Fagnaðarboði - 01.01.1990, Blaðsíða 4

4
FAGNAÐARBOÐI
Sigurhátíð
Páskar, stórhátíð kristinna manna, eiga upphaf sitt hjá
Israelsþjóðinni, eins og Hjálpræðið sem kom frá Gyð-
ingum. Fyrstu páskar voru haldnir í Egyptalandi um
1300 f. Kr. áður en lýður Guðs hélt af stað til fyrir-
heitna landsins. Orðið páskar þýðir framhjáganga dauð-
ans og vísar til þess, að Drottinn Jesús Kristur sigraði
dauðann með Hjálpræðisverki sínu á krossinum.
Aþján Israelsmanna var ólýsanleg undir veldi heiðinna
konunga í Egyptalandi eins og sú fyrirskipun Faraós
sýnir, að bera skyldi út öll nýfædd sveinbörn þeirra.
En mesta áþján mannkyns er syndin, enda er ávöxtur
hennar dauðinn, ægilegasti ógnvaldur mannanna.
Þegar Israelsmenn voru leiddir út úr þrælahúsinu í
Egyptalandi og hófu för sína inn á fyrirheitna landið,
þá var um uppfyllingu fyrirheita Guðs að ræða. Lausnar-
tími þeirra var upp runninn. Á leiðinni skyldi spámanns-
raust vísa veginn og fullkominn Faðir annast allar þarf-
ir þjóðar sinnar. Afdrif hennar og velfarnaður var und-
ir því kominn hvernig gengi að hlýða raustinni og
þiggja gjafir Guðs.
En það gerðist ekki átakalaust hjá þeim að losna úr
þrældóminum, því að Epyptalandskonungur var ófús
að sleppa herfangi sínu, þrælunum. Aftur og aftur lof-
aði hann að láta þá lausa, en sveik það jafnharðan
(2.Mós.8:8,28;c):28,34).
Þótt þessi konungur væri valdamikill, þá var annar
æðri, Skapari himins og jarðar, Konungur konung-
anna. Fyrirætlunum Hans verður ekki varnað fram-
gangs af mannlegum mætti.
E/z Droff/m sagð/ /’/ð Mðse: Þú shz/f //// s/á, /ji/að eg
p/Z g/öra Farað; þt>/ að fyr/r ro/s///gr/ /je//ð/ sÆa/ />am
J/á /ausa /áfa, fyr/r po/j/z/gr/ Z/e//á/ ska/ /ja/z/z reú-a þá
/j/j/f ár /a/zá/ s/'m. (2. Mðs. ð:/J
Almáttugur Guð sendi sífellt þyngri plágur yfir
Egypta, þar til konungur gaf lýðnum leyfi til brott-
farar. En Faraó gafst ekki upp fyrr en allir frumburðir
þjóðar hans lágu liðnir, jafnt menn og skepnur. Þá loks
rak hann Israelsþjóðina í burtu með hraði og harðri
hendi (2.Mós.n:i;i2:3i-33).
ísraelsmenn liðu ýmsar raunir vegna Egypta meðan
þeir voru enn á meðal þeirra, en Guð setur þrengingum
barna sinna takmörk. Guðs lýð var gefinn kostur á, að
síðasta og þyngsta plágan mundi ekki snerta þá, var
boðuð alveg örugg undankomuleið frá dauðanum: Þeir
áttu að halda páska - slátra lambi - og merkja hýbýli
sín með Blóði þess. Engill dauðans mundi ganga fram
hjá þeim húsum þar sem dyrustafir væru merktir Blóði.
Dauðinn komst ekki inn til þeirra með sitt ógnar vald,
því Blóðið var fullkomin vörn gegn dauðanum.
Þetta gerðist á hinum fyrstu páskum og var sýnilegur
fyrirboði frelsunar alls mannkyns. í dag eiga kristnir
menn fullkomna vörn gegn dauðanum í Blóði Jesú
Krists, fyrir fórnarverk Hans á Golgata. Þeir halda ekki
páska til að minnast björgunar Israelsmanna frá Egypta-
landi, eins og Gyðingar gerðu samkvæmt boði Guðs
undir Gamla sáttmálanum (2.MÓS. 12:24-27), allt fram
að komu Jesú Krists, heldur til að minnast þjáningar
Jesú, dauða og upprisu, samkvæmt hinum Nýja sátt-
mála í Blóði Drottins Jesú (Lúk.22:2o).
PásÆa/a.////// po/z/ er og s/áfrað, se/z/ er Kr/sf//r.
(z.Kor.j.yJ
Dýrð sé Drottni! en til forna áttu Israelsmenn fórnina
í fyrirheiti Guðs um Soninn.
Þessar augljósu hliðstæður beggja sáttmálanna eru
runnar af sömu rót: Kærleiksríku hjarta Föðurins sem
sendi Soninn til bjargar föllnu mannkyni.
Sjá, G//ðs/a///Z>/ð, er /zer sy/ze/ //ez/zzsz/zs/ (Jð/j.r:2pJ
Guðs útvalda þjóð, Gyðingarnir, lifði undir Lögmál-
inu, tyftara okkar til Krists, sem dregur veikleika og
vanmátt mannsins fram í dagsljósið. Það bendir hvar-
vetna til hins fullkomna lögmáls frelsisins og vísar veg-
inn til eilífs Hjálpræðis Krists.
Se'r/jper, se/z/ sy/ze/z/za áiyg/r, Z/a/z/z er þraí//(Jð/jJ:j</J
Maðurinn í syndum sínum er þræll og lifir í ánauð,
ekki síður en lýður Guðs gerði í þrælahúsi Egypta forð-
um. Með því að losna við syndinrnar öðlast h'mn það
frelsi sem öllum er fyrirbúið af Guði og til þess er að-
eins ein leið þ.e. að fá þær fyrirgefnar.
B/o'ð Jes/Í, So//ar Ha//s, /zrez/zsar oss aj a//r/ sj '//á.
(/. Jð/j./.yJ
Syndin leiðir af sér dauða, en sáttmálablóðið gefur
eilíft líf. I boðun Fagnaðarerindisins segir: