Harmonikublaðið - 01.09.2014, Qupperneq 16

Harmonikudagurinn í Þingeyjarsýslu 3. maí 2014
Harmonikufélag Þingeyinga hélt upp á Harm-
onikudaginn 3.maí í Ljósvetningabúð. Þangað
mættu félagar og þó nokkrir gestir, þar á meðal
þrír ungir harmonikunemendur. Það voru þau
Hermann Veigar Ragnarsson og Almar Orn
Jónasson fráTónlistarskóla Húsavíkur og Arn-
dís Sara Sæþórsdóttir úr Hafralækjarskóla. Þegar
Þórhildur Sigurðardóttir formaður var búin að
setja samkomuna spiluðu Sigurður Hallmarsson
og Arni Sigurbjarnarson nokkur lög af sinni
alkunnu snilli. Þá léku þeir Hermann og Almar
nokkur lög með Arna Sigurbjarnarsyni kennara
sínum og svo lék Arndís Sara líka, undir leiðsögn
Knúts Emils Jónassonar kennara. Þá spiluðu
þau Katrín Sigurðardóttir, Rúnar Hannesson
og Jón Sigurjónsson. Þá spilaði Sigurður Hall-
marsson aftur. Svo var gert kaffihlé þar sem
félagar í HFÞ buðu uppá mikið hlaðborð af
allskonar veitingum. Að því loknu var krökk-
unum afhent viðurkenning frá félaginu. Þá
spilaði Jón Sigurjónsson og svo léku allir tiltækir
spilarar þó nokkur lög saman. Voru það Arni
Sigurbjarnarson, Kristján Kárason, Katrín
Sigurðardóttir, Sigurður Hallmarsson, Rúnar
Hannesson, Jón Sigurjónsson og Grímur Vil-
hjálmsson og svo fóru allir heim,vonandi sæmi-
lega saddir af mat og tónlist.
Sigurður Ólafison
Gísli Bryngeirsson
frá Búastöðum, úrsmiður og harmonikuleikari
£ 13. maí 1928 - d. 10. júní 2014
Hann fékk snemma að kenna á örðug-
leikum lífsins. I frumbernsku veiktist hann
og var bundinn við sjúkrahús íýrstu æviárin
og frá átta ára aldri varð hann að ganga við
hækjur. Hann eyddi mestum tíma sínum
heima hjá móður sinni en þá var ekki
reiknað með að fatlaðir færu út á vinnu-
markaðinn. Þó fékkst hann við ýmislegt
svo sem að binda inn bækur og æfa
harmonikuleik. A litlu jólum bekkjarins í
Barnaskóla Vestmannaeyja var Gísli fenginn
til að spila íyrir dansi í söngstofu skólans.
Spilalaunin voru 10 kr. og voru það fyrstu
tekjur hans. Seinna gerðist hann trommu-
leikari í samkomuhúsinu með Alfreð
Þórðarsyni. Um líkt Ieyti eignaðist hann
klarinett og þá hvatti undirritaður hann að
verða liðsmaður Lúðrasveitar Vestmanna-
eyja og þar með var stefnan tekin í tón-
listarmálum.
Árið 1949 kom til Eyja Haraldur Guð-
mundsson prentari og hafði hann áður
verið í hinni þekktu hljómsveit Björns R.
Einarssonar sem lék um þær mundir í Lista-
mannaskálanum þar sem nú er nýbyggingin
við Alþingishúsið. Haraldur stofnaði HG-
sextett og fékk til liðs við sig Gísla og
Guðna Hermansen, Sigurð Guðmundsson
frá Háeyri, Harald Baldursson og Alfreð
Þórðarson. Árið eftir (1950) hætti Haraldur
Baldursson og Alfreð Washington Þórðar-
son, undirritaður tók þá við sem gítar-
leikari hljómsveitarinnar og Jón H. Stein-
grímsson gerðist arftaki Alfreðs á píanóið,
þá 17 ára gamall. Þótti hann mjög efnilegur
þar sem hann lék m.a. útsetningar eftir
Teddy Wilson. Hans naut því miður ekki
lengi við því 31. janúar 1951 fórst hann,
þá 19 ára gamall, í flugslysinu þegar Glitfaxi
lenti i Faxaflóa. Eftir þetta komu þeir Árni
Elvar á píanóið og Axel Kristjánsson á bassa
og spiluðu með um stundarsakir.
