Bæjarins besta - 23.06.2011, Blaðsíða 8

8 FIMMTUDAGUR 23. JÚNÍ 2011
Stefán Dan Óskarsson hefur átt heima á Ísafirði alla sína
ævi. Hann hefur marga fjöruna sopið um ævina, átt í stríði
við Bakkus og þurft að takast á við sorgina sem fylgir því að
missa son, tengdason og barnabarn. Í dag stuðlar hann að
bæði andlegri og líkamlegri heilsu bæjarbúa með rekstri
líkamsræktarstöðvarinnar Stúdíó Dan og Ráðgjafa- og nudd-
setursins. Stefán sagði blaðamanni frá áföllunum sem hann
hefur orðið fyrir um ævina, áhuganum á að hjálpa fólki og
barnabörnunum fimm sem hann fékk á einu bretti eftir að
hafa eignast þrjátíu og fimm ára gamlan son.
Sorgin hverfur aldrei
takast á við sorgina sem fylgir
því að missa barn. „Maður tekst
ekkert á við neitt. Maður heldur
bara áfram. Sorgin fer aldrei, en
maður lærir að lifa með henni og
svo breytir maður sorginni smám
saman í minningar og notar hana
til að skerpa á minningunum,“
segir Stefán.
Sverrir Karl var afar vina-
margur og hafa margir vina hans
haldið tryggð og vináttu við þau
Stefán og Rannveigu, sem þeim
þykir afar vænt um. „Vinir hans
héldu sjálfir minningarathöfn
fyrir hann uppi í skíðaskóla. Þar
voru hundrað manns,“ segir Stef-
án og brosir. Einnig var komið
saman síðastliðið haust út í Arn-
ardal þar sem haldið var minn-
ingarmót, þegar Sverrir hefði
orðið 35 ára gamall. „Sverrir var
líka mjög listrænn. Hann var í
kominn á samning hjá Póls í
tengslum við námið, en gerði
skartgripi úr stáli þar sem hann
nýtti það sem til féll úr vinnunni
í Póls, hann skrifaði ljóð og var
mjög fær teiknari. Vinir hans
fengu allir skartgripi eftir hann,
þó við höfum reyndar ekki áttað
okkur á því fyrr en seinna að við
áttum þá enga eftir sjálf! Ljóða-
bókin hans var líka gefin út eftir
að hann lést,“ segir Stefán frá.
Árið áður en Sverrir lést féllu
snjóflóðin í Súðavík og á Flat-
eyri. „Þar var ég í hjálparstarfi
og mikið í sjálfboðavinnu. Því
fylgdi tilfinningalegt álag sem
reyndi mikið á mig, en það reyndi
líka mikið á hann að vera heima
þá. Þegar snjóflóðið féll á Flateyri
var það allt fólk sem ég þekkti
rosalega vel, þar á meðal vinur
minn Siggi Þorsteins og sonur
hans. Ég þekkti alla sem fórust á
Flateyri og eins í Súðavík,“ segir
Stefán, sem telur tilfinningarótið
hafa haft slæm áhrif á sjúkdóm
Sverris.
„Hættan á krampa er víst mikil
eftir svona spennuástand, sér-
staklega þegar spennan fer aftur
að minnka,“ útskýrir hann.
eiginlega orðið ómögulegt, að
vera alltaf að fara yfir heiði. Ég
var í mjög góðu formi og fór
þetta því oft á skíðum, þrúgum, á
snjósleða eða snjóbíl eða gang-
andi. Þetta var alltaf jafn erfitt.
Stundum vorum við líka að
hlaupa yfir snjóflóðin í kinninni.
Okkur fannst við vera eitthvað
verndaðir og spáðum ekki í þetta.
Þetta blessaðist alltaf og við lent-
um aldrei í svona stórum hrak-
föllum,“ útskýrir hann.
Stefán fékk pláss á Júlíusi
Geirmundssyni og var þar í þrjú
ár, en síðasta ár hans á Gylli
markaði hins vegar stór tímamót
í lífi hans.
„Á þessum árum drakk ég
mikið og illa. Síðasta árið mitt á
Gylli hætti ég hins vegar og fór í
meðferð. Í ágúst eru þrjátíu ár
síðan, og það eru stór tímamót
hjá mér. Ég hætti líka að reykja
og eru að verða komin 29 ár
síðan, en ég var stórreykinga-
maður og reykti tvo til þrjá pakka
á dag af Camel filterslausum. Ég
hafði drukkið illa alveg frá fjórtán
ára aldri. Ég var samt alltaf í
þannig vinnu að hún hjálpaði
mér. Ég misnotaði áfengi alveg
hrikalega mikið í fríum í landi.
Á síðasta árinu á Gylli kom sá
tímapunktur að allt fór úr bönd-
unum hjá mér og konan ætlaði
frá mér, og þá snéri ég við blað-
inu,“ segir Stefán, sem hefur upp
frá því verið afar virkur í starfi
SÁÁ-samtakanna sem trúnaðar-
maður og fleira.
Engin leið að
takast á við sorgina
Á sama tíma og hann sagði
skilið við áfengið voru þau hjón
með son sinn lítinn, Sverri Karl,
veikan, en hann fékk heilahimnu-
bólgu á barnsaldri. Afleiðingar
sjúkdómsins drógu hann til dauða
21 árs gamlan, þegar hann lést
eftir að hafa fengið flogakast.
Stefán segir það enga leið að
hætti rekstrinum með miklar
skuldir á bakinu. Þá fór ég á
skuttogara. Ég byrjaði á Bess-
anum í Súðavík. Ég var ekki bú-
inn að vera þar í marga mánuði
þegar ég var beðinn að koma á
nýtt skip sem var að koma á
Flateyri, Gylli. Þar var ég ráðinn
sem bátsmaður, netamaður og
annar stýrimaður og gegndi þeim
stöðum í átta ár,“ segir Stefán
frá.
Hefði farist
í snjóflóðinu
Stefán og kona hans, Rannveig
Hestnes, fluttust í kjölfarið yfir á
Flateyri. „Þá vorum við komin
þrjú börn. Við vorum þar í eitt og
hálft ár en þá misstum við hús-
næðið. Það var bara ekki séns að
fá leigt á Flateyri á þessum tíma,
það var brjálað að gera og þénusta
fólks nánast jafn mikil í frysti-
húsinu og hjá okkur á togurunum.
Þeir unnu eiginlega allan sólar-
hringinn, eiginlega alveg á með-
an þeir gátu staðið,“ segir hann
frá.
Eftir tvö ár á Flateyri hafði
Stefán unnið sér inn nægilega
miklar fjárhæðir til að geta greitt
niður skuldir sínar. „Þá datt mér
þessi vitleysa í hug að fara að
byggja hér. Ég ætlaði nú reyndar
að kaupa á Flateyri en það var
einhver annar sem bauð betur í
það hús svo við misstum af því.
Ég fór að byggja hérna uppi á
Urðarvegi í staðinn,“ segir Stef-
án. „Það er skrýtið að hugsa til
þess að ef við hefðum keypt þetta
hús sem var til sölu þarna, þá
hefðum við sennilega farist í
snjóflóðinu. Þetta var hús í Ólafs-
túninu. Það fór í flóðinu og þar
lést einn maður,“ segir Stefán.
Þrjátíu ára edrú-
afmæli í ágúst
Eftir flutninginn yfir á Ísafjörð
hélt hann áfram að sækja vinnu á
Flateyri. „En svo fannst mér þetta
Átti að vera á rítalíni
Stefán tekur á móti blaðamanni
á Ráðgjafa- og nuddsetrinu við
Sindragötu, þar sem notalegur
og heimilislegur andi svífur yfir
vötnum. Þar hefur Stefán sjálfur
aðsetur og tekur á móti fólki í
nudd og ráðgjöf. Stefán er fæddur
11. júní 1947 og fagnaði því ný-
verið sextíu og fjögurra ára af-
mæli sínu.
„Ég hef hef alltaf átt heima
hérna á Ísafirði. Foreldrar mínir,
sem eru bæði látin, voru hins
vegar aðflutt. Faðir minn var úr
Landeyjunum og móðir mín úr
Húnavatnssýslu,“ útskýrir Stef-
án, „Við systkinin erum sex og
er ég næst elstur.“ Hann kveðst
trúlega hafa verið greindur sem
ofvirkur ef hann hefði fæðst síð-
ar.
„Ég hefði sennilega átt að vera
á rítalíni frá fæðingu,“ segir hann
og hlær við. „Ég var rosalega of-
virkur. Ég hætti í skóla og fór á
sjóinn fimmtán ára, sem var bara
lenskan þá. Sex árum seinna gifti
ég mig og stofnaði heimili. Þá
svissaði ég yfir og ákvað að fara
í land. Ég var eiginlega búinn að
fá nóg. Ég hafði svo til reynt allt
sem í boði var á sjónum - rækj-
una, síldina, skakið og öll veiðar-
færatilbrigði sem til voru,“ út-
skýrir Stefán. Hann gerðist þá
sendill í versluninni Hamraborg.
„Mjög fljótlega var ég svo gerð-
ur að verslunarstjóra í útibúinu
uppi í Túngötu Ég var þar í ár,
held ég. Þá gekk reksturinn eitt-
hvað illa og þeir hættu, eigend-
urnir. Ég keypti þá þessa verslun.
Þá var ég 22 ára gamall. Fljótlega
festist við hana nafnið Stebba-
búð,“ segir hann frá. Brekkan
sem búðin stendur við var líka
nefnd Stebbabrekka.
Stebbabúð varð mjög vinsæl
og gekk vel til að byrja með.
Eftir sex ár var reksturinn hins veg-
ar orðinn þungur róður og Stefán
lenti í miklum fjárhagserfiðeik-
um. „Það endaði á því að ég
Hræðilegt að missa
barnabarn
Aðeins fimm árum eftir fráfall
Sverris Karls, stóðu Stefán og
fjölskylda hans stóðu frammi
fyrir annarri sorg. Dóttir þeirra
hjóna eignaðist þá tvíburadætur
eftir afar erfiða meðgöngu, en
önnur þeirra lést aðeins fjögurra
daga gömul. „Það var alveg
skelfileg lífsreynsla að missa
barnabarn,“ segir Stefán hljóð-
látlega. „Sú litla, Glóð, er tíu ára
núna og alveg rooosalega sæt,“
segir hann og brosir. „Hún er
algjör engill. Eldri systir hennar
er einmitt hjá okkur núna og verð-
ur í sumar,“ bætir hann við, auð-
sýnilega stoltur af barnabörnun-
um og ánægður með afahlutverk-
ið.
Fimm árum eftir þetta áfall
missti dóttir Stefáns og Rann-
veigar sambýlismann sinn og
barnsföður Jón, sem tók ekki
síður á fjölskylduna. Mikið fjöl-
miðlafár var í kringum fráfall
Jóns sem reyndi mikið á alla að-
standendur. En með hjálp, skiln-
ingi og trausti vina og vanda-
manna var auðveldara að takast
á við sorgina og erfiðleikana í
kjölfarið. „Þessi áföll voru skelfi-
leg lífsreynsla sem markaði djúp
spor hjá okkur öllum,“ segir Stef-
án.
Sakaður um íkveikju
Stúdíó Dan, sem er velflestum
Ísfirðingum kunnugt, var sett á
laggirnar fyrir tuttugu og fimm
árum - þó það hafi upphaflega
átt að vera nuddstofa. „Ég var þá
búinn að læra nudd,“ útskýrir
Stefán. „Mig langaði að fara í
sálfræði eða eitthvað ennþá
meira, en ég var kominn með
þrjú börn og sá fram á að ég gæti
aldrei gert þetta, farið í svona
mikið nám. Ég hafði líka lélega
undirstöðu. Í staðinn fór ég að
læra nudd.“