Húnavaka - 01.05.1993, Blaðsíða 92

90
HUNAVAKA
Á þriðju stofunni lágu tvær gamlar konur sem voru með hjarta-
sjúkdóm. Þær voru eins ólíkar að skapferli og dagur og nótt. Onn-
ur vildi allt fyrir alla gera og var svo yndisleg í umgengni, hin aftur
á móti var eigingirnin sjálf uppmáluð og fannst aldrei vera hugsað
nógu vel um sig. Oft þurfti reglulega stjórnkænsku til þess að sigla
milli skers og báru hjá þessum tveini kerlingum.
Einnig var þarna ung kona sem var alveg lömuð nema hvað hún
gat örlítið hreyft fæturna og snúið höfðinu. Mjög erfitt var að skilja
hvað hún sagði því að einhver lömun var líka komin í talfærin. Það
er óhætt að segja að þessi unga kona hafi verið eftirlæti allra nem-
anna sem á Blönduósi hafa verið. Fyrir hana gátum við mest gert og
hjá henni eyddum við mörgum frístundum okkar. Henni gekk
mjög illa að sofa á næturnar svo að hún var alltaf látin sofa eins
lengi fram eftir og hún gat. Þegar hún svo vaknaði og vildi fá morg-
unaðhlynningu hringdi hún bara á okkur. Þar sem hún gat ekkert
notað hendurnar var bjallan þannig útbúin að hnappurinn var
hafður inni í svampi sem var hafður til fóta hjá henni, þannig að
hún gat stigið á hann og hringt. Við hvað eina sem gert var fyrir
ltana varð að hafa ítrustu nákvæmni því að hún var kröfuhörð og
ófeimin við að láta álit sitt í ljósi þegar henni fannst ekki nógu vel
gert. Tvisvar á dag fór hún fram á salerni, í göngugrind. Það var að-
altilbreyting dagsins hjá henni og þarna frammi hjálpuðum við
henni til að reykja eina sígarettu. I frístundum mínum las ég fyrir
hana og spjallaði mikið við hana.
Þessir sjúklingar sem ég hef sagt frá voru allt fastir sjúklingar og
ekkert sérstakt í sambandi við daglega aðhlynningu þeirra. Aðrir
sjúklingar voru skemmri tíma, en óvenju lítið var um sjúklinga all-
an tímann sem ég dvaldist á Blönduósi. Þó komu þangað einir 13
uppskurðarsjúklingar en ekki var um neina stóruppskurði að ræða.
Eg tók virkan þátt í starfinu á skurðstofunni og fannst mér það
einna skemmtilegast af þ\á sem ég fékk að gera.
Við uppskurð voru einungis læknarnir „sterilir" og þá voru
áliöldin höfð á borði sem var að hálfu yfir sjúklingnum, þannig að
þeir náðu auðveldlega í þau. Svæfinguna annaðist eldri kona sem
starfað hafði í mörg ár með Páli Kolka lækni. Svo var ég alltaf inni
að horfa á og hlusta á Kolka, hvort heldtir hann var að útskýra fyr-
ir mér atriði í sambandi við uppskurðinn eða hann var að tala um
ættfræði og segja skrítlur.