Feykir - 26.03.1982, Síða 8

Skáli risinn við Péturshnjúk
Ferðafélag Svarfdæla mun ekki
vera gamall félagsskapur, en þó
honum sé aldurinn ekki að meini,
er félagsstarfið þróttmikið, og hafa
þeir Svarfdælir ekki látið enn deig-
an síga í félagsstarfinu, þótt þeirra
sé að engu getið nú í nýrri ferða-
áætlun Ferðafélags íslands og
deildanna. Ásamt með nýstofnuðu
ferðafélagi Hörgdæla, smíðuðu
þeir á s.l. vetri skála, er koma skyldi
fyrir norðan undir svonefndum
Péturshnjúk við Hólamannaleið.
Forsaga þessa máls er m.a. sú, að
nokkrar vaskir fjallamenn í Svarf-
aðardal höfðu gengið talsvert um
þetta svæði, sem er eitt hið hrika-
legasta á öllu landinu, og fannst
tilvalið til þess að gera slíkar ferðir
auðveldari í vöfum, að hafa á
hentugum stað fjallaskála, sem
hægt væri hvort heldur væri að
nota sem bækistöð í lengri ferðum,
eða sem áningarstað á gönguferð-
um milli byggða. Á páskum 1980
fóru nokkrir norðanmanna gang-
andi á skíðum upp úr Skíðadal á
svonefnda Hólamannaleið, og var
erindi þeirra að finna hentugan
stað fyrir skálann, sem sýnilegt
væri, að snjór lægi ekki yfir að vetri.
Til móts við þessa fimm vösku
menn komu svo tveir félagar úr
Ferðafélagi Skagfirðinga, og var
það eiginlega upphafið að þátttöku
’r'
fjr* *■ **fís* 0$ r '’*£***
y i • •
var liðið á dag, kom til liðs við þá daginn, og þótti sér hafa tekist vel
Bragi Þór Haraldsson frá Hamri klífur Grasárdalshnjúk.
Undir
Nöfum
Og þá er enn ein sæluvikan haf-
in. Enda þótt sæluvikan hafi sett
allmikið niður á undanförnum
árum fer ekki hjá þvi að alltaf
fer um mann nokkur fiðringur,
þegar nálgast vorið, og hafinn er
undirbúningur sæluvikunnar.
En þessi tilfinning er þó
blandin nokkrum trega, því
minningarnar frá sæluvikum
sem stóðu undir nafni vilja
streyma að, og skyggir sá
samanburður óneitanlega á til-
vist þeirra sæluvikna sem haidn-
ar hafa verið undanfarin ár.
Með þessum orðum er þó ekki
sagt aö forráðamenn sæluvik-
unnar hafi alfarið brugðist hlut-
verkum sinum.
Óneitanlega hafa þeir spyrnt
við fótunum og reynt að hefja
sæluvikuna upp til fyrri frægðar,
en það hefur ekki tekist, og er
ósköp tríst til þess að hugsa.
Sæluvika fyrri tima var kær-
komin tilbreyting i lok skamm-
degis, Ijós sem lýsti upp fásinn-
ið, atvinnuleysið og fátæktina.
Þá vörpuðu menn af sér áhyggj-
um og okinu, i heila viku og lyftu
sér upp og skemmtu sér eins og
Skagfirðingum er einum lagið.
Fólk flykktist úr sveitunum og lá
við hjá vinum og kunningjum,
jafnvel alla vikuna.
Slíkar sælustundir gleymast
aldrei. Sæluvikan f dag er orðin
liður í keðju látlausra skemmt-
ana allan ársins hring, gleðin er
horfin úr hjartanu og glampinn
úr augunum.
Hið hefðbundna form sælu-
vikunnar er gengiö sér til húðar.
Sæluvikudagskráin orðin eins
og amerískur póstsölulisti, með
árlegu nöldri ritstjóra um til-
gangsleysi sæluvikunnar.
Hann er orðin leiður líka, og
lái honum hver sem vill.
Erling örn Pétursson.
Þessir ungu og myndarlegu piltar héldu tombólu á Sauðárkróki um
daginn og létu allan ágóðann renna í Öldrunarsjóð Skagafjarðar.
Drengirnir eru f.v.: Snæbjörn Jónasson, Jóhannes Friðrik Þórðar-
son, Magnús Kristjánsson og Njáll Heiðar Njálsson, sem heldur á
sjóðnum í poka. Þeir voru á leið til Sæmundar Hermannssonar for-
manns Öldrunarnefndar með sjóðinn þegar Feykismenn hittu þá,
og okkur fannst við mega til með að smella af þeim my nd.
Skagfirðinga í fyrirtækinu. Forustu
fyrir þeim norðanmönnum hafði
Hjörtur Eldjárn á Tjörn, og valdi
hópurinn stað fyrir skála norðan
við Péturshnjúk, sem fyrr greinir.
Eins og áður er frá sagt, smíðuðu
þeir síðan skála yfir veturinn
’80-’81 og síðari hluta vetrar var
hann fluttur að Messuholti í
Skagafirði, þar sem hann var síðan
settur saman, en ætlunin var að
flytja hann á stað sinn um páska
1981. Þar setti færið strik í reikn-
inginn, því ótækt reyndist að fá
nægilegan snjó til flutningsins íþað
sinnið. Á síðastliðnu áliðnu sumri,
kom hópur vaskra manna að norð-
an enn til Skagafjarðar og var er-
indið að koma fyrir undirstöðum
að skálanum, og báru þeir efnið á
sjálfum sér þarna upp, og fóru sem
leið liggur fram Kolbeinsdal og
upp á Tungnahrygg, þar sem fyrir-
hugað skálastæði var. Tókst ferðin
með ágætum, og luku ferðalang-
arnir við verkið á tilsettum tíma.
Við hópinn bættist raunar Ingólfur
Nikódemusson á Sauðárkróki,
form. Ferðafél. Skagfirðinga, og
tók hann þátt í starfinu með þeim.
Líður nú fram á þennan vetur, en
þannig hafði um samist, að Sigur-
þór Hjörleifsson í Messuholti
myndi sjá um að koma skálanum á
staðinn, og nota til þess þau tæki,
en hann sæi um að útvega, ásamt
með þeim félögum sínum. Smíð-
uðu þeir Sigurþór og Friðrik A.
Jónsson og Ingólfur Sveinsson
sleða einn mikinn undir húsið, og
skyldi húsið flytjast aftan í jarðýtu
þessa erfiðu leið upp á Tungna-
hrygg. Fyrsta skrefið var að flytja
húsið yfir í Víðines, en þaðan var
lagt upp. Næsta sunnudag var hús-
ið dregið með jarðýtunni yfir Háls-
gróf og fram Kolbeinsdal fram í
svonefndar Staðargöngur, þar sem
það var skilið eftir.
Föstudagskvöldið hið næsta á
eftir fóru þeir félagar ásamt með
tveimur til viðbótar áleiðis fram
Kolbeinsdal, til þess að halda
verkinu áfram, en svo fór, að það
kvöldið komust þeir ekki nema
fram að eyðibýlinu Fjalli, þar sem
nú er gangnamannaskýli, og gistu
þar í miklu vestan óveðri, sem gerði
þetta kvöld. Varð þeim víst lítt
svefnsamt fyrir ólátunum í Kára
gamla. Árla næsta morguns héldu
þeir aftur af stað, og var nú tekið til
óspilltra málanna við að koma
húsinu áfram leið sína. Er skammt
nær óvígur her vaskra manna frá
Sauðárkróki og raunar víðar, og
voru þar komnir félagar úr Björg-
unarsveit Skagfirðingasveitar og
Flugbjörgunarsveitinni í Varma-
hlíð ásamt með fáeinum meðreið-
arsveinum. öllu þessu liði tókst
með miklu harðfylgi að koma hús-
inu upp á stað, nærri áætluðu
skálastæði. Var það nokkuð harð-
sótt, því þarna er snarbratt upp,
enda skálastæðið í u.þ.b. 1.200
metra hæð yfir sjó. Svo vel tókst þó
til, að engin óhöpp urðu, og var
húsið komið upp um kl. 20.30 um
kvöldið. Sváfu menn svo af um
nóttina, og voru sumir í skálanum
en aðrir gistu í jöklatjöldum. Var
veður ekki gott meðan þessu fór
fram, en varð þó ekki til vandræða.
Næstu helgi var enn hugsað til
hreyfings. Á föstudagskvöldi lögðu
þeir Sigurþór, Friðrik og Ingólfur
enn af stað ásamt með Ingólfi
Nikodemussyni og þremur hjálp-
armönnum. Komust ferðalangarn-
ir alla leið um kvöldið, og gistu í
skálanum. Snemma morguns var
tekið til óspilltra mála við að koma
skálanum á sinn stað, og tókst það
vonum framar. Er líða tók á dag,
fór veður að versna, og um miðjan
dag var komið hríðarveður og
austan hvassviðri. Ekki hindraði
það samt aðra ferðalanga í að koma
á staðinn. Þeir Svarfdælir létu sér
ekkert fyrir brjósti brenna frekar en
fyrri daginn, og komu fjórir þaðan
á skíðum til fundar við þá er fyrr
voru komnir. Voru þar á ferð þau
hjónin á Tjörn, Hjörtur og Sigríður,
ásamt með skólastjóra Dalvíkur-
skóla og einum kennara hans. Fóru
nokkrir menn á sleðum með þeim,
og hafði forustu fyrir þeim hópi
Sveinn bóndi Jónsson á Kálfs-
skinni. Til viðbótar komu síðan
upp Barkárdalsjökull nokkrir
Hörgdælir og Akureyringar, og
hafði þar forustu Bjarni Guðleifs-
son á Möðruvöllum. Fyrr um dag-
inn höfðu nokkrir Skagfirðingar
einnig komið í hópinn, og var því
orðið all mannmargt þarna á
Tungnahryggsjökli meðan flest var,
a.m.k. 30 manns. Trúlega hefur
ekki í annan tíma verið þar saman
komið meira fjölmenni. Skömmu
eftir hádegi var lokið við að koma
skálanum fyrir eftir kúnstarinnar
reglum, og hann boltaður og tjóðr-
aður við klappimar. Voru fánar
reistir og atburðinum fagnað, en lítt
sá til þess skrauts fyrir hríðinni.
