Bæjarins besta - 23.01.2014, Side 14

14 FIMMTUDAGUR 23. JANÚAR 2014
Sælkerar vikunnar eru Margrét Högnadóttir og Aðalsteinn Sveinsson á Ísafirði
Karrýlöguð sjávarréttasúpa
réttakokteilnum) bætt út í , lok
sett á pottinn og súpan látinn
sjóða í 3-4 mín. Borið fram með
góðu brauði.
Salsafiskur
Fyrir 4-6
4 þorskflök
Hveiti
Salt/pipar/karrý
1 poki Doritos snakk
1 krukka mild Salsasósa
1 krukka Ostasósa
Rifinn ostur.
Skerið fiskinn í litla bita,
kryddið og steikið upp úr hveiti.
Smyrjið form og raðið fiskinum
í formið
Setjið salsasósuna yfir og osta-
½ stk. Blaðlaukur
1 stk Gulrót
1 stk. Epli
2 msk. Karrý
½ fl. Hvítvín eða mysa
½ líter rjóma
2 tsk. Kjúklingkraftur eða
Knorr fiskikraftur
100 gr smjör
Sjávarréttakokteill eða fiskur
eftir smekk.
Saxið laukinn, blaðlauk, gulrót
og eplið og mýkið í olíu. Karrýi
og hvítvíni bætt út í og soðið
niður, rjómanum bætt út í og
soðið í 2 mín, síðan kraftinum og
þykkt með ljósum maízena ef
þarf. Þá er smjörið sett út í og
hrært vel í. Fiskinum (sjávar-
Við ákváðum að bjóða upp á
tvo fiskrétti, þar sem nú þegar
við erum bara tvö í kotinu þá
reynum við að hafa fisk eins
oft og við getum og markmiði í
janúar er hafa að minnsta kosti
einu sinni í viku einhver rétt
sem við höfum ekki prófað
áður. Seinni rétturinn sem við
bjóðum upp er einn af þeim
sem við höfum verið að prófa
og kom mjög vel út. Uppskriftin
af sjávarréttasúpunni eru við
búin að nota í mörg ár og klikkar
aldrei.
Karrýlöguð
sjávarréttarsúpa
Fyrir 4-5
1 stk. Laukur
sósuna yfir það. Doritos-snakkið
mulið og sett yfir að endingu er
rifnum osti stráð yfir. Bakið í
ofni við 200 ° þar til osturinn er
bráðinn og farinn að taka lit. Bor-
ið fram með hrísgrjónum og
salati. Hægt er að skipta fisk-
inum út fyrir kjúkling.
Við skorum á Bryndísi
Jónasdóttur á Ísafirði, en
maður er ekki svikinn af því
að fara til hennar í matarboð.
Liðlega tvítugur vitavö
á Galtarvita með tvö un
„Á þessu stóra heimili lærði
maður samhjálp í verki því að
mamma saumaði á fullt af börn-
um, ekki bara á okkur. Þarna
deildu menn mat, þegar einhver
fékk fisk eða fugl eða eitthvað,
þá var þessu deilt með öðrum.
Fólk átti ekki peninga í Kópa-
voginum í gamla daga, allir voru
á svipuðu róli hvað það varðar,“
segir Jóna Benediktsdóttir, að-
stoðarskólastjóri og fráfarandi
bæjarfulltrúi á Ísafirði, um æsku-
heimili sitt. Foreldrar hennar voru
Guðný Stígsdóttir frá Horni á
Hornströndum og hinn lands-
þekkti verkalýðsleiðtogi Bene-
dikt Davíðsson frá Patreksfirði.
Hann varð ungur formaður Tré-
smiðafélagsins, síðar fyrsti for-
maður Sambands bygginga-
manna, síðan forseti Alþýðusam-
bands Íslands og loks formaður
Landssambands eldri borgara,
svo eitthvað sé nefnt.
„Já, ég er af þessari stóru fjöl-
skyldu Stígs og Jónu frá Horni
en fædd og uppalin í Kópavogi,“
segir Jóna. Hún er yngst fjögurra
barna Guðnýjar og Benedikts,
fædd árið 1962. Tíu ára gömul
missti hún móður sína. Með
seinni konu sinni eignaðist Bene-
dikt síðan tvö börn auk eins stjúp-
barns.
Ekki með Kanasjónvarpið!
„Þarna bjuggum við í ákaflega
góðu sambýli, foreldrar mínir
bjuggu alltaf í sambýli með systur
mömmu, sem var gift bróður afa
míns í föðurætt. Þegar ég er kom-
in til, þá búum við á Víghólastígn-
um í húsi þar sem var innangengt
á milli íbúða. Við bjuggum niðri
en þau uppi og þetta var eins og
ein stór fjölskylda. Lengi framan
af bjó bróðir hans pabba líka í
litlu húsi í garðinum hjá okkur.
Hann átti hvorki meira né minna
en átta börn. Þarna í kring var
mikið af ættingjum og alltaf mik-
ið um að vera, spilað brids á
fimmtudögum hjá þeim uppi og
þá kom fólk að til að spila. Stund-
um var líka verið að spila vist.
Svo var mikið hlustað á útvarpið,
við vorum náttúrlega ekki með
Kanasjónvarpið, það hefði verið
alveg út úr korti! Þegar íslenska
sjónvarpið kom keypti pabbi ekki
sjónvarp en þá fórum við bara
upp ef það var eitthvað sérstakt.
Ég var orðin fimmtán ára þegar
keypt var sjónvarp heima. Lífið
einkenndist af ákveðinni nægju-
semi.“
Á æskuheimili Jónu var mjög
mikið félagsmálastúss. „Ég held
að maður hafi fengið það með
blóðinu, ég fékk stóran skammt
af öllu því sem varðar jafnrétti
og félagslegt réttlæti. Móðir mín
var alltaf með í þeirri umræðu
sem fram fór við eldhúsborðið.
Ég hef óljósar minningar um það
þegar verið var að stofna Alþýðu-
bandalagsfélagið í Kópavogi. Þá
var kosningaskrifstofan heima
hjá okkur. Mamma tók þátt í
þessu öllu þó að hún væri ekki í
neinni forystusveit.“
Jóna segir að móðir hennar hafi
alltaf verið útivinnandi þegar hún
man eftir – „og þær báðar mömm-
urnar, eins og við segjum gjarnan,
líka systir hennar á efri hæðinni.
Þær unnu báðar hlutastörf þannig
að það var yfirleitt einhver heima
í húsinu.“
Ekkert endilega barnabækur
Þegar Jóna var í æsku var faðir
hennar fyrst að vinna sem húsa-
smiður í litlu fyrirtæki með vin-
um móður hennar norðan af
Hornströndum frá því í gamla
daga, þeim bræðrum Hallvarði
og Magnúsi Guðlaugssonum úr
Hlöðuvík.
„Þegar ég var fimm ára var
pabbi mikið veikur og var heima
allan þann vetur en mamma vann
úti allan daginn. Vegna berkla
var fóturinn á honum settur stífur
þannig að hann var með staurfót
upp frá því. Hann hoppaði um á
eldhúskolli og átti mjög erfitt með
að komast um og lá að mestu í
stofusófanum á daginn. Þá var
ég að snúast fyrir hann og þá
kenndi hann mér að lesa, og þegar
ég var búin að lesa, þá spiluðum
við annað hvort rommí eða rússa.
Það voru verðlaunin. Hann var
nú kannski ekkert endilega að
velja barnabækur. Þarna varð ég
gríðarlegur lestrarhestur.“
Eftir að Benedikt komst aftur
á fætur gat hann ekki unnið
erfiðisvinnu og fór þá að vinna á
skrifstofu Trésmiðafélagsins þar
sem hann hafði reyndar unnið
áður um tíma. Eftir þetta var hann
alltaf í skrifstofuvinnu. Guðný
móðir Jónu vann sem saumakona
og var líka í skúringum og al-
mennri verkamannavinnu. „Hún
var mikil saumakona,“ segir Jóna.
Til ömmu á Ísafirði
„Bernskuminningarnar ein-
kennast af því að það var alltaf
mikið af fólki heima og einhvern
veginn mikið um að vera. Pabbi
og mamma ferðuðust mikið með
okkur innanlands, við vorum allt-
af í tjaldútilegum, fórum um allt
land með nesti og gamla tjaldið.
Við áttum bíl því að pabbi fékk
að kaupa bíl á örorkustyrk. Þessar
tjaldútilegur voru mjög skemmti-
legar. Eitt sumarið þegar verið
var að byggja við Bjarkalund vor-
um við þar í tjaldi allt sumarið en
pabbi var þar í vinnu og mamma
sá um matinn fyrir vinnuflokkinn.“
Jóna segir að væntanlega hafi
fjárhagur foreldra hennar verið
erfiður þó að þau krakkarnir hafi
lítið vitað af því. „Ég get ímyndað
mér það, hann gat ekki unnið
eins og hann vildi út af sínum
líkamlega veikleika og mamma
var í verkamannavinnu, en það
var alltaf verið að reyna að vinna
meira. Þannig kemur það til að
ég er send til Ísafjarðar, var hér
fyrst hjá ömmu minni hluta sum-
arsins þegar ég var átta ára, trú-
lega svo að barnið væri ekki eitt
heima allan daginn,“ segir hún.
„Ég heillaðist strax af Ísafirði.
Stundum hef ég hugsað um það
seinna hvað mér fannst það
merkilegt að geta farið niður í
bæ, hérna var bæjarlíf, kallar sátu
á bekkjum og maður sá jafnvel
fulla kalla á götunum. Í Kópavog-
inum sást ekkert svoleiðis, þar
var ekkert bæjarlíf í því úthverfi
sem hann var. Maður fékk ekkert
að fara niður í bæ í Reykjavík
nema í einhverjum erindagerðum
með fullorðnum. Þegar ég lít yfir
bernskuárin, þá eru þau björt og
lífleg.“
Sorg og sorgarviðbrögð
Eins og áður sagði var Jóna tíu
ára þegar móðir hennar dó. „Það
var auðvitað mikið áfall fyrir alla
fjölskylduna. Hún fékk heila-
blóðfall og ég kom að henni þar
sem hún lá. Hún var í dái á sjúkra-
húsi í nokkra daga, og síðan þegar
pabbi kom og sagði mér að
mamma væri dáin, það er líklega
skömm að segja frá því, þá sagði
ég: Það var kannski bara best. Þá
var ég búin að vera á bókasafninu
í Kópavogi og lesa allt sem hægt
var að finna um heilablóðfall og
dró þá ályktun að hún hefði aldrei
getað náð sér.
Svona getur nú lífið verið þegar
maður er tíu ára. En miklu seinna
þegar ég var orðin kennari og fór
að læra meira um sorg og sorgar-
viðbrögð, þá blasti við mér að ég
hafði gengið í gegnum öll þessi
stig sem eru skilgreind í sorgar-
viðbrögðum barna, afneitun og
sjálfsásökun og allt það. Annars
hef ég fengið það í vöggugjöf að