Dagblaðið Vísir - DV - 12.12.2008, Side 31

Töffari fram í
rauðan dauðann
föstudagur 12. desember 2008 31Helgarblað
nema á laugardögum og sunnudög-
um,“ segir María og bætir við að Rún-
ar hafi verið heilsuhraustur til síðasta
dags – hann hafi allavega haldið því
fram og að hann hafi komið vel út úr
nýlegum skoðunum.
Lét ekkert á bera
Allir þeir samferðamenn Rúnars
sem DV ræddi við sögðu hann aldrei
hafa sýnt neitt annað en lífsgleði og
jákvæðni. Rúnar var ekki mikið fyr-
ir það að flagga tilfinningum sínum
eða hvernig honum leið hverju sinni.
María segir þó Rúnar hafa átt sína
góðu og slæmu daga.
„Hann geymdi þetta allt hjá sér
en ég fann stundum að honum leið
ekkert vel. Honum fannst hann allt-
af vera í lagi og var ekkert að segja
okkur neitt annað. Ef hann fékk til
dæmis sár á fótinn lét hann ekkert
vita af því fyrr en það var komið inn
að beini. Hann vildi alltaf láta líta út
sem að allt væri í himnalagi – hann
var alveg einstakur.“
Tókum einn dag í einu
Aðspurð hvort María hafi ein-
hvern tímann hugleitt það að Rún-
ar gæti kvatt þennan heim fyrir ald-
ur fram segir hún að hún hafi aldrei
hugsað út í það af neinni alvöru: „Það
er útilokað að setja sig í þannig stell-
ingar. Ef maður væri bara að hugsa
um slíkt væri lífið ekkert skemmti-
legt. Við nutum þess að vera saman
á meðan það var,“ segir María en þau
hjón gerðu aldrei nein plön fram í
tímann heldur lifðu í núinu.
„Við tókum bara einn dag í einu,
eitt skref í einu. Við Rúnar vorum
búin að fara í þær ferðir sem hægt var
að fara og við vildum fara. Ég þurfti
varla vegabréfið þegar ég var með
honum, það þekktu hann allir.“
María segir það algjör forrétt-
indi að hafa fengið að eyða þessum
tíma með Rúnari og að fjölskyldan
minnist nú allra þeirra skemmtilegu
stunda sem þau áttu með Rúnari
sem eiginmanni, föður og afa.
„Það er ekki hægt að segja frá ein-
hverri einni minningu því þær eru
svo margar. Ég græt og hlæ til skipt-
is,“ segir María.
Ólýsanleg tilfinning að giftast
Margir landsmenn héldu að María
og Rúnar hefðu verið gift í öll þessi
ár og því kom það flatt upp á marga
þegar fjölmiðlar fjölluðu um vænt-
anlegt brúðkaup þeirra hjóna í fyrra.
María og Rúnar höfðu verið ósvikið
kærustupar í meira en fjörutíu ár.
„Það var bara ekki í anda rokk-
ara og bítla að gifta sig á þeim tíma.
Við vildum sýna það og sanna að við
þyrftum ekki að gifta okkur til að sýna
hvaða hug við bærum hvort til ann-
ars. Við vorum allan tímann „gift“ þó
svo að við höfum ekki gift okkur fyrr
en í fyrra,“ segir María sem gleymir
seint þeirri tilfinningu að ganga upp
að altarinu ásamt Rúnari, konungi
rokksins.
„Það var ólýsanleg tilfinning. Við
vorum bara fjölskyldan og þeir allra
nánustu. Hvorki ég né hann vorum
mikið fyrir athyglina,“ segir María
sem sjálf fékk góðan skerf af fjöl-
miðlafárinu sem fylgdi Rúnari og
Hljómum. Ekki síst fyrir þær sakir að
María var valin fegurðardrottning Ís-
lands árið 1969 - þá búin að eignast
elsta soninn, Baldur Þóri, sem þá var
aðeins fjögurra ára gamall.
Rúnar var ekki viðstaddur sjálfa
athöfnina því eins og allar helg-
ar í den var Rúnar að spila með
Hljómum. Hann var þó mættur í lok
skemmtunarinnar og fagnaði með
konu sinni.
Fyrsti kossinn
Eitt af frægustu og vinsælustu lög-
um Hljóma er án efa lagið „Fyrsti
kossinn“ en það kom út á plötu ásamt
laginu „Bláu augun þín“ árið 1965.
Rúnar ræddi um fyrsta kossinn sinn
og Maríu í bókinni Herra Rokk sem
Ásgeir Tómasson skrifaði og var gef-
in út árið 2005.Þar hafði Rúnar þetta
að segja um fyrsta kossinn og ástina
í lífi sínu: „Við kynntumst náttúrlega
í gegnum skólann en fyrst og fremst
í gegnum tónlist. Hún var byrjuð að
syngja í klúbbunum uppi á flugvelli
14 eða 15 ára. Svo söng hún með
Skuggum. Þar var Gunnar, bekkjar-
bróðir minn, þannig að ég fór aðeins
að grúppíast í því bandi. Eitt leiddi af
öðru og svo varð fyrsti kossinn bara
að veruleika þarna undir sviðinu í
Sandgerði þar sem hún var að syngja
eitt kvöldið. Kossinn er orðinn langur
því að við erum enn saman.“
Það var þá sem María og Rúnar
urðu opinberlega kærustupar. Í bók-
inni Herra Rokk segir María að þau
hafi eftir þetta þorað að ganga sam-
an í bænum á þjóðhátíðardaginn.
Hún fimmtán og hálfs og hann sautj-
án ára.
