Feykir - 05.03.2003, Blaðsíða 5

8/2003 FEYKIR 5
Liðakeppni Langholts
bæja á Holtstjörn
Til minningar um Dúdda á Skörðugili
Lið Bjarna á Halldórsstöðum hampar Dúddabeininu.
Myndir: Eyþór Einarsson og Gunnar Rögnvaldsson.
Laugardaginn 8. febrúar
gengust ábúendur Syðra- og
Ytra-Skörðugils og Hall-
dórsstaða fyrir ískappreið-
um og keppni í skauta-
hlaupi. Keppnin fór fram á
Holtstjörn á Langholti í
blíðskaparveðri og tókst í
alla staði mjög vel. Aður en
keppni hófst komu kepp-
endur, aðstandendur og
starfsfólk saman í hlöðunni
á Ytra-Skörðugili þar sem
boðið var upp á kjötsúpu að
hætti Asdísar Sigurjóns-
dóttur á Syðra-Skörðugili
ásamt öðrum kræsingum.
Var þess gætt að matur og
drykkur félli jafnt að smekk
fullorðinna sem barna.
Ásdís flutti ræðu og sagði
frá aðdraganda mótsins og
hvemig hugmyndin að mót-
inu hafði kviknað. Þegar farið
var að skipuleggja mótið var
síðan ákveðið að það skyldi
haldið í minningu Dúdda heit-
ins á Skörðugili. Hagleiks-
maðurinn Guðmundur Her-
mannsson á Fjalli var fenginn
til að smiða aðalverðlaun
mótsins. Úr varð sérstæður
gripur „Dúddabeinið”, sem er
smíðað úr mjaðamarbeini
hryssunnar Svartblesu frá
Syðra-Skörðugili. Á beininu
era þijár myndir af Dúdda.
Prófílmynd, Dúddi á Fögru-
Brúnku og Dúddi i félagsbún-
ingi Stíganda. Dúddabeinið er
farandgripur. Aðrir verð-
launagripir vora ættaðir úr
smiðju Magneu Guðmunds-
dóttur á Varmalæk.
Dómgæslustörf vora með
nokkuð óvenjulegu sniði en
heimilt var öllum keppendum
að bera gjafir á dómara. Fáir
nýttu sér þann möguleika
enda flestir dómaranna meira
þekktir af sérvisku en mútur-
þægni. Benti fleira til þess en
uppruni keppenda skipti máli.
I dómnefnd vora Agnar H.
Gunnarsson, oddviti Akra-
hrepps, Ámi Gunnarsson,
fyrrverandi frambjóðandi,
Guðmundur Hermannsson,
fjöllistamður og kennari og
Þórólfúr Pétursson, bóndi og
lífskúnstner á Hjaltastöðum.
Þróaði dómnefnd nýtt
stigakerfí, sem verður kynnt
fyrir landsmótsnefnd en það
byggist nt.a. upp á því að einn
dómnefndarmanna horfir ekki
á hrossin heldur hlustar eftir
takti gangtegunda. Kynnir á
mótinu var Gunnar Rögn-
valdsson, umboðsmaður
Þjóðkirkjunnar á Löngumýri.
Keppnin sjálf fór þannig
fram að hvert lið var skipað
flmm hestum ogjafnmörgum
knöpum. Bæði var um ein-
staklingskeppni og liðakeppni
að ræða. Hápunktur mótsins
var þó bráðskemmtileg riðla-
keppni milli liðanna í skauta-
hlaupi. Úrslit fóra á þann veg
að sigurliðið var sveit Bjama
Bragasonar á Halldórsstöðum
en hana skipuðu auk Bjama
og Lilju dóttur hans, Páll
Bjarki Pálsson og Eyrún Ýr
Pálsdóttir á Flugumýri og
gamla keppnisbrýnið, Sæ-
mundur Sigurbjömsson á
Syðstu-Grund. Lið Bjarna
hampar því Dúddabeininu
ffam að næsta Mjúkísmóti. í
keppni einstaklinga hreppti
Páll Bjarki fyrsta sætið á Boða
frá Flugumýri, Ingimar Ingi-
marsson á Spör frá Ytra -
Skörðugili varð annar, Fjóla
Viktorsdóttir á Tenór frá
Syðra - Skörðugili varð
þriðja, Eyþór Einarsson á
Knerri ffá Syðra-Skörðugili
varð í fjórða sæti og i því
flmmta varð Sæmundur á
jörpum klár frá Syðstu -
Grand. Lið Halldórsstaða
vann skautahlaupið.
Velheppnuðum keppnis-
degi lauk á sama stað og hann
hófst, í hlöðunni á Ytra -
Skörðugili, með effirminni-
legri veislu og tilheyandi
gleðskap. Framtak þetta var á
allan hátt til fyrirmyndar og
ásætða til þess að þakka að-
standum Mjúkíssmótsins fyrir
skemmtilegan dag á Lang-
holtinu.
Yfírferðartölt á Holtstjörn. Fremst er Iðun Svansdóttir á Báru, þá Elvar Einarsson á Jó-
dísi og Ingimar Ingimarsson á Spör.
þakkar okkur samstarfið í
gegnum árin. Ári seinna lét
hann af starfi organista í
Glaumbæjarkirkju, þar sem
hann hafði starfað í meira en
60 ár. Löngum starfsdegi var
að ljúka.
Eg bytjaði þessa ffásögn í
hálfgerðum „Spaugstofústíl”,
þar sem ein persónan, karl við
aldur er látinn fjalla um liðna
tíð og segir þá aldrei neitt
annað en það sem honum
kemur vel. Eg er sjálfsagt far-
inn að nálgast þennan aldur
og því má engin líta á þessi
minningar brot sem einhveija
sagnffæði, enda litlum rökum
stutt.
Og það er best að ljúka
þessari umfjöllun eins og
flestum kóræfingum lauk,
það er, þeim lauk oftast með
því að messusvörin voru æfð,
og messusvörunum lauk með
því að syngja það sem okkar
á milli gekk undir nafhinu
þrefalda amenið. Þetta steig
nú dálítið hátt í tón, og þegar
að þessu kom, gat það komið
fyrir að Jón liti á okkur í ten-
ómum, sygi svolítið snöggt
upp í nefið og segði. „Og tak-
ið þið nú á því piltar.” Og við
vissum hvað þetta þýddi, við
máttum rasa út. Og Gulli í
Hátúni með sinn háa og
bjarta tenór lét ekki segja sér
það tvisvar.
Við hinir reyndum hvað
við gátum. En organistinn sat
keikur við orgelið, í svip hans
mátti greina góðlegan kímni-
svip. Þannig fmnst mér gott
að muna Jón Bjömsson.
Menn og hestar á hávetrardegi. Knapar áttu í meiri erfiðleikum með að fóta sig á ísnum
heldur en knaparnir. Fremstur á myndinni er Páll Bjarki.