Vestfirska fréttablaðið - 22.12.1988, Blaðsíða 16

16

vestfirska
TTABLAÐID
Vala Dröfn Hauksdóttir, ísafirði:
„Sjáið tindinn,
þarna fór ég“
Lítil saga um „létt rölt upp á Esju“
í Gígjökli (sem er skriðjökull frá Eyjafjallajökli). Mynöin er tekin beint
niður. Hér er greinarhöfundur að æfa sig í ísklifri án brodda. Hún lýsti
lýsti því á þá leið, að slíkt væri „eins og að fara á bíl á sumardekkjum
niður af Gleiðarhjalla í hálku“.
Kvæöið Fjallganga eftir Tómas
Guðmundsson hefur verið í mikl-
um metum hjá mér síðan ég las
það fyrst. Og því fleiri og brattari
fjöll sem ég fer, því meira held ég
upp á þetta kvæði. Sumar göng-
urnar renna saman í óljósa minn-
ingu um urð, snjó, tind og púl.
Aðrar standa mér í fersku minni.
Ein er það sem mun seint gleym-
ast. Það er ganga sem fararstjór-
inn, hann Böggi, kallaði „létt rölt
upp á Esju“.
Ferð þessi var hluti af nýliðapró-
grammi mínu hjá Ffjálparsveit
skáta í Kópavogi (FISSK) og var
kölluð „snjóhúsaferð á Esju“. Jú,
mikið rétt, það átti að sýna okkur
nýliðagörmunum hvernig á að búa
til snjóhús og sofa í því. En hvað
leggur maður ekki á sig, hugsaði
ég, svo maður teljist fullgildur
björgunarsveitarmaður. (Eftir á
sér maður svo að allt þetta púl sem
maður gekk í gegnum sem nýliði
hafði sinn tilgang, og skilar sér).
Nesti og nýir skór
Svo að ég fór í Flagkaup og
keypti mér nesti. Setti ofan í bak-
poka allt sem ég taldi nauðsynlegt
í snjóhúsaútilegu. Það voru auka-
föt, svefnpoki, regngalli, nesti,
neyðarnesti, einangrunardýna,
mannbroddar, ísexi, sigstóll,
hjálmur, og síðast en ekki síst:
Heitt kakó á brúsa.
Klukkan sjö á laugardagsmorg-
un var svo mætt í húsnæði HSSK
og tíndar til siglínur, snjóskóflur
og annað sameiginlegt dót. Ekki
þorði ég að vikta bakpokann, því
þá hefði ég gefist upp á fyrstu metr-
unumútíbíl. Enþungurvarhann!
Eftir að bílstjórarnir höfðu
keyrt okkur upp í Eilífsdal, sem er
í Kjósinni norðan við Esju, óku
þeir glottandi burt og vorkenndu
þessum 25-30 félögum sínum ekki
vitund.
Gaman og gott veður
Til að byrja með var tekin létt
klettaklifursæfing í dalnum. Voða
gaman, enda stutt að detta. Og
ágætisveður, allavega hékk hann
þurr, og þá er ég ánægð. Svo var
rölt af stað upp á Esju. Og fljótt
mátti sjá hverjir voru í þjálfun og
hverjir ekki. Eða svo sagði Böggi.
Ég vildi nú meina, og meina það
enn, að hver manneskja hafi sinn
kjörgönguhraða eins og bílar hafa
sinn. Og minn er í lága drifinu, og
ekkert við því að gera við normal
aðstæður. Svo að uppgangan gekk
hægt en örugglega, og það var nú
í góðu lagi því nógan höfðum við
tímann.
Öryggið framar öllu
Þegar snjó var náð, fóru allir á
mannbrodda og gripu ísexi í aðra
hönd. Sigbeltið var enn utan um
okkur öll eftir klettaprílið. Og á-
fram var rölt upp að klettum sem
nú voru ekki mosagrónir, heldur
ísilagðir og með snjóhengjum.