Eitt skiptið var það er hljómsveitin spilaði
fýrir dansi á Norðfirði að þessi saga gerðist
sem hefur verið kölluð „Stóri draumurinn“!
Hljómsveitin skipti yfxr í gömlu dansana.
Þá léku á harmonikur þeir Gísli Bryngeirs-
son og Guðni Hermansen. Við vorum í
samfloti með Lúðrasveit Vestmannaeyja á
tónleikaferðalagi og léku þeir Gísli, Har-
aldur Guðmundsson ásamt undirrituðum
í sextett Lúðrasveitarinnar. Ballið var haldið
inní sveit en þar vantaði píanó í undir-
leikinn. Brugðið var þá á það ráð að redda
einni harmoniku til viðbótar við hinar tvær
og fýrir bragðið voru þær orðnar þrjár. Ein-
hver nærstaddur sagði þá „þetta er minn
stærsti draumur að sjá spilað á þrjár harm-
onikur“!
Veturinn eftir var undirritaður ásamt Her-
bert Sveinbjörnssyni að spila á gömlu
dönsunum í Alþýðuhúsinu í Vestmanna-
eyjum þá kom til okkar Færeyingur, Hans
Jacob Hansen og langaði að spila með, þá
voru komnar þrjár harmonikur á pallinn,
varð þá Herbert að orði: Það er bara Stóri
draumurinn!
Hljómsveitin þótti nokkuð góð. Hún tók
m.a. þátt í tvennum jasstónleikum í Reykja-
vík og árið 1952 fór hún í eins og hálfs-
mánaðar ferðalag um landið. Eftir það flutti
Haraldur Guðmundsson til Reykjavíkur
og sextettinn lagðist af en Gísli hélt sínu
striki og hélt áfram að spila í samkomu-
húsinu með ýmsum tónlistarmönnum.
Um líkt leyti fór Gísli í úrsmiðanám hjá
Ingólfl úrsmið og að auki kynntist hann
eftirlifandi konu sinni Grétu Þorsteins-
dóttur frá Sauðárkróki. Þeim varð fjögurra
barna auðið. Komust þrjú til fullorðinsára
en eitt misstu þau á fýrsta aldursári.
Gísli var afar vinsæll og menn hændust að
honum eins og mý að hunangi. Hann
fékkst við ýmislegt eins og svo sem hljóð-
færaviðgerðir og fórst honum allt vel úr
hendi.
Þrátt fýrir fötlun sína stundaði hann lunda-
veiðar í Brandinum og Bjarnarey, hann lét
ekkert stoppa sig. I gosinu (1973) settust
þau að í Kópavogi og fluttu svo í Borgarnes
þar sem hann stundaði sína iðn óhikað.
Fyrir um 20 árum veiktist hann sem setti
strik í reikninginn og úr því fluttu þau aftur
til Vestmannaeyja. Enn hélt hann áfram
við úra- og klukkuviðgerðir ásamt ýmsu
öðru s.s. viðgerðir á skartgripum. Það lék
allt í höndum þessa manns.
Að lokum má geta þess að Gísli fór fýrir
harmonikusveit Vesturlands og var með
henni á móti harmonikuunnenda að Lauga-
landi í Eyjafirði 1987.
Margir munu sakna hans og ekki hvað síst
undirritaður. Gísli lést 86 ára gamall.
Kveðja frá k&rum vini
Gísli Brynjólfison firá Vestmannaeyjum,
málari og nikkari
16