Þjóðlíf - 01.12.1987, Blaðsíða 19

konur til að miðla þekkingu sinni í sautján
hundruð manna fiskibæ á austurströnd ís-
lands.
Yu tjáir blaðamanni ÞJÓÐLÍFS að strax
og kínverska blaksambandið fór þess á leit
við hann að fara til íslands og þjálfa heföi
honum litist vel á hugmyndina. Það eina sem
hann vissi um ísland var staðsetning landsins
og fegurð þess. Um þjóðina hafði hann aftur
á móti litla vitneskju.
Tveir kunningjar Yu, sem þjálfað höfðu
blak í Reykjavík, fræddu hann um allar að-
stæður og stöðu blakíþróttarinnar í landinu
og ekki urðu þær upplýsingar til þess að
draga kjarkinn úr viðmælanda vorum.
Eiginkona Yu var ekki eins jákvæð og
hann sjálfur í upphafi. Henni þótti í mikið
ráðist að hann færi alla leið til íslands og
starfaði þar í átta mánuði samfellt. En þegar
betri upplýsinga hafði verið aflað samþykkti
hún fyrir sitt leyti að Yu færi, en með semingi
þó. Yu segist eðlilega sakna konu sinnar, en
hún starfar sem ritari á skrifstofu háskólans í
Nanking. Einnig segist hann oft hugsa til níu
ára gamallar dóttur sinnar, en hún hefur um
margra ára skeið dvalið hjá ömmu sinni og
afa í Changzhou, sem er borg skammt frá
Nanking. Samkvæmt tilmælum kínverskra
stjórnvalda munu þau hjónin aðeins eignast
þessa einu dóttur, en vegna mikilla anna Yu
og konu hans hafa móðurforeldrarnir, sem
komnir eru á eftirlaun, annast uppeldi
hennar að langmestu leyti. Foreldrarnir
heimsækja dótturina reglulega einu sinni í
mánuði eða svo.
Þegar Yu er spurður hvort ekki hafí komið
honum á óvart, að hann skyldi eiga að þjálfa
blak í sautján hundruð manna byggðarlagi,
svarar hann:
„Þegar ég gekk útúr flugvélinni á Kefla-
víkurflugvelli við komuna til íslands hafði ég
ekki hugmynd um hvar á landinu ég ætti að
þjálfa. Ég hrökk óneitanlega dálítið við
þegar ég frétti að Neskaupstaður væri ein-
ungis sautján hundruð manna bær. Það þykir
nú ekki fjölmennt sveitarfélag á kínverskan
mælikvarða. En starf mitt er að þjálfa blak og
ég sagði við sjálfan mig að ef íbúar þessa
bæjar elskuðu blakíþróttina með svipuðum
hætti og ég geri þá ættum við samleið og
stærð bæjarins skipti engu máli.
Síðar sögðu kínversku þjálfararnir í
Reykjavík mér að Neskaupstaður væri mesti
blakbær á íslandi og þar æfðu á milli 100 og
200 bæjarbúar íþróttina af kappi. Þegar ég
heyrði þetta varð ég óumræðanlega ham-
ingjusamur því þetta er hreint ótrúlegur
iðkendafjöldi."
Síðan lýsir Yu reynslu sinni þá þrjá mán-
uði sem hann hefur dvalið í Neskaupstað.
Hann segir íþróttafólkið stunda æfingarnar
af geysilegum dugnaði og það sé virkilega
ánægjulegt að fást við þjálfun þess. Hann
segir blakíþróttina á íslandi rétt vera að slíta
barnsskónum, en ef allir iðkendur í landinu
sýni jafn mikinn áhuga og Norðfirðingar eigi
INNLENT
ekki að taka langan tíma að byggja upp veru-
lega góð lið.
Þá segir Yu móttökurnar í Neskaupstað
hafa verið alveg stórkostlegar og allir hafi
kappkostað að gera dvölina ánægjulega.
Hann leggur áherslu á að þó að hugurinn
hvarfli oft til Kína og fjölskyldunnar þá líði
sér afar vel í Neskaupstað og hann sé bjart-
sýnn á góðan árangur af starfi sínu.
„Það er ég viss um,“ segir Yu, „að áhugi
og ástundun norðfirskra blakmanna á eftir
að skila sér í góðum árangri á tiltölulega
skömmum tíma, ef rétt er að þjálfun staðið.
Það þarf ekki endilega að taka mjög langan
tíma að byggja upp gott blaklið og get ég í því
sambandi nefnt dæmi um Jiangsu-liðið, sem
ég lék með og þjálfaði í Kína. Þessu liði var
fyrst komið á laggirnar árið 1958 og var
orðið mjög gott þegar menningarbyltingin
hafði þau áhrif að blak var bannað á árunum
1966-70. Blak og aðrar íþróttir þótti ekki
nægilega byltingarsinnað athæfi og því þurft-
um við að laumast til að stunda íþróttirnar
okkar á bak við luktar dyr á þessum árum.
En þegar menningarbyltingin hafði runnið
sitt skeið voru íþróttirnar aftur hafnar til
vegs og virðingar og blakíþróttin á nú mikl-
um vinsældum að fagna í Kína. Við eigum
meira að segja okkar blakbæ í Kína. Sá bær
heitir Taisan og er skammt frá stórborginni
Kanton. Þar er blak svo vinsælt að engu lagi
er líkt, enda var íþróttin í hávegum höfð þar
þegar um 1940.1 Taisan virðist fólk á öllum
aldri stunda blak og blakvellir eru þar utan
við flpsta vinnustaði og þar sést fólk blaka
bolta að vinnudegi loknum. Meira að segja
sjómennirnir hafa sína velli á ströndinni, sem
þeir nota eftir róður dagsins. Blakunnendur í
Kína horfa gjarnan til Taisan og óska þess að
íþróttin væri jafn vinsæl allsstaðar og hún er
þar. Með svipuðum hætti sýnist mér íslenskir
blakunnendur horfa til Neskaupstaðar. Það
má því segja að Neskaupstaður sé nokkurs-
konarTaisan íslands.“
• Smárí Geirsson/Neskaupstaö
19