Feykir - 15.05.1991, Qupperneq 4

4 FEYKIR 18/1991
„Það væri nær að þakka náðargjafirnar
en að vera að grobba sig af þeim"
Spjallað við Braga Þ. Sigurðsson vélsmið á Sauðárkróki
Sumir eru fæddir smiðir, aðrir ekki. Bragi Þ.
Sigurðsson 61 árs vélsmiður á Sauðárkróki er einn
af þeim mönnum sem fékk smiðshæfileikana í
vöggugjöf. En hann gerir samt ekki mikið úr því þó
honum sé í lófa lagið að framkvæma hluti sem aðrir
treysta sér ekki til. ,,Þeir sem fæðast með
sérstökum eiginleikum eiga ekkert að vera að hæla
sér af þeim. Það ræður enginn hvernig hann er úr
garði gjörður og það væri nær að þakka fyrir
náðargjafirnar en grobba sig af þeim”, segir hann.
— En þrátt fyrir lítillæti Braga er fjarri lagi að hann
hafí ráðist á garðinn þar sem hann er lægstur hvað
verkefnaval varðar. Nú eru t.d. fullsmíðuð inni á
verkstæðinu hjá honum, stórviðarsög sú fyrsta
sinnar gerðar er smíðuð hefur verið hér á landi, og
rafmangstúrbúna 56 kílówatta, en heimilisraf-
stöðvar hefur hann smíðað nokkrar um ævina.
Bragi hóf smíði á stórviðar-
söginni eftir áramótin í vetur
og lauk henni seinni part
apríl. Aðspurður hvað margar
vinnustundir lægju í söginni,
sagðist hann ekki vita það.
,,Eg vinn ekki í tímavinnu, en
hef alveg frá því ég fór að
vinna sem stráklingur unnið
langan vinnudag, sjálfsagt
13-14 tíma á dag að jafnaði”.
Skiptir bolnum í
fjóra hluta
Þær stórviðarsagir sem hingað
til hafa verið smíðaðar hér á
landi hafa veriðreimdregnar.
Nýja sögin sem Bragi
smíðaði er hinsvegar vökva-
knúin. Tvær pressur drífa
sögina fram og til baka.
Viðurinn er festur á sleða sem
einnig er vökvadrifinn, þannig
að mannshöndin þarf ekki að
koma nálægt viðnum fyrr en
þriggja blaða sögin hefur
skipt bolnum í fjóra hluta.
Þar með er rekaviðurinn
orðinn véltækur fyrir fínni
sagir og hægt að vinna úr
honum, planka eða borð.
Líklega fer sögin austur á
land í haust, en Bragi smíðaði
hana eftir pöntun þaðan. Um
verðið var hann ekki alveg
viss. „Hún verður dýr,
líklega ekki undir milljón”,
sagði Bragi. — En er það
nokkuð dýrt þegar notagildi
þessa hlutar er skoðað. Það
er vitað mál að girðingastaura-
salan hefur dregist mikið
saman og á orðið erfitt
uppdráttar, og þá er helst
fyrir bændur að gera planka
eða borðvið úr rekanum. Þá
er svona verkfæri gulls ígíldi.
Smíöaöi hagla-
byssu 12 ára
Það var ekki fyrr en eftir að
Bragi hóf smíði stórviðar-
sagarinnar í vetur sem hann
frétti af viðarsögum úti í
heimi sem byggjast á sömu
tækni. Ein er í Þýskalandi,
önnur í Svíþjóð og á Fjóni í
Danmörku er gufuknúin
sög.
Bragi segist varla muna
lengra aftur en hann hafi
verið að dunda sér eitthvað
við smíðar. Sú saga gekk að
12 ára gamall hafi hann
ráðist í það stórræði aðsmíða
haglabyssu. „Jú það er alveg
rétt. Pabbi var að vinna í
miðstöðvum þennan veturog
ég var að stelast í þetta
meðan hann sá ekki til. Eg
var nýbúinn að festa skeftið á
hana, og hugmyndin var að
prófa hana fram í girðingu
daginn eftir, festa hana á
girðinguna og vera með
einhvern útbúnað við að
hleypa af. En til þess kom
ekki og kannski sem betur
fer. Faðir minn fann byssuna
Stórviðarsögin nýja, sú fyrsta sinnar gerðar ersmíðuð hefur verið hér á landi. Reyndar ersögin á
hvolfi á gólfínu, armarnir með blöðunum þrem eiga að sjálfsögðu að vísa niður. Pressurnartvær
hreyfa sögina hver á móti annarri. Aftan við eru stoðirnar sem sögin boltast við. Til hægri sést í
endann á sleðanum sem einnig er vökvadrifínn og færir viðinn gegnum sögina.
og var fljótur að koma í veg
fyrir frekari fyrirætlanir”.
Þeir verða aö
þekkja mig fyrir
austan
Áður er minnst á smíði Braga
á rafstöðvum og á tímabili
gerði hann líka þónokkuð að
því að framleiða vélar til
framleiðslu einangrunarplasts.
Meðal annars gerði hann
eina slíka fyrir Færeyinga. Þá
smíðaði hann nokkrar band-
slípivélar fyrir trésmiðjur.
„Blessaður góði við skulum
nú ekki fara að telja allt upp
sem ég hef smíðað. Fólk yrði
gjörsamlega ruglað af þeirri
beðju”.
Þegar Bragi var spurður
hvað honum hafi þótt
skemmtilegast að fást við,
sagði hann að líklega hefði
vatnsvélasmíðin verið skemmti-
legust. En erfiðasti tíminn á
starfsævinni hafi líklega
verið þegar vinna við niður-
setningu véla í frystihúsin
stóð sem hæst. Tíminn var þá
oft knappur og vinnudagur-
inn langur.
„En ég ætla að biðja þig
fyrir að fara ekki að hæla mér
nein lifandi ósköp, gera
mann að einhverjum guðs-
engli, óþekkjanlegan; svo
þeir þekki mann ekki þegar
maður kemur austur”. — En
þegar við töluðum við Braga
á dögunum var skammt í að
hann færi í sumardvölina í
gömlu heimahagana austur í
Borgarfirði. Þar er hann
jafnan fram á haust, stundar
þaðan færaveiðará trillu sem
hann vitaskuld smíðaði sjálfur
og var það önnur trillan sem
hann smíðar fyrir sjálfan sig.
Skakið ogútiveran í fallegum
Borgarfirðinum, er eflaust
góð tilbreyting fyrir hann frá
löngum vinnudegi á verk-
stæðinu að vetrinum.
Góðir áskrifendur!
Munið að greiða
heimsenda gíróseðla
hið allra fyrsta
Feykir