Harmonikublaðið - 01.10.2002, Síða 4

VIÐTALIÐ
HARMONIKUBLAÐIÐ
Konan sem féll fyrir harmonikunni
Fanney M. Karlsdóttir ásamt tveimur nemenda sinna. Þegar þessi mynd er tekin er Hallur
lónsson (f.v.) á fyrsta ári í námi og Bjarki jóhannesson (f.h.) á öðru ári.
Fanney M. Karlsdóttir er einn
af okkar afkastamestu harm-
onikukennurum í dag. Hún
hefur kennt á fjölda hljóðfæra
þann tíma sem hún hefur feng-
ist við kennslu. Síðastliðinn
áratug hefur hún aðallega
kennt á harmoniku enda mikil
fjölgun nemenda á það hljóð-
færi á síðustu árum. Hún seg-
ist hafa heillast af nikkunni
þegar hún byrjaði að kenna á
hana í byrjun tíunda áratugar-
ins. Fanney hefur fallist á að
segja lesendum blaðsins frá
sér og kennslustörfum sínum.
Ég er fædd 17.janúar 1944 á Siglufirði
og ólst þar upp til 17 ára aldurs. Foreldr-
ar mínir voru bæði ættuð úr Skagafirði,
þau hétu Katrín Gamalíelsdóttir frá Rétt-
arholti í Blönduhlíð og Karl Sæmunds-
son frá Krakavöllum í Fljótum og voru
þau þremenningar að frændsemi. Á
Siglufirði var þó nokkuð tónlistarlíf á
þessum fyrstu árum mínum og er auðvit-
að enn. Faðir minn söng mikið í kór og
kvartett ásamt góðum félögum sínum.
Móðir mín var líka mjög tónelsk en hún
var meira fyrir klassíska músik. Faðir
minn var tónlistarmaður af guðs náð og
spilaði á mörg hljóðfæri s.s. fiðlu, harm-
oniku og sög, eingöngu eftir eyranu. Við
vorum sex systkinin og fengum öll tón-
listargáfu f vöggugjöf en einhvern veginn
æxlaðist það svo að ég entist lengst og
þá varð ekki aftur snúið, en flest lærðum
við á hljóðfæri í æsku. Frá 9 ára aldri
lærði ég á fiðlu og lengi var fiðlan aðal
hljóðfæri mitt. Ég var í námi hjá frænda
mínum Sigursveini D. Kristinssyni og
honum á ég það að þakka að ég hef lifi-
brauð af tónlist. Árið 1965 fór ég í Tón-
menntakennaradeild Tónlistarskólans í
Reykjavík og útskrifaðist þaðan vorið
1968. lafnframt því að vera í skólanum
kenndi ég hjá Sigursveini og alveg til
1980. Árið 1982 flutti ég í Heiðarskóla í
Leirársveit í Borgarfirði og kenndi þar til
1988. Þar kenndi ég á öll þau hljóðfæri
sem börnin vildu læra á, það var mikil
lífsreynsla. Nemendafjöldinn þar var
alltaf frá 25-30. Þar var gott að vera. Árið
1986 byrjaði ég einnig að kenna við Tón-
listarskólann á Akranesi í hálfu starfi og
kenndi þar á fiðlu og blokkflautu. Árið
1988 fluti ég á Akranes og hætti í Heiðar-
skóla.
Nú lýkur þessum kafla og kemur að
harmonikunni. Árið 1992 kom fyrsti nem-
andinn. Þannig var að Óðinn Gunnar Þór-
arinsson harmonikuleikari og tónskáld
kenndi á harmoniku hjá okkur á Akranesi
en hann flutti til Fáskrúðsfjarðar. Bjarki
lóhannesson sem þá var 10 ára var að
læra hjá honum var eins og vængbrotinn
fugl og saknaði hans mikið. Lárus skóla-
stjórinn minn bað mig fyrir hann og þar
með fór boltinn að rúlla. Þó ég væri fædd
með harmonikutónlist í eyrunum hafði
ég aldrei reynt að spila. Ég fór því að æfa
mig og til að byrja með var ég bara einni
blaðsíðu á undan Bjarka. Ég hafði reynt
þetta í Heiðarskóla að læra með nem-
endunum á þau hljóðfæri sem hugur
þeirra stóð til og það gengið vonum
framar. Harmonikan heillaði mig gjör-
samlga. Fyrsta veturinn var Bjarki einn en
síðan bættust fljótlega fleiri við. Á
skömmum tíma voru nemendur orðnir 21
og síðan alltaf á milli 21-30 svolítið rokk-
andi milli ára. Alveg frá byrjun vöndust
þeir á að fara hingað og þangað að spila
fyrir fólk bæði á Akranesi og víðar í Borg-
arfirði. Einnig til Reykjavíkur að spila fyr-
ir harmonikufélögin þar. Þessi ár leið
varla sú vika að ekki væri kallað eftir
harmonikukrökkunum til að skemmta
einhvers staðar, jafnvel líka á sumrin. Ég
hef alltaf haft samspilatíma í hverri viku
Frá námskeiði fyrir fjórum árum, sem Bragi Hlíðberg hélt í Tónlistarskóla Akraness fyrir
harmonikunemendur. Fanney, kennari þeirra og Bragi með nemendunum.
aw