Húnavaka - 01.05.1993, Qupperneq 143

HUNAVAKA
141
um því svo var ég stokkfreðinn orðinn að ég gat ekki reist það upp
og varla komist heim að bænum þessa stuttu leið. Er ég kom inn á
gólfið urðu sumir hræddir og héldu að ég kæmi þar afturgenginn
því svo var ég klökugur og snjóugur að ekki sá nema rétt í andlitið.
Eg sagði fólkinu að hirða trippið.
Lítill ylur var í bænum. Varð ég að fara út í fjós til að þíða af mér
fötin svo að ég kæmist úr þeim. Eg skar allar tölur og hnappa af föt-
unum til að geta komist úr þeim sem fyrst. Þegar ég kom aftur inn
í bæinn fékk ég mjög góða aðhlynningu og svaf vel um nóttina.
Snemma næsta morgunn vildi ég fara að vitja kinda þeirra er ég
sá í fjallinu því að ekki var ég eftir mig. Gekk ég greitt þangað,er ég
hafði séð þær daginn áður. Eg fann sjö kindur allar veturgamlar.
Mér gekk vel að reka þær heim á leið því nú var færið orðið gott og
héldu allir lækir er ég þurfti yfír að fara. Er ég var langt á veg kom-
inn heim skall á mig norðan sortabylur. Eg átti undan hríðinni að
sækja heim að húsunum og lét kindurnar inn. Vantaði þá bæði
^ármanninn og fé allt, því engin kind var í húsunum. Eg fór heim
í bæ og spurðist fyrir um fjármannin. Mér var sagt að hann hefði
farið til kindanna nokkru áður en lwessti og hélt fólkið að hann
myndi hafa náð til þeirra áður en veðrið skall á. Eg drakk kaffí og
bjó mig síðan út til að leita að fjármanninum því að ég vissi alveg
hvar hans var von.
Hríðin var mjög svört og svo hvasst að ómögulegt mundi einum
manni að koma fénu til húsa. Er ég kom miðja vega þangað sem
venja var að beita fénu kom til mín hundur fjármannsins. Eg hóaði
þá og var strax hóað á móti skammt frá. Þar fann ég smalann.
Hann stóð yfir fénu öllu í hóp. Sagðist hann ekki hafa komið fénu
lengra með nokkru móti og vildi helst standa yfír því þarna uns
batnaði. Eg vildi reyna með öllum ráðum að komast lieim með féð.
Við gengum að því að koma því af stað en það gekk erfíðlega. Eft-
ir að það tókst áttum við þó örðugt með að láta það fylgjast að
vegna ofsans í veðrinu. Þegar við komum að húsunum gekk langur
tími í að koma fénu inn því það vildi fara út í hríðina. Þessi hríð
stóð í fímm dægur og var vart hægt að vitja húsa.