Feykir - 16.12.1992, Page 10

10 FEYKIR 44/1992
Jólasaga eftir Sigurbjöm Sveinsson
Aðfangadagur jóla rann
upp með éljagangi, en þó
rofaði til með köflum, og sást
þá í heiðan himinn. — Þessi
jólasaga gerðist í stórri borg,
og var mikil umferð um
göturnar þennan dag. Allir
hlökkuðu til jólanna og jafnvel
öreigarnir, sem höfðu hvergi
húsaskjól, því að þeir
vonuðust þó eftir einhverjum
glaðningi á jólunum.
Gegnum ys og þys borgar-
lífsins heyrðist bamsgrátur, og
stóð svo á því, að örsnauð
kona kom skjögrandi eftir
einni götunni með grátandi
barn í fanginu. Bamið skalf af
kulda og nagaði þurr brjóst
móður sinnar.
Fátæka konan staldraði við
hjá stóru húsi til að kasta
mæðinni, og þar var líka
dálítið skjól fyrir nöprum
næðingi vetrarins. Hún leit
bænaraugum til himins, cn þá
kom skyndilcga él og féll
skæðadrífan framan í hana. Þá
andvarpaði veslings móðirin:
„Hvernig getur Guð, sem er
algóður, svarað bæn minni
með köldum snjó?“
I þessu húsi bjó ungur
listamaður. Hann var mynd-
höggvari og bjó til skínandi
fögur líkneski úr marmara.
Hann leit út um gluggann í
þessum svifum og sá tötralega
konu, sem þrýsti ungu barni
að brjósti sér og rcnndi
bænaraugum til himins.
Hann kenndi í brjósti um
fátæku konuna og langaði til
að hjálpa henni, en hann gat
ekki gefið henni peninga, því
að hann var fátækur sjálfur.
Og hann fór að hugsa um alla
þá, sem áttu við bág kjör að
búa. Þá var eins og væri
hvíslað að honum, hvað hann
skyldi gera. Hann flýtti sér út
og gekk eftir götunni, þangað
til hann kom að stóru torgi í
miðri borginni. Hann tók
handfylli sína af snjó og
hnoðaði, svo velti hann
þessum snjóköggli fram og
aftur, og varð hann æ stærri og
stærri. Það var cngu líkara en
að hann ætlaði að fara að búa
til snjókcrlingu. En það var
allt annað, sem hann hafði í
huga. Hann bjó til snjókonu.
Hún var að sjá tötraleg til fara,
mcð barn í fanginu, og hóf
augu sín til himins, eins og
hún væri að biðja. Það var
átakanlegt að sjá þá sorg og
neyð, sem birtist í hverjum
drætti í andliti hennar.
Múgur og margmenni
safnaðist saman til þess að
horfa á þetta einkennilcga
listaverk. Við þessa sjón
hrærðist margur til með-
aumkunar með fátæka fólkinu,
sem átti heima í borginni.
Ungi listamaðurinn fékk
lánaðan stóran peningakassa
og lét hann við fætur snjó-
konunnar. Og menn létu
koparpeninga, silfurpeninga
og jafnvel gullpeninga detta
niður í kassann. Með öllum
þessum pcningum átti svo að
gleðja fátæka fólkið á jólunum.
Meðan þessu fór frani,
ráfaói fátæka móðirin með
barnið sitt cftir strætum
borgarinnar, þangað til hún
kom að stóru torgi. Var þar
mannfjöldi mikill saman
kominn, og í miðjum hópnum
var snjókona mcð bam í fangi.
I þessum svifum kom eitt
élið enn og kingdi niður
miklum snjó. Mannfjöldinn
var á sífclldu iði fram og aftur,
en fátæka móðirin stóð
grafkyrr í sömu sporum og
gleymdi að hrista af sér
snjóinn. Hún starði agndofa á
snjókomuna.
Rétt í þessum svifum gekk
borgarstjórinn framhjá og
leiddi lítinn dreng sér við hlið.
Hann hafði heyrt getið um
snjókonuna og ætlaði nú að
sjá hana. Og svo ætlaði hann
að lofa litla drengnum sínum
að leggja ríflega fúlgu í
kassann.
Litli drengurinn átti ekki
von á að sjá ncma eina
snjókonu, en nú sá hann tvær.
Og þær voru svo nauðalíkar,
báðar með barn i fangi og
báðar hvítar!
„Hvað er þetta, pabbi?“
sagði hann forviða. „Hérna
eru þá tvær snjókonur. Þessi
aumingja snjókona fær ekki
neitt, en allir eru að gefa hinni.
Ég vil gcfa þessari". Og litli
drengurinn benti á fátæku
móðurina. „Jæja góði minn“,
sagði faðir hans, og gat ekki
stillt sig um að brosa. „Þú
ræður því, en hve mikið viltu
gefa henni?“
Hundraö var sú hæsta tala,
sem litli drengurinn kunni að
nefna. Hann vissi ekki, aó til
var þúsund, og því síður
milljón. Hann leit framan í
föður sinn og sagði mjög
hreykinn: „Svo sem eins og
hundrað og hundrað og
hundrað krónur!“
„Ekki ætlar þú aó vera
smátækur, sonur minn“, sagði
faóir hans og rétti honumþrjá
hundrað króna seðla. Drengurinn
hljóp til fátæku konunnar, stakk
scðlunum í olnbogabótina á henni
og hrópaði: „Þetta máttu nú eiga,
aumingja snjókona!"
