Alþýðublaðið - 16.09.1924, Síða 3

i
hans vantar, og það eru þau kvœðl,
Eem elnkenna hann: >Ferðalok<,
>Söknnður«, >Ég bið að heUsa‘<
og eitthvað at ferðakvæðunnm.
Þá er hætt við að menn sakni
>Ég veit eina baugalíne eftir
Stefán Ólafsson og >Til skýsins<
eftlr Jón Thoroddsen. Án þessara
kvæða má engin íslenzk lesbók
vsra. í>að er satt, að íslenzk
tunga hefir yfirleitt verlð feld
bezt að krafti og karlmensku, en
þeir snillingar, sem hafa kunnað
að teka hana mýkri höndum,
hafa sýnt, að eiunig þar er hún
aðdáunarefni. Einmitt þess vegna
mátti slík kvæði ekkl vanta f
bókiná,
Alt um það er bókin fehgur.
Einn galli er þó á henni enn,
þó að próc. No: dal verði ekkl
uoo haun ként, heldur nauðsyn-
legri stærð bókarinnar og mann-
fæð íslendinga. Bókin er dýr.
Fíestnm alþýðumönnum er of-
v:xið að kaupa hana.
Frá Danmörku.
(Tilkynning frá sendiherra Dana.)
Danskir bændur áttu samtals
2,862 þúsund svin í júlí þ. en
á sama tíma í fyrra 2,755,000.

Gengiö fer alt af batnandi. Hinn
9. þ, m. var sterlingspund skráö
á 26,15 og dollar 5.92, en þegar
verst var, 12. ágúst, kostaöi pundið
28,25 og dollar 6 21 ^/2-
Jaröfræöingurinn Niels Niélsen
varði doktorsritgerö sína 9. þ. m.
Ér hún um járnvinslu í Jótlandi
til forna. Gekk vörnin hiö besta.
Andmælendur voru prófessorarnir
Vahl og Blinkenberg. Meðal áheyr-
enda var Fiunur Jónsson prófessor.
Á árshátíö >Dansk Kunstflids-
forening< fékk ungfrú Guörún Ei-
ríksdóttir írá Bekkakoti hin einu
fyrstu verölaun, Bem veitt voru.
Verður hún ásamt öÖrum, er verö- i
laun fengu, siðar leidd fyrir vemd-
ará fólagsins, eikjudrottninguna,
sein ekki gat lomið á hátíöina
vegna veikinda.
Kvenfólk tekur í nefíð.
Þáð er mjög farið að tiðkást
1 Lundúnum, að kvonfólk taki i
nefið, en Ieggi niður vindlingá
og reyklngar. Hefðarfrúr ern
yfirleitt hneykulaðar á þessu
framferðl, en ungu stúikurnar
kæra sig kollóítar og táka í
nefið engu að síður.
Hvers vegna
er bezt að auglýsa í Alþýðublaðinuf
Vegna þess,
að það er allra blaða mest lesið.
að það er allra kaupstaða- og dag-
blaða útbreiddast.
að það er lítið og þyí ávalt lesið frá
upphafi til enda.
að sakir alls þessa koma auglýsingar
þar að langmestum notum.
að þess eru dæmi, að menn og mál-
efni hafa beðið tjón við það að
auglýsa ekki í Alþýðublaðinu.
Hafið þér ekki lesið þetta?
1-----------------------
Dm daginn og veginn..
Bækar Bókmentafélagsins eru
komnar út, íslenzkt fornbréfa-
sáín XII, 2., Annálar I, 3., Þjóð-
réttar8amband ísiands og Dan-
merkur eftlr próf. Einar Aruórs-
son og Skírnir með ýmsu ef«J,
minningarorðum um Dr. Jón Þor-
kelsson eftir Hannes Þorsteins-
son, greinar eftir séra Ófeig Vig-
fússon, Á. H. Bjarnason, G,
Hannes&on, Sigurð NordaS, Árna
Pálsson o. fl, kvæði eltir Her-
dial Andrésd. og E. Beoediktsson.
Eimreiðin er nýkomin út.
Héöinn Valdimarsson skrifar þar
Edgar Bice Burrougha:
Tapzan og glmstelnar Opar-borgar.
aði. Enginn hafði heyrt hann né sóð. Hann dró nú likið
að fletinu i tjaldinu, og fálmaði um gólfið, unz hann
fann skammbyssu rænigjans. Nú snéri hann aftur að
liltinu, vafði voðunum vel um byssuna og hleypti af.
Hann höstaði.
Byssuhvellurínn hefði ekki heyrst út fyrir tjaldið,
upp yfir hóstann, vegna umbúðanna. Werper var nú
ánægöur. Hann glotti, er hann tók byssuna undan
dúðunum og setti hana vandlega i hægri hendl liksins,
með visifingur kreptan um gikkinn.
Hann lagaði ábreiðumar, og fór sömu leið úr tjaldinu
og hann kom. Bjó hann um skörina aftur, svo ekki
sáust vegsummerki.
Hann fór nú að tjaldi fangans og lagaði þar það,
sem hann hafði fært úr skorðum, Nú snóri hann til
tjalds sins, festi tjaldskörina og fór i flet sitt.
Um morguninn vaknaði hann við þaö, áð þræll
Móhameðs kallaði i æsingu til hans inn um tjald-
dyrnar.
„Fljótt! Fljótt!“ hrópaði svertinginn með hræðslurödd.
„Komdu! Móhamcð Bóý er dauður i tjaldi sinu —■ dauður
fyrir eigin hendi.“
Werper settist snarlega upþ. Furðusvipur vftr á andliti
hans; en við siðasta orð svertingjans létti honum og
Jék bros um varir hans.
„Ég kem,“ kallaði hann til þrælsins, setti á sig skó
og fór út úr tjaldfnu.
Æstir Arabar og svertingjar komu hlaupandí úr öllum
áttum að tjaldi Móhameðs, og þegar Werper kom þangað,
var hópur af rseningjum i kringum likið, sem orðið var
kalt og stirðnað.
Belginn ruddi sér braut á milli þeirra að likinu; hann
horfði á það þegjandi um stund, svo snéri hann sér að
Aröbunum.
„Hver hefir gert þetta?“ hrópaði hann. Rödd hans
var bæöi hörð og ákærandi. „Hver hefir myrt Móhamed
Bey?“
Margir menn tóku til máls i einu og hrópuðu:
„Móhamed Bey var ekki myrtur; hann dó fyrir eigin
hendi. Þétta og Allah er okkur vitni,“ og þeir bentu á
skammbyssu i hendi hins dauða.
Werper lózt i fyrstu vera vantrúaður á þetta; en
loksins félst hann á, að skeð gæti, að hann hefði sálgað
sér af sorg eftir konuna, er hann unni svo mjðg.
mmmmmmmfsmmBmmmmmmm
Tarzan-sDgnrnar
fásfc á Vopnafirf i hjá Gunnlaugi Sigvaldasyni bóksala,