Þjóðlíf - 01.12.1987, Page 15

INNLENT

þær eru viðkvæmari fyrir sjálfum sér og telja
sig yfirleitt ekki hafa það sem til þarf - sem er
auðvitað mesti misskilningur.
Konur þurfa virkilega að taka sig á og gera
það að metnaðarmáli að neita ekki viðtölum
og fréttamenn þurfa líka að hafa þá stefnu að
gæta að jafnvægi á milli kynjanna, en til þess
að það megi verða, þarf að brjóta upp
þennan hefðbundna fréttaramma. Fjölmiðl-
ar eru afar áhrifaríkir og enginn miðill er
- sterkari en sjónvarpið og ef konur nýta sér
ekki þennan miðil er ég hrædd um að jafn-
réttisbaráttan verði miklu erfiðari en hún
þyrfti að vera ef konur nýttu sér þennan
miðil sem vopn.“
- Hafið þið kvennfréttamennirnir þá átt
erfitt uppdráttar inn á fréttastofu sjónvarps-
ins?
„Nei,ekki vil ég beinlínis meina það en ég
held að hérna komi enn og aftur til þetta
vantraust sem við höfum á okkur sjálfum. Á
fréttastofum er barátta á milli fréttamann-
i anna um að koma sínum fréttum að og ég
held að konumar séu síður tilbúnar til þess
að pota sínum fréttum fremst í fréttatímana
og eru varkárari við að hæla því sem þær hafa
verið að taka saman en hitt kynið."
Ég spyr Sigrúnu hvort hún telji sig vera
feminista. „Ég trúi því einlæglega að konur
og karlar eigi að hafa sama rétt, sömu laun og
búa við sömu skilyrði, hvort sem það flokk-
ast undir feminisma eða eitthvað annað,“
svarar hún og bætir ákveðið við: „Ég er
orðin voðalega leið, og pirruð út af þessum
málum, og er tilbúin til að fara að slást.“
Hún hefur aldrei verið bendluð við pólitík
og flokka og segist hafa Iitið á það sem kost
fyrir sig sem fréttamann. ,,Ég er einlægur
jafnréttissinni en trúi ekki á forréttindi af
neinu tagi,“ segir hún.
Hún kveðst hafa velt jafnréttismálunum
mikið fyrirsér upp á síðkastið og hefur sér-
stakan áhuga á því fyrirbæri sem vestra er
kallað „nonverbal communication" eða tjá-
skipti án orða. „Við konur erum alltaf að
biðjast afsökunar á sjálfum okkur með okkar
eigin framkomu," segir hún. „Við getum lagt
margt málefnalegt til en okkar framkoma
ber ekki með sér sömu ákveðni og framkoma
karla og við eigum langt í land með að læra
að flytja okkar mál þannig að við séum ekki
sífellt að afsaka okkur um leið.“
Þarf spennu í lífinu
- Nú hefur þú sjálfsýnt mikla röggsemi sem
fréttamaður og svo tekur þú þig upp og
heldur í háskólanám erlendis og klárar það á
mettíma. Hefurðu ekki sjálf óbifandi sjálfs-
traust?
„Nei, og sennilega hefði ég aldrei farið í
skóla hefði ég slíkt sjálfstraust. Ætli það hafi
ekki frekar verið skortur á sjálfstrausti sem
réði því? Þegar ég útskrifaðist frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1967, kom mér ekki tú
hugar að ég gæti farið í framhaldsnám. Mér
gekk ágætlega í skóla en hafði ekki nægilegt
sjálfstraust til að bera til að trúa því að ég
gæti farið áfram í alvöru nám. Ég bar alltaf
lotningu fyrir þeim sem fóru í háskólanám en
fannst ég ekki geta það. Það var ekki fyrr en
ég var orðin 35 ára að ég var orðin svo leið á
þessari minnimáttarkennd að ég dreif mig af
stað og innritaði mig í Háskólann í Minne-
sota og uppgötvaði fljótlega að mér gekk
bara ljómandi vel þrátt fyrir allt.
Hins vegar hefur sjálfstraust mitt aukist
mjög á því að fara í skóla og ég mæli með því
við alla, karla sem konur, sem vilja gera eitt-
hvað úr lífi sínu, að drífa sig í nám. Það er
mjög ánægjuleg lífsreynsla að fara í skóla
þegar maður er kominn á þennan aldur. Þú
ferð að endurskoða ýmislegt í kringum þig
og uppgötvar nýja hluti ásamt því að maður
kynnist sjálfum sér á nýjan hátt.“
- Fjölmiðlastarfið er krefjandi ogþvífylgir
mikið álag. Viltu hafa spennu í kringum þig?
„Ég hef alltaf haft gaman af því að hafa
nóg að gera og hafa ys og þys í kringum mig.
Kannski stafar þetta af því að ég á fimm
systkyni og það var alltaf mikið um að vera
þar sem ég ólst upp. Ég vil Iíka gjaman lenda
í ýmsu sem ég hef ekki endilega skipulagt
fyrirfram og það á svo sannarlega við í frétta-
mennskunni en ég held að ég yrði vitlaus ef
ég þyrfti að vinna störf þar sem ég vissi alltaf
nákvæmlega hvað ég ætti að fást við yfir
daginn. Ég þarf að hafa ákveðna spennu í
lífinu.“
- Heldurðu að þú saknir þá ekki spenn-
unnar ef þú ferð að gefa þig eingöngu að
háskólastarfi, fræðimennsku og öðrum
ámóta rólegheitum?
„Ég held að það sé nú naumast hægt að
tala um þessi störf sem rólegheit - en hins
vegar vona ég að ég geti alltaf unnið eitthvað
inni á fjölmiðlum, ekki aðeins sjálfrar mín
vegna, heldur líka vegna þess að ég trúi því
að það sé mikilvægt fyrir væntanlega fjöl-
miðladeild innan Háskólans, þ.e.a.s ef ég
verð þá með í þeirri uppbyggingu. Það þurfa
að vera náin tengsl á milli slíkrar deildar og
fjölmiðlanna í landinu.“
Sá vísir sem kominn er að fjölmiðlanámi
við HÍ er mikið áhugamál Sigrúnar og hún
segir að þar skapist möguleikar á að bjóða
uppá deild sem gæti veitt væntanlegu fjöl-
miðlafólki möguleika á að fara út á fjöl-
miðlamarkaðinn betur undirbúið en til
þessa. „Og jafnframt gætum við þá kannski
hlíft þjóðinni við ýmsum mistökum sem við
horfum uppá í íslenskri fjölmiðlun dag eftir
dag, “segir hún. „Það væri styrkur að slíkri
deild, sem væri miðuð við íslenskar aðstæð-
ur. Það er ekki allt fengið með því að sækja
sér menntun til útlanda. En sennilega stend-
ur slík deild eða fellur í nánu samstarfi við
fjölmiðlana."
Sölumennska fjölmiölanna
Þegar þetta viðtal ber fyrir sjónir lesenda
er Sigrún aftur farin að birtast á skjá allra
landsmanna, komin á fleygiferð upp í há-
skóla eða við þáttagerð hjá sjónvarpinu og
segir hún að m.a. standi til að hún verði með
sérstakan jólaþátt í sjónvarpinu á jóladag.
Auk þess verður sýndur sérstakur þáttur þar 1
15