem ég þekki frá
því í gamla daga. Hún er þar í fylgd
með vinkonu sinni úr Eyjum. Ég spyr
hana hvernig henni finnist þessi
samkoma. Hún hugsar sig um dálitla
stund og segir svo. „Þetta er eiginlega
ekki eins og skemmtun hjá átt-
hagafélagi. Þetta er miklu líkara
ættarmóti." Svo brosir hún sínu
dularfulla brosi og við hverfum í
fjörið.
Benedikt Gestsson.