Húnavaka - 01.05.1993, Qupperneq 141

HUNAVAKA
139
á þeim tveim árum er ég var vinnumaður í Fornahvammi því að ég
fylgdi oft ókunnugum yfir heiðina í vondum veðrum. Það var eitt af
mínum skyldustörfum í Fornahvammi. Heiðin er um 25 km á milli
bæja. Þó hún sé ekki mjög há þá er hún illviðrasöm og snjóþung.
Eitt sinn var ég sendur á jólaföstu frá Fornahvammi til að sækja
veturgamalt trippi norður í Miðfjörð. Eg ætlaði að vera fljótur í
þeirri ferð enda var færið gott þegar ég lagði af stað að heiman. Eg
lagði af stað fyrir dögun og var kominn norður að Kollafossi í Mið-
firði klukkan þrjú. Þar átti trippið að vera. Við leituðum að því um
kvöldið og fundum ekki. Við birtu morguninn eftir fórum við aftur
að leita og fundum það um hádegi. Lagði ég þá strax af stað yfir
Hrútafjarðarháls vestur í Hrútafjörð. Eg teymdi trippið og lét hund
minn reka á eftir. Þegar ég kom vestur yfir miðjan hálsinn gerði
muggukafald. Eg var kunnugur leiðinni og þess vegna ekki í vand-
ræðum með að rata. Hélt ég að Grænumýrartungu um kvöldið og
var þar um nóttina.
Um nóttina fennti mikið og hvessti upp á norðan síðari hluta
næturinnar. Um morguninn var þó allgott veður, bjart en kalt. Eg
lagði strax á heiðina og fylgdi mér Björn bróðir minn yfír næsta
vatnsfall sem er Miklagil. Gekk okkur illa að koma trippinu yfír ána
þtí hún var full af krapi en enginn ís á henni. Mér fannst ekki þægi-
legt að leggja á heiðina, blautur úr ánni því frost var og frusu klæð-
in. Allir lækir á leiðinni voru fullir af krapi en engin spræna brúuð.
Eg hvíldi trippið á miðheiðinni og gaf því svolitla heytuggu sem ég
hafði með mér.
Meðan ég beið eftir að það æti heytugguna gaf ég mér tíma til að
litast um og sá þá tveim kindum bregða fyrir allhátt uppi í fjalli.
Hélt ég síðan áfram að Norðurá. Eg varð að vaða hana í krapi upp
að mitti og var erfitt að koma trippinu með. Varð ég að fara þrisvar
yfir ána, svo er hún krókótt, en sumarvegurinn í hlíðinni fyrir ofan
með öllu ófær. Þegar ég kom að henni í þriðja og síðasta skiptið
rann hún þar á milli skara og var djúp að sjá. Eg hrinti trippinu
fram af skörinni og stökk svo sjálfur út í. Er ég kom í strenginn
miðjan náði vatnið í vestisvasa mér. Trippið hrakti og vildi draga
mig með sér. Það vildi mér til láns að ég hafði góðan staf að styðja
mig við, ella hefðu verið litlar líkur til að ég hefði haft mig úr ánni.
Mér gekk illa að koma trippinu upp á skörina því hún var há og
hál. Samt tókst það eftir töluvert þóf.