Fagnaðarboði - 01.03.1961, Blaðsíða 2

2
FAGNAÐARBOÐI
^Uin undraverða saga
dreng-predíkaraais
Allt frá því ég var smádrengur, hefur Drottinn marg-
sinnis á hinn dýrðlegasta og undursamlegasta hátt op-
inberað mér mátt sinn.
Ég var ekki nema lítill snáði, þegar ég einn morgun-
inn váknaði við það, að úr augum mínum rann einhver
einkennileg vilsa. Læknarnir sögðu foreldrum mínum,
að hér væri um að ræða hættulega smitun, og gætu
afleiðingarnar orðið alvarlegar. Um lengri tíma missti
ég sjónina, svo að ég gat ekkert séð.
Hlýt aftur sjón mína,
Það er hræðilegt, að þurfa fálma sig áfram, eiga svo
að segja allt undir annarra hjálp. Mér hafði verið kennt,
að biðja ávallt Drottin um hjálp í öllum erfiðleikum.
Og fengist sigurinn ekki fyrir bænina eina, þá fengist
hann fyrir bæn samfara föstu. Ég bað nú pabba, að leyfa
mér að fasta í þrjá daga, því í hjarta mínu var ég sann-
færður um, að þá myndi Jesú lækna mig. En pabbi neit-
aði mér um þetta. Hann taldi mig vera allt of ungan,
til þess að fasta þetta lengi. Þó fór svo að lokum, að
pabbi lét undan þrábeiðni minni. Trúuð börn, sem voru
góðir vinir mínir, fóru nú með mig þessa 3 daga út í
skóg. Þar söfnuðumst við til bænar kringum trjárótar-
stúf. Eftir tvo daga, var enginn bati merkjanlegur. Enn
leiddu börnin mig þriðja daginn á bænarstaðinn í skóg-
inum. Þar hrópaði ég á Jesúm, og hætti ekki að hrópa
á Hann mér til hjálpar, fyrr en ég fann hið innra með
mér, að kraftaverkið var skeð. Ég byrgði nú ekki and-
litið lengur í höndum mér, heldur beindi því til himins,
opnaði augun, og sjá: — Ég hafði fengið sjón mína aft-
ur. Ég reis nú á fætur, og um leið kom eldkraftur Heilags
Anda yfir mig.
Þarna var ekki sjáanlegur nema einn götuslóði, sem
því hlaut að liggja heim. Ég tók tii fótanna á undan
öllum börnunum, til þess að verða fyrstur með gleði-
tíðindin, — segja frá dásemdarverkinu, er Guð hafði
gert á mér.
Þetta var ekki fyrsta kraftaverkið, sem Drottinn
gerði á okkur. Hann reisti móður mína frá sjúkrabeði,
þar sem hún var að dauða komin eftir langvarandi sjúk-
dómsstríð. Rannsókn hafði leitt í ljós, að hún var með
krabbamein á háu. stigi. 1 margar vikur var tvísýnt um
líf hennar. Ég gleymi aldrei næturstundunum, er ég sá
Vaviðs Walker
hana, falla í svefn. Var þá engu líkara, en dauðinn hefði
bundið enda á allt, og sjúkdómsstríði hennar væri nú
lokið. En í hvert skipti kom kraftur frá Drottni sem
hreif dauðann brott.
I dag er móðir mín hraust og í alla staði við góða
heilsu. Enginn fær séð á henni nokkur merki þess, að
hún eigi að baki langt og erfitt sjúkdómsstríð. Sjálf
segist hún aldrei'hafa verið heilbrigðari.
KallaSur til predikunarstarfs.
Ég var aðeins níu ára gamall, er Drottinn kallaði
mig, til þess að boða Fagnaðarerindið. Það skeði í Long
Beach í Californíu, kvöld eitt, er ég var á bæn ásamt
bekkjarbróður mínum úr sunnudagaskólanum, kom
kraftur Drottins yfir mig svo kröftuglega, að ég féll á
bakið, og var siðan burt hrifinn í anda til himins. Engin
mannleg tunga fær lýst mikilleik og dásemd þess, er
fyrir augun bar. Kyrrðinni, friðnum, fögnuðinum og
kærleikanum, sem gagntók mig, verður ekki með orð-
um iýst. Allt í einu sá ég ský koma aðsvífandi úr fjarska.
Ský þetta varð æ stærra og bjartara og loks umlukti
það mig algerlega. Heyrði ég þá raust mikla, er sagði:
Davíð! Ég vil, að þú kunngerir Fagnaðarerindi mitt.
Predikir þú það, sem ég til þín tala, munu margir öðl-
azt trúna og hljóta lækningu. Blindir munu sjá, daufir
heyra og haltir ganga.
Þegar ég eftir þessa opinberun, sem stóð í fimm
klukkustundir, stóð upp frá bæninni, duldist mér ekki,
að Guð hafði verið að kalla mig til predikunarstarfs.
Ég greindi nú föður mínum frá öllu þessu. En bæði hon-
um og móður minni veittist í fyrstu erfitt að trúa þessu.
Þegar ég sá fram á, að ég mundi engan veginn fengið
sannfært þau, hvað þetta snerti, þvertók ég fyrir að
matast í þrjá daga. En nú þótti pabba nóg komið. Hann
kom til mín með tág í hendi, og sagði með hörku í
rómnum: „Nú býr hún móðir þín góða máltíð handa
þér. Svo étur þú drengur minn.“ Það leyndi sér ekki
í svip föður míns, að honum var full alvara. Ég sá einn-
ig keyrið í hendi hans, og alinn upp við strangan aga,
vissi ég vel, hvers vænta mátti. En þennan dag kom
eitthvað það yfir mig, svo ég dirfðist að segja: Pabbi,
ég get ekki borðað neitt, fyrr en þú hefir lofað að gefa
mér tækifæri, til þess að predika. Löngu síðar sagði