Fagnaðarboði - 01.05.1952, Blaðsíða 5

FAGNAÐARBOÐI
5
Hvar cr barnið mití t kvöld?
Sönn frásögn.
Það var dag nokkurn í maí, að dyrum fang-
elsisins var lokað að baki John og nafn hans
var þar með þurkað út fyrir umheiminum.
Tíu árum síðar var þessum sömu dyrum hrund-
ið upp og fangi nr. 5599 hafði endurheimt frelsi
sitt og nafn.
Hugfanginn horfði hann á himinblámann og
landið glitrandi i morgunsólinni. I öll þessi tíu
ár hafði hann ekki séð annað af himninum, en
það litla, sem sást úr fangelsisgarðinum. Það
fól í sér eitthvað undarlegt seiðmagn, að horfa
á þessa víðáttu himins og jarðar, sem nú blasti
við honum.
Eins og í draumi horfði hann á landslagið.
Grænu grundirnar, blómstrandi aldingarðarnir
og fuglasöngurinn, kom af stað baráttu í sál
hans.
Hann hrökk upp af þessum draumórum við
það, að bifreið gaf frá sér hljóðmerki. Hann
var þá kominn út á miðjan veginn. Hann gekk
áfram og sneri baki að fangelsismúrnum, sem í
öll þessi ár hafði innilokað hann sem fanga.
Nú var hann aftur orðinn frjáls. Þegar hann
hugsaði um það, var sem blóðið streymdi örar
um æðar hans. Honum fannst heil eilífð liðin
síðan hann var tekinn fangi, þrjú þúsund sex
hundruð fimmtíu og tveir dagar, og hver dagur
hafði verið eins og heilt ár. Nú brauzt bituileik-
inn fram og sársaukakennd fór um hann allan.
Hann mundi vel eftir hvað fangavörðurinn
hafði sagt við hann síðasta kvöldið:
__ Á morgun fáið þér aftur frelsið. Þetta hef-
ur verið langur tími fyrir mann á yðar aldri.
Dómur yðar hljóðaði upp á 13 ára fangelsisvist,
en 3 ár hafa yður verið gefin eftir, sakir góðrar
hegðunar yðar hér í fangelsinu.
Þér hafið sýnt, að margt gott býr í yður.
Forðizt að koma hingað aftur.
Fangavörðurinn lagði höndina á öxl hans,
horfði alvörugefinn á hann og sagði: Gleymið
hefnd yðar og hatri til þjóðfélagsins. Yður finnst,
að þér hafið verið beittur misrétti, og að dómur
yðar hafi verið óréttlátur, það finnst öllum. Þér
hafið v.erðskuldað þessá hegningu. Reynið ekki
að spyrna á móti broddunum. Þakkið Guði fyrir,
að hlutskipti yðar varð ekki verra. Ef byssu-
kúlan hefði farið lítið eitt lengra til vinstri,
daginn, sem þér rænduð bankann, þá hefðuð
þér verið líflátinn fyrir tíu árum.
Það fór hrollur um hann, þegar hann hugsaði
um þetta. En það voru þessi orð fangavarðarins,
sem sifellt ásóttu hann: Eigið þér móður á lífi?
___ Það kemur yður ekkert við, hafði hann
svarað byrstur. — En ef þér endilega viljið vita
það, get ég frætt yður um, að einu sinni átti
ég móður. Hún kvaldi mig alltaf með bænum
sínum og predikunum. Satt að segja veit ég
ekki hvort hún er enn á lífi.
Fangavörðurinn kinkaði kolli og sagði: —
Mig langar til þess að segja yður frá dálitlu. Ég
fer nú að eldast. Ég hef verið fangavörður héi
í þrjátíu ár og hef séð koma hingað marga hinna
verstu afbrotamanna veraldarinnar. Ég er kunn-
ugur fangelsislífinu og áhrifum þess á hugi
manna. Yður hef ég veitt sérstaka athygli. Það
er eitthvað í fari yðar, sem er gjörólíkt því, sem
fyrirfinnst hjá öðrum glæpamönnum. Það eru
bænirnar liennar móður yðar.
___ Nú jæja, svo þér eruð bæði prédikari og
fangavörður?
___ Nei, ég er enginn prédikari, en ég átti líka
einu sinni móður, sem líktist í þessu móður yðar.
Þess vegna bið ég yður að hafa hugfast. Biðjið
Drottin um að bænheyra móður yðar. Hann get-
ur bætt yður upp árin, sem nagarinn hefur eyði-
lagt. Verið heiðarlegur. Guð blessi yður.
Allt þetta kom upp í huga Johns Mc. Lellans
á leiðinni til járnbrautarstöðvarinnar í Ports-
ville. Hann hafði ekki séð móður sína i tíu ár.
Hún hafði komið til fangelsisins eftir að dóm-
urinn hafði verið kveðinn upp, rétt áður en hann
var fluttur til betrunarhússins. Hún hafði kvatt
hann til að snúa af vegi lastanna, eins og hún
hafði gert oft áður. Hann mundi svo vel eftir
því, að hann hafði hrint henni frá séi, þegai
hún sagði við hann, og tárin hrundu niður kinn-
ar hennar: — Ég mun aldrei hætta að biðja fyrii
þér, elsku drengurinn minn. Drottinn elskar þig,
John, og einhvern tíma mun hann bænheyra
móður þína og leiða þig til afturhvarfs.