„Og nú er það öryggið sem er
framar öllu! Við skiptum okkur í
fjóra hópa og höfum línur á milli
okkar!“ öskraði Böggi fararstjóri
og sá til þess að allir væru bundnir
við einhvern. Öryggið framar öllu,
því þú tryggir ekki eftir á. Og nú
fóru hóparnir að klifra upp á fjór-
um mismunandi stöðum. Og í því
ati var maður svo upptekinn við að
höggva sér leið, tryggja manninn
á eftir, já, yfirhöfuð svo upptekinn
við að koma sér upp, að maður
hafði ekki tíma til að vera að hugsa
um að gefast upp.
Gamanið og veðrið taka
að kárna
Upp komumst við og ekkert
voða glöð, því uppi var öskrandi
rok og rigning. En eftir margra ára
skátastarf hafði maður haft vit á að
pakka regngallanum efst ofan á
allt dótið, svo ekki var nú mikið
mál að skelia sér í hann, svona um
leið og þokan skall yfir okkur.
Þegar „þurrkur" var tryggður,
fór ég að líta í kringum mig. Og
sjá, ég sá sléttlendi framundan,
fullt af grjóti en frekar lítið af snjó.
Vala Dröfn Hauksdóttir er
félagi í Hjálparsveit skáta
á ísafirði. Síðustu vetur
hefur hún verið í skóla fyr-
ir sunnan og hefur jafn-
framt tekið þátt í starfi
Hjálparsveitar skáta í
Kópavogi. Hér lýsir hún
því, að lífið í hjálparsveit-
unum er ekki alltaf dans á
rósum, jafnvel ekki þótt
um „létta æfingu“ sé að
ræða. En áfram halda
menn samt...
En ferðalúin ég vildi nú fara að
gera eitthvað róttækt, til dæmis að
komast í skjól, draga upp besta
svefnpoka í heimi og hvíla lúin
bein. Og sötra heitt kakó. Svo ég
rauk á Bögga og spurði eins og
asni: „Jæja, hvar ættum við að búa
til helv. snjóhúsin?" En hann bara
hló að mér og sagði eitthvað á þá
leið, að mér væri í sjálfsvald sett
að moka méreitt slíkt, eféghyggð-
ist drukkna um nóttina! En það
ætlaði hann sko ekki að gera! Hvað
ætluðum við þá að gera? spurði ég,
varla áttum við að standa þarna
eins og apar alla nóttina. „Förum
við ekki bara aftur í bæinn?“
spurði ég og sá dúnsængina í hill-
ingum (og skólabækurnar!). En
mér var ekki ætlaður sá lúxus,
ónei. „Við bara löbbum áfram“,
sagði Böggi. „Það er skátaskáli
hinum megin við fjallið, við getum
gáð hvort við komumst þar inn.“
Eftir endilangri Esjunni
Og svo var rölt af stað í þokunni,
eftir áttavita og Kidda. Kiddi labb-
aði á undan, stoppaði, við miðuð-
um á hann („aðeins til hægri
Kiddi“) og gengum svo til hans.
Svona var rölt eftir endilangri Esj-
unni, uns Böggi sagði stopp.
Vinstri snú og niður. Þegar þarna
var komið sögu var hún ég orðin
þreytt og farin að hugsa um hvers
vegna ég sæti ekki heima við skrif-
borð að lesa rafeindatækni. Eða
að horfa á tíví.
Niður komst ég um síðir, eftir
mikla notkun ísaxar. Hafði ekki
áhuga á að renna mér á rassinum
eins og sumir gerðu (og uppskáru
sára rassa og rifnar buxur). Og
niðri var nartað í nesti, og svo rölti
ég af stað aftur. „Hei, Vala“, gal-
aði þá Böggi, „væri ekki sniðugt
hjá þér að fara úr broddunum, þeir
skemmast hér í mölinni!" Ég
horfði niður, jú, mikið rétt, þarna
stóð ég í grjótinu á mannbroddun-
um, með ísexina í hendinni og bak-
pokann á bakinu.