María segir að það hafi verið út-
geislun Rúnars sem náði að fanga
hjarta hennar. Rúnar hafi haft rosa-
lega góða nærveru og að hann hafi
verið mjög ljúfur drengur.
Kunni ekki á þvottavél
Þrátt fyrir að hafa verið kærasta
eins vinsælasta knattspyrnu- og tón-
listarmanns Íslands á sínum tíma
segir María að þau hafi alltaf staðið
saman: „Það var stundum erfitt en
við stóðum saman í gegnum súrt og
sætt,“ segir María sem sá um hús-
verkin því þrátt fyrir það að Rúnar
kynni á gítar og gæti búið til lög þá
kunni hann ekki á þvottavélina.
„Nei, hann kunni ekki á þvotta-
vél. Hann opnaði bara hurðina á vél-
inni, setti þvottinn inn sem hann síð-
an fékk hreinan í hendurnar. Hann
kunni sko alveg að meta það,“ seg-
ir María og bætir við að Rúnar hafi
ávallt sagt að hún væri allra besti
kokkurinn á landinu.
„Hann sagði það í hvert skipti,
alveg sama hvar við borðuðum þá
fannst honum ég alltaf besti kokkur-
inn,“ segir María. Spurð út í matar-
venjur Rúnars segir María að henni
hafi þótt sulta með fiskibollum svo-
lítið skrítið.
„Já, ég var dálítið hissa þegar
hann bað um sultu með fiskibollun-
um, honum fannst það ægilega gott.“
Vinur í raun
Rúnar Júlíusson sagði aldrei
styggðaryrði um nokkurn mann.
Þetta segja allir þeir sem DV hefur
rætt við undanfarna daga og þekktu
til Rúnars. Hann var líka þekktur fyr-
ir það að gefa en ekki að þiggja og
hann átti ógrynni af vinum sem sóttu
í kærleik hans.
„Það er engin lygi. Það var ekki
hægt að eiga betri vin. Hann var vin-
ur í raun, það er það sem hann var. Ef
það voru einhverjir sem vildu honum
illt þá vorkenndi hann þeim bara fyr-
ir að vera að stofna til einhverra leið-
inda. Honum fannst lífið bjóða upp á
annað meira en það að standa í ein-
hverjum leiðindum. Rúnar vann líka
ötullega að því að eyða öllum leið-
indum, hann vildi ekki að slíkt væri
til,“ segir María og bætir við: „Hann
sagði aldrei styggðaryrði um neinn,
það var bara ekki hans lína.“
„Það var alveg sama hvaða stétt
þú tilheyrðir - og svo var hann sér-
staklega góður við þá sem við mynd-
um kalla minnimáttar. Hann fékk oft
símtöl frá fólki sem átti bágt en þá
ræddi hann alltaf við það og reyndi
að stappa í það stálinu,“ segir María
sem nú fær símhringingar frá fólki
víðs vegar um heiminn sem vill votta
samúð sína.
„Ég átti hann ekki ein“
„Það er eins og ég segi, það sem
hefur hjálpað mér núna þessa dag-
ana er þessi styrkur sem maður hef-
ur fengið frá öllum sem hafa hugs-
að vel til okkar, sá stuðningur nær út
fyrir landsteinanna. Ég eyddi heilum
degi í að tala við fólk utan úr heimi,
þetta snertir alla. Ég átti hann ekki
ein,“ segir María sem vill þakka öll-
um stuðninginn.
„Já, innilegt þakklæti til allra
út um allt. Hlýr hugur þessa fólks
sem er að senda okkur kveðjur er
bara með ólíkindum. Okkur grun-
aði aldrei að við myndum fá svona
stuðning, aldrei.“
Rúnar kemur til með að lifa áfram
í gegnum útgáfufyrirtækið sitt og
upptökuheimili en María og fjöl-
skylda ætla að halda áfram að gefa
út plötur.
„Við höldum áfram á hans braut
eftir því sem við getum. Geimsteinn
hefur ekki gefið út sína síðustu plötu,
langt í frá. Við erum að finna efni frá
honum sem við vonandi gerum eitt-
hvað við til að halda ljósinu hans
Rúnars uppi,“ segir María sem nú
huggar sig við góðar og dýrmætar
minningar.
„Rúnar var alveg rosalega góð-
ur afi, besti vinur okkar allra, mað-
ur, faðir og nefndu það. Hann var
algjör klettur. Við umvefjum hvort
annað með þessum sama kærleik og
hann hefur veitt okkur allan þenn-
an tíma.“
Gleðigjafi af guðs náð
Hermann Gunnarsson kynnt-
ist Rúnari í gegnum knattspyrnuna
en frá þeim tíma fór vinátta þeirra
að styrkjast með hverju árinu. „Ég
hafði alltaf fylgst með honum frá því
að við vorum mótherjar í boltanum
og samherjar á skemmtistöðunum,“
segir Hemmi í bókinni Herra Rokk.
Spurður um þær minningar sem
sitja eftir nú þegar Rúnar hefur kvatt
okkar heim þá segir Hemmi að þús-
undir ljúfra stunda þyrlist upp.
„Hann var einhver traustasti vin-
ur sem maður hefur kynnst. Rúnar
var í stöðugu sambandi og bar um-
hyggju fyrir öllum sínum vinum. Við
vorum svo nánir að við vorum í hálf-
gerðu tilfinningasambandi. Hann var
svo gengheill og sannur - gleðigjafi af
guðs náð. Þrátt fyrir að vera þessi eð-
María Baldursdóttir rak rúnar til
læknis árið 1996 þar sem hjartagalli
kom í ljós. Hún þakkar fyrir að hafa
ekki misst hann þá og fengið 12 ár
til viðbótar með stóru ástinni sinni.
Framhald á
næstu síðu