<>Jólin konm<>
Urval fata- og gardínuefna!
i
-O^TIL ,|OLA(>.) \IA>
•Vindsælu Rolyspace saumakassarnir, mjög góð hirsla, |
einnig rósóttu saumaskrínin.
•Odýrar værðarvoðir og treflar, satínfóðruð herðatré. |
Æríi ^LÁTIÐ SJÁ YKKUR^ I
Saumakistan
Aðalgötu 6, Sauðárkróki
Sími 35077 I
______________________I
Konan þreif í öxlina á
drengnum, laut niður og kyssti
hann á ennið. Hún jós
blessunaróskum yfir hann.
Heit þakkartár hnigu af augum
hennar og hraundu eins og
daggardropar niður á drenginn.
„Æ,æ, pabbi, komdu fljótt að
hjálpa mér!“ hljóóaöi drengurinn.
„Snjókonan ætlar að taka mig!“
„Sérðu ekki góði minn að
þetta er lifandi kona?“ sagði
faðir hans og klappaði á
kollinn á honum. — „Engin
snjókona gæti lotið niður og
kysst þig svona innilega á
ennið, engin snjókona gæti
talað svona fögur orð og látió
svona heit þakkartár hrynja
yfir þig“. Litli drcngurinn leit
brosandi framan í konuna og
var nú ekki hræddur vió hana
lengur. Svo fóru þeir feðgamir
leiðar sinnar.
Fátæka móðirin hugsaði
með gleði til jólanna. Hún
dustaði af sér snjóinn, og
barnið hjúfraði sig upp að
brjósti hennar. Hún laut höfði
í lofgerð og tilbeiðslu og
hugsaði á þessa lcið: „O, hvað
guð er góður! Hann svaraði
bæn minni með köldum snjó,
cn jafnvel í klakanum og
köldum snjónum finn ég yl
hans elsku og náöar. Algóður
Guó veri lofaður fyrir þcnnan
blcssaða jólasnjó".
(Sigurbjöm Svcinsson, höfundur
sögunnar, er fæddur á bænum
Kóngsgarði í Húnavatnssýslu árið
1878. Hann var bamakennari mestan
hluta ævi sinnar, fyrst í Reykjavík og
síðar í Vestmannaeyjum. Sigurbjöm
andaðist árið 1950 og var þá fyrir
löngu orðinn vinsæll og þekktur
rithöfundur. Æskan gaf út ritsafn
Sigurbjöms í tveim bindum 1971.)
Siglfirðingum líkar vel við
„Pólverjana"
„Þcir eru kallaðir Pólverj-
arnir hérna og þykja hinir
ágætustu starfsmenn", sagði
Runólfur Birgisson skrifstofu-
stjóri Siglfiróings og átti þar
við fjóra starfsmenn Vél-
smiðju Sauðárkróks sem unnið
hafa hjá Vélsmiðju Jóns og
Erlings að miklum endur-
bótum á frystitogaranum Sigl-
firóingi, sem staðið hafa yfir
undanfamar vikur og er nú að
ljúka. Sctt hcfur verið stærri
og atlmeiri vél í Siglfirðing,
endurbætur gcrðar í millidckki
og komió fyrir nýjum vinnslu-
búnaði fyrir bolfisk og rækju.
Það stefnir í aukna samvinnu
milli iónaðarmanna á Siglufirði
og Sauðárkróki, cn raunar er hún
einungis á annan veginn enn
sem komið cr, eins og Runólfur
orðaóið það, það cr aö iðnaða-
nncnn á Sauðárkróki taki þátt í
verkefnum á Siglufirði.
Um 20. janúar n.k. vcrður
byrjað á endurbótum á Sunnu
skipi Þormóðs Ramma. Jón og
Erling voru mcð lægsta tilboð-
ið í þctta verk, sem áætlað er
að taki tæpan mánuð. Sökuni
þcss hvað verkið á að vinnast á
skömmum tíma þarf siglfirska
vélaverkstæðið að fá járn-
iðnaðarmcnn frá Sauðárkróki
til viðbótar sínum mannafla,
og er reiknað mcð fjórum
mönnum frá Vélsmiðju Sauð-
árkróks og jafnmörgum frá
Vélsmiðju KS. Aöalfram-
kvæmdin í Sunnu verður að
koma fyrir þriðja togspilinu, en
það gerir skipinu kleift að veiða
með tveim trollum í einu, fyrst
togskipa hér á landi. Einnig
verður síðu skipsins lokað og
frystilestum fjölgað, að sögn
Ólafs Marteinssonar aðstoðar-
framkvæmdastjóra Þormóðs
Ramma.
Að mati siglfirsku útgeró-
anna, en hagkvæmara fyrir
byggöarlagið að gera þcssar
cndurbætur á skipunum heima,
jafnvcl þó það sé ckki cndilega
ódýrara cn í skipasmíða-
stöðvum hérlcndis cða jafnvcl
erlendis. „Það er hægt að fram-
kvæma þctta héma heima og
það skiptir vemlcgu máli að
vinnumarkaðurinn hér njóti góðs
af því", sagði Runólfur Birgis-
son hjá Siglfirðingi.