Aldrei aftur!
„Hvers vegna er ég ekki heima
í rúmi eins og venjulegt fólk?
Hvers vegna gat ég ekki látið mér
nægja að vera í skóla í Reykjavík?
Af hverju er ekki snjór hérna? Ég
er hætt þessu hjálparsveitarröfli.
Ég er farin heim“, hugsaði ég, og
mig langaði mest til að leggjast
niður og grenja. En drullan hindr-
aði mig í því, og með góðra manna
aðstoð komust broddar og exi ofan
á bakpokann, og ég rölti af stað.
Enn rigndi og víða náði drullan
manni í hné. En einhvern veginn
baksaðist ég áfram, og við hvert
skref varð ég ákveðnari í því að
fara aldrei aftur í fjallgöngu, hætta
í hjálparsveitinni, komast ein-
hvern veginn í kofann og ofan í
poka. Og eftir tveggja klukku-
stunda drullulabb var það bara
hugsunin um að komast ofan í
poka í þurrum fötum og með
kakóið, sem hélt mér gangandi.
En ekkert bólaði á kofanum, og
við vorum orðin þrjú eða fjögur
langt á eftir. Óskar fararstjóri var
þarna með okkur lágadrifsfólkinu.
Eflaust hafa skrefin hjá mér verið
ansi stutt þegar hann sagði: „Vala,
láttu mig fá pokann þinn.“ Ég
stoppaði, leit á hann, sá hann ekki
sökum myrkurs, mundi eftir vasa-
ljósinu í hendi minni og beindi því
að honum, horfði á hann og sagði:
„En þú ert með þinn.“
Varð léttari
Ef hægt er að vera stjarfur af
þreytu, þá var ég það þarna. „Æ,
þegiðu og taktu af þér pokann“,
sagði Óskar um leið og hann vipp-
aði af sér sínum poka. Ég bara
horfði á hann og var enn að hugsa
að hann væri með sinn poka, þegar
hann nánast réðst á mig og tók af
mér pokann. Ég hreinlega missti
jafnvægið og mér fannst ég svífa.
Nú varð gangan léttari, og viti
menn, handan við næstu hæð var
kofinn. Ég hef Óskar sterklega
grunaðan um að hafa vitað af kof-
anum þarna. En eitt er víst, að það
er honum að kenna (þakka) að ég
er enn í hjálparsveitunum.
Og í annað skiptið þennan dag
langaði mig að grenja, en í þetta
sinn af ánægju. Ellefu klukku-
stunda ganga var að baki. Mínir
næstsíðustu kraftar fóru í að kom-
ast inn í skála, fara úr blautum
skóm og regngalla og finna eitt-
hvað til að setjast á.
Vonbrigði
Ég opnaði bakpokann, já, nú
skyldi sko ná í þurra sokka og þurr
föt, skipta um og fá sér svo heitt
kakó. Mér leið eins og fimm ára
barni fyrir framan jólatréð á að-
fangadagskvöld, svo mikil var
eftirvæntingin. En skjótt skipast
veður í lofti. Vonbrigði mín urðu
óskapleg þegar ég dró rennandi
blaut föt upp úr pokanum, og ekki
urðu þau minni þegar ég komst að
því að kakóið var orðið kalt. Jæja,
þá var bara að skríða ofan í svefn-
poka. Ég held að ég hafi kjökrað
af vonbrigðum þegar ég komst að
því að svefnpokinn var blautur,
þegar ég var að draga hann upp úr.
„Jæja þá, ég drepst þá bara úr of-
kælingu sökum bleytu í nótt, og
þá er sjálfhætt í þessu hjálparsveit-
arrugli. Ó, hvers vegna er ég ekki
heima í rúmi? Þetta geri ég aldrei
aftur“, hugsaði ég um leið og ég
neytti síðustu krafta til að koma
Vala Dröfn í sumarblíðu í Bláfjöllum.