Húnavaka - 01.05.1993, Blaðsíða 125

HÚNAVAKA
123
Grímshól settist ég niður og hvíldi mig. Sá ég aðeins bregða fyrir
ljósi og vissi því hvar Hafnir voru. Nú hugsaði ég ráð mitt, hvert
halda skyldi. Eg tók stefnu eftir stjörnum því ljósin hurfu strax og
ég kom niður af hólnum. Frá hólnum var leiðin sögð vera röskur
tveggja tíma gangur að Höfnum. Nú hljóp ég allt hvað ég orkaði
þar til ég kom að svokallaðri Hunangshellu. Það er gríðarstór hella
eða klöpp við vörðubrot sem var leiðarvísir fyrir ferðamenn er fóru
á milli Keflavíkur og Hafna. Þar hafði ég komið nokkrum dögum
áður er ég fór suður. Síðar var mér sagt að þarna við vörðuna hefðu
menn orðið úti. Þarna settist ég niður og hvíldi mig. Sáust ljósin í
Höfnum ágætlega og var ég vel hálfnaður þangað frá Grímshóli.
Nú hugsaði ég með mér að gæti ég farið rólega þ\'í ég var ugglaus
um að rata. Gekk ég nokkra stund og fór eftir vegslóðunum og fór
um svokallaðan ós sem sjór fellur upp um á flóði. Heyrði ég þá
hark nokkuð niðri í fjörunni. Eg staðnæmdist og hlustaði. Heyrðist
mér sem stórgripur gengi þar um þangið. Orstutt er fram að bakk-
anum og gekk ég þangað og leit niður fyrir. Sá ég þá að þar var
skepna einhver á stærð við hest en þóttist þó sjá að það væri ekki
hestur. Það sá mig óðar og ég kom á bakkann og fór strax af stað
upp hann. Eg beið ekki boðanna og hljóp af stað. Er ég hafði
hlaupið nokkuð langan sprett, leit ég aftur, þá sá ég að dýrið kom
brokkandi á eftir mér og sýndist mér glampa á það í tunglskininu
eins og það væri blautt.
Eg hljóp nú allt hvað ég orkaði niður í Hafnir og inn í hús þar
sem félagi minn var. Er ég kom inn í ljósið, leið yflr mig. Eg heyrði
og fann að fólk þyrptist að mér og lét mig upp í rúm en ég gat mig
ekki hrært. Nú safnaðist fólkið í húsinu utan um mig þar sem ég lá.
Sýndist sitt hverjum hvað gera ætti og af hverju þetta myndi stafa.
Farið var að losa um föt á mér, taka af mér skóna og koma mér úr
ytri fötum. Eg heyrði allt sem sagt var þótt ég gæti mig ekki hrært.
Sumir vildu að náð yrði í lækni en hann var ekki nær en í Reykja-
vík.
Þegar búið var að færa mig úr fötunum fann fólkið að ég var all-
ur mjög heitur. Andlit mitt og fætur voru baðaðir úr köldu vatni. Þá
mun ég hafa opnað augun og eitthvað lítils háttar hreyft til höfuð-
ið. Alltaf var verið að kalla í mig og tala við mig en ég gat engu ans-
að. Mér leið lakast af kalda vatninu sem var sett við fæturnar. Var
mér sagt að á þessu hafi gengið upp undir klukkustund. Að þeint