Dagblaðið Vísir - DV - 17.10.2014, Blaðsíða 33

Helgarblað 17.–20. október 2014 Fólk Viðtal 33
faðir hennar býr. „Ég fann bara að ég
þyrfti að fara þangað. Ég fann að ég
myndi ekki hafa annað tækifæri til
þess. Ég hef fundið ýmislegt á mér og
drifið mig í að gera hluti fyrir vikið.“
Berglindi fannst gott að koma
heim, en var engu að síður orðin
mjög kvalin. Þegar hún kom aftur
til borgarinnar eftir sveitaferðina
var hún raun hálf meðvitundar-
laus af verkjum. Hjúkrunarfræðing-
ur frá heimahjúkrun Karitas spurði
hana því hvort hún væri tilbúin til
að fara í hvíldarinnlögn inn á líknar-
deild. „Þarna var ég búin að fá nóg og
samþykkti það strax. Ég spurði hana
samt hvort það væru einhverjar líkur
á því að ég kæmi út aftur, ef ég færi
þangað inn. Svarið var að um helm-
ingur af hennar skjólstæðingum
kæmust heim aftur.“ Berglindi fannst
gott að heyra það, en vildi fá hvíld.
„Ég man eftir að hafa komið hing-
að en svo ekki meira fyrr en þremur
sólar hringum síðar. Ég var í lyfja- og
verkjamóki.“
Var orðin sátt við að fara
Hún var með sýkingu og byrjunar-
einkenni lifrarbilunar sem ekkert
var hægt að meðhöndla. „ Líkaminn
var í raun bara að gefast upp og
þarna var mér sagt að ég væri það
veik að það gæti brugðið til beggja
vona.“ Fjölskylda Berglindar var því
kölluð saman og gerð grein fyrir
alvarleika stöðunnar. Sjálf man hún
hins vegar mjög lítið eftir þessum
tíma.
„Ég var orðin svo þreytt þegar
læknirinn sagði við mig að það gæti
brugðið til beggja vona, að mér var
eiginlega alveg sama. Ég var bara
búin að fá nóg. Ef ég færi þá væri
það bara allt í lagi. Ég var búin að
vera svo ógeðslega kvalin og líða illa
svo lengi að mér var eiginlega bara
létt. Ég hélt alltaf að ég yrði hrædd,
en ég fann bara einhverja ró.“
Óttaðist að verða ósjálfbjarga
En verkefnum Berglindar í þessu
lífi var greinilega ekki lokið, því hún
kom aftur til baka. Það er ljóst að
hér er mikill baráttujaxl á ferð, en
um leið og henni fór að líða betur
varð hún æst í að komast heim, og
heim fór hún. Hún fór þó fljótlega
að finna aftur fyrir verkjum þrátt
fyrir að hjúkrunarfræðingarnir frá
Karitas reyndu að verkjastilla hana.
„Mamma og maðurinn minn voru
auðvitað hjá mér en ég gat ekki látið
þau hugsa um mig. Ég ákvað því að
snúa aftur á líknardeildina og er búin
að vera hér síðan.“
Berglind þarf í raun orðið hjálp við
allar daglegar athafnir, bæði vegna
þess hvernig sjúkdómurinn hefur
þróast og af því líkaminn missir fljótt
styrk við svo mikla rúmlegu. „Ég þarf
hjálp tveggja bara við að standa upp.
Þetta er það sem ég óttaðist alltaf
mest, alveg frá því ég greindist fyrst
með meinvörp, og vissi að svona
myndi þetta fara. Þetta er tímapunkt-
urinn sem ég óttaðist, að verða ósjálf-
bjarga. Ég er komin á þann stað núna,“
segir Berglind sem sýnir ótrúlegan
styrk á meðan hún ræðir hlutina jafn
hreinskilnislega og raun ber vitni.
Kvíðir ekki dauðanum
En hvernig líður henni andlega á
þessari stundu? „Ég er bara mjög ró-
leg,“ segir Berglind yfirveguð. „Mér
líður ekki illa, og það er mjög skrýtið
að segja það. Þetta er allt í lagi. Ég er
búin að vita það svo lengi að þetta
myndi fara svona, en það er samt
leiðinlegt að vera komin á þennan
stað. Dauðinn er eitthvað sem ég
kvíði ekki. Ég hugsa að mörgu leyti
sé ég í raun heppin að hafa fengið
tíma til að sætta mig við að hlutirnir
hafi farið svona. Það eru margir sem
veikjast skyndilega og fara kannski
héðan ósáttir. Dauðinn er eitthvað
sem allir ganga í gegnum og það get-
ur ekki verið að hann sé vondur. Ég
er ekki hrædd við að deyja,“ segir
Berglind hægt en ákveðið af mikilli
yfirvegun.
Erfiðast finnst henni að vita hvað
þetta tekur á fólkið hennar, hvað
„Ég er ekki hrædd við að deyja“
„Það sem
hefur verið
erfiðast að temja
sér er að hætta að
lifa fyrir framtíðina