Harmonikublaðið - 01.09.2010, Qupperneq 19

landsmóti. Framkvæmd ogfyrirkomulager
eitthvað sem þyrfti ekki ad vera eins milli
móta. Við sem vorum í undirbúningsnefnd
mótsins ákváðum að höfða til unga fólksins
og fengum því okkar ágæta félaga Eyþór H.
Stefánsson, lækni í Gautaborg, til að velja
fyrir okkur unga harmonikuleikara. Niður-
staðan varð sú að til Egilsstaða komu þeir
Daniel Isaksson frá Svíþjóð ogTatu Kant-
omaa frá Finnlandi sem landsmenn þekkja
vel fyrir snilli sína, fágaða spilamennsku
og framkomu sem aðeins meisturum er
töm. Þó seint sé þá vil ég þakka Eyþóri fyrir
alla hans hjálp og smekkvísi. Án hans er
alls óvfst að Tatu hefði náð að auðga tilveru
okkar harmonikumanna.
Þarsem égvarvanuríþróttaiðkun ogtíma-
setningum sem þurfa að standast þá var
sett sem markmið að allir þættir væru
negldir niður á tíma; byrjuðu á réttum tíma
og lyki einnig á réttum tíma. Þetta vorum
við búnir að reyna í lagakeppnum okkar og
vissum því nokkuð hvað þyrfti að vera í lagi
til að tímar stæðust. Eitt það mikilvægasta
var röggsamur stjórnandi á sviði sem Jónas
Þór leysti með sóma ásamt því að stjórna
sviðsmönnum. Það er mín meining að vel
hafi tekist til og á þessu móti hafi verið sýnt
fram á aðalltyfirbragð mótseránægjulegra
fyrir alla ef allt rennur liðlega áfram á réttum
tíma. Enda hafa landsmótin frá þeim tíma
borið þess merki að þessi þátturertekinn
til greina og er það vel.
Þú varst ritstjðri Harmonikublaðsins um
nokkurt skeið?
Þaðerréttjónas. Þannigvarað égtaldi mig
bera nokkra ábyrgð á að þú gafst færi á þér
til formanns S.Í.H.U. Þar sem þú varst kos-
inn íþetta mikilvæga embætti þátókégað
mér að sjá um útgáfu blaðsins í þrjú ár. Það
að gefa út svona sérhæft blað, blað sem á
að þjóna ákveðnum aðdáendum harm-
onikutónlistar, er þó nokkuð mál. Blaðið á
að vera eins konar tengiliður fólks vftt og
breitt um landið þar sem félögin kynna
starfsemi sína og viðra hugmyndir og
drauma harmonikunni til framdráttar.
Einnig á blaðið að koma á framfæri fréttum
úr hinum stóra heimi sem tengjast hljóð-
færinu. Þá er alltaf áhugavert að fá nýtt lag
í blaðið. Sfðan er gott að hafa annað létt-
meti með sem lyftir geði. Allt þetta reyndi
ég að gera með misgóðum árangri. Mér
fannst einna erfiðast að ná upplýsingum
frá sumum félögum. Sumum fannst að
þeirra félag væri ekki að gera neitt merki-
legt og því ekki frá neinu að segja. Meðan
aðrirvoru alltaf lifandi og höfðu frá nógu
að greina. Staðreyndin er sú að þótt fólki
finnistfrá litlu að segja í eigin félagi þá geta
það samt verið áhugaverðar fréttir fyrir
aðra og sýnir að félagið er virkt. Annars átti
ég mjög góð samskipti við allt það góða
fólk sem ég leitaði til. Meðan ég sá um
blaðið þá sá ég um alla þætti þess: efni,
prentun, rekstur, auglýsingar og áskrif-
endur. Allt þetta krefst tfma, ekki síst að
halda utan um áskrifendur; þeirfái blöðin
og jafnframt greiði árgjaldið. Þannig er að
nokkur félög greiða áskrift sinna fétaga.
Þannig er allt eftirlit einfaldara og betri
skilvirkni árgjalda. Eitt virtist vera ákveðið
lögmál, það er þegar fólk flutti og breytti
um heimilisfang, þá láðist mörgum að láta
vita og þar af leiðandi fékk ég blöðin til
baka, þurfti að grafa upp nýtt heimilisfang
og senda blað á ný. Auglýsingaöflun gekk
upp og niður enda markaðurinn ekki stór.
Þegar ég lít til baka þá var útgáfa blaðsins
stundum tímafrek en skilur eftir sig góðar
minningar og gaman að hafa fengið að
kynnast útgáfu blaðsogöllu þvígóðafólki
sem ég leitaði til innan sem utan harm-
onikufélaganna.
Hvernig sérð þú starf harmonikufélag-
anna og landssambandsins þróast í fram-
tíðinni?
