Húnavaka - 01.05.1998, Blaðsíða 132

130
11 Ú N AVA K A
snúast við matinn. Þolinmæði mína þraut að lokum og ég hleypti henni
út sem ég hefði ekki átt að gera. Um hádegi var hún ókomin og ég orðin
verulega óróleg. Þetta hafði hún aldrei gert mér. Þegar ég er að búa mig
út til að leita að henni kemur ungur drengur, Ingólfur Sveinsson og seg-
ir mér að kisa sé gotin á loftinu í Hafnarhúsinu í gömlum bíl. Hann vildi
ná í ketdingana fyrir mig. Hann sagði að þeir væru ^órir en einn væri
dauður. Ég bað hann að skilja hann eftir, hann yrði sóttur seinna. Nú
þótti mér Snotra mín hafa leikið á mig. Þegar hann kom með ketdingana
og Snotru var hún ósköp vinaleg og mjálmaði eins og hún væri að biðja
mig fyrirgefningar á þessu öllu.
Þegar hún var komin í kassann með hópinn sinn fannst mér eins og
eitthvað væri að, hún væri ekki alveg róleg og tolldi ekki í kassanum. Ég
skildi ekkert í þessu. Snotra var alltaf að koma og nudda sér upp við mig
og mjálma. Ég skildi ekkert hvað gæti valdið þessu og sá ekki annað ráð
en að hleypa henni út því alltaf jókst óróleiki hennar. Ég hafði opinn
glugga í eldhúsinu þar sem hún gæti komið inn. Við hjónin og Valdís
fósturdóttir okkar sátum í eldhúsinu að borða og einmitt þegar ég er að
tala um að mér líki ekki að vita ekki um Snotru þá hrópar Valdís upp.
Sérðu amma! Og þarna var Snotra mín komin með dauða kettlinginn
og lætur hann við fætur mér. Okkur krossbrá við þetta óvænta uppátæki
og ég fjarlægði ketdinginn. Eftír þetta róaðist Snotra og sinntí kettíingun-
um sínum af einstakri alúð. Mér finnst þetta litla atvik sýna að dýrin eru
ekki skynlaus, þau hafí bæði tilfinningar og skynsemi til að bera. Mér
þótti sárt að þurfa að farga henni Snotru minni og hugsa til hennar á
sama hátt og skáldið sem kvað um kisu sína:
Margra hunda og manna dyggð
má sér aftur veita.
Þegar ég tapa þinni tryggð
þýðir ei neitt að leita.