Heima og erlendis - 01.04.1953, Blaðsíða 3

Upp úr þessu má svo heita að „gullöld4,
félagsins sé lokið. Menn eru farnir að þreyt-
ast á þrasinu við Dani, flokkarnir heima
farnir að ryðlast, verkamenn og hændur
farnir aö róa fyrir sjálfa sig og Ijóminn af
hinum nýja degi náði ekki hingað nióur og
var því lítill gaumur gefinn. Og síðan hefír
félagið verið lítiÖ annaÓ en málfundafélag.
Eg ætla að ljúka þessu meÓ þakklæti frá
sjálfum mér fyrir þaö, að hafa mátt koma
á fundi félagsins, eins og ætti eg heima þar,
án þess þó að hafa annað sameiginlegt með
stúdentum en að vera Islendingur. Mér hefír
ávalt veriö ánægja aö því, þótt ekki hafi eg
alltaf átt samleið með þeim. Yegirnir hljóta
aö skiljast, en við getum ávallt fylgst aö til
krossvegarins.
Um framtíÖ félagsins get eg engu spáð,
en mér þykir ekki ólíklegt, aö háskólinn
heima auki þannig kennslu sína í framtíð-
inni, að þeim sem nú helst sækja nám hing-
aö veröi kleyft aö ljúka því heima. Myndi
þá geta farið svo, aÖ ekki væri hægt að
halda félaginu viö líði vegna fámennis. En
þó að æskileg væri, aö það legðist aldrei
niöur, veit þó engin æfína, fyrr en öll er.
En þangað til óska eg því góðs gengis!
porftnnur Kristjánsson.
Á SLÓÐUM ÍSLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
Íslendingar á vegi mínnm í Höfn.
IX. Björn Björnsson. Hann var skósmiÖ-
ur, haföi flutst hingaÖ laust fyrir aldamótin
síðustu. Eg kynntist honum sumarið 1917.
þorleifur Gunnarsson, hróÖursonur Björns,
dvaldi hér þá og af honum helguðust kynni
mín af Birni og hélst sá kunningsskapur
allt til æfíloka hans.
Björn var lágur maöur veksti en þrekinn.
Hann hafÖi yfírskegg er hann hirti vand-
lega og sneri oft upp á það, er vió röhhuÖ-
Um saman. Hann hjó öll þau ár sem eg
þekkti hann í Smedegade 44, kvistinum.
Húsakynnin voru aðeins eitt herhergi og
eh!húshola, stofan sneri mót sólu.
Aldrei haföi eg haldið, aÖ eins mikið gæti
rúmast í einu herhergi, eins og þessaxd stofu
Björns. Og aldrei hefi
eg séð meira af sængur-
fötum í einu rúmi eins
og hjá honum. En hann
vildi ekki skilja neitt af
þessu viÖ sig, sagðist
hafa not af því, hæri
ætlingja eÖa vini að
garði og var þá húiö
um þá á legubekknum.
Og þaö kom ekki ósjald-
an fyrir, að Björn fengi tækifæri til þess að
„viðra“ sængurfötin, því liann var gestrys-
inn viö ættingja sína og vini. Hann sagði
mér aö hann hefði oft lánaÓ löndum sínum
og kunningjum peninga, en lxann gerÖi það
ekki nerna einu sinni, reyndust þeir ekki skil-
vísir. Hann liafði heldur ekki meira fé rnilli
handa en hann gat notað sjálfur, og var
liann þó ekki bruÖlunarsamur en gestrysinn
heim aÖ sækja.
Björn vann á skótausverksmiöju og ávallt
á sama staðnum, þar til liann eignaÖist
skóviðgerð sjálfur og var þá kominn langt
yfír sextugt. Frændur hans heirna hvötlu
liann til þess og hjálpuöu honum líka fjár-
liagslega. þessi skóviðgerÖ sem lxann keypti
og lá á Friöriksbergi, haföi aldrei boriÓ sig
og oft skift um eigendur, en Björn sagöi
mér að aösóknin hefói aukist mjög, eftir að
hann tók við, enda var liann vandvirkur og
samviskusamur maður, en liann kraföist
þess aö hönd seldi hendi. Og hanu vann
frá árla morguns og oft langt fram eftir
kvöldi og gaf sér naumast tíma til máltiðar.
Hann hafÖi um langt skeiö konu, er hélt
hreinu hjá honum og sá um mat handa
honum, og Mathilde var myndar- og gæða
kona. En eftir aÖ hennar rnissti viÖ, varð
Björn aó lijálpa sér aö mestu sjálfur.
Birni var ekki aö aka aö heiman á kvöld-
in, þó tókst mér að fá hann heim til mín,
en aðeins þetta eina skifti en eg leit oft inn
til hans. það har sjaldan árangur að heim-
sækja liann fyrri part sunnudags að sumri
til, því þá var hann farinn úr hænum, aó
„njóta hinnar fögru náttúru" eins og hann
orðaði það.
Björn var ættrækinn maÖur og honum
þótti vænt um aÖ sjá systkinabörn sín liér.
Af hræörahörnum hans, sem hingaö komu
þótti honum vænnst um Steindór Gunnars-
11