Fagnaðarboði - 01.03.1970, Side 5

FAGNAÐARBOÐI
5
Dagur dómsins
En dagur Drottins mun koma sem þjófur, og þá
munu himnamir með miklum gný líða undir lok,
frumefnin sundurleysast í brennandi hita, og jörð-
in og þau verk, sem á henni eru, uppbrenna.
(II. Pét. 3, 10).
Um þennan dag Drottins lalar Pétur postuli, dag-
inn, er kemur sem þjófur til jarðarbúa og verður síð-
astur dagur þessarar jarðar, sem Guð gaf okkur í for-
gengilegri sköpun. Þá verður ekki friðsamt á jörðu.
Jörðin og allt, sem á henni er, brennur og leysist upp
i hita, já, öll þau verk, sem jörðunni tilheyra. Ekkert
fær stöðvað þau umskipti. Og það, sem þá er orðið,
mun standa að eilífu.
IJeilög Ritning talar víða um þennan mikla dag
Drottins, þótt jarðarbúar vilji hafa þau Orð að engu.
Margir ætla, að sá dagur muni aldrei koma. Þeir vænta
hans ekki og verða því alls óviðbúnir. Allt, sem um
hann er ritað í Guðs Orði, lætur í eyrum þeirra sem
hégómaþvaður.
En þótt svo sé, að margir skelli skolleyrum við opin-
herunum Guðs um þennan mikla dag, þá verða þessi
umskipti ekki umflúin. Þetta er dagurinn, sem alla
varðar, — dagurinn, þá er allt Guðs fyrirhugað ráð
er uppfyllt á þessari jörð, — dagurinn, sem mönnunum
hefur alla tíð verið sett fyrir sjónir í Orði Guðs að
koma muni.
Og hverjum okkar er ekki skylt að þakka fyrir það,
að mönnunum er sýndur endir hins forgengilega, þess,
sem við jarðarhúar erum oft og iðulega bundnir við.
Já, liljótum við ekki að þalcka, þá er við lítum allt
eilíft í nýrri, frelsandi sköpun, í dýrð Guðs Sonarins,
— lítum IJans eilífa dýrðarríki og allt það, er Hans
börn hljóta í arfinum með Honum.
Er þá ekki full ástæða til þess að vilja öðlast þekk-
ingu á, hver umskiptin verða og gleðjast fullkomn-
um fögnuði yfir því, að þá er allt hið fyrra farið, —
allt orðið nýtt, nýr himinn og ný jörð, ríki Jesú Krists.
Allir fara héðan, þvi enginn saxnastaður er nokkr-
um búinn hér á jörð. Guði sé lof og þakkir, að Hann
hefur búið öllurn sínum endurleystu samastað með sér
í dýrð og ai'fi Jesú Ki'ists, Lausnara okkar. Þar býr
réttlætið.
Um dag þennan hefur Guð talað sem hinn siðasta
dag mannkynsins hér á jörð og af alvizku sinni gefið
manninum tíma og tækifæri til þess að sýna sig í
breytni sinni gagnvart Guðs ráðstöfunum.
Allir mega ganga að því vísu, að þeim er þörf á að
fræðast um leyndax-dóminn, eins og hann er af Guði
kunnger mannanna börnum, er eiga hér á jörð aðeins
stundardvöl, þeir sér til x’éttlætingax*, sem trúa á Jesúm
Ki-ist og þiggja Hans endurlausnarvei'k.
Yið umsldptin leiðist svo i Ijós, hver arftakan og
ávöxturinn verður.
Og við þig vil ég segja, sem hii’ðulaus ert um Guðs
föðui’elsku, boð Ilans og kall frá öllu því foi’gengilega,
— að allt ferst skyndilega og eyðist í eldi, þá er frum-
efni jarðarinnar sundurleysast. Það, sem sýnilegt hef-
ur vei-ið, brennur upp og verður að engu gert.
Þjófurinn gerir ekki boð á undan sér. Og svo verð-
ur um þennan mikla dag Drottins. En enginn, sem
heyrt hefur Orð Fagnaðarei’indis Jesú Krists, þarf að
vera óviðbúinn komu þessa dags.
Nói var viðbúinn að mæta hinum rnikla degi flóðs-
ins, af því að hann elskaði Guð og hlýddi boðum IJans.
Guð talaði til Nóa og undirbjó allt, er Nói þurfti til
undankomu, þá er flóðið kom yfir. Náðartíminn, senx
Guð gaf fólkinu, var útrunninn. En mennimir gáfu
hvorki gaum að predikunum Nóa né létu segjast við að
sjá ai’karsmiðina. Menn virtu einskis þann náðartima,
sem Guð léði þeim. Þeir héldu sig vita betur en Nói
og ætluðu ekki að láta þennan Nóa vera að kenna
sér eða vanda um við sig í neinu.
Eix smíði ai’karinnar lauk, og hún stóð tilbúin, full-
gei’ð. Og allt, sexn um hafði verið talað frá Guði, kom
fram.
Jesús Kristur segii’, að dagar Manns-Sonarins munu
vei’ða senx dagar Nóa. Allt bendir nú til þess, að dagar
Manns-Sonarins séu yfirstandandi, — þeir dagar, þá er
menn skella skolleyrum við Guðs aðvörunum og sinna
ekki sigurdýi’ð Jesú Krists til endui’lausnar, í’éttlætis
og helgunar.
Sólin hefur gegnt sinu ætlunai’verki til alli’a, jafnt
í’éttlátra sem ranglátra. En hún lýtur herra sínum.
Þegar hún gengur til viðar, kenxur engum til liugar
annað, en húix íxiuni aftur konxa upp, þótt þau um-
skipti séu vis, já nær, en við hyggjunx, að svo verður
ekki. Við aumir nxenn, senx bindum liugann við það,
sem heimsins er. Við látum það fai’a framhjá okkur,
hve sá tími er stuttur, sem við erum hér og okkur hér
lánaður til að ígrunda kæi'leika Guðs og vilja. Þrátl
fyrir það, þarf dónxsdagurinn ekki að koma yfii’ okkur
sem snara.