Fréttir - Eyjafréttir - 28.10.1999, Blaðsíða 6

6
Fréttir
Fimmtudagur 28. október 1999
Hraun og menn
Þrj ár síðustu
höggmyndimar afhentar
Síðastliðinn laugardag var mynd-
listarverkefninu Hraun og menn
formiega lokið, með afliendingu
þriggja listaverka eftir Örn Þor-
steinsson, Helga Gíslason og Hall-
dór Asgeirsson. Það var blíð-
skaparveður þcnnan dag og ekki
annað hægt að segja en að veður-
guðirnir hafí verið í góðu formi
ekki síður en listgyðjan.
Verk Amar Þorsteinssonar er suður á
Stórhöfða, verk Halldórs úti á Nýja
hrauni og verk Helga Gíslasonar er
inni á Eiði og má telja mikinn feng
fyrir Vestmannaeyinga að fá verk eftir
þessa íslensku myndhöggvara til þess
að prýða eyjuna og veita Eyja-
mönnum vonandi einhverja mynd-
listarlega fullnægju. Verkin þrjú taka
sig vel út þar sem þeim hafa verið
valdir staðir og er fengur að og
aðstandendum til eins ágætis sóma,
eins og myndimar frá afhendingunum
bera með sér hér á síðunni. 1 lokin
var gestum og listamönnunum boðið
til dálítillar móttöku í Fiska- og
Náttúrugripasafninu, hvar nokkrar
ræður voru haldnar í tilefni af
deginum. Það verður ekki annað sagt
en að myndlistin hafi sett svip sinn á
síðastliðið sumar í Eyjum og ef menn
vilja sinna myndlistarlegu uppeldi, þá
er slík framkvæmd eins og Hraun og
menn fimagóð aðferð til þess. Nú ber
hins vegar að hlúa að fræjunum sem
sáð hefur verið.
Ráðhildur Ingadóttir útskýrir myndverk sín fyrir gestum í
„frjálsu falli“.
Listin til Eyja með
Eimskip:
í frjálsu falli
Listunnendur í Eyjum fóru ekki
varhluta af myndlistinni um
síðustu helgi, því auk þess sem
síðustu þrjár höggmyndimar vom
afhentar í myndlistarverkefninu
Hraun og menn opnuðu Ráð-
hildur Ingadóttir og Ósk Vil-
hjálmsdóttir sýningu í gamla
áhaldahúsinu. Sýning þeirra vakti
töluverða athygli fyrir nýstárlega
framsetningu og óvenjuleg efnis-
tök. Sýninguna kalla þær „Fijálst
fall“ og snýst hún um ferðalög í
tíma og rúmi og hvemig ferðalög
fólks geta átt sér margar birtingar-
myndir, hvort heldur í huganum
eða raunveruleikanum. Listakon-
umar létu mjög vel af ferð sinni til
Eyja og rómuðu mjög viðtökur
gesta á sýningunni og ekki síður
þá fegurð sem eyjamar skörtuðu á
meðan þær dvöldu í Eyjum
L
J
Minnsta bjór-
hátíð í heimi
Sigfús Guðmundsson og félagar hans á Mánabar ætla ekki að bregðast
bjórunnendum og hafa því ákveðið að halda minnstu bjórhátíð í heimi
dagana 28. 29. og 30. október. Sigfús segir að í október séu haldnar
miklar bjórhátíðir í Þýskalandi og að bjórhátíð þeirra Mánabars-
manna sé viðleitni til þess að efla bjórmenningu í Eyjum. „Við erum að
stela góðum þýskum sið, ef svo mætti orða það.“
Þegar Sigfús er spurður nánar út í nafnið á hátíðinni, segir hann:
„Húsnæðið býður ekki upp á þá stærstu, svo við sníðum okkur stakk eftir
vexti. En við höfum ákveðið að breyta aðeins stílnum hjá okkur og setja upp
langborð og bekki. Þannig að sófasettið sem veitt hefur mörgum
manninum góða setu hjá okkur verður lagt til hliðar á meðan hátíðinni
stendur.“
Sigfús segir að sjálfsögðu verði boðið upp á þýska týrólatónlist og öl úr
alvöru líterskrúsum. „En við ætlum nú að bjóða upp á þjóðhátíðarlögin
svona í bland. Einnig yrði gaman ef að einhveijir eiga týrólahatta og -buxur,
ég tala nú ekki um ef einhver ætti alvöru suður þýskar „lederhosen" þá væri
toppnum náð,“ sagði Sigfús, setti upp týrólahattinn sinn og var rokinn í
undirbúning minnstu bjórhátíðar í heimi. Hátíðin verður sett með stæl
klukkan 20.00 og opið til 01.00 á fimmtudaginn. Föstudag og laugardag
verður einnig opnað kl. 20.00 en ölið teygað til klukkan 02.00. Staðurinn
mun taka 40 til 50 manns í sæti og ef einhver á gítar og kann að jóðla þá
verður viðkomandi heimilt að halda uppi stemmningunni.

Sigurgeir Jónsson
Af verkefnum við Hæfi
Einn af fylgifiskum skólasetningar í
framhaldsskólum eru svonefndar busavígslur.
Þá eru nýnemar teknir í hóp eldri nemenda á
eftirminnilegan og oft táknrænan hátt. Elstu
fyrirmyndir busavígslna munu vera manndóms-
vígslur hjá frumstæðum þjóðum. Eftirmyndir
slíkra athafna rötuðu síðan til Evrópu, þar sem
þær voru apaðar eftir í skólum, einkum á
Bretlandi og Þýskalandi. Þaðan mun svo
siðurinn hafa borist hingað til lands.
Lengi vel var það aðeins einn skóli sem hafði
sérstaka busavígslu. Það var Menntaskólinn í
Reykjavík og þar voru nýnemar tolleraðir á
fyrsta skóladegi. Aðrir skólar tóku svo upp
ýmsa siði við móttöku nýnema. Fljótlega tók að
bera á því að móttaka í sumum skólum hefði á
sér nokkuð annað yfirbragð en var hjá MR og
einhverjum þóttu siðirnir einkum taka mið af
drottnunargirni eldri nemenda og jafnvel
duldum kvalalosta. Stundum voru aðfarirnar
þess eðlis að stjómendur skólanna tóku í
taumana og sögðu hingað og ekki lengra, þegar
lífi og limum fólks var búin hætta af athöfninni.
Sumir skólar tóku allt annan pól í hæðina, t.d.
var einn framhaldsskóli í Reykjavík þar sem
eldri nemendur buðu nýnemum í kaffi og með
því á fyrsta skóladegi og þótti ágætur siður. í
Stýrimannaskólanum í Vestmannaeyjum,
meðan hann var og hét, fór busavígsla þannig
fram að nemendur 2. stigs buðu nemendum 1.
stigs í rútuferð um Heimaey með leiðsögu-
manni. Það þótti líka ágætur siður.
Á hverju ári hafa orðið nokkrar umræður um
busavígslu Framhaldsskólans í Vestmanna-
eyjum. Fyrir nokkrum misserum þóttu þær
ganga heldur langt í óþverrahætti og hafa síðan
verið nokkurn veginn innan þeirra marka sem
ætlast er til af fólki sem gengur andlega heilt til
skógar. Enn er þó talsverð uppfinningasemi á
ferðinni og sem fyrr gengur athöfnin út á
lítillækkun nýnema og upphafningu þeirra sem
eldri eru að árum.
Skrifari var um tíma mjög mótfallinn
busavígslum af þessari tegund, þótti þær að
mörgu leyti afturhvarf til vondrar fortíðar, á
sama tíma og skólamir reyndu í hvívetna að
mæta nýjum tímum með nýjum og opnari
vinnubrögðum. En skrifara hefur snúist hugur í
busavígslumálum. í skólanámskrám segir að
skólinn skuli leitast við að fínna verkefni við
hæfi hvers og eins. Nú er það svo að í öllum
skólum er jafnan hópur fólks sem á erfitt með
mörg þau verkefni sem á að vinna. Þau höfða
einhverra hluta vegna ekki til þess, ýmist nennir
fólk ekki að vinna þau eða getur það ekki. Þetta
sama fólk þreytist skiljanlega, þegar illa gengur,
á það til að mæta seint á morgnana og jafnvel
sofna í tímum. Af skiljanlegum ástæðum skarar
það sjaldnast fram úr í námi, fyllist oft
vanmáttarkennd og finnst það einskis nýtt.
Sálfræðingar hafa oft reynt að skilgreina þennan
vanda og benda á leiðir til úrbóta. Þær leiðir
hafa þó reynst misjafnlega.
En í busavígsluvikunni er eins og lífið hafi á ný
öðlast tilgang hjá mörgum. Fólk sem áður átti í
erfiðleikum með verkefni, á það ekki lengur.
Undirbúningur að vígslunni krefst vinnu og tíma
og útsjónarsemi og öll vandamál eru leyst.
Svefnleysi hrjáir ekki lengur fólk, sumir mæta
talsvert fyrir kl. átta á morgnana til undir-
búnings, léttir í spori, með bros á vör.
Skrifari er ekki frá því að sumir nýnemanna
hafi fundið íyrir þessari sönnu gleði og útgeislun
eldri nemendanna, samglaðst þeim yfir því að
hafa fundið sér verkefni við hæfi, og undir-
gengist athöfnina, glaðir í bragði yfir að geta
orðið að liði við framkvæmd þessa verkefnis,
jafnvel þótt því fylgdi nokkur sóðaskapur,
óþægindi og lítillækkun. Fólk er nefnilega svo
oft reiðubúið til að láta gott af sér leiða í þágu
annarra, reyna að hjálpa þeim sem erfitt eiga,
jafnvel þótt það kosti stundum einhverjar fómir.
Skrifari velkist ekki í vafa um að busavígslur em
eitthvert besta ráðið til að framfylgja því atriði
námskrárinnar að hver nemandi skuli fá verkefni
við hæfi. Það er bara verst að erfitt er að láta
fólk taka próf í slíkum verkefnum.
Sigurg.