Fóru menn nú að tínast í burtu, en
eftir urðu i skálanum þeir skíða-
menn úr Svarfaðardal ásamt með
fjórum úr Skagafirði, sem gátu ekki
slitið sig frá staðnum. Sigurþór og
hans lið fóru af stað um kl. 18.00og
töldu sér ekki veita af tímanum til
þess að koma ýtunni Guddu áleiðis
til byggða. Gistu þeir félagar að
Fjalli um nóttina. Þeir er háfjöllin
gistu lögðu af stað til byggða að
morgni og náðu þeim Sigurþóri
fyrir hádegi. Kom hópurinn síðan
að Víðinesi upp úr kl. 15.00 um
ferðin.
Ekki er úr vegi að geta þess, að
formleg vígsluathöfn skálans er
áætluð síðla næsta sumars, og
munu þar verða margir vaskir
kappar á ferð, m.a. stjórnarmenn
Ferðafélags Islands í tengslum við
gönguferð, er F.I. áætlar á þessar
slóðir.
Mörgum finnst ef til vill staðar-
val fyrir þennan skála vera með
ólíkindum, en því er til að svara, að
þeim sem einu sinni hafa veikst af
fjallaveikinni finnst slíkt hafið yfir
umræðu. Þama er líklega landslag
með því tröllslegasta og stórskorn-
asta sem getur á landi hér, og útsýni
og stórfengleikur náttúrunnar á
þann veg, að flesta er séð hafa
brestur orð til að lýsa því. Fjöldi
tinda og heilu fjallsröðlarnir eru
þarna fast við 1.400 metra hæð,
hamraveggir þeirra snarbrattir og
ókleifir, en í fjarska sést til djúpra
og gróðursælla dala Skagafjarðar
og Eyjafjarðar. Gönguleið milli
byggða hefur orðið mun auðveldari
með tilkomu skála þessa auk þess,
sem menn gætu hafst þar við ein-
hverja daga, og gengið um ná-
grennið og kynnst stórfengleik
þess. Er ástæða til þess, að hvetja
vaska göngumenn til þess að not-
færa sér þessa möguleika. Hitt er
rétt að brýna fyrir fólki, að fara
ekki út í slíkar ferðir án fyrirhyggju
og rétts útbúnaðar, því skjótt skip-
ast veður í lofti á Islandi, og við
þessi skilyrði verða veður miklum
mun harðari, en þekkist niðri í
byggð. En hverjum þeim, er leggur
þetta erfiði á sig er vel launað.
Samvistin við náttúruna á slíkum
stað gerir engan mann verri, en
flesta betri.
G.Þ.G.
Leiðrétting
Herra ritstjóri.
„Það er grátlegt gáfnafar að
grána í prentverkinu“. I Feyki 26.
febr. s.l. var lesendabréf frá und-
irrituðum. I því var meðal annars
þessi vísa:
Að þú rýnir meira mig
mér af hlýna tekur,
við sparðatíning spreytir þig,
spaug og grín það vekur.
I staðinn fyrir rýnir var komið
sýnir og þá var fyrri hluti vísunnar
orðinn víðs fjarri því að túlka það,
sem ég ætlaðist til, þannig getur
einn bókstafur gjörbreytt merk-
inguíhálfri vísu.
Það var ekki mín meining að ég
yrði sýndur heldir rýndur (gagn-
rýndur) og, ef því yrði haldið áf-
ram gæti svo farið, að mér yrði
„velgt undir uggum“, en einnig
hitt, að af því gætu spunnist
gamanmál.
Með fyrirfram þökk fyrir birt-
inguna og vinsemdarkveðju.
Hjalti Jónsson, Viðiholti.
Kveðja til burtflutts Skagfirðings (sem sendi Birni á Sveinsstöðum
tóninn í síðasta Feyki)
Þótt búnubburinn Bubbi á Hóli
brjótist um á valdastóli,
ekki tekst að bæta Bjöm.
Sauðþráann þó síst mun vanta
að siða þessa Blöndungsfanta
— opin stendur kjaftakvöm.
Frá heimaöldum Skagfirðingi.
8 . Feykir