Fréttir - Eyjafréttir - 06.03.2003, Qupperneq 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 6. mars 2003
Myndlistarvor íslandsbanka í Vestmannaeyjum 2003 - Gunnar Karlsson, Björg
Gunnar Karlsson, Björg
Orvar, Jón Axel Björnsson
og Valgarður Gunnarsson
myndlistarmenn hefja
Myndlistarvor Islandsbanka
í Eyjum 2003. Undanfarna
mónuði hafa listamennirnir
verið með sýningu ó ferð
um landið, sem þeir kalla
170 x hringinn. Sýningin
hefur komið við í Borgar-
nesi, Isafirði, Akureyri,
Seyðisfirði og Hornafirði, og
hvarvetna fengið góðar
viðtökur og ekki síst ó
Hornafirði þar sem verkin
hanga reyndar enn. Það
var því ekki annað fært en
að listamennirnir tækju
fram ný verk að sýna
Eyjamönnum og rímar það
vel við upphaflegan tilgang
Myndlistarvorsins, að Eyja-
menn fengju að sjó ný og
helst ósýnd verk þeirra
listamanna sem boðið er
að sýna ó vorinu. Þeir munu
sýna tvö verk hver sem eru
1 70 x 1 70 cm að stærð.
Gunnar Karlsson:
Að mála sig ölvaðan og tjá ævintýrið
GUNNAR: Ég held ég sé svolítið utangátta ef eitthvað er. Kannski er ég næst Einari Jónssyni ef litið er til tákn-
sæisins í myndum mínu.
Gunnar Karlsson segir að fjór-
menningamir eigi kanski ekki mikið
sameignlegt annað en að þeir em
góðir skólafélagar úr málaradeild
MHI, og mála málverk. Þess vegna
var ákveðið að hafa allar myndimar í
sömu stærð 170 x 170 cm svo það
væri allavega það sem tengdi verkin
saman.
„Það var alltaf meiningin að koma
við í Eyjum með þessa sýningu, þó
myndirnar séu ekki þær sömu og
lögðu upphaflega af stað í hring-
ferðina. Upphaflega var það hug-
myndin að skipta út verkum ef þau
seldust enda aíltaf mikil hætta á að
slíkt gerist. Við höfum reyndar gert
það áður, en það var önnur ástæða
fyrir því.“
Gunnar segir að hann vilji helst ekki
tjá sig mikið um viðfangsefni þeirra
mynda sem hann ætlar að sýna, það sé
áhorfenda að túlka það. „Þetta em
hausar, en eiga ekki að vera hausar af
neinum sérstökum mönnum nema
þetta sé einhver bróðir minn. Ég mála
nú aðra myndina í baujurauðum lit í
tilefni af því að hún em sýnd í Eyjum,
en meiningin er sú að reyna að mála
myndir sem maður kemst ekki hjá að
sjá, geturekki gleymt, jafnvel í rökkr-
inu. Ég hef nú notað þessa skæm
flúrosent liti mörg ár, en lofa þeim nú
að njóta sín betur. Þetta eru eiginlega
RGB litir, svipaðir og maður sér á
skjánum, litir sem ekki er hægt að
prenta.“
Þegar ég spyr Gunnar hvort mynd-
irnar beri í sér einhverja dýpri tákn-
ræna merkingu, segir hann að þær séu
í raun alþýðumyndlist. „Ég held að
fólk komi til með að skilja þessar
myndir án þess að ég þurfi að koma
með mínar útskýringar á þeim. Ég er
að reyna að mála tilfinningar sem
almenningur kannast við. Þannig ríma
þessar myndir við það sem ég hef
verið að gera síðastliðin 20 ár; hausar
í yfirstærð. Þó mála ég þær heldur
frjálslegar en ég hef gert áður og
kaffæri myndefnið ekki eins í tækni.“
Getur þú staðsett þig einhvers staðar í
fslenskri málarahefð, ef hún er þá til?
„Nei, ég held ég sé svolítið utan-
gátta ef eitthvað er. Kannski er ég næst
Einari Jónssyni ef litið er til tákn-
sæisins í myndum mínu. Annars finnst
mér þessar myndir ekki vera bara
málverk, heldur kanski meira skúlptúr,
eða myndir af skúlptúrum. Ég er ekki
að sækjast eftir sérstakri áferð á
tvívíðum fleti, heldur reyni ég að búa
til heim, eða ævintýri sem áhorfandinn
getur lifað sig inn í. Svipað og Marc
Chagall, sem málaði sig alltaf
ölvaðan, en drakk ekki.“
Björg Örvar:
Veruleikinn setur alltaf takmörk
Björg Örvar er að sýna í annað sinn í
Eyjum, en hún var með einkasýningu
á Myndlistarvori 2001. Hún segir að
ekki hafi orðið neinar stórar né
dramatískar breytingar á verkum
sínum frá þeim tíma.
„Ég hugsa nú að fólk kannist við
myndimar og það náttúruflæði og
náttúrulýsingar sem í þeim em. Verkin
eru tjáning mín á náttúrunni í öllum
hennar myndum, stundum eins og hún
birtist mér í manninum og stundum
eins og hún birtist mér í landinu. Ég
tek hins vegar ekki fyrir neitt ákveðið
landslag, heldur em þetta óskilgrein-
anlegir þættir náttúm eða náttúm-
eigindir og best bara fyrir hvem og
einn að meta þær fyrir sjálfan sig.“
Björg Örvar segir að úrvinnsla
mynda hennar sé nokkuð. - álfráð og
ekkert ákveðið í huganum þegar hún
byrji á nýju verki. „Málverkið þróast
bara með vinnunni og ég er aldrei með
neinar hugmyndir eða fyrirfram
ákveðnar ímyndir þess sem ég mála.“
Og hvenær er mynd búin að þínu mati
í þessu ferli?
„Mynd er eiginlega búin hjá mér
þegar ég gefst upp,“ segir Björg Örvar
og hlær. „Það endar oft þannig að ég
gefst upp og hugsa að nú reyni ég ekki
frekar. Maður hefur alltaf einhverja
þrá eða löngun til einhvers betra eða
jafnvel æðra, en þess sem birtist
manni í verkinu cftir kannski langa
yfirlegu, en vemleikinn setur manni
takmörk í þessari viðleitni eins og
öðm í lífinu. Allt verður að taka enda.
Ég læt samt myndina oft sitja einhvem
tíma þangað til ég ákveð að henni sé
lokið. Stundum hef ég verið mjög
óánægð þegar ég legg frá mér mynd,
en get að ákveðnum tíma liðnum bara
orðið býsna sátt. Þetta em dálitlir töfr-
ar, eins og að eiga við mannfólkið;
það gengur ekki allt upp.“
Þegar talað er um uppgjöf, minnir
það óneitanlega á stríð eða baráttu sem
kostar blóð, svita og tár og spyr hvort
svo sé. „Þetta er nú ekki mjög alvarleg
uppgjöf, né dramatísk. Við getum
sagt, að fremur en að reyna að ná
einhverri fullkomnun, setji ég mér það
markmið að verkið „virki" helst alltaf,
hafi eins konar jafnan og sílifandi tón..
helst allan sólarhringinn. Ég byrja
alltaf á mynd út frá eins konar núll-
punkti, eins og ég sé að byrja að mála
mína fyrstu mynd. Á meðan ég er að
mála hvert verk geng ég eiginlega í
gegnum svipað þroskaferli og maður
upplifir í lífinu sjálfu, ég er óvitandi
bam og gömul og vitur til skiptis frá
upphafi til loka og eins er ég ýmist
niðurdregin eða glöð eftir því hvemig
miðar. Verkið talar þannig til mín á
meðan ég er að skapa það og vinnu-
ferlið er um leið eins og leiðangur út í
náttúmnni. Náttúran kemur og fer frá
manni eftir því hvemig maður nálgast
hana. Hún er alltaf síkvik og í endur-
nýjun og ég óska mér að vera eins og
hún. Ég reyni að finna mér leiðir til
þess að máía mig að einhveijum þess-
um síbreytilegu eigindum hennar bæði
innra með sjálfri mér og svo í þeirri
náttúm sem er utan sjálfrar mín. Ná
sáttum við umhverfið og sjálfa mig.“
Björg Örvar segist alltaf hafa haldið
sig við málverkið og að hún byggi
reynslu sína sem listamaður á þeim
miðli. „Aftur á móti það sem hefur
örvað mig mest innan myndlistarinnar
em oft þær listastefnur sem em mjög
ólíkar því sem ég er að gera sjálf.
Alveg eins og mér finnst ljóðlist og
tónlist vera mjög svipuð málara-
listinni, - vera rm'nar listir - finnst mér
margar stefnur innan myndlistarinnar
mjög framandi og spennandi, þó ég
myndi aldrei getað tileinkað mér neina
þeirra sjálf. Ekki það að slík örvun frá
öðmm listgreinum skili sér beint í
verkum mínum, heldur í því að ég
verð „upplyft," fæ andann yfir mig,
finnst gaman að lifa og vera í sam-
félagi annarra listamanna."