Fagnaðarboði - 01.01.1990, Blaðsíða 6

6
FAGNAÐARBOÐI
Jim Rosencutter, Guthrie, Oklahoma:
Bíddu í viku
Morgun einn í ágúst árið 1973 er ég sat framan á
rúmstokknum mínum, fann ég glökkt hvernig þreytan
og örvæntingin þrengdi stöðugt meir að mér. Ég var
tarveikur, bæði á líkama og sál og fannst sem öllu væri
lokið í lífi mínu. Við hjónin höfðum verið gift í 24 ár,
en samkomulagið milli okkar varð erfiðara með hverju
árinu sem leið.
Alla ævi hafði mig dreymt um, að eignast eigið býli.
Þessi draumur hafði að vísu ræst, en hann endaði í
martröð. Það var eins og allt gengi mér í óhag.
Nú hafði uppskeran á býlinu brugðist og bústofninn
orðið fyrir sýkingu. Ég var svo illa haldinn af gigt, að
mér fannst hún vera að gera út af við mig og gat varla
lyft handleggjunum upp yfir höfuð. Fingurnir voru svo
bólgnir, að stórir hnúðar mynduðust við liðina, svo
þegar ég þurfti að mjólka kúna olli það mér ólýsanleg-
um sársauka. Eins og heilsu minni var nú háttað, gaf
það auga leið, að ég gat ekki stundað vinnu í næstu
borg, eins og ég hafði gert að undanförnu.
Hugur minn var altekinn beisku til alls og allra, mest
þó til sjálfs mín. Aðeins fjörutíu og níu ára að aldri
fannst mér ég vera til einskis nýtur og komst að þeirri
niðurstöðu, að líf mitt væri ekki þess virði að lifa því.
Þess vegna hlaut heimurinn að verða betri án minnar
tilveru.
Ég tók mér byssu í hönd og fór út í skóg. Yfirkom-
inn af angist, settist ég þar niður á trjádrumb og út-
hellti hjarta mlnu frammi fyrir Guði í von um hjálp.
Var hugsanlegt að Hann mundi skilja einstæðingsskap
minn og úrræðaleysi og fyrirgefa mér það örþrifaráð
sem ég ætlaði nú að grípa til?
Ég hef alltaf verið sannfærður um tilvist Guðs. En
þekkingu á Hjálpræði Hans í Kristi átti ég ekki og
hafði því aldrei öðlast lifandi trú. Innra með mér fann
ég glökkt að ríkti tóm og áleit það vísbendingu um
þörf fyrir samfélag við Guð. Af og til sótti ég hinar
ýmsu kirkjudeildir heim í von um andlega leiðsögn.
Þar sem ég sat á trédrumbnum og ígrundaði ástand
mitt, var eins og hjúpaðist um mig huliðshjálmur og
einangraði frá umheiminum. Friðarblær sem ég hafði
aldrei fundið fyrir áður, sveipaðist um mig og ég heyrði
greinilega rödd sem sagði:„Bíddu í viku”!
Hvað var þetta? Bíða í viku! Orðin ómuðu fyrir eyr-
um mér. Var það virkilegt að Guð hefði talað til mín?
Þetta var ofar mínum skilningi.
Skyndilega skynjaði ég jarðnesk hljóð í kringum mig
á ný. Ég hugsaði með mér: Ef þetta hefur nú verið
Orð frá Guði, þá er best að bíða vikutíma og sjá hvað
setur. Ein vika skiptir ekki sköpum í lífi mínu. Það er
útilokað að ástandið geti versnað frá því sem nú er.
Næstu vikur reikaði hugur minn aftur í tímann. Ég
var kominn af fátæku fólki, yngstur 14 systkina sem
áttu ánægjulega bernsku hjá elskulegum foreldrum.
Sjö ára að aldri fór ég að fara í heimsóknir til manns
sem hét Elmo Davis. Ég var einn úr hópi fátækra barna
sem hann bauð oft heim til sín og sagði sögur af Jesú
Kristi, en konan hans gaf okkur góðgerðir. Elmo
hvatti okkur öll til að fara í sunnudagaskóla hjá Meþó-
distum, en fljótlega helltist ég úr lestinni.
Þegar ég var tólf ára gamall, tók ég upp á því að
ferðast með vörulestum víðsvegar um Ivansasfylki, mér
til skemmtunar. Atján ára að aldri gekk ég svo í sjóher-
inn og gegndi þrjú ár herþjónustu í síðari heimsstyrjöld-
inni.
Eftir stríðið kvæntist ég og eignaðist tvö börn, en frá
upphafi myndaðist mikil spenna milli okkar hjónanna.
Segja má að líf okkar hafi einkennst af stöðugum flótta,
því hverju sinni er erfiðleikar steðjuðu að, þá tókum
við það til bragðs að flytja búferlum frá einum stað til
annars. Meðan við vorum önnum kafin að koma okkur
fyrir á nýja staðnum minnkaði spennan í samskiptum
okkar. Þannig atvikaðist það að við fórum frá Col-
orado, til Florida, Kansas, Missouri þá aftur til Florida
og loks til öklahoma. Um árabil fluttum við þannig
frá einu fylki til annars sem varð til þess að ég vann
stuttan tíma á sama stað, svona frá tveimur vikum upp
í þrjú ár.
Meðan við bjuggum í Colorado fór ég á Biblíunám-
skeið og sótti samkomur meðal fólks sem var mótfallið
hjónaskilnuðum, en konan mín var fráskilin. Þetta jók
enn á missættið milli okkar og vildi hún að ég hætti
samskiptum við fólkið í þessari kirkjudeild.
A sjötta og sjöunda áratugnum hélt ég áfram að fara
til Guðsþjónustu meðal ýmiss konar trúarsamfélaga, því
þar vænti ég huggunar Drottins. Þótt Kærleikur Guðs
í fórnarverki Krists væri mér hulinn og mig skorti skiln-
ing á iðrunarboðskapnum, þá fór ég samt til altaris.
Loks rann upp sú langþráða stund, að við settumst að