Feykir - 06.12.1995, Blaðsíða 4

4FEYKIR 43/1995
Þeim varð á í messunni
Bókaútgáfan Hólar hefur sent
frá sér bókina Þeim varð á í
messunni, safn gamansagna af
íslenskum prestum. Guðjón Ingi
Eiríksson og Jón Hjaltason rit-
stýrðu. Oll helgislepja er á
braut, segir í tilkynningu frá út-
gáfunni. Séra Bjarni Jónsson
dómkirkjuprestur brýtur ísinn og
gefst íslendingum nú loks tceki-
fœri til að lesa á einum stað hin-
ar bráðjýndnu sögur er gengið
hafa um þennan þjóðfrœga
mann. Langur kafli er af skag-
firskum klerkum. Séra Hannes
Bjamason á Ríp gefur tóninn en
Hallgrímur í Glaumbœ, Lárus á
Miklabœ og Hjálmar Jónsson
slá bominn í kaflann - sem er þó
ekki alveg rétt því að upp á milli
þeirra komast klerkar eins og
Tryggvi H. Kvaran og Sighvatur
Birgir Emilsson. Þá eru ótalin
óborganleg dlsvör prófastanna
Péturs Þ. Ingjaldssonar í Húna-
vatnssýslu, Arnars Friðrikssonar
á Skútustöðum og Baldurs Vil-
helmssonar í Vatnsfirði. Hafa
fœstar birst á prentifyrr.
Séra Róbert Jack og
Bjami
Séra Róbert Jack og séra
Bjami voru góöir vinir. Eitt sinn
hittust þeir á fömum vegi og
segist þá séra Róbert ekki vera
viss um hvað hann eigi að kalla
séra Bjama.
„Hvað áttu við?“ spyr séra
Bjami.
,Ja,“ svaraði Róbert, „á ég aö
kalla þig doktor, vígslubiskup
eða séra?“
Séra Bjarni var fljótur að
leysa úr þessum vandræðum:
„Þegar ég er í góóu skapi skaltu
kalla mig séra Bjama, en þegar
ég er í vondu skapi skaltu segia
doktor."
Séra Birgir á Æsustöðum
þreytir hænuna
Eg hafði heyrt af vatni, eða
tjörn, uppi á Litlavatnsskarði
sem er skarð á milli Laxárdals
og Víðidals í fjöllunum er skilja
Séra Hallgrímur Thorlacius í
Glaumbæ.
að Húnavatns- og Skagafjarðar-
sýslu. I þessari tjöm, sem heitir
Móbergsselstjöm, var þónokkur
silungur. Þama hafði verið bær.
Móbergssel, og við hann bmnn-
ur og rann vatn úr brunninum út
í tjömina og fylltist brunnurinn
stundum af silungi.
Einn góðan veðurdag fór ég
ásamt pilti, er hjá mér var, upp á
dalinn að veiða. En þetta var
sýnd veiði en ekki gefin. Eg fékk
einn smátitt og ekkert annaó.
Þegar ég kom heim var ég eitt-
hvað vonsvikinn, kastaði stöng-
inni á hlaðið og fór inn til aö fá
mér kaffisopa. Eg hafði ekki set-
ið lengi þegar ég heyrði að það
þaut út af hjólinu. Eg hljóp út og
sá mér þá til skelfingar að
mórauð hæna hafði hlaupið á
öngulinn. Eg hafði ekki hreinsað
hann nógu vel og hænan ginið
við agninu. Mér var nú nauðug-
ur einn kostur að þrífa upp
stöngina og byrja að kljást við
hænuna. Þetta var rétt við þjóð-
veginn. Þaó vom ekki nema fjór-
ir metrar ffá veginum og heim á
tröppur á húsinu. Og þama stóð
ég í allra augsýn, en það var
samfelld umferð um veginn, - og
allir störðu á mig þreyta hænuna.
Stundum gat ég halað aðeins inn
og stundum dró hænan út.
Þannig gekk þetta í góóan tíma
og ég óskaði mér niður úr jörð-
inni, vissi ekki hvað fólk hugsaði
að sjá virðulegan sveitaprest
vera að veiða hænu á hlaði
prestssetursins. En svo náði ég
hænunni loksins. Þá sá ég að
hún hafði magagleypt og því
ekki önnur ráð en að láta sækja
skæri og klippa á færið. Hún
renndi síðan endanum niður og
lifði í mörg ár og verpti ekki síð-
ur en hinar hænumar.
Með botninn úr
Eitt af því sem bændurnir
þarna vesturfrá gáfu mér var
hestasláttuvél en þeir vom flestir
komnir með traktora. Fékk ég
svo lánaða hesta til að beita fyrir
vélina. Gekk mér slátturinn
þokkalega þrátt fyrir að ég væri
ekki vanur svona verkfæmm.
Það var dálítið erfitt úti á
Blöndubökkum en þegar áin
mddi sig á vetuma fór hún oft
með jaka upp á engið er skildu
eftir sig malarhrúgur þegar þeir
þiðnuðu aö vori. Þegar ég kom
þama keyrandi á sláttuvélinni,
og mjög hraðgengir hestarnir,
átti ég til að slá í malarþúfur.
Stóð þá allt fast og ég hentist
nokkra metra ffam af vélinni. Er
ég kom aftur að sláttuvélinni,
eftir eina slíka flugferð, sá ég
mér til skelfmgar að bakhlutinn
úr buxunum hafið setið eftir í
sætinu. En það var þá orðið eitt-
hvað laust og buxumar höfðu
fest undir skrúfu. Nú vom góð
ráð dýr því að þjóðvegurinn var
á milli mín og bæjarins en mér
fannst ég ómögulega geta farið
að ganga yfir veginn eins og ég
var um botninn. Endaði þetta
meó því aö ég hélt áffam að slá
ffam í myrkur, að vísu með góð-
um hvíldum til að ég ofbyði ekki
hestunum, og laumaðist þá
heim.
Séra Páll á Knapps-
stöðum
Séra Páll þótti mikill drykkju-
maður og ekki alltaf prestlegur
þegar hann var við skál. Af hon-
um var m.a. sögð sú saga að eitt
sinn söng hann messu á Knapps-
/r? á. kiht
Almenningshlutafélag
Sala Hlutabréfa
Máki hf. hyggst auka hlutafé sitt um 15.000.000.
Nýttu þér skattaafsláttinn (45.000 ef keypt er fyrir 135.000)
samtímis sem þú skýtur stoðum undir framtíóaratvinnuveg.
Núverandi hluthafar eiga forkaupsrétt á hlutabréfum í samræmi
við hlutafjáreign sína.
Haföu samband vió skrifstofu Máka hf. á Freyjugötunni (s. 453 6164)
eða við starfsmenn Búnaöarbankans.
Stjóm Máka hf.
Séra Hjálmar Jónsson.
stöðum og sagði upp úr ræðunni
og vitnaði í sjálfan frelsarann:
„Innan skamms sjáið þið mig
ekki lengur, og aftur innan
skamms munu þér sjá mig“.
(Jóh. 16; 16). Beygði prestur sig
jafnskjótt niður í prédikunar-
stólnum, þannig að hann hvarf
sjónum safnaðarins, og saup á
brennivínsglasi er hann geymdi í
hempuvasa sínum. Stóð svo upp
aftur og hélt áffam tölu sinni.
Séra Bjarni í Felli
Séra Bjami Pálsson var prest-
ur í Felli í Sléttuhlíð á fyrri hluta
19. aldar. Hann hafói áður um
stutt skeið verið aðstoðarprestur
séra Jóns Þorlákssonar á Bægisá.
Séra Bjarni þótti mikið karl-
menni og harðger svo af bar.
Var sagt að hann stæði oft í
hörkuffostum hjá fé sínu og læsi
íbók.
Séra Bjami var vinsæll kenni-
maður og gat verið gamansamur
ef svo bar undir. Um það ber eft-
irfarandi staka vitni en tildrög
hennar vom þau að prestur gisti
á bæ einum í Fellssókn og var
mikil óværð i rúminu er hann
svaf í um nóttina. Þá kvað séra
Bjami:
Flœrnar setjast fljótt til borðs,
flá og naga gestinn.
Það mun þykja illt til orðs,
efþœr drepa prestinn!
Séra Hallgrímur í
Giaumbæ
Séra Hallgrími í Glaumbæ
þótti sopinn góður. Einhverju
sinni riðu þeir ffá veislufagnaði
innar í sveitinni, nokkrir saman
út Langholtið til móts við bæinn
Seylu, en nokkur spölur var
ófarinn að prestssetrinu Glaum-
bæ. A Seylu var myndarleg
skemma er stóð stök á túninu og
bar við himin. Hrópa þá sam-
ferðamennirnir: „Hallgrímur,
Hallgrímur, þetta er ekki Glaum-
bær, þetta er Seyla.“
„Nei,“ svarar Hallgrímur,
,Jieldurðu að ég þekki ekki hel-
vítis kirkjuna".
Lárus og Hallgrímur kíta
Séra Lárus Arnórsson á
Miklabæ hafði eftirlit með
námsárangri farskólabarna í
sveitinni. Eitt sinn kom hann í
Glaumbæ að prófa bömin. Þá
var það á reikningsprófi að séra
Hallgrímur, er hafði verið á
stjákli um stofuna, staðnæmdist
Séra Pétur Þ. Ingjaldsson.
hjá einu bamanna, horfir yfir öxl
þess á reikningsblaðið og segir:
„Utkoman er ekki rétt hjá þéi'*.
Barnið fer yfir dæmið og
kemst að sömu niðurstöðu en
spurt var hversu marga staura
þyrfti til aó girða 200 metra
fæm, með 10 metra bili á milli
staura. Og enn segir séra Hall-
grímur dæmið rangt reiknað.
Séra Lámsi líkaði ekki þessi
afskiptasemi starfsbróður síns
enda haföi séra Hallgrímur iðu-
lega látió í það skína að reikn-
ingskúnst væri nú heldur lítil-
mótlegt fag. Séra Láms var hins
vegar hárglöggur reikningsmað-
ur. Þegar hann hafði nú litið á
dæmið kveóur hann upp úrskurð
sinn og segir það rétt reiknað.
Ekki vildi séra Hallgrímur una
við það og þráttuðu prestamir
um það nokkra stund. Að lokum
greip séra Láms blaó og merkti
fyrir staurunum með punktum.
Þegar þeir vom taldir kom i ljós
aó bamið hafði reiknað rétt Séra
Hallgrími hafói yfirsést að girð-
ingin byrjaði á staur. Þeir urðu
því að vera 21 stauramir en ekki
20 eins og prestur haföi haldið.
Þegar það rennur upp fyrir
séra Hallgrími að hann hefur
fallið á prófinu segir hann við
séra Láms: „Þetta hefðir þú ekki
heldur vitað ef þú hefðir ekki
girt í vor“.
Séra Pétur Þ. Ingjaldsson
vísiterar
Eitt sinn var séra Pétur aó
vísitera Bólstaðahlíðarprestakall
þar sem séra Hjálmar Jónsson
var þá prestur. Þetta hefur senni-
lega verió árið 1979 eða þar í
kring. Séra Hjálmar skrifaði í út-
tektarbók prófastsdæmisins eftir
fyrirsögn séra Péturs er tók allt
skýrt og skilmerkilega ffam um
þaó sem var í lagi og hitt er var í
ólagi og þurfti aó gera við. Þegar
þeir höfðu lokið við að taka
kirkjuna út að innan fara þeir út
íyrir og líta á hana þar. Þá hnuss-
ar í prófastinum þegar hann sér
að málningin er svo til öll farin
af þakinu öðm megin.
„Þaó er sama hvað ég segi
þeim. Þeir nota aldrei réttu
málninguna héf'.
Séra Hjálmar skrifaói svo,
eftir fyrirsögn séra Péturs í út-
tektarbók prófastsdæmisins:
„Málning á suóurhlið þaksins er
mikið veðmð og þarf að mála að
nýju með málningu frá Slippfé-
laginu".