Þjóðlíf - 01.12.1987, Qupperneq 13

Hg held að Stöð 2 hafi aldrei ætlað sér annað
en að verða skemmtimiðill, en mér finnst
sorglegt ef ríkissjónvarpið ætlar að feta sig
inná þessa braut. Þá verður ábyggilega erfitt
að ætla að snúa þeirri þróun við aftur. Hlut-
verk ríkissjónvarpsins á að mínu mati að vera
miklu víðtækara.
Notkun skoðanakannana bendir til að við
færumst enn lengra inn á þessa braut og það
sem mér finnst hvað verst er að Háskólinn
skuli taka þátt í því. í Bandaríkjunum eru
slíkar kannanir gerðar reglulega og sjón-
varpsefnið sniðið eftir þeim því það er allt
gert til þess að ná til sín auglýsingum. Það er
ekki verið að selja áhorfendum prógrömm,
heldur auglýsendum hausa fyrir framan
sjónvarpið. Hér hefur þetta drepið alla við-
leitni til að vera með eitthvað sem skiptir
máli í sjónvarpi. Sameiginlegur galli þessara
kannana er að þær mæla ekki gæði heldur
selja eingöngu hausa og ef einhver lítill
hópur er ánægður með ákveðið prógramm,
þá kemur það aldrei fram því hausamir eru
ekki nógu margir og þættinum er kippt út.
Það hefur sýnt sig í Bandaríkjunum að sá
hópur sem mest situr við sjónvarpið er fólk
með litla menntun sem býr við kröpp kjör.
Það ræður ferðinni en aðrir, með aðrar þarfir
og kröfur, eru minnihlutahópur. Eigi þessi
þróun eftir að ganga yfir á íslandi, eins og
margt bendir til, þá er borðleggjandi að við
munum sitja uppi með yfirborðskennt
skemmtisjónvarp og ekkert annað.“
Rannsókn á konum
í sjónvarpsfréttum
Hins og fyrr segir hefur Sigrún unnið að mik-
• Ánægð fjölsky Ida fagnar útskrift Sigrúnar úr
doktorsnáminu. Neðst: Förukonan Sigrún
Stefánsdóttir.
illi rannsókn á konum í íslenskum sjónvarps-
fréttum í gegnum tíðina. Rannsóknin nær
yfir árin 1966-87 og hefur hún tekið tvo
mánuði á hverju ári til skoðunar og grand-
skoðað hvert innlent fréttaviðtal, alls 2011
viðtöl.
„Astæðunnar fyrir þessarí rannsókn má
leita langt aftur í tíðina,“ segir Sigrún. „Ég
hef verið í fréttamennsku frá tvítugsaldri og
þá vill maður verða samdauna því sem mað-
ur er að gera. Ég byrjaði á Morgunblaðinu og
tók athugasemdalaust við þeim verkefnum
sem mér voru fengin. Því næst lá leið mín í
blaðamannaskóla í Noregi og eftir að heim
kom var ég um tíma með blaðið íslending á
Akureyri áður en ég hóf störf á sjónvarpinu.
Þarna meðtók ég ákveðna hefð um hvað væri
frétt og hvað þess virði að talað væri um það
og aldrei velti ég því fyrir mér hvaða áhrif
þessi fréttamennska hefði.
I náminu í Bandaríkjunum fór ég smátt og
smátt að sjá aðrar hliðar á fréttunum og átta
mig á hve gífurlega sterkur áhrifavaldur þær
eru raunverulega fyrir skoðanir fólks og líf
þess. Ég hugsaði mikið um hvaða hlutverki
fjölmiðlar gegndu við að viðhalda því
munstri sem við viljum breyta varðandi
stöðu kvenna.
Þegar ég var svo í miðjum klíðum að vinna
að doktorsritgerðinni hér í Bandaríkjunum í
fyrravetur, rakst ég á auglýsingu í Morgun-
blaðinu frá Áhugahópi um kvennarann-
sóknir þar sem þær tilkynntu að þær hefðu
fengið fjárveitingu frá Alþingi og óskuðu
eftir umsóknum um styrki. Ég ákvað að
sækja um styrk og það varð til þess að ég gat
leyft mér að fara út í þessa rannsókn. Hún
hefur verið mjög lærdómsrík.
Svo merkilega vill til að frá upphafi sjón-
13