Harmoníkan - 28.02.1996, Page 7

voru þarna harmoníkuleikari (karl), gít-
arleikari og söngkona frá Danmörku. Ég
sá að Grænlendingar elska polka. Þeir
ráku upp öskur og hlógu og klöppuðu
þegar þeir heyrðu polka. Þá var þarna
tuttugu manna hljómsveit frá Danmörku,
mjög góð. Sirkus frá Danmörku og ým-
islegt fleira. Ekki fengum við dagskrá um
hvenær eða hvar við ættum að spila
hverju sinni. Næsta dag vorum við að
koma úr mat, en við borðuðum öll saman
í mötuneyti. Þá var keyrt upp að hliðinni
á okkur og sagt: Nú eigið þið að spila á
þessum stað klukkan þetta. Þennan dag
spiluðum við út í gamla bænum sem er
minjasafn. Ansi kalt var þar og vorum
við orðin loppin á fingrum þegar á leið.
Sátum við á palli milli gamalla húsa, en
fólkið sat á grasinu í kring. Um kvöldið
spiluðum við í samkomuhúsinu. Á Jóns-
messukvöldið var farið niður að sjónum.
Þar var keikt í stórum bálkesti og allir
dönsuðu í kringum það.. Þá var komið
með dall sem í var deig. Börnin fengu
löng prik og fékk hvert barn deigslettu,
sem var svo vafið utan um enda priksins
og síðan bakað í eldinum og borðað.
Næsta dag var frí hjá okkur til kvölds. Þá
áttum við að spila í samkomuhúsinu.
Fyrst var sýnt grænlenskt leikrit og áttum
við að spila á eftir. Þegar þangað kom ,
var ansi fátt og hætt við allt saman. Sú
sem sá um skipulagið sagði að þetta staf-
aði líklega af því að fólkið væri búið að
skemmta sér yfir sig. Þar með vorum við
komin í frí frá spilamennsku. En þá höfð-
um við leikið öll lögin 40 og sum þeirra
oft. Mig langar til að minnast á hjónin
sem tóku okkur upp á sína arma. Hús-
bóndinn var mjög glaðlegur og hress.
Húsmóðirin var frekar til baka en tók
okkur mjög vel. Bæði voru útivinnandi
og voru þá synimir tveir heima fyrir há-
degi. Við reyndum að tala við þá dönsku
en þeir töluðu eingöngu grænlenskt mál.
Svo samskipti okkar í milli voru frekar
erfið. Þessa daga sem við vorum hjá
þeim var mikið að gera hjá þeim. Eftir
vinnu fylltist stofan af fólki. Þetta voru
þeir sem áttu að leika í leikritinu sem ég
hef áður minnst á. Voru þau að sauma
búninga úr selskinnum. Var þá mjög glatt
á hjalla. Þetta fólk er mjög glaðlegt og
hlýtt í viðmóti. Ég var að dást að skinn-
unum, þegar Anda (húsbóndinn) sagði:
„Þú færð skinn með þér heim“. Svo eitt
kvöldið þegar ég kom heim, sátu hjónin í
stofu og horfðu á sjónvarpið. Ég settist
hjá þeim og eftir litla stund, þá var klukk-
an um hálf ellefu, segir hann allt í einu:
„Nú sauma ég fyrir þig tösku og þú verð-
Horft út um stofugluggann
ur að horfa á“. Ég hélt að þetta væri ein-
hver venja þarna og samþykkti það auð-
vitað. Klukkan 4:30 um morguninn lagði
hann verkið frá sér. Ég var orðin ansi
framlág og frúin sofnuð í sófanum, þetta
var kvöldið áður en heim skyldi haldið.
Ég hugsaði, þar fór taskan fyrir bý.
Hann hlýtur að senda mér hana seinna.
En þegar ég kvaddi kom hann með tösk-
una tilbúna. Einn daginn spurði hann
hvort hann mætti prófa harmoníkuna. Þá
spilaði hann nokkur lög, ágætlega. Sagði
hann mér að hann hefði spilað í dans-
hljómsveit í mörg ár. Já, þeir eru víða
harmoníkuleikararnir. Síðasta kvöldið
var svo sameiginlegur kvöldverður og
voru allir leystir út með gjöfum. Síðan
var haldið til þyrlu og flogið aftur til
Narsassuaq. Þar gistum við á hótelinu
sem var það eina á staðnum og síðan
haldið heim til íslands um hádegi daginn
eftir. Þessi ferð verður ógleymanleg. Ég
gæti sagt frá mörgu fleira en læt hér við
sitja. Ég get með sanni sagt að ég sé ekki
eftir því að hafa þegið þetta boð og
kynnst landi og þjóð svo sem hægt er á
einni viku.
Messíana Marselíusdóttir
Isaftrði
Hluti bœjarins Nanortalik
Anda leikur af hjartans list
7