Hér fyrr í þessu viðtali minntist ég á starf-
semi H.F.H. og hvað þyrfti til að viðhalda
henni. Þetta á að sjálfsögðu við önnur
félög. Það þarf að hafa sýn til ákveðins tíma
sem miðast við að gera sífellt betur. Við-
hafa jákvæða gagnrýni og leita leiða til að
sem flestir nái að njóta sín. Félögin eiga
ekki að vera einkaklúbburfárra manna sem
sjá ekki nema það sem hentar þeim. Töfrar
harmonikunnar eru það fjölbreyttir að ein
skoðun dugar ekki til að ná til allra þeirra
sem aðhyllast hana. Eitt af því góða sem
félögin hafa gert, þar á meðal H.F.H., er að
gefatónskótum harmonikurtilaðýta undir
kennslu á hljóðfærið. Það sem vantaði hins
vegar lengi vel í sumum skólum var að
harmonikan fengi sama vægi til kennslu og
önnur hljóðfæri. Það var t.d. ekki harm-
onikunni til framdráttar að sýna nemanda
á píanói hvernig ætti að spila á harmoniku.
Sem beturfer hefurorðið fjölgun á hæfum
kennurum þó vfða megi enn gera betur. Ég
teldi til bóta að meiri samvinna næðist á
milli skólanna ogfélaganna þannigað nem-
endurtengdust meira félögunum og starf-
semi þeirra. Með því mætti virkja þetta
unga fólk, nýta það og hugmyndir þeirra til
góðra verka og þar með auka félagslega
færni sem er af hinu góða, hver sem á f
hlut.
Landsambandið, S.Í.H.U. er aðeins topp-
urinn afísjakanum sem erfélögin sem að
því standa. Það verður aldrei betra eða
verra en aðildarfélögin. Til að sambandið
skili hlutverki sínu þurfa aðildarfélögin að
sýna vilja sinn íverki með jákvæðni til hug-
mynda sem fram kunna að koma og vera
tilbúin að taka að sérverkefni sem þeim
kunna að vera falin. Þar má t.d. nefna að
til að halda landsmót þurfa einhverjir að
leggja nokkuð á sig til að komast frá því á
viðunandi hátt. Og ekkert landsmót er
haldið nemafélögin haldi utan um sittfólk
sem skilar sér m.a. í samspili og eða ein-
leik. Það gerist ekki neitt án vinnu. Hug-
myndir sem kvikna ífélögunum eiga að rata
til stjórnar sambandsins og koma síðan
vonandi til baka fullmótaðar til fram-
kvæmda. Síðan er ákveðnu félagi eða
félögum falið að framkvæma verkið sem
fylgt er eftir af stjórn S.Í.H.U. Þetta heitir
samvinna. Til að framkvæma þarf peninga.
Aðaltekjur sambandsins hafa komið frá
landsmótunum en þetta mun hafa brugðist
nokkuð. Það er því Ijóst að sýna þarf hag-
sýni í öllu sem gert er til að starfsemin
gangi.
Hvað telur þú að gæti ef It starf félaganna
og landssambandsins mest?
Ég minntist áðan á samvinnu félaganna og
tónskólanna. Aukin samvinna hvetur félögin
ekki síður en skólana til að gera enn betur
og þar kem ég að keppnum ungmenna. Ég
lít svo á að þær séu af hinu góða. Tónskólar
sem og aðrir sem kenna á harmoniku skipu-
leggja námið og aðstoða nemendur til að
ná ákveðnum markmiðum eins og að taka
þátt í keppnum eða að koma fram á lands-
mótum. Allt eflir þetta starf félaganna, sam-
bandsins og skólanna sem skilar sér f hæf-
ari einstaklingum og fjölbreyttara starfi.
Fyrir mig eru keppnir og mót eðlileg til að
auka færni og ná árangri. Þar fyrir utan
kynnist fólk öðrum sem eru að fást við
svipað efni. Þeir sem ná árangri verða síðan
til þess að eftir þeim er tekið sem ýtir þá
jafnvel við öðrum og hvetur til dáða.
Ég hef reyndar ekki fastmótaða skoðun á
hversu oft er heppilegt að hafa mót - ung-
lingalandsmót - eða keppnir ungmenna.
Ég hef verið með spurningu um hvort ger-
legt væri að hafa unglingalandsmótin til
hliðarvið hefðbundnu landsmótin. Einnig
mætti hugsa sér unglingalandsmótin árið
á undan og keppnir ungmenna kæmu sfðan
inn í dagskrá hefðbundnu landsmótanna.
Ég hef áður minnst á iagakeppnir á lands-
mótum. Slíkar keppnir gætu einnig verið
sem keppnirungmenna. Einnig hef ég alltaf
haft áhuga á að efnt væri til lagakeppni
ungmenna innan félaganna. Eitt skilyrði
væri settogþaðværi að lágmarkein harm-
onika kæmi við sögu. Eins og allir vita þá
getur harmonika komið til greina í alls
konar lögum. Markmið með þessu væri að
efla þátt harmonikunnar í ýmiss konar
tónlist og þar með að sem flestir átti sig á
möguleikum hennar. Með lagakeppnum er
stuðlað að framgangi hljóðfærisins og
auknum áhuga lagahöfunda sem og þeirra
sem njóta harmonikutónlistar almennt séð.
Keppnirskapa einnigverkefni fyrirsamspil
og einleik auk annarra möguleika sem
kunna að koma í Ijós. Öll þessi verkefni
gætu stuðlað að auknum áhuga fólks, eldri
sem yngri, á harmonikunni og framgangi
hennartilframbúðar.
Að lokum þá vona ég að fjölbreyttir tónar
harmonikunnar fljúgi sem víðast og nái að
gleðja sem flesta.
19