Bæjarins besta - 27.05.2010, Page 11

FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 2010 11
stofnun og skapaði tímamót í at-
vinnuuppbyggingu í landinu.
Pabbi stofnaði Tónlistarskólann
á Ísafirði, ég átti ömmubróður,
Björn Jakobsson, sem stofnaði
fyrsta íþróttaskólann á Íslandi og
sem síðar varð Íþróttaskólinn á
Laugarvatni, og ég kem svo að
stofnun Listaháskólans, þannig
að ég hugsaði með mér að þetta
hlytu bara að vera örlög mín.
Það er ótrúlega gaman að teikna
upp og sjá það gerast að til verði
svona vettvangur eins og skóli
þar sem allt þetta frelsi ríkir í
samskiptum fólks, frelsi til að
prufa og gera tilraunir, frelsi til
að láta reyna á alla hæfileika
manns, og staður þar sem maður
hefur svigrúm til láta allt ganga
upp en líka ríkir umburðarlyndi
gagnvart því að mönnum getur
mistekist. Mín sýn þegar við
stofnuðum Listaháskólann var að
búa til skólann sem mig hefur
alltaf langað til að vera í sjálfur
og nú er ég búinn að vera hérna á
tólfta ár. Það eru alltaf einhver
verkefni eftir og háskóli er
auðvitað flókið samfélag. Í aðra
röndina er ég hér sem skólamaður
og listamaður og í hina röndina
er ég eins og bæjarstjóri sem
fæst við hin ótrúlegustu mál. Ég
hef mjög gaman af mannlegum
samskiptum og þar nýtast auðvit-
að vel áhrifin frá Ísafirði og upp-
eldinu þar.“
Mótunarár í
Reykjavík og Boston
„Ég fer frá Ísafirði í Mennta-
skólann í Reykjavík rétt sautján
ára, það var mjög þroskandi. Ísa-
fjörður var orðinn mér þröngur á
þessum tíma og alveg kominn
tími á að uppgötva höfuðborgina.
Ég fann mig vel í borginni og
fyrsta skóladaginn var ég mættur
Ljósm: Mbl./Kristinn Ingvarsson.
á einhverjum tímapunkti kom að
því að ég þurfti að ákveða hvort
ég vildi fara í tónlistarnám til
Bandaríkjanna eða eitthvert ann-
að til að stúdera náttúruvísindi.
Ég lagði það fyrir föður minn
hvað ég ætti að gera að ævistarfi.
Man að þegar ég spurði hann var
hann eins og svo oft uppi í rúmi
að lesa. Hann lagði frá sér bókina,
hlustaði á mig og sagði að þetta
yrði að vera mín ákvörðun, eng-
inn gæti tekið hana fyrir mig. En
eftir smá umhugsun bætti hann
við: Það er bara eitt sem ég get
ráðlagt þér, veldu þér þá grein
sem þú ert viss um að þér eigi
eftir að finnast skemmtilegt að
vinna við alla ævi. Þetta svaraði
spurningu minni, allavegana að
hálfu, og ég valdi tónlistina. En
það var ekkert sjálfgefið og hugur
minn hefur alltaf staðið til margra
átta, mér leiðist fagidjótismi og
þröngsýni. Í starfi mínu sem rekt-
or Listaháskólans umgengst ég
ótrúlega fjölbreyttan hóp fólks,
sem kemur af ólíkum sviðum,
t.d. arkitekta og hönnuði, fyrir
utan svo auðvitað tónlistarfólk
og annað listafólk. Sérstaklega
finnst mér þó gaman að umgang-
ast þennan fjölbreytta hóp nem-
enda sem er hér í námi. Þeir hafa
með sér kraftinn og hugmynda-
auðgina. Ég er kannski að gera
eins og pabbi, halda mér ungum
með því að vera í stöðugu sam-
neyti við ungt fólk.“
Hafirðu fordæmi föður þíns í
huga þegar þú ákvaðst að taka
þetta starf að þér?
„Já, satt best að segja, þá gerði
ég það. Það virðast hafa verið
einhver álög í báðum ættum mín-
um um að menn stofni skóla. Afi
pabba, langafi minn, var Torfi
Bjarnason sem stofnaði fyrsta
búnaðarskóla á landinu í Ólafsdal
í Gilsfirði, sem var mjög merk
niður á Kaffi Tröð, sem var þá
aðalstaðurinn, og mér fannst að
ég hefði bara alltaf átt að vera
þar. Þar kynntist ég fólki sem ég
tengdi strax við. Þetta er á þeim
tíma þegar æskan er í uppreisn
og breytingar í uppsiglingu, sjálf-
stæðisbarátta ungs fólks í blóma
þarna um 1970. Ég var meðfram
menntaskólanáminu í píanónámi
hjá Árna Kristjánssyni við Tón-
listarskólann í Reykjavík, en það
var svo margt um að vera að ég
mátti ekkert vera að því að eyða
miklum tíma í að æfa mig. Maður
þurfti að upplifa svo mikið, upp-
götva ástina og allt þetta sem
fylgir unglingsárunum.
Svo býðst mér að fara í tónlist-
arnám við mjög góðan háskóla í
Boston og er boðinn góður fjár-
styrkur til að stunda námið. Ég
held að á þessum tíma hafi verið
litið á Ísland sem hálfgert þróun-
arland og þess vegna kannski