Húnavaka - 01.05.1993, Síða 103

HÚNAVAKA
101
sem þvottahús, krókur þar sem einu sinni hafói verið sjónvarps-
horn. En þær áttu nú ekki sjónvarp lengur frekar en annað.
„Guð minn góður, þetta er ekki sanngjarnt," sagði hún við barn-
ið. Þær borðuðu grautinn. Hóstinn í Erlu var í rénun. Anna brosti
og sagði: „Heyrirðu mamma, liún er ekki mikið veik eins og í gær.
Hún á líka afmæli í dag og ég ætla að gefa henni stóru dúkkuna
niína svo að hún verði alltaf frísk.“ Sunna kyssti hana. Anna fór inn
aftur, sagðist ætla að sofa aðeins meira.
Baráttuviljinn lét kræla á sér þar sem hún sat enn við eldhúsborð-
ið og lét hugann reika. Eg skal koma mér út úr þessu hugsaði hún.
Hér líður hver dagurinn af öðrum og ég veit að þeir sem verða
undir í þjóðfélaginu, þeir verða bara undir og enginn skiptir sér af
því. Hér er aðeins lögmál frumskógarins í gildi. Hún var ekki kom-
in lengra með þessar áætlanir þegar barið var að dyrum. Hún leit á
klukkuna sem sýndi fimmtán mínútur yfir níu og fór undrandi til
dyra. „Sæl, elsku Sunna mín.“ Þetta var Asdís eldri systir hennar.
Meðferðis hafði hún stóran kassa og t\'o pakka í gjafapappír. Sunna
bauð henni inn og þær fengu sér kaffí meðan þær töluðu saman.
Sunna sagði Asdísi frá aðstæðum þeirra og því sem hún var að
hugsa þá um morguninn. Asdís hlustaði en sagði svo: „Eg kom með
föt til þín af stelpunum mínum og sé eftir því að hafa ekki kornið
fyrr. Eg vissi bara ekki að þetta væri svona slæmt. Svo er ég með gjaf-
ir til Erlu og Onnu og bréf til þín frá mömmu.“
Sunna opnaði bréfíð skjálfhent. Hún hafði ekki heyrt frá
mömmu sinni síðan hún varð ófrísk af Onnu. Þá hafði hún hætt
námi og farið suður með Haraldi en móðir hennar hafði beðið
hana að hugsa sig betur um og bíða. En Sunna var ung og ástin á
Haraldi skyggði á allt annað. Hún sleit öllu sambandi við foreldra
sína. Nú var komið bréf frá móður hennar. Hún las.
Elsku Gunna mín!
Mér hefur oft verið hugsað til þín og ömmubarnanna minna sem
ég hef ekki enn séð. Ég hef bara frétt af ykkur í gegnum Asdísi og
veit að þú ert orðin einstæð móðir. Upp á síðkasdð hef ég haft svo
miklar áhyggjur af ykkur, því þjóðfélagið er að breytast, allt verður
að borga háu verði og skattar og skyldur verða of\iða þeim sem
ekki hafa mikið á milli handanna. Ef þú kærir þig um veistu að hér