Feykir - 16.12.1992, Blaðsíða 16

16 FEYKIR 44/1992
boröað miödag með heima-
fólki. Aöur en staðið var upp
frá borðum spurði húsbóndi,
hvort Hannes hafi ckki talað
um hvaða kaup cg ætti að hafa.
Frú Margrét blcssunin tók af
mór ómakið og sagði: „Ætli
Bjarni fái ekki það kaup sem
honum hefur verið lofað".
Nú, sem bátar voru almcnnt
að skipta um veiðarfæri og
ekki var vaknað fyrr cn
klukkan fimm til sex á
morgnana, gerðu sjómcnn sér
dagamun, fóru í bíó, dansleik,
eða jafnvel þynntu blóóið með
Spánarvatni. Sannleikurinn var
sá að blóóið mun hafa verió
orðið æði korgað í félögum
mínum ncma einum þeirra,
sem hafði alltaf gát á sínum
æðaslætti, hvað það snerti og
blótaði ekki Bakkusi það sinn.
Þetta kvöld fór ég á vit tröll-
anna inn í Herjólfsdal ásamt
tveimur strákum, sem voru
hlaðnir alls konar „slikkerí".
Eg hafði ekki komið þar áður
og fannst æói mikið til koma.
Æsandi blóðbað á
píslardaginn
Það var á föstudaginn langa,
píningardag frelsarans, sem
við fengum okkar besta afla.
Við höfðum kvöldið áður lagt
þrjár trossur mjög grunnt upp
undir Landeyjarsandi og byrj-
uðum að draga klukkan átta
þennan morgun. Þá dreginn
var stjórinn úr botni, flaut öll
trossan enda á milli af ríga
þorski. Sílió var vcllandi úr
hverju kjaftviki, mávagcrið í
hundraða tali í hörku áflogum
við matarborðið, og páskasólin
lagói blessun sína yfir þetta
æsandi blóðbaó, sem í hönd
fór. Við þessa veiði var það
mitt starf að draga netatcinana
eftir spilskífunni, en þaó var
ætíð þungt, þegar fiskur var
svo að segja í hverjum
möskva. Berlega var það
nokkrum vanda bundið hjá
okkur að komast heilir í höfn
með það, sem við höfðum
fangað þennan blessaðan dag.
Formanni varð því næst fyrir
að láta fleygja öllu aukafiski,
og þannig skriðum við heim
sökkhlaðnir með það, sem
tvær trossur gáfu og skildum
við þá þrióju eftir, scm við
sóttum síðar um kvöldið. Þann
dag var ekki gengið til rekkju
fyrr en um miðnætti.
Laugardaginn fyrir páska
fengu allir góðan afla. A
páskadag var ekki róið.
Síðustu daga fyrir lokin, fórum
við með nctatrossurnar vestur
á Eldeyjarbanka og lágum yfir.
Höfðum við fullt í fangi með
að verja þær áföllum af ágangi
togara, einkum franskra skipa,
sem okkur fannst vera aðsóps-
mest. Það cndaði mcð því, aó
einn slíkur dró eina trossuna í
kaf og sáum við hana ckki
rneir. Ekkert höfðum við upp
úr þessu krafsi nema ómak og
erfiði. 9. maí drógum við í
land og hættum veiðum, enda
sjálfhætt, því að Hanncs fór að
kveldi þessa sama dags með
Islandinu til Reykjavíkur.
Erindið var að gangast undir
uppskurð í annað sinn. Síðar
var mér sagt af kunnugum, að
Hannes hcfði verið orðinn svo
mikið þjáður seinni part þess-
arar vertíðar að kona hans,
Margrét Friðriksdóttir frá Gröf
í Vestmannaeyjum, hefði orðið
að klæóa bónda sinn úr og í.
Þú varst kjaftfor og
óttalegur stagkálfur
Við vorum staddir á bryggj-
unni þegar Hannes korn að
kveðja. Auðvitað geymdi hann
það besta þar til síðast, tók þá í
hönd mína og togaði mig
afsíðis og hvíslaði því að mér,
að ef ég kæmi suður næsta
vetur gæti ég talað við sig.
Boði þessu bar mér að taka
með varúð, því eftir daglegri
umgengni við mig gat hann
alveg eins verið að bjóða
Jörundi pláss eins og mér.
Samfundir okkar áttu sér
langan aldur.
Eftir 40 ár hittumst við í
Sjúkrasamlagi Reykjavíkur og
stóðum báðir jafnt að vígi,
ncma kannski ég betur í
ístaðinu vcgna þess, að þá
vann ég hjá lögrcglustjóra-
embættinu og þangað var stutt
að fara mcð hann til afplánunar
fyrir gamlar syndir. Áreiðanlcga
var ég ónotalegur við gamla
manninn. Eg spurói hann hvort
hann gerði sér það Ijóst, að nú
væri hann að tala við Bjarna cn
ekki Jörund. Hann þóttist
ekkert muna annað cn það að
ég hefði vcrið kjaftfor og
óttalegur stagkálfur á línuver-
tíóinni, en auðvitað hafi hlotið
að rætast úr mér, því að liann
hefói boðið mér pláss en ég
aldrei komið. Eftir nokkurt
samtal bauð hann mér inn á
Kaffiteríuna, sem ég ekki þáði,
og síðan heim til sín í
Auðarstræti 5, en þangað kom
ég aldrei.
Ekki stóð á heiðursmann-
inum Olafi Auðunssyni að
standa við orð sín og gefin
loforð hvað kaup mitt sncrti,
þó að enginn stafur væri skrif-
aður um það. Hann taldi 840
krónur á borðið, en 200 krónur
var ég búinn að taka fyrir föt.
Margt fer öðruvísi
en ætlað er
Áður en ég skil við Eyjar
langar mig til að geta um atvik
sem gerðist átján árum síðar.
Það var á stríðsárunum, þcgar
ég var í siglingum á Súlunni
frá Akurcyri og komum við frá
Englandi með kolafarm, sem
Olafur Auðunsson útgerðar-
maður keypti. Mér var falið aó
sjá um vigtina fyrir okkar hönd.
Þá rifjaðist ýmislcgt upp okkar
á milli frá gamalli tíð, sem
annars hcfði fallið í gleymsku.
Að liðnum degi bauð
Olafur mér heim til sín og þar
tafði ég við höfðinglegar
viðtökur fram yfir vökulok hjá
þeim hjónum og dóttur þcirra
Sólveigu. Olafur fylgdi mér til
skips og á þcirri lcið talaðist
okkur svo til að ég keypti í
Englandi úlstersfrakka af vönd-
uðustu gerð handa húsbónd-
anum og að hann greiddi það í
íslenskum peningum við mót-
töku. Mér fannst ánægjulegt
að geta gert þessum sóma
velgjörðamanni og vini mínum
þcnnan greiða. En oft fer
öðruvísi en ætlað er og svo
varð að þessu sinni. Nokkrum
sólarhringum síðar á leið yfir
hafið, heyrði cg í gegnum
Ijósvakann, að Olafur Auóuns-
son væri allur. Eftir tæpa þrjá
áratugi geymi ég hlýjar
minningar um þessi góðu hjón,
sem þá bjuggu á Þinghóli í
Vestmannaeyjum og börn
þeirra, Kjartan og Sólveigu.
Farið varlega með eld á
jólaföstunni og yfir hátíðirnar
Brunavarnir Skagafjarðar
•HARÐAR bónus •
Qjafavörur - Heimilistceki
______HÚSQÖQN______
FULLBUÐ
AF NÝ:/L7M VÖRUM
afsláttur
af öllum gjafavörum
+ matar- og kaffistellum
i
ÞAÐ VERSLA ALLIR SÉR TIL QAQNS
HATUNI
Sœmundargötu 7 - Sími 35420
Saga Sauðárkróks*
prestakalls
eftir Kristmund Bjarnason,
erkomin útogfœst
í Bókabúd Brynjars.
Sóknarnefnd
Sauðárkróskírkju.
ruslakistu
i
Vísnabók Starra í Garði fæst hjá
Sigríði Þorgrímsdóttur á
Dags á Sauðárkróki í
heimasími er 36540
skrifstofu
síma

Forsíðumyndin
Forsíðumyndin að þessu sinni er tekin af Pétri
Péturssyni, ofan úr Kirkjuklauf, Sauðárkróks-
kirkja er hér séð frá öðru sjónarhorni en
venjulega kemur fram í myndum af kirkjunni.