Heima og erlendis - 01.10.1953, Blaðsíða 6

legt af því að Kirstínarnafnið er í afhaldi í
okkar ætt, en Kristín þekkist ekki. —
Jeg vil ekki verða áskrifandi aÖ l)laöinu,
því þaÖ veröur aðeins „Dögnflue“, að mínu
áliti, eins og þjer hafiö lagt grunninn.
DecemberblaÖiÖ þykir mjer aileitt. Yóar
langa grein um livar fjelögin hafa hafst viÖ,
er ófær, hún sýnir aðeins aÖ fjelögin okkar
hafa hvergi fest rætur, en flækst um allan
hæ, og því verður enginn staöurinn Islend-
ingum minnisstæÖur og greinin er afleit af-
lestrar öllum sem ekki þekkja til — og þeir
eru langflestir.
Svo er það alveg afleitt aö þjer skuluÖ
vera að vekja upp garnla drauga eins og
YaltýsmáliÓ: þaÖ er alveg óþarfi að ýfa upp
í öÓru eins; ætli þjer hugsið þá ekki líka til
aÖ vekja upp Raskhneykslið, sem var öllum
til skammar. það var þó mikiö merkilegra
mál en burtrekstur Valtýs. FundarhoÓið, sem
þjer prentið upp, er, segiÖ þjer, í eign Yald.
Erlendssonar; hann hefur víst sent yÖur
þaö, af því hans nafn er líka undir því,
annars eru það meir en ómerkilegir menn
sem undir það hafa skrifað margir, aÖ þeim
undanskildum, sem liafa sett varnagla við.
... þjer sjáið á þessu hve mörgum linút-
um maður þarf aÓ vera kunnugur, til þess
aö senda frá sjer svona blaó, ef vel á að
fara.
Ekki er skemtiskráin „Kára“ 31.-3.-1908
lieldur skammarlaus, ófær íslenzku og dönsku
hlendingur, sem skömm er að láta sjást. Jeg
man aldrei eftir að hún hafi verið höfð
svona afleit annars. Afleitt aÖ vekja annað
eins upp.
Jeg skal nú ekki orölengja frekar og vona
aÖ þjer virðiÖ vel. SkylduÖ þjer ekki kom-
ast fram úr klórinu, getum viÖ talast við.
Bestu kveðjur.
yðar einlægur
Jón Sveinhjörnsson“.
Ekki fyrtist eg Jóni fyrir ákúrurnar, en
hann var allstuttur í spuna við mig eftir
þetta, líklega mest af því, aÖ eg svaraÖi
aÖ nokkru hréfi hans hér í blaðinu á þá
leið, aÖ aðfinnslur hans í minn garð væru
byggðar á misskilningi hans.
Meöal þeirra, er skrifuöu undir hoösbréfið
um stofnun „Kára“ var Finnur Jónsson próf.
A undan nafni sínu skrifar hann: „Jeg er
framanrituðu alveg samþykkur“.
Eg var einu sinni heima hjá Jóni, var að
fá efni hjá honum í grein um hann, sem
kom í „17. júní£í. TaliÓ harst að trúmálum.
f>au hjón höföu þá fyrir nokkru misst dótt-
ur sína, myndarstúlku, og missir hennar
var þeim mikill söknuður. Jón segir:
„j>að var sár inissir, en henni líÖur nú vel
og viÖ hlökkum til samfunda við hana, þegar
þar að kemur£‘.
Eg lét orð falla um það, aÓ sjálfsagt væru
ekki allir þeirrar trúar, aÖ líf væri eftir að
hérvistum lyki.
„Nei, en eg efast ekki. Eg er fullviss um
líf eftir jaróneskan dauða. Að deyja er eins
og fara úr einu herhergi í annað££.
Eg minntist einu sinni viÖ hann á ævi-
minningar Finns Jónssonar. Eg hafÖi sett
þær og tekiö eftir því, aö ekki allfá hlöð
höfÖu veriÖ klipt úr handriti Finns, og spuröi
nú, hvaÖ það heföi verið.
„f>aó var trúarjátning Finns, og þaÖ heföi
veriö blettur á virðingu hans, lieföi hún
verið prentuö".
Eg heyrði Jón sjaldan tala á fundum Is-
lendiuga hér, minnist aðeins eins fundar, er
hann talaði á, og mér er nær að ætla, að
honurn hafi ekki veriÓ um ræðuhöld á fund-
um Islendingafélags. Eg fylgdist meÖ Jóni
heimleióis kvöld eitt, minntist hann þá á
þaÓ, að þáv. form. Islendingafélags heföi þann
sið að setja fundina með langri ræðu og
tala einnig aÖ dagskrá lokinni. þetta taldi
liann hreinustu endileysu og sagði, að menn
þreyttust á að sækja fundi félagsins vegna
þessa. Hann haÖ mig aÖ liafa áhrif á, að
þessu yrði hætt. Eg hafði þó enga löngun
til þess, taldi lieppilegra, að Jón gerÖi það
sjálfur.
Jón hafði á stúdentsárum sínum verið i
stjórn Islendingafélags og um skeið formaö-
ur. Hans er líka stundum getiÖ í skemmti-
skrá félagsins, söng einsöng og þótti hafa
góða söngrödd. Hann sótti líka fundi félags-
ins öðru hvoru og kom þar ávalt, er eitt-
hvað sérstakt var um aÖ vera. Fundi Stú-
dentafélagsins sótti liann sjaldan seinni árin
en hann var heiöursfélagi þess.
HvaÖa dómur sem lagður verður á Jón af
samtiÖ lians, verður ekki frá honum tekiÖ,
að liann gerÓi sitt hesta til þess að verÓa
Islandi að liöi meðal þeirrar þjóÖar, seni
liann liafði búiÖ meö í meira en fimmtíu